3.It’s hard to forgive yourself.

„Już nigdy po raz drugi nie umrę tak lekko,

tak bardzo poza ciałem, tak bezwiednie,

jak niegdyś w jego śnie. Jestem za blisko,

za blisko.”

~W.Szymborska

Noc minęła mi zdecydowanie zbyt szybko i zbyt nieprzyjemnie. Mimo że usnęłam stosunkowo prędko i bezproblemowo – wszak ciało po dobrym seksie było wycieńczone, a mózg zadręczony przez gamę niepotrzebnych uczuć i słusznych zwątpień – to sen miałam nad wyraz nieprzyjemny i męczący, zamiast kojący, a ciało po przebudzeniu zlewał zimny pot. Nawet nie pamiętałam, co mi się śniło, jednak moja klatka piersiowa unosiła się w zdecydowanie zbyt szybkim tempie. W dodatku moją głowę, o ile próbowałam sobie przypomnieć marę senną, nawiedzał przeszywający ból głowy. Z resztą nie tylko wtedy – dotkliwie odczułam skutki wczorajszego picia, czy może kac był raczej na przestrzeni moralnej? Nie wiedziałam i nawet nie miałam zamiaru się nad tym zastanawiać, pozostawiając minioną noc gdzieś w zakątku podświadomości, spychając ją w jak najciemniejszy róg i dodatkowo przykrywając czarną płachtą niepamięci.

Wykopałam się z objęć pościeli, z bosymi stopami przemierzając pokój i rozsuwając drzwi do łazienki. Przekroczyłam jej próg, a ujrzawszy swoje odbicie w lustrze nad zlewem, zaśmiałam się ironicznie do szkła i do siebie, myśląc, że wyjątkowo niefortunnie wybrałam w nocy koszulkę.

Akihito nie byłby zadowolony, wiedząc, że ubrałam jego ulubiony T-shirt po seksie z innym.

Nagle ochota na zmycie z siebie śladów Uchihy i potu została zastąpiona innym, mocniejszym pragnieniem – nikotyny i kofeiny. Bez chwili zawahania poddałam się instynktowi; miarowym krokiem przedreptałam przez sypialnię do kuchni. Tam nalałam do starego, metalowego czajnika wody i ustawiłam go na kuchence. Ujrzawszy w zlewie z siedem nieumytych kubków po kawie na chwilę zwątpiłam, czy przypadkiem został mi jeszcze choć jeden czysty – z ulgą odkryłam, że i owszem – i zakodowałam w głowie, że powinnam w końcu wziąć się w garść i uporządkować nieco mieszkanie. Bądź co bądź, śmierć Kakashiego odbiła się piętnem na moim zapale do pracy, ujawniając niechęć do… czegokolwiek.
Szybko odgoniłam myśli o sensei, wsypując do ostałego czystego kubka dwie miarki sypanej kawy i schwyciwszy z okapu paczkę papierosów i zapałki wyszłam z domu.  Przechodząc przez korytarz jeszcze mimowolnie zerknęłam do salonu, utwierdzając się w przekonaniu, że Uchiha rzeczywiście postąpił z moją wolą –  a nie zrobił mi na złość – i ulotnił się z mieszkania jeszcze zanim wstałam. Na tę świadomość coś nieprzyjemnie zacieśniło się wokół mojego serca; poczułam jakby ukucie zawodu. Ale czego właściwie się spodziewałam? Że Sasuke tak po prostu zostanie w wiosce, zje ze mną kanapki z serem na śniadanie i napije się grzecznie zielonej herbaty? Płonne nadzieje, a jakże głupie…

Nie przejmując się brakiem spodni  – w końcu koszulka Akiego sięgała mi do połowy ud, więc sąsiedzi nie powinni mieć zastrzeżeń do mojego wątpliwego roznegliżowania – czy też kapci,  wyszłam przed dom, siadając na drewnianych schodach prowadzących do drzwi.  Połechtana przyjemnym, jeszcze lekko rześkim powiewem wiatru, uśmiechnęłam się delikatnie. Lubiłam poranne powietrze; było przyjemnie orzeźwiające i delikatnie pobudzało człowieka do życia, dodając swoją świeżością energii. Jednak uśmiech szybko zamienił się w grymas, gdy wyciągnęłam z papierowego pudełka ostatniego papierosa. Niezadowolona, zgniotłam opakowanie, zakleszczając peta w mocnym uścisku warg i odpalając go zapałką. Dym subtelnie drażnił gardło…

- Sakura – usłyszałam nagle zdziwiony, męski, tak dobrze mi znany głos i aż zakrztusiłam się dymem, kaszląc ciężko. – Nie wiedziałem, że palisz.

