2.It's hard to cope with death.

„Czemu ty się, zła godzino,

z niepotrzebnym mieszasz lękiem?

Jesteś – a więc musisz minąć.

Miniesz – a więc to jest piękne.”

~W. Szymborska

Dwa lata później.

Piękny sokół wędrowny szybował wysoko po nieboskłonie nad budynkami, sunąc w przestworzach niczym strzała. Ten ptak był znany ze swojej szybkości i precyzyjności – zawsze docierał we właściwe miejsce w porażającym czasie. Jednak był również bardzo rzadki i trudny do poskromienia. Każda Wioska Ninja posiadała zaledwie jednego przedstawiciela tego gatunku, a używany był on jedynie przy kryzysowych, nie czerpiących zwłoki sytuacjach, jak stan wojny.

Ale ten sokół był inny. Opierzony całkowicie na czarno, a nie jak w przypadku jego kolegów na biało z centkami na podbrzuszu i wewnętrznej części skrzydeł. Był też nieco mniejszy, co jedynie działało na jego korzyść – mógł latać jeszcze szybciej i szybciej.

Ptak zniżył nieco lotu, dostrzegając swój cel. Wśród budynków z jasnego, piaskowego kamienia, jeden szczególnie odznaczał się swoimi pokaźnymi gabarytami i okrągłą kopułą, i to do niego właśnie zmierzał. Złożył skrzydła z precyzją, kierując dziób ku dole i spadając z niesamowitą szybkością. W kilka sekund później wylądował na oknie budynku Kazekage, tuż przed końcem rozpościerając szeroko skrzydła i siadając lekko. Zaskrzeczał cicho, by zwrócić na siebie uwagę siedzącego przy olbrzymim biurku, czerwonowłosego chłopaka.

Gaara, oderwawszy się od czytania raportu o stanie finansowym Suny, spojrzał w stronę okna. Uśmiech natychmiast zawitał mu na twarzy, kiedy wzrok odnalazł siedzącego na parapecie sokoła Naruto. Przyjaciel zawsze nadużywał zdolności zwierzęcia, wysyłając go do niego z czystko koleżeńskimi wiadomościami, żeby się czymś pochwalić, lub najzwyczajniej w świecie, aby utrzymać ich przyjaźń przy życiu.

Podszedł do okna i sprawnie odwiązał umieszczony przy nóżce ptaka rulonik papieru. Ku jego zdziwieniu jednak sokół nie czekał, aż przeczyta wiadomość i na nią odpowie, jak to zazwyczaj robił, a czym prędzej odleciał w drogę powrotną do Konohy.

Naruto nie chce mojej odpowiedzi?, zdziwił się w myślach, zaniepokojony. Uzumaki niemal zawsze oczekiwał jak najszybszego odzewu z jego strony. A niepokój wzmocnił się, gdy tylko ponownie zerknął na rulonik. Na zwiniętej kartce papieru widniał zły omen w postaci czarnego laku z pieczęcią Hokage. Żałoba?

Złożył ręce do Pieczęci Otwarcia, w myślach wypowiadając hiraku. W chwilę później lak rozkruszył się w czarny pył i niesiony przez pustynny wiatr, opadł delikatnie na podłogę.

~*~

Cholera!, jęknęłam w myślach, przeciągając się na krześle by rozluźnić zbolałe mięśnie. Zastygłam jak stara baba od tego ciągłego siedzenia przy biurku i marzyłam już tylko o miękkim łóżeczku, na które nie mogłam sobie jeszcze pozwolić. Nie po to przybyłam do Suny żeby odpoczywać, a aby pomóc Kankuro w badaniach nad składem i skuteczną odtrutką na truciznę, którą ten odnalazł ostatnio w ruinach laboratorium Sasoriego. Pracowaliśmy nad tym już od dwóch miesięcy, a pozytywnych wyników jak nie było, tak nie ma. Zdołaliśmy zaledwie zidentyfikować dziesięć z siedemnastu wykrytych składników substancji, jednak nadal nie mogliśmy stwierdzić, jakie minerały odtruwcze mogłyby nam pomóc w sformułowaniu prawidłowej receptury na lekarstwo. Te siedem składników… To one były kluczowe w rozwiązaniu zagadki, ale jak na złość ich skład chemiczny nie zgadzał się z żadnym nam znanym. Od dwóch dni wertowałam grube księgi Biblioteki Suny na temat wszelakich trucizn, lekarstw, czy zwykłych chemicznych i medycznych podręczników starej daty, tyle że jak dotąd udało mi się wysnuć tylko mglistą teorię o możliwości uczestnictwa w substancji chackry Sasoriego, jaka zmieniałaby łańcuch cząsteczkowy danego składnika. Była ona zaledwie zalążkiem, mogącym pomóc nam znalezieniu odtrutki, czekała nas jeszcze długa droga do sukcesu.

Ziewnęłam zmęczona, podpierając ciężką głowę na ręce. Brak snu poprzedniej nocy dawał mi już nieźle w kość, a ciągłe czytanie lub przeprowadzanie eksperymentów w skupieniu, powodowało pulsujący ból w głowie. Byłam wyczerpana i zdawałam sobie doskonale sprawę, że powinnam już dać sobie spokój i nieco odpocząć, ale nie potrafiłam. Zostało mi zaledwie sto stron „Chemii truciznowej” autorstwa Szanownej Chiyo i nie chciałam przerywać przed końcem – to ta książka jak na razie była najbardziej obfita w przydatne informacje, a każde kolejne zdanie powiększało mój szacunek do babuni. Jej wiedza i doświadczenie równała się z wiedzą samej Tsunade-sama, a może nawet i ją przerastała, co sprawiało, że zapisane słowa były jeszcze bardziej nieocenione.

Sięgnęłam ręką do stojącego  na biurku kubka, odchylając go jednym palcem w moja stronę. Tak jak się spodziewałam, nie było w nim już nawet kropelki życiodajnej kawy, co przywitałam z niemałym grymasem na twarzy. Niechętnie wstałam, a czując ostry ból w plecach, jęknęłam załamana.

Sto stron. Sto stron i mocna kawa. Mocna kawa, mocna kawa da mi siłę i dam radę. Dam radę. – przekonywałam samą siebie w myślach, podchodząc do małego kominka ulokowanego w ścianie. Nie służył on tyle do ogrzania pomieszczenia - chociaż noce na pustyni potrafiły być naprawdę chłodne i uciążliwe - co do podgrzania wody w rondelku. Przykucnęłam, zawieszając przygotowany wcześniej rondelek z wodą na haczyku w ściance kominka i zwiększyłam ogień, dokładając kawałek drewna. Natychmiast się roziskrzył, a płomień na chwilę zasłonił kociołek. Przetarłam oczy, w spokoju przypatrując się ogniu i czekając aż woda zacznie bulgotać. Dałam mojemu mózgowi przez moment odpocząć od trudnych sformułowań i wzorów związków chemicznych, które go dręczyły i poddałam się niemyśleniu.

Ogień. Wola ognia. Wioska… tęsknię za Konohą.

Westchnęłam akurat w momencie, kiedy drzwi do mojego gabinetu rozwarły się. Wyrwana z rozmyślań, zmęczonym wzrokiem zerknęłam na przybysza, spodziewając się Kankuro z nowymi wynikami, bądź Temari z jakimś posiłkiem, lecz ku mojemu zdumieniu skromne progi odwiedził sam Kazekage.

- Gaara – mruknęłam niepewnie. Powoli podniosłam się z kucek, gdy w tym samym czasie przyjaciel zamknął za sobą drzwi, spoglądając na mnie zagubionym wzrokiem. Od razu zauważyłam, że coś go gryzło;  lazurowe oczy przepełnione były smutkiem i współczuciem. Zamarłam, domyślając się, że nie przyszedł z koleżeńską wizytą, a wiadomością i nie byłam pewna, czy chciałam wiedzieć, jaką. – Co jest?

Gaara zbliżył się, opiekuńczym gestem kładąc swoje dłonie na moich szczupłych, przykrytych kremową narzutą ramionach. Otworzył usta i chyba chciał coś powiedzieć, jednak w ostatniej chwili się wycofał. Westchnął, a ja miałam wrażenie jakby w ten sposób chciał zrzucić z siebie ciążące na nim brzemię.

- Może powinnaś usiąść – zaczął, próbując przekonać mnie błagalnym wzrokiem do przyjęcia propozycji.

Nie sprzeciwiałam się, a nawet chętnie przystałam, czując jak zmęczenie i niepokój ciaśniej mnie opatulają. Obróciłam się, kierując do krzesła przy biurku, a Gaara podążał za mną, nadal trzymając rękę na moim ramieniu. Usiadłam, spoglądając na No Sabaku, który starannie unikał kontaktu wzrokowego, z udawanym zaciekawieniem wertując kartki książki Chiyo.

- Jakieś postępy? – rzucił jakby nieobecny. Wiedziałam, że nic a nic ta sprawa go nie obchodziła, bo już zlecając mi i Kankuro to zadanie, zastrzegł, że nie zamierza się  w to mieszać.

- Nikłe, ale zawsze coś – odparłam beznamiętnie. Ucisk w sercu wzmacniał się z każdą kolejną sekundą oczekiwania, byłam niespokojna.

No co jest?

Gaara przykucnął nagle na jednym kolanie tuż przede mną, co mnie niemało zszokowało i skrępowało. To nie wypadało,  żeby Kazekage klękał przed zwykłym medykiem, nawet jeśli był jej przyjacielem!

- Gaara, przestań – zaczęłam, próbując go podnieść, jednakże ten tylko schwycił moje dłonie w swoje. – To wygląda jakbyś chciał mi się oświadczyć – skarciłam go, chichocząc niezręcznie.

- Nie tym powinnaś się teraz martwić – uspokoił przygnębionym tonem. Jego mądre, smutne oczy spojrzały na mnie rozumnie, sprawiając, że niepokój jeszcze się pogłębił. Gaara… - Twój mistrz… Kakashi-sensei oddał życie w walce o dobro innych. – Zamarłam, a bolesny ucisk zamienił się w istną ranę. – Przykro mi.

Przez chwilę pod wpływem szoku zabrakło mi tchu i właściwie dopiero gdy zaczerpnęłam powietrza z głośnym jękiem, doszły do mnie słowa Gaary.  

Kakashi-sensei… nie żyje?

Poczułam, jak w ciągu jednej sekundy uleciały ze mnie wszystkie pozytywne uczucia. Cała nadzieja i spokój ducha. Wszystkie myśli zacieśniły się do tej jednej, wbijającej nieprzyjemnie w świadomość: go już nie ma.

Drżałam. Spoglądałam na Gaarę w otępieniu, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Dopiero gdy moje oczy zaszły mgłą, uzmysłowiłam sobie, że łzy spływały po policzkach, a nawet gorzej. Rozpłakałam się jak małe dziecko, ledwie potrafiąc złapać oddech i chowając twarz w dłoniach. Nie potrafiłam w to uwierzyć, nie chciałam…

Śmierć  w świecie shinobi była czymś naturalnym, czymś na porządku dziennym. Siedem lat temu, podczas czwartej wielkiej wojny, każdy z nas stracił wiele. Każdy poczuł co to za uczucie, kiedy bliska osoba umierała na twoich oczach. Poznał ten ból, którego nie dało się wymazać czasem – codziennie promieniował równie silnie, rzadko kiedy przygasając na marne chwile. Nieustanne krzyki, miliony rannych i zabitych, wszędzie krew… A gdzieś w tym wszystkim ja – dziewczyna próbująca ogarnąć ten chaos i panoszącą się na polu bitwy Śmierć.

Jiraiya-sensei, Tsunade-sensei, Asuma-sensei, Shikaku, Inoichi, Neji – oni wszyscy odeszli, broniąc tego, co kochali: Konohę, swoje rodziny, przyjaciół oraz towarzyszy broni. Oddali życie, by kolejnym pokoleniom żyło się lepiej, żeby na świecie w końcu zapanował  p o k ó j.  I co dostali w zamian? Kolejnego kompana u swojego boku.

Cmentarz był przepełniony. Pomiędzy nagrobkami nie można było znaleźć nawet skrawka wolnego miejsca, a żałobników dało się zobaczyć nawet na wzgórzach nieopodal. Każdy chciał pożegnać Kakashiego Hatake, znanego również jako Kopiujący Ninja lub Syn Białego Kła Konohy. Najwięksi wojownicy z wszystkich wiosek przyszli towarzyszyć mu w jego ostatniej wędrówce, wszyscy Kage oraz Lordowie Feudalni. Oddział ANBU stał na baczność, oddzielając zgromadzonych przy miejscu pochowku najbliższych przyjaciół senseia od reszty tłumu. Nawet nie miałam pojęcia, że nasz mistrz był tak szanowaną i uwielbianą osobą.

Od początku pogrzebu niebo spowijały ciemne, ciężkie chmury, które teraz rozświetlił blask błyskawicy, po kilku sekundach częstując nas mocnym grzmotem. Na mój policzek skapnęła pierwsza, nieśmiała kropla wody, której z każdą kolejną minutą przybywało przyjaciół. Nawet Matka Natura i Przodkowie postanowili zapłakać nad naszą stratą, obdarzając pierwszą ulewą tego roku.

 Ale to dobrze, pomyślałam. Przynajmniej każdy uroni szczere łzy bez skrępowania.

Spojrzałam na Naruto, dobrze się trzymał. Widziałam jak zaciskał szczęki, żeby opanować emocje, ale był silny. Otaczał łkającą Hinatę troskliwym ramieniem – ona zawsze miała słabe nerwy w takich sytuacjach, wiecznie zbyt wrażliwa. Zupełnie jak Ino, która kurczowo uczepiła się łokcia Choujiego, wylewając przy tym tony łez wraz z puszystym przyjacielem. Jedynie Shikamaru z Temari starali się utrzymać maski opanowania i powagi, jednak widziałam, jak mocno ściskają swoje dłonie, przesyłając sobie nawzajem siłę i pocieszenie. Oboje byli silni, bo oboje wiele przeszli.

Czterej członków ANBU podeszło do zamkniętej trumny, chwytając ją za cztery rogi i unosząc w górę. Cieszyłam się, że ciało nie zostało odsłonięte – nie dałabym rady spojrzeć w bladą twarz mistrza i uścisnąć jego lodowatą dłoń. Już przy pogrzebie Tsunade-sensei udało mi się to zrobić tylko i wyłącznie przy wsparciu i pomocy Naruto, i było to najgorsze doświadczenie mojego życia. Podobno medyk powinien być odporny na śmierć, przywyknąć do niej i śmiało patrzeć jej w oczy. Ale to nie prawda. Nie, jeśli chodziło o najbliższych. Nikt nie był na tyle silny, by przejść obok tego obojętnie, bez ogromnego bólu w sercu, żalu i hektolitrów łez. N i k t.