Dlaczego te słowa tak bezsprzecznie skojarzyły mi się z Sasuke? Dlaczego akurat on musiał powtórzyć je słowo w słowo i dlaczego, do diaska, gdy przed moim obliczem stał mój chłopak, myślałam o tym pieprzonym draniu?!

- A-Aki – wydukałam po kilku sekundach ciszy i oszołomienia, spoglądając w niemal równie zielone jak moje oczy chłopaka. Taksował mnie zdumionym, nierozumnym, lekko przysłoniętym kasztanową grzywą spojrzeniem, stojąc kilka kroków przede mną i zapewne zastanawiając się, czy aby nie pomylił adresów.
Zawstydzona nakryciem mnie przez Akihito na paleniu, w odruchu bezwarunkowym wyrzuciłam niespalonego papierosa na ziemię, pozwalając by zgasł.
– Tak wyszło – dodałam, wskazując na peta.

I ostatni przepadł! - jęknęłam w duchu.

Zgryzłam wargę. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że zobaczenie mnie – Sakury Haruno, porządnej pani doktor, która zawsze prawiła swoim pacjentom kazania na temat zdrowego trybu życia – z papierosem, mogłoby być dla bliskich zaskoczeniem. Ba! Wiedziałam, że nie pogodzą się z moim uzależnieniem i będą próbować mnie skłonić do rzucenia go na rzecz zdrowych płuc i nie-żółtych palców, i to właśnie dlatego od dwóch lat skrzętnie go ukrywałam! W końcu medyk też człowiek! Potrzebuję się raz na jakiś czas nieco upodlić i zniszczyć…

- Rozumiem – odparł Aki, uśmiechając się eterycznie.

To właśnie tym uśmiechem mnie uwiódł; gdy unosił kąciki ust w tak delikatny sposób, z niewiadomych przyczyn rozgrzewał moje serce i sprawiał, że śmiałam wierzyć, że świat był piękny i pomalowany na różowo. Tak samo jak teraz. Naraz zapomniałam o Sasuke, o grzechu zdrady, który popełniłam, o smutku związanym ze śmiercią Kakashiego. Jedyne czego chciałam, to wtulenia w silne ciało Akiego i zatracenia się w zapachu jego delikatnych perfum zmieszanych z potem. Dopiero teraz zauważyłam, że mój ukochany odziany był w strój bojowy ANBU i przypomniałam sobie, że przecież powinien właśnie uczestniczyć w  misji.

- Czemu tak szybko wróciłeś? – zaintrygowałam się, wstając ze schodów. Aki natychmiast ruszył w moją stronę, stając kilka centymetrów przede mną i smutno spoglądając w głębię moich oczu. Prawą ręką założył mi pasemko włosów za ucho, udostępniając sobie drogę do policzka, na którym finalnie zaległa jego dłoń, gładząc go czule. Był taki delikatny… zupełne przeciwieństwo Sasuke.

- Dowiedzieliśmy się o Hatake z jednodniowym opóźnieniem i natychmiast przerwaliśmy misję z rozkazu Czcigodnego. Przepraszam, że nie było mnie przy tobie na pogrzebie – ostatnie słowa niemal wymruczał mi do ucha, opatulając moje ciało ramionami.

Nie odpowiedziałam. Jedynie wtuliłam się bardziej w jego tors, rozkoszując tym poczuciem bezpieczeństwa i troski, które mi dawał. I nawet cichy jęk rozczarowania wypuściłam świadomie z gardła, gdy mężczyzna odsunął mnie od siebie na doprawdy niewielką odległość. Chciałam być blisko, bardzo blisko. Czuć to niebotyczne wsparcie z jego strony i miłość, którą mnie obarczał. Tak po prostu, tak samolubnie – czuć, że mnie nie opuści tak jak zrobił to Sasuke .