ANBU odstawiło trumnę przy miejscu pochowku, po chwili chwytając za liny, by opuścić ją w głąb dziury. Ciało mistrza powoli znikało z widoku, w końcu zupełnie niknąc przy akompaniamencie deszczu i szlochów. Ja nie płakałam… jeszcze. Ale to było tylko kwestią czasu, minut czy odpowiedniego bodźca. Zawsze tak było. Człowiek starał się być silnym i wytrzymać jak najdłużej w pozornej obojętności, by w końcu pęknąć i wydać z siebie najgłośniejszy tłumiony szloch, na jaki go stać. Wstydliwy, krępujący, ale jak wyzwalający.

Nadeszła chwila zakopania trumny, jednak jeszcze zanim to, najbliżsi powinni rzucić pierwsi garść ziemi, jako ostatnie pożegnanie. Problem w tym, że nikt nie chciał być tym pierwszym. Tym, który rozpocznie żałobny taniec przychodów i odchodów, który pierwszy uklęknie przed Śmiercią i zegnie się po piach.

- Przyjacielu… - Przed szereg wystąpił Guy-sensei. By uczcić śmierć przyjaciela, zrzucił z siebie zielony kostium, wdziewając czarne szaty, które podkreślały jego żałość. Wyglądał jak wrak człowieka, swój własny cień, który zgubił drogę do ciała… Jakby jego ciałem był Hatake. – Walczyliśmy ze sobą osiemset dziewięćdziesiąt trzy razy. – Schylił się, biorąc w rękę garść ziemi, następnie podchodząc do skraju grobu. – Ja wygrałem czterysta czterdzieści sześć razy, ty czterysta czterdzieści siedem razy. – Zważył w dłoni ciężki od deszczu piach, wpatrując się w niego z rozpaczą. – Nie. Ty wygrałeś czterysta czterdzieści osiem razy… - Rzucił piach, a głos przy kolejnych słowach zadrżał mu jękliwie. - Pierwszy dotarłeś do mety życia.

I w tamtym momencie i moja tama pękła; spod zaciśniętych oczu poleciały gorące łzy, a z piersi wydarł się ryk bólu. I nie byłam jedyną. Wraz z jękiem i odejściem w tłum Maito Guya zawyło wiele osób, w tym i Naruto. Przymglonym spojrzeniem mogłam dostrzec, jak z całych sił ściskał Hinatę, szukając w jej dotyku ukojenia i pocieszenia. Shinobi po kolei sięgali po piach i szybkim rzutem żegnali Hatake, i jedynie ja z Naruto nie potrafiliśmy ruszyć się z miejsca. To było zbyt trudne. Pożegnać swojego ostatniego mistrza, ostatniego mentora, który pokazał nam jak żyć. Który codziennie uczył nas bycia wiernym swoim zasadom i zrobił z nas dorosłych. Bo to przecież od niego się wszystko zaczęło… To on wszczepił w nas wolę ognia, podarował swoją miłość, cierpliwość i nas samych sobie na przyjaciół. Tworzył drużynę siódmą, nawet gdy Sasuke z niej odszedł. Póki on żył i my istnieliśmy jako jedność. A teraz wszystko przeminęło nieodwracalnie…

Sensei… zbłądziłeś na ścieżce życia po raz ostatni. Pilnuj, żebyśmy my nie zbłądzili za wcześnie.

W końcu i ja zebrałam się na odwagę, by go pożegnać.

Po godzinie nad grobem zostałam tylko ja z Naruto. Deszcz przestał już padać, jednak ciemne chmury nadal krążyły nad naszymi głowami, niosąc ze sobą przestrogę swoich możliwości. Wiedziałam, że powinniśmy się już zbierać, odwrócić się i ruszyć dalej. Wrócić do normalnego życia, tak jak po każdej śmierci naszych bliskich. Tyle że perspektywa pustego domu, gdzie myśli mogły bezkarnie krążyć po mojej głowie, była bardziej przerażająca, niż stanie nad grobem mistrza wraz z Naruto. Nie chciałam być w tej chwili sama, w pojedynkę borykać się ze wspomnieniami. Dlatego byłam wdzięczna przyjacielowi, że mnie tu nie zostawił, a tkwił u mojego boku, wspierając uściskiem dłoni. Ten gest dla nas obojga był zarówno niewinny, jak i przepełniony znaczeniem – wspólnym bólem.

- Nie powinieneś wracać? – spytałam niepewnie. Mój głos zachrypł od szlochu, beznadziejnej pogody i długiego nieużytku, dlatego odchrząknęłam cicho. – Hinata się pewnie zaczyna już martwić…

- Spokojnie – przerwał mi, mocniej ściskając moją dłoń. Nie patrzył na mnie, a na górkę piachu, tworzącą nagrobek, a w jego oczach mogłam dostrzec smutek i stanowczość. – Ona to rozumie.

Rozumie?

Czyli wychodzi na to, że to ja nie rozumiałam jednej rzeczy. Moją perspektywą był pusty dom, w którym nikt by mnie nie dręczył, natomiast Naruto… On miał gorzej. Jego perspektywą była zamartwiająca się Hinata, która zamęczałaby go troskliwymi spojrzeniami i obchodziła jak z jajkiem, co tylko pogłębiłoby jego rozpacz. No i miał synka, przed którym musiałby grać jak zwykle wesołego tatę, który nie miał zmartwień, kiedy w rzeczywistości miał ich aż nadto. Współczułam mu i rozumiałam – on też nie chciał wracać. Bo łatwiej było zostać tu, w towarzystwie jednej osoby, w dodatku takiej, która naprawdę wiedziała, co czuł. I może to było nieco infantylne, ale świadomość tego, że Naruto dręczyły te same mary, w pewien okrutny sposób pocieszała. W ten chory, egoistyczny sposób, ale zawsze.

Złośliwy wiatr porwał nieproszenie moje włosy do tańca, na chwilę ograniczając mi widoczność. Usłyszałam dźwięk pękniętej gałęzi, czyjeś kroki stąpające po błocie i cichy jęk zdziwienia Naruto, a kiedy ostatnie kosmyki opadły, niespodziewanie przed sobą ujrzałam  j e g o.

- Sasuke… - wydusił zszokowany Naruto, puszczając nagle moją dłoń. Zupełnie jakby myślał, że nie miał prawa tego robić przy nim, jakby czuł się od niego gorszy. Absurd. – Co ty tu robisz?

Uchiha postąpił kolejne kroki do grobu, stając tuż przy nim. Z początku nie spoglądał na nas, lecz gdy w końcu poniósł chłodny, wyważony wzrok, najpierw skierował go na Uzumakiego. Przez chwilę mierzyli się na spojrzenia w nużącej ciszy, a kiedy Sasuke prześlizgnął się czernią swoich oczu na moje oblicze, ciało ogarnęło znane mi już ciepło. Uczucie i wspomnienia sprzed dwóch lat napłynęły do mnie wielką falą, jednak nie dałam tego po sobie poznać. Chociaż serce wyrywało się do przodu z tęsknoty, to ciało twardo tkwiło w jednym miejscu, wraz z dumą gotowe na pierwszy szturm wrogich bodźców.

- Był również moim senseiem – odparł beznamiętnie, klękając. Ku mojemu zdziwieniu, chwycił w dłoń garść błotnistej ziemi i lekkim gestem, wyciągając przed siebie rękę, rzucił ją na pochówek. – Niezależnie od tego, po której stronie stałem, zawsze go szanowałem. Zarówno jako mistrza, przeciwnika, jak i przyjaciela.

Prychnęłam cicho, niedowierzając w jego słowa. Jak śmiał wygadywać takie bzdury nad grobem Kakashiego-sensei!? Szacunek? Uchiha i szacunek? Przecież on od zawsze wszystkimi pomiatał, uważał ludzi za gorszych od siebie, nieważne jaką rangę posiadali. Miał w głębokim poważaniu słowa innych, zawsze kierował się jedynie zemstą i z dumą nosił osławione krwią nazwisko. Używał techniki mistrza do uczynienia krzywdy przyjaciołom, swoim kompanom. Sprzeciwił się jego przekonaniom i stał się najgorszym śmieciem, złamał zasady shinobi i opuścił wioskę. Stał się nukeninem. W taki sposób, do cholery, okazywał mu ten pieprzony szacunek!?

- Szacunek? – zadrwiłam, a Sasuke obrzucił mnie niezrozumiałym spojrzeniem, cały czas kucając. – Mistrz i przyjaciel? Szkoda, że mówisz to dopiero nad jego grobem, zamiast prosto w twarz.

Nie spodziewałam się, że Uchiha się zawstydzi, spuści zakłopotany głowę czy chociażby odwróci wzrok. Zdawałam sobie sprawę, że takiemu draniowi, gburowi, który przejmował się jedynie własnym losem, nie zdołam uprzykrzyć życia zwykłą szczerością. Nie oczekiwałam skruszenia, bo to nie byłoby w jego stylu. Tak po prostu przyznać się do błędu? O nie, przecież to nie ten typ człowieka. I chociaż pełne pewności siebie spojrzenie i tajemniczy uśmiech mnie nie zaskoczyły, to już jego odpowiedź jak najbardziej tak.

- To, że wy o tym nie wiedzieliście, nie znaczy, że nigdy mu tego nie powiedziałem. – Wstał z kucek, a ten irytujący mnie uśmiech nie schodził mu z twarzy. Jak on śmiał, uśmiechać się w takim dniu!? – Nie każde moje spotkanie ze znajomymi z przeszłości zostało udokumentowane w księgach Konohy – dodał, a moje ciało znowu ogarnęło to okropne ciepło na wspomnienie naszego potajemnego spotkania. Tu musiałam mu przyznać rację – nie mogłam osądzać, że nigdy nie wyznał tego Kakashiemu. Przecież równie dobrze mógł się z nim spotkać w dzień przed, lub po spotkaniu ze mną. Niemniej, do błędu przyznawać się nie zamierzałam.

- Więc skoro go tak szanowałeś, dlaczego nie pojawiłeś się na pogrzebie? – Naruto niemal wyrwał mi te słowa z ust, jednak cieszyłam się, że to on je wypowiedział. Chociaż mimo wszystko jego wrogie nastawienie do Uchihy zbiło mnie nieco z pantałyku. Czyżby i on pogodził się z tą bolesną prawdą?

Że Sasuke nigdy już nie wróci…

- Przychodząc wzbudziłbym niepotrzebne zamieszanie. Wolałem usunąć się w cień i z ukrycia obserwować ceremonię.

A więc był tu cały czas. Niespodziewanie zamiast pochwalić jego postępowanie, zaczęłam wstydzić się własnych łez. Przecież już tak wiele razy obiecywałam sobie, że nigdy więcej ich nie zobaczy i jak dotąd każda z obietnic zostawała złamana. Nie płacz – te dwa słowa powtarzałam jak mantrę niemal codziennie, gdy wspomnienie znienawidzonego ukochanego dręczyło mój umysł w snach, czy na jawie.

Dlaczego wciąż i wciąż nie potrafiłam się od niego uwolnić? Nawet kiedy pragnienie by to zrobić było tak wielkie…

- I tak cieszę się, że tu jesteś, Sasuke – głos Naruto wyrwał mnie z rozmyślań. Zerknęłam na niego nierozumnie, widząc tak nagłą zmianę w nastawieniu przyjaciela. Jego oczy błyszczały, wręcz lśniły niczym od łez, jednak wypełnione nadzieją.

Czyli jednak nie zrozumiał, nie pogodził się z prawdą. Wciąż wierzył, że potrafi spełnić złożoną lata temu obietnicę.

- Stawiam sake, u mnie w domu – zaproponował raźnie, klepiąc mnie po ramieniu.

Co!?, krzyknęłam w myślach, zupełnie nie rozumiejąc zachowania Uzumakiego.

- Ale, Naruto… Przecież Hinata… - zaczęłam oponować, jednak mój wywód został szybko przerwany:

- Hinata rozumie – odparł spokojnie, próbując stłumić moje wątpliwości błękitem swoich tęczówek.

Nie mogłam im nie zaufać. Wiedziałam, jak Naruto pragnął napić się ze swoim przyjacielem i najnormalniej w świecie cieszyć się, że ma go przy sobie w tak trudnej dla nas obojga chwili.

- Powspominamy – dodał z powagą podszytą radością, na chwile ściskając moje ramię nieco mocniej, by następnie szybko je puścić. Nie byłam pewna, ale chyba w ten sposób chciał mi przekazać, jak bardzo mu na tym zależało.

- Nie martw się, Haruno, nie spijemy cię za mocno – zadrwił ze mnie Uchiha. Oczywiście natychmiast odkryłam ukryty podtekst, nie będąc z tego zadowolona.

Drań.

Oczywiście tak jak Uchiha obiecał, tak nie dotrzymał słowa. A jakże! Wraz z Naruto chyba jakoś telepatycznie ustalili między sobą, że spiją mnie w trzy dupy, bo jak na złość co chwilę wznosili toasty. A to za drużynę siódmą, a to znowu za spotkanie, czy za pamięć o mistrzu. Wielokrotnie oponowałam, że nie przystawało tak się schlać w dzień pogrzebu, jednak ta dwójka miała zupełnie inną teorię.

- W ten sposób uczcimy jego pamięć. Kakashi-sensei nie chciałby, żebyśmy opłakiwali go o suchym pysku – tłumaczył Naruto, pijanym palcem grożąc mojej nie aż tak pijanej jak jego twarzy. – Może ty go od tej strony nie znałaś, ale ja wielokrotnie umawiałem się z nim na sake. Skubany miał mocny łeb! Zawsze zostawiał mnie śpiącego na krześle w barze. – Zaśmiał się z udawaną złością, następnie uśmiechając zadziornie. – Ale potem się scwaniłem i zapraszałem go już tylko do domu. Wiecie, tu przynajmniej Hinata mnie ratowała.

Naruto zagrzmiał śmiechem, a ja nie mogłam się oprzeć by do niego nie dołączyć. Ba! Nawet Sasuke nam zawtórował, a mnie znowu poraziła dziwność tej sytuacji; chyba nigdy nie mogłabym się przyzwyczaić do widoku roześmianego Uchihy. Do niego tylko pasowała ta zimna, uwodzicielska maska drania i basta!