- Widzę, że tęskniłaś – zagaił, szarpiąc mnie lekko za koszulkę. – Dziś będę przy tobie w nocy, więc nie będziesz musiała jej zakładać, żeby czuć się bezpiecznie.

Och, jak błędnie to zinterpretował. 

Podniosłam wzrok na twarz Akihito. Znów uśmiechał się w ten kojący sposób, rozkrajając mi tym serce na pół. Po jaką cholerę przespałam się z Uchihą? Tak trudno było mi teraz patrzeć mu w oczy.

- Nie płacz – szepnął, ocierając z mojego policzka pojedyncze łzy.
Nawet nie zauważyłam, kiedy oczy mi się zaszkliły, jednak szybko opanowałam emocje. Uśmiechnęłam się delikatnie acz promiennie, wkładając w uśmiech wszystkie moje zdolności aktorskie, które nabyłam podczas życia. Sai mi świadkiem i mentorem, że nie dało się wyczuć jego sztuczności.

- I to bardzo tęskniłam – załgałam, a Akihito spił moje kłamstwo pocałunkiem, niczym najlepszą ambrozję.

Po wspólnym śniadaniu, Akihito ucałowawszy mnie w czoło udał się do biura Hokage. Wytłumaczył mi, że mimo przerwania misji, nadal wraz z drużyną musi złożyć Czcigodnemu Młotkowi – jak zwykłam go w irytacji nazywać – raport z wyprawy i ustalić warunki oraz czas wznowienia jej. Nie złościłam się, a nawet byłam wdzięczna losowi, że pozwolił mi znowu zostać w mieszkaniu samej. Pogubiłam się trochę w ferworze zdarzeń z ostatnich dni i potrzebowałam chwili na zastanowienie się i pogodzenie z prawdą. Bolesną, hańbiącą mój honor jako kobiety i nie dającą się wymazać z przeszłości prawdą.

Czy miałam coś na swoje usprawiedliwienie? Nie! I to właśnie było najgorsze. Jak pierwsza lepsza latawica poszłam z Uchihą do łóżka, nawet przez moment nie zastanawiając się nad konsekwencjami swojego czynu. Nie przejmując się tak istotnym faktem, jak posiadanie faceta, który akurat przypadkowo znajdywał się  na misji. Fakt faktem, sama od dwóch miesięcy byłam w delegacji w Sunie, więc mój kontakt z Akihito był osłabiony, jednak nadal zawalona papierami i książkami chemicznymi udawało mi się znaleźć choć dzień w tygodniu, by się z nim spotkać. By dać upust namiętności i tęsknocie. A gdy tylko nadarzyła się okazja, gdy pozwoliłam alkoholowi wedrzeć się w żyły mojego organizmu a rozpaczy w serce – oto pojawił się Sasuke Uchiha i wykorzystał sytuację! A jakże! A ja, jak głupie cielę, czy ufna owieczka, przyłasiłam się do diabelnego pasterza i pozwoliłam poprowadzić się na pastwiska rozpusty. I co mi z tego przyszło? Jedynie paskudne wyrzuty sumienia.

- Drań – warknęłam, zmywając brudne naczynia i (wcale nie delikatnie) odstawiając je na suszarkę. – Następnym razem jak go spotkam, szmira będzie mogła liczyć jedynie na kontakt fizyczny w linii moja pięść, jego twarz.

W momencie gdy wyplułam z ust te słowa, usłyszałam pukanie do drzwi, a zaraz potem ciche kroki w korytarzu. Nadal podminowana i przekonana, że to Naruto bądź Kiba postanowili mi złożyć irytującą wizytę, chwyciłam do ręki brudny nóż i przykładając do niego gąbkę, odwróciłam się ku wyjściu z zamiarem wyżycia się na którymś z kompanów.

- Czego? – rzuciłam ostro, a widząc, że w progu stoi nie żaden upierdliwy młotek, a Temari, zdębiałam.

- Spodziewałam się spotkać cię w nieco innym humorze – mruknęła, niemalże nieprzejęta moim wybuchem. Jej wzrok ześlizgnął się na nóż, który niespodziewanie uniosłam w dość bojowej pozycji i wtedy na twarzy pani Nary zawitał ironiczny uśmieszek. – Chcesz kogoś zabić?