- Tu się zgodzę, bo nawet mnie przepił – dorzucił Sasuke, chwytając butelkę sake i rozlewając jej resztki na trzy kieliszki. Mieliśmy dość imponujący wynik: butelka w godzinę. Uniósł kieliszek, natychmiast pochłaniając jego zawartość. – A z nas trojga to chyba mam najmocniejszy błędnik.

- Nawet mi nie przypominaj – jęknął Uzumaki, również opróżniając szkło. – Nie zapomnę ci tego, jak mnie zostawiłeś wtedy w Sunie w tym barze. I jeszcze z tą dziwką! Dopiero jak się rozpłakałem, to przyznała się, że jej zapłaciłeś, żeby powiedziała mi, że się przespaliśmy. I to nie jest śmieszne! Wiesz jak się bałem, że zdradziłem Hinatę, ty draniu!?

Parsknęłam śmiechem w kieliszek, który właśnie przykładałam do ust, co skończyło się rozproszeniem części jego zawartości na mojej buzi. Nie ukrywając rozbawienia, przetarłam usta dłonią.

- Nie mogłem odpuścić sobie tak idealnej chwili, by zrobić idiotę z Hokage. Powinieneś się cieszyć, młotku, że nie zamówiłem ci męskiej dziwki, bo i to mi przeszło przez głowę – dorzucił groźnie przez rozbawienie, mierzwiąc sobie włosy. Na moje nieszczęście taki roztrzepany i lekko podchmielony wyglądał jeszcze przystojniej.

- To ty powinieneś się cieszyć, że cię wtedy do Konohy nie zaciągnąłem! Wystarczyło dać znać Gaarze, a Patrole Suny by cię zgarnęły. Poniekąd nadal jesteś nukeninem…

- Proszę cię – prychnął, okręcając w palcach kieliszek. – Te pachołki z Suny nie dałyby sobie ze mną rady, a Gaara o ile dobrze pamiętam miał jakieś weselicho, z którego ty zwiałeś.

- Czyli to tam zniknąłeś na weselu Shikamaru i Temari! – ocknęłam się, dokładnie przypominając sobie tamten dzień. Ze znajomymi stawialiśmy zakłady, co też mogło się stać z naszym Szanownym Hokage. Jęknęłam zawiedziona. – Cholera, czyli jednak Kiba był najbliżej. A z Hinatą obstawiałam, że zbłądziłeś na jakąś ławkę i na niej usnąłeś.

- A co ten debil obstawiał? – zainteresował się, a na samą myśl o Inuzuce zaśmiałam się chytrze.

- Że wylądowałeś w jakiejś melinie, czy w rowie i upaprałeś swój honor. A od dziwki i baru do meliny już niedaleko.

Sasuke pokiwał głową z rozumnym uśmiechem, natomiast Uzumaki jedynie prychnął zirytowany, burcząc przy tym:

- Ten pies to nigdy we mnie nie wierzył…

Czyli nie tylko ja miałam chwilowe przygody z Uchihą.

- Świetnie! – krzyknęłam, uderzając dłonią w stół z udawaną złością. – Czyli wychodzi na to, że tylko ja nie wiedziałam, że Sasuke spotykał się po kątach ze znajomymi z wioski. – Obrzuciłam ich obojga poważnym spojrzeniem nie znoszącym sprzeciwu, po czym dodałam: - Przyznać się, o ilu waszych randkach nie wiem i od kiedy nie interesują was kobiety?

Naruto na moje słowa prawie spadł z krzesła, na którym się bujał, w ostatniej chwili łapiąc na nim równowagę, chwytając się stołu i krzycząc oburzone „Sakurciaaa!”. Cóż, pijany zawsze miał szczęście. Sasuke natomiast jedynie lekko się zaśmiał, z wyższością wpatrując się we mnie głębokim spojrzeniem i pochylając nad stołem, rzekł poważnie:

- Wiesz, Haruno, nie wiem jak ten młotek, ale ja od co najmniej dwóch lat deklaruję się na hetero i mam na to – odchrząknął, perfidnie uśmiechając się uwodzicielsko i mierząc mnie tym spojrzeniem – twarde dowody, którym nawet ty nie zaprzeczysz. 

Och, moje ciało natychmiast na to zareagowało przyspieszonym biciem serca i tym przyjemnym uściskiem w podbrzuszu! Znane uczucie pożądania znowu chciało mną zawładnąć, jednak nagle w mojej podświadomości zalśnił wielki napis głoszący: Sakura, ogarnij się!; który mnie skutecznie ocucił.

- Ja też mam na to twarde dowody! Mam syna, do cholery! – zakrzyknął oburzony Naruto, sprawiając tym samym, że oboje z Uchihą oderwaliśmy od siebie spojrzenia, śmiejąc głośno z przyjaciela.

- A tak w ogóle – dodał, gdy już się uspokoiliśmy, wyciągając spod stołu kolejną butelkę sake – skoro ja się kilka razy spotkałem z Sasuke, to ty pewnie też na niego wpadłaś, co, Sakurcia? – Uniósł zadziornie brwi, polewając każdemu kolejkę. – To mocno mu dałaś w pysk?

W pysk? Nie jestem tyranem, do cholery!, pomyślałam, trzepiąc Naruto w głowę. Co on sobie myślał!

- Ałaaa! – zajęczał, pocierając sobie włosy ręką, w której trzymał butelkę i niemal nie wylewając na głowę sake. Szybko jednak ból mu przeszedł, bo z iskierką w oku skierował się do Sasuke: - To jak, mocno ci dała?

- Dała? – zagaił mój ukochany, a we mnie krew zawrzała. Czy to ja już przez alkohol miałam obsesję, czy Uchiha specjalnie starał się we wszystko włożyć podtekst?! – Dała mi…

- Uchiha! – warknęłam ostrzegawczo, na co jedynie uśmiechnął się enigmatycznie.

-…kilka klapsów.

- ŻE CO, DRANIU!? – od razu zareagowałam na ten absurd, waląc otwartą dłonią w stół.  Nie pamiętam żadnych klapsów!

- Eeee, to dobrze miałeś, mi zawsze daje tylko w głowę. Tobie zawsze przysługiwały jakieś głupie przywileje… – mruknął urażony Uzumaki, szybko przystawiając do ust kieliszek i go opróżniając na pociechę, a ja miałam ochotę ponownie mu przywalić.  Mimo wszystko cieszyłam się, że mój przyjaciel nigdy nie miał zdolności do kojarzenia faktów, i że tym razem również ich nie skojarzył. Jak zazwyczaj alkohol był moim wrogiem, tak tym razem mogłam spokojnie uznać go za sprzymierzeńca, bo dzięki niemu umysł Naruto działał jeszcze wolniej.

- Nigdy w życiu nie dałam nikomu klapsa, idioci! – zaprzeczyłam raźno, następnie poczynając grozić Sasuke pięścią. – Wypluj to, Uchiha!

Nie wypluł. Jedynie cwany, mogłabym się nawet pokusić o stwierdzenie szarmancki uśmiech, wypełzł na jego oblicze. Podniósł kieliszek na wysokość mojej twarzy, przystawiając mi go niemal do nosa i z wyższością pouczył mnie:

- Pij, Haruno. Kakashi-sensei mi kiedyś powiedział, że chciałby cię zobaczyć pijaną, spełnij pośmiertnie jego życzenie.

Sam sobie pij, durniu. Nie upijesz mnie drugi raz! - zawalczyłam o swoje w myślach, jednak jak to zwykle przy alkoholu bywało, rączki i tak zadziałały same. Druga butelka sake poszła w ruch!

W ciszy przemierzaliśmy pogrążone w ciemności uliczki Konohy już od dobrych dwudziestu minut, a orzeźwiające, delikatnie chłodnawe i przepełnione wilgocią po deszczu powietrze powoli mnie otrzeźwiało. Często klęłam na siebie za wynajęcie domu znajdującego się tak daleko od posesji Naruto i centrum wioski, jednak dziś gratulowałam sobie za to w myślach. Ten spacer pomógł naprawić się mojemu błędnikowi i dzięki niemu teraz wiedziałam, gdzie była góra i dół, a nawet szłam prosto! A alkohol powoli wyparowywał z krwiobiegu, wprawiając moje ramiona w lekkie drżenie i oczyszczając zapity umysł.

- Myślisz, że Naruto będzie zły? – zagaiłam, kiedy wraz z Sasuke wkroczyliśmy w moją dzielnicę, a cisza wydała się zbyt przytłaczająca.

- Za zostawienie go śpiącego na krześle? – Przytaknęłam, bacznie obserwując twarz Uchihy. Ze smutkiem musiałam stwierdzić, że w blasku księżyca diabeł wyglądał nawet przystojniej, niż z dwudniowym zarostem. I zapewne gdyby tajemniczy uśmiech nie zbłąkał się na jego ustach, nigdy nie zgadłabym, że ten drań wypił tyle samo, albo nawet więcej kieliszków sake niż ja. Nie fair. – Nie. Zawsze go tak zostawiam.
Wzruszył ramionami.

- No i Hinata go pewnie w końcu zgarnie do łóżka – pociągnęłam, jednak Sasuke nie odpowiedział.
A cisza, która na powrót między nami zapadła, była niesamowicie męcząca. Nie dlatego, że Uchiha krępował mnie swoją obecnością. Do tego już przywykłam - do twardej postawy i małomównej natury. Przywykłam nawet do jego nieobecności! Jednak istniała jedna rzecz, do której nie przywykłam, a która zbliżała się nieubłagalnie; z każdym krokiem byliśmy bliżej ponownego rozstania.

Dwadzieścia kroków i Sasuke znowu stanie naprzeciw mnie i niczym bezduszny cyborg, odwróci się na pięcie. Dziewiętnaście kroków i ponownie poczuję bolesny ucisk w sercu. Osiemnaście kroków i spuszczę wzrok. Siedemnaście kroków i zagryzę dolną wargę w akcie bezsilności. Szesnaście kroków i wlepię bezradny wzrok w jego plecy. Piętnaście kroków i znów sobie uświadomię, jak bardzo go kocham. Czternaście kroków i zacisnę powieki. Trzynaście kroków i znów będę walczyć ze łzami. Dwanaście kroków i wygram. Jedenaście kroków i stłumię w sobie krzyk: wróć! Dziesięć kroków i zrozumiem, że to bez sensu. Dziewięć kroków i przeklnę jego imię. Osiem kroków i zacisnę pięści. Siedem kroków i znów sobie uświadomię, jak bardzo go nienawidzę. Sześć kroków i rzucę ostatnie spojrzenie w jego kierunku. Pięć kroków i sama się od niego odwrócę. Cztery kroki i nacisnę klamkę drzwi. Trzy kroki i znów zawalczę ze łzami, tym razem przegrywając. Dwa kroki i szepnę do siebie: nie płacz. Jeden krok i ponownie sobie uświadomię, jak bardzo go kocham, nienawidząc…

I moment pożegnania nadszedł.

Stanęłam na drewnianym podwyższeniu przy wejściu do mojego domu, mając nadzieję, że jednak Sasuke przerwie tą dręczącą ciszę. Wlepiałam wzrok w stopy, pragnąc, by czas nagle stanął, albo aby Uchiha zrozumiał i usłyszał moje nieme wołanie – bezskutecznie. Wsłuchując się w burczące w stawku nieopodal żaby, próbowałam naprędce wymyślić jakiś temat do rozmowy, by w akcie desperacji zatrzymać go jeszcze chwilkę dłużej, jeszcze sekundę…

I po co? Idiotko, po co ty się w to ciągle pakujesz!?

Znowu byłam rozdarta. Tak jak dwa lata temu, jak pięć lat temu… jak za każdym razem, gdy go spotykałam. No właśnie, dlaczego się zawsze w to pakowałam? W ten labirynt uczuć, który mnie dusił, przytłaczał, bo korytarze były za ciasne, a ja mam klaustrofobię. Dlaczego nie potrafiłam sobie odpuścić tej głupiej gry pozorów? Tylko co tak właściwie ja pozorowałam? Że go kocham, czy nienawidzę? Chyba oba na raz… To dlatego to wszystko zawsze tak wychodziło. Moje serce ostatkami sił walczyło z rozumem i dumą, i jakimś cudem wiele razy udawało mu się wygrać. Ono wojowało, chociaż nie miało siły, chociaż wiedziało, że to bez sensu. I zawsze przegrywało, chociaż w pewien sposób też wygrywało. Ostatnio wygrało – upojną noc, która niejednokrotnie nawiedzała mnie w snach. Ale przegrało też – bo przecież i tak odszedł. I tym razem będzie tak samo…

Sasuke drgnął, a ja uświadomiłam sobie, że zbyt długo milczałam. Poderwałam głowę, a widząc, jak mój ukochany otwiera usta, by coś powiedzieć, w panice wypaliłam:

- To dziwne, że mamy tak bezchmurną noc, chociaż jeszcze na pogrzebie padało. – Spojrzałam w niebo i od razu ugryzłam się w język, gdy zobaczyłam na nim kilka potężniejszych chmur.

Cholera, Sakura! Pogoda!? Serio, na nic lepszego cię nie stać? - robiłam sobie wyrzuty w myślach.

- To znaczy – znowu podjęłam, gdy Sasuke wydał się jeszcze trawić moją wyrwaną z kontekstu wypowiedź. – Zamierzasz od razu wyruszyć w podróż?

Przytaknął, taksując mnie wzrokiem, którego nie potrafiłam rozgryźć – mieszanka zaciekawienia i… smutku?

- Poza murami Konohy zahaczę o jakiś motel na nockę – dodał, wzruszając ramionami i ku mojemu przerażeniu, odwracając. Nie myśląc wiele, a właściwie prawie wcale, mocno chwyciłam nadgarstek Sasuke, zatrzymując go.

- Zostań – wydusiłam, napotykając lekko zdziwione spojrzenie ukochanego. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, jak rozpaczliwie to zabrzmiało, więc czym prędzej się zreflektowałam: - Znaczy… wejdź na herbatę. Mam wolną kanapę, to możesz prze… przenocować u mnie.

Zaśmiał się.

- Haruno – Zbliżając się do mnie na krok, tak, że nasze twarze znajdowały się w zdecydowanie za małej odległości, uśmiechnął się sardonicznie. – Kochankowi nie proponuje się herbaty i kanapy, zapamiętaj.