Uchihę!, warknęłam groźnie w myślach, mocniej ściskając klingę noża. Szybko jednak utemperowałam swoje emocje i z pogardą rzuciłam ostrze do zlewu.

- Najchętniej wszystkich samców – rzuciłam, wiedząc, że ta dziewczyna poparłaby mnie jak nikt inny w tej kwestii. W końcu ile to razy klęła na Shikamaru i jego nieogarnięta dupę?

- Popieram – odparła półżartem, instalując się na krześle. Zakładając z wdziękiem i nieodpartą pewnością siebie nogę na nogę, spojrzała na mnie butnie. – Tylko męża mi zostaw. Od czasu do czasu jeszcze przydaje się w łóżku.

Parsknęłam śmiechem, opierając się o zlew. Tak, sfera seksualna to jedyna, na którą Temari nie narzekała jeśli o Narę chodziło.

- Tylko do tego się nadają, a i tym potrafią wkurzyć – powiedziałam z przekąsem, wyginając twarz w nieokreślonym grymasie.

- Aki się nie spisał? Spotkałam go w Budynku Hokage, jak wychodziłam z gabinetu Shikamaru.

Znaczący uśmieszek wykwitł na jej twarzy, a ja ponownie się krótko zaśmiałam. Och, ta para była zdecydowanie zbyt horna w swoich staraniach o dziecko, jednak akurat ja nie powinnam ich oceniać. Przez ostatnie dwa miesiące przekonałam się, jak to jest prowadzić związek na odległość, a nie mówiąc już o małżeństwie! Chociaż w ich wypadku słowo „małżeństwo” ma czysto formalną funkcję, bo mariaż przypomina bardziej schadzki dwójki kochanków, niźli zdrowy związek. Czasami nawet się zastanawiam, po co właściwie był im ten ślub?

- Nie Aki – odburknęłam, spuszczając zawstydzona wzrok.

Oj, już ja dobrze wiedziałam, że przed Temari prawdy nie ukryję, jednak chyba mogłam chociażby połasić się o nadzieję?

- Uchiha – warknęłyśmy jednocześnie, a ja nieśmiało zerknęłam w roziskrzone złością, turkusowe tęczówki Piaskowej Księżniczki.

Ludzie często mówili, że temperamentem jesteśmy sobie niemal równe i dziwili się, w jaki sposób mogłyśmy się ze sobą zaprzyjaźnić. A odpowiedź kryła się w samym pytaniu – właśnie przez te temperamenty. Bo kto lepiej poskromi nasze wybuchy złości, jak nie my nawzajem? Poza tym Temari była jedyną osobą, której bez przeszkód mogłam zwierzyć się na temat Uchihy. Hinata była zbyt rozsądna i moralna, by słuchać moich dyrdymałów na jego temat, a Ino z kolei za bardzo związana emocjonalnie z tą sprawą – mimo że postanowiła związać się z Choujim, jestem pewna, że obok  t a k i e g o  tematu nie przeszłaby obojętnie. Natomiast Temari była bezstronna i zawsze racjonalnie oceniała sprawę. Nie darzyła Uchihy nawet maciupeńką cząstką ciepłego uczucia, więc krytycznym wzrokiem podsuwała mi na niego obelgi i przez ostatnie lata pomagała mi zniszczyć romantyzm, który wiązał się z Sasuke w moim sercu. A mimo że częściej mnie rugała za błędy, to i cierpliwie wysłuchać również potrafiła, za co ceniłam ją najbardziej.

- Nie mów, że spędziłaś z nim noc! – zagrzmiała złowrogo, a ja cieszyłam się, że w jej ekwipunku nie dojrzałam się stalowego wachlarza.

- Nie zabijaj…

- Zabić cię to nagroda! – Grzmotnęła pięścią o stół, który jęknął pod naporem siły. Po chwili jednak westchnęła głośno, opierając głowę na dłoni i masując nią sobie skroń. – Trudno jest sobie wybaczyć, Sakura. Najtrudniej.

Oto była cała Temari. U niej to rozsądek wygrywał z emocjami, nie na odwrót. Oczywiście, o ile nie chodziło o Narę…

- Zdążyłam już zauważyć – przyznałam jej rację, również zalegając na krześle. Podciągnęłam do siebie lewą nogę, opierając o nią podbródek i grzecznie czekając na kolejną reprymendę Temari. Przyjaciółka nie szczędziła mi iskier z oczu, jednak jak zwykle powściągnęła złość na rzecz mojego dobra.