Nawet nie zdążyłam zareagować na jego słowa, kiedy poczułam na ustach ten odurzający dotyk jego warg. Już po chwili Sasuke pogłębił pocałunek, napierając delikatnie, acz stanowczo na moje ciało i jedną ręką głaszcząc policzek. Poddałam się temu cudownemu uczuciu otępienia, które owładnęło mnie od środka, aż po koniuszki palców – to znowu się działo, znowu mnie otumanił jedynie dotykiem. Dotykiem chłodnych dłoni, szorstkich warg. Dotykiem, który dla niego nie znaczył absolutnie  n i c.

Odepchnęłam go delikatnie, opierając rękę na jego torsie.

- Dzisiaj nie jestem aż tak pijana – wyrzuciłam mu, spoglądając w czarne czeluścia tęczówek. Już zdążyłam zapomnieć, jaką posiadały moc hipnotyzowania i aż zadrżałam, gdy znowu wpadłam w ich sidła.

- Ostatnio mówiłaś, że nie muszę cię upijać, by cię uwieść – wyszeptał w moje usta, z tym uwodzicielskim, szelmowskim uśmiechem, który zmiękczał i otępiał moją świadomość.

Uwieść. A więc tak można ładnie nazwać niezobowiązujący seks?

Sasuke znów na mnie naparł, wpijając w moje usta. Postępował krok za krokiem, zmuszając tym samym do cofania się, aż w końcu moje plecy uderzyły w drzwi wejściowe. Wciąż mnie całując, nacisnął klamkę i wpadliśmy nieporadnie do środka, lądując na najbliższej ścianie, a towarzyszył nam przy tym trzask drzwi. Na chwilę się odsunął, dając mi wytchnienie na złapanie oddechu i wiedziałam, że teraz to ja muszę przejąć inicjatywę i zaprowadzić nasze podniecone ciała do sypialni. Tak też zrobiłam, ponownie łącząc obce sobie usta w namiętnym pocałunku i chwytając Uchihę mocno za koszulę oraz ciągnąc za sobą.
Już nie było odwrotu; za bardzo pragnęłam jego dotyku i za bardzo nie chciałam być dzisiejszej nocy sama. Nie planowałam tego, jednak z pewnością siebie godną zawodowej dziwki, wepchnęłam nasze ciała do kuchni, a potem do mojego pokoju, zahaczając przy tym o różnorakie meble i finalnie popychając Uchihę na łóżko. Wylądował na nim ciężko, niezgrabnie i całkowicie nie w stylu dumnego klanu Uchiha, jednak wciąż z seksownością wartą Sasuke. I ledwie zdążyłam zauważyć na jego twarzy delikatne zdziwienie wymieszane z satysfakcją i pożądaniem, kiedy pociągnął mnie za rękę, usadawiając na swoim kroczu.

Od tego momentu wszystko działo się jeszcze szybciej. Nie potrafiłam się skupić na niczym innym, jak słodkich, szorstkich ustach Sasuke i jego gorących dłoniach, które sprawnie pozbawiały mnie poszczególnych części garderoby z niesamowitą wprawą, i które błądziły po moim rozpalonym ciele. To było takie przyjemne – uczucie podniecenia, które obezwładniało świadomość i kazało jej siedzieć cicho w kącie, podczas gdy pożądanie robiło swoje. Pchało mnie w ramiona tego drania, którego serce ośmieliło się pokochać, i które jak głupie teraz pracowało na najwyższych obrotach.

Nawet się nie zorientowałam, kiedy znalazłam się pod Sasuke. Ba! Oddając się przyjemnościom, nie zdawałam sobie sprawy, że zdążyłam już go rozebrać, a jego nagie ciało przylegało szczelnie do mojego, w każdej chwili gotowe do finalnej akcji. I wtedy się zaczęło – taniec dwóch ciał i dusz, jakie postanowiły się zjednoczyć i przeżyć ze sobą Niebo. Popaść w otchłań emocji, rozkoszy i grzesznego aktu miłości, który nie miał prawa istnienia…

Śpisz tak spokojnie. Księżycowe światło wpada przez okno do pomieszczenia, rozświetlając Twoją śpiącą, bladą twarz, która jest nadzwyczaj spokojna i miła w wyglądzie. To do Ciebie nie pasuje – ten spokój. Bo Ty zawsze jesteś chłodny. Nie okazujesz swoich uczuć, bo… Właśnie, dlaczego tego nie robisz? Boisz się czegoś? A może odtrącenia? To takie głupie z Twojej strony. Powinieneś wiedzieć, że ja Cię nigdy nie odtrącę. Wciąż Cię kocham, chociaż nieustannie mnie ranisz. Dlaczego to robisz? Nie możesz po prostu poddać się życiu, zamiast ciągle z nim walczyć? Wszystko byłoby prostsze, gdybyś nigdy nie odszedł z wioski. Ale Ty to zrobiłeś, nawet niejednokrotnie i znowu to zrobisz. Już za kilka godzin obudzisz się, zbierzesz swoje rzeczy i znikniesz jak jakaś zjawa. Rozpłyniesz się  w powietrzu na kolejne lata, a po jakimś czasie przybędziesz znikąd. I tak będzie w kółko, bo Twoje życie jest jedynie pieprzonym kręgiem przywitań i pożegnań. Sprawiasz, że moje życie też wciąż się toczy według tego rytmu – i za to Cię nienawidzę. Bo jesteś zwykłym draniem, który wykorzystuje swoją przyjaciółkę z drużyny. Mamisz ją, by się zabawić, bo wiesz, że ona Ci ulegnie. Że ja Ci ulegnę. Nawet nie przyjmujesz do wiadomości, że mogłoby być inaczej. Zawsze jesteś pewny siebie i zimny, Twoje opanowanie wprawia ludzi w zakłopotanie i wywołuje u nich strach. Na mnie działa trochę inaczej – obezwładniasz mnie samą swoją obecnością.

Śpisz tak spokojnie. Czasami myślę, że jesteś moim narkotykiem, a lata w których Ciebie nie ma blisko, są moim odwykiem. Miło jest myśleć o tym w taki sposób; to ułatwia radzenie sobie ze smutną prawdą. A prawdą jest, że jestem w Ciebie ślepo zapatrzona, mimo że wcale tego nie chcę. Zawsze sobie powtarzam, że już się z Ciebie wyleczyłam i w pewnym sensie jest to prawdą – wtedy, kiedy to myślę, na tamtą jedyną chwilę. Bo gdy tylko pojawiasz się ponownie, wszystko upada. Cała moja obrona, moje przeświadczenie o odbyciu sukcesywnego odwyku – wszystko pada. Zaledwie jeden Twój dotyk sprawia, że nałóg się odnawia. Wiem, że to śmieszne. Wiem, że Ty uważasz to za śmieszne, a mnie za żałosną. Wiem, że traktujesz mnie jak zabawkę, jak dziewczynę do wykorzystania i porzucenia.  P o g o d z i ł a m  s i ę   z tym fenomenem.

Śpisz tak spokojnie. Kosmyk włosów opada Ci na twarz, więc delikatnie, tak, by tylko nie dotknąć twojej cery, odsłaniam go. Palce mnie świerzbią, by jednak musnąć Twój policzek, ale się powstrzymuję. Nie chcę Cię obudzić, gdy śpisz tak spokojnie. Bo ta chwila jest idealna. Mogę Cię obserwować w ciszy, nie zważając na nic. Nie będąc narażona na Twój wykpiewczy śmiech i dumny wzrok. Uwolniona od niepewności, która pojawia się za każdym razem, kiedy na mnie spoglądasz. Co wtedy sobie myślisz? Czy gdy patrzysz na mnie, widzisz moje uczucia, czy je odwzajemniasz? Chciałabym wierzyć, że tak, ale Twoje zachowanie temu zaprzecza. Powiedz coś, otwórz się na mnie. Chcę wiedzieć na czym stoję, chociaż zdaję sobie sprawę, że to pewnie bardzo cienki lód, który załamie się prędzej niż myślę. Daj mi jakąś nadzieję, albo zburz ją nieodwracalnie, proszę… Pomóż mi Ciebie znienawidzić, a w zamian ja pomogę Ci pokochać mnie. Ale taki układ Cię nie zadowala, prawda? Wolisz mnie dusić w swojej obojętności i mojej miłości, bo jest Ci to na rękę.

Śpisz tak spokojnie…

Odejdź. Proszę, odejdź, bym znowu mogła zacząć odwyk. Wbrew pozorom jest on całkiem przyjemny. Właściwie jest on moim ratunkiem. Więc odejdź jak najszybciej. Ja też chcę spać spokojnie…

Podniosłam się z łóżka, a sprężyny zajęczały cichutko, nie budząc przy tym Sasuke. Na palcach podeszłam do szafy, uprzednio podnosząc z podłogi i zakładając moje majteczki. Rozsunąwszy bambusowe drzwiczki, z najniższej półki wyciągnęłam szarą, męską koszulkę i zaciągnęłam ją przez głowę. Szybkim aczkolwiek ostrożnym i bezszelestnym krokiem przeszłam do kuchni, jeszcze w progu zerkając na uśpionego Uchihę.

Śpi tak spokojnie…

Zstępując z podwyższenia sypialni w kuchnię, natychmiast przydreptałam do okna, uchylając je na kilkanaście centymetrów. Chłodne, wilgotne powietrze owiało moje rozgrzane ciało, wpadając w głąb pomieszczenia. Z ulotnym uśmiechem zapaliłam światło nad okapem, biorąc do ręki leżące na nim zapałki i paczkę papierosów. Postępując dwa kroki, usiadłam na drewnianym krześle, plecami opierając się o ścianę, a nogi podciągając do siebie i stopami zapierając o kant mebla. Otworzywszy kartonowe wieczko pudełka, z niezadowoleniem przyjęłam do wiadomości widok dwóch fajek w środku.

Teraz i poranek, pomyślałam, wyciągając jedno cudeńko i wkładając je miedzy wargi. Zapałka kilkakrotnie nie chciała się odpalić, dlatego dopiero po paru próbach udało mi się wzniecić ogień i zaognić upragnionego papierosa. Gdy przyjemnie drażniący dym wdarł się do mojego gardła, z pogardą odrzuciłam pudełeczka na stół, rozluźniając się na krześle. Czułam, jakby wraz z dymem nikotynowym uciekającym z moich płuc, odeszła również część moich problemów i ból po stracie senseia. Ten nałóg, który skrzętnie ukrywałam przed bliskimi już nieraz ratował mnie w stresowych, trudnych sytuacjach, z jakimi najzwyczajniej w świecie sobie nie radziłam. Podobno zwykłe wdechy i wydechy często pomagają opanować silne emocje, ale w moim przypadku nie do końca. Owszem, wdechy i wydechy były pomocne, ale jedynie w połączeniu z upragnioną nikotyną, która przyjemnie ukajała nerwy.

- Sakura – usłyszałam chłodny baryton, zabarwiony nutką zdziwienia. Ze spokojem spojrzałam na stojącego w progu przybysza w granatowych bokserkach i nie zwróciwszy większej uwagi na nagi tors, z obojętnością skiepowałam papierosa do stojącego na stole kubka z resztkami kawy. – Nie wiedziałem, że palisz.

- Bo i za dużo rzeczy o mnie nie wiesz, Uchiha – rzuciłam, ponownie wciągając w płuca dym, a przy wydechu ciągnąc: - I zapewne wielu się nie dowiesz.

- Uważasz, że cię nie znam? – ciągnął dalej, gdy ja nie przestawałam w oddawaniu się nałogom. Obu – paleniu i cierpieniu z miłości do niego.

- Wiem, że mnie nie znasz. – Uśmiechnęłam się ironicznie. – Dwie noce i kilka rozmów za bachora nie czynią cię znawcą mojej osoby.

Sasuke zszedł z podwyższenia, podchodząc do i z nonszalancją opierając się o kuchenkę.

- Znam twoje ciało – zadrwił, taksując moje nagie nogi wygłodniałym wzrokiem.

- Czyli najmniej ważną część – odparłam sucho, ostentacyjnie gasząc papierosa, wrzuciwszy go do samotnego kubka i wstając z krzesła. Zmysłowym krokiem, tak by sprawić pozory zainteresowania Uchihą, podeszłam do niego, opierając dłonie  i cały ciężar ciała na jego nagiej klatce piersiowej. Znany mi dreszcz przyjemności przebiegł przez palce, następnie rozprzestrzeniając po całym ciele, jednak zignorowałam go, wspinając się na palce i pochylając do ucha Sasuke.
- Kanapa jest w salonie. Ufam, że dasz radę sam ją rozłożyć – szepnęłam i spojrzałam w skonsternowane czarne tęczówki, po czym z powagą dodałam: - A jak wstanę ma cię tu nie być.

Ręką zgasiłam światło nad okapem, natychmiast odchodząc do sypialni, dlatego nie dane mi było zobaczyć twarzy Sasuke. A szkoda, bo widok jego urażonej dumy wypisany na twarzy z pewnością by mnie rozbawił.

I tak oto rozpoczął się mój odwyk.

Od Autorki:  No to właśnie oddałam Wam 13str. Worda! I jak wrażenia? Osobiście ten rozdział pisało mi się całkiem dobrze, szczególnie scenę z drużyną siódmą xd Natomiast mordęgą był dla mnie akt miłości Sasuke i Sakury, z resztą tak jak ostatnio. Chociaż był tego też plus - naprawdę się przy tym fragmencie uśmiałam. Serio. Jak ktoś jeszcze nie próbował swoich sił w scenach seksu, to polecam, bo mi osobiście każde napisane zdanie daje fale głupawki, więc... zabawa przednia! :)

Ogólnie rzecz ujmując: smutno i trochę nudno. Ale muszę Was rozczarować, bo w takim klimacie raczej będzie cała historia. We wszystkich dziecięciu rozdziałach raczej nie będzie za dużo śmiechu, a najbliższe dwa to będą nudne jak flaki z olejem. Uch, mam szczerą nadzieję, że ktoś przez nie przebrnie! (i że sama nie stracę zapału xd)

No i na koniec, dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem. Niestety zdaję sobie sprawę, że pewnie część osób i tak się wysypie podczas trwania opowiadania (tak, jestem dość zdystansowana jeśli chodzi o nowych czytelników, jednak małe doświadczenie w świecie blogowym mam), jednak mimo wszystko miło się je czytało i myślało "A może jednak coś potrafię, może komuś serio się podoba...". I chociaż nie odpisuję na każdy komentarz, to każdy raduje moje samotne serducho i poprawia samopoczucie <3

Następny rozdział na pewno nie tak prędko, bo mam zapracowane plany na najbliższe dwa miesiące, ale zobaczymy - może się coś urodzi po drodze :)

Pozdrawiam!