- Zamierzasz mu o tym powiedzieć?

Pokręciłam przecząco głową. Głupia nie jestem, żeby niszczyć sobie związek dla drania.

- Znając Sasuke, następnym razem pokaże się w wiosce dopiero na pogrzebie Naruto, a jest szansa, że ja już tej chwili nie dożyję – odparłam, bawiąc się okruszkiem chleba pozostałym na stole po śniadaniu.

- Czyli tak po prostu to tak zostawisz? – dalej drążyła. Zawsze upewniała się, czy nie podejmuję decyzji pochopnie. Nie podejmowałam.

- A masz dla mnie jakąś radę? – spytałam, miast odpowiedzieć. Okruszek pod naporem mojego palca rozpadł się na drobniejsze okruszki, dlatego zaniechałam zabawy nim na rzecz Temari. Z zaciętym wyrazem twarzy pokręciła głową, odpowiadając:

- Tylko jedną: naucz się lepiej grać. – Skwitowałam to smutnym uśmiechem, a na następne słowa Temari uniosłam zdziwiona brwi. – Ale nie po to przyszłam, żeby cię znowu niańczyć, a z jęczenia Kankuro. Kazał spytać cię, czy wracasz do Suny dalej prowadzić z nim badania, czy wolisz się tym zając na miejscu.

Westchnęłam, opierając się plecami o krzesło.

Rzeczywistości, witaj!

- Na razie raczej poszperam w bazgrołach Tsunade i księgach z naszej biblioteki. Prześle mu raport z tego, co do tej pory odkryłam i przyjadę, jak znajdę coś nowego. Na ten czas niech mi po prostu podeśle tu próbkę tej trucizny – odparłam rzeczowo, następnie spoglądając na Narę ze współczuciem. – Czyli znowu rozłąka?

- Nie nam decydować o naszym życiu – uraczyła mnie swoim permanentnym powiedzonkiem, wstając od stołu i taksując mnie twardym wzrokiem. Zaraz jednak jej twarz rozjaśnił promienny uśmiech. Tak, ona lekcje z aktorstwa zawsze zdawała na szóstkę. – Ale przynajmniej pożegnania są ekscytujące!

Nim wyszła, pomachała mi jeszcze ręką, upominając, bym nie zwlekała za długo z wizytą w Sunie.

Siedząc samotnie w kuchni uderzyła mnie myśl pocieszająca i przybijająca zarazem, że nie jestem jedyną osobą, której życie uczuciowe nie toczy się zgodnie z wyobrażeniem idealnego związku. Wszak łatwiej znosić cierpienie ze świadomością, że inni nie mają wiele lepiej – egoistyczne, owszem, ale zupełnie ludzkie.

Zamach – uderzenie – ból w dłoni – determinacja.

Jedną z rzeczy, których nauczyła mnie Tsunade-sama, była wiara, że trening nie będzie skuteczny, jeśli ten krąg nie będzie pełny. Bez zamachu uderzenie będzie słabe. Bez bólu w dłoni, nie będę wiedziała, czy uderzenie było wystarczająco silne – to on był miernikiem mojej siły. A bez determinacji nie miałabym odwagi, by znów wziąć zamach, a cykl nie rozpocząłby się ponownie.

- Ha! – krzyknęłam, po raz setny uderzając w betonowy słup obleczony sianem i materiałem, znajdujący się na tyłach mojego podwórka. W zamiarze ta „warstwa ochronna” miała łagodzić ból w momencie zderzenia z nią pięści, jednak w rzeczywistości spełniała  swoją funkcję wyjątkowo marnie. Bolało jak cholera.

Pochyliłam się, opierając drżącymi rękoma o kolana. Dyszałam ciężko od wysiłku, a dłonie pulsowały mi od bólu. Dopiero po dłuższej chwili ponownie stanęłam prosto, chcąc również wyprostować palce, jednak jak się okazało, nie było to takie proste. Już zapomniałam, jak ciężko jest ruszyć chociażby kciukiem, gdy ból paraliżował twoje mięśnie i błagał o trwanie w bezruchu. Zacisnęłam zęby i pełna determinacji poruszyłam palcami, rozprostowując je i zginając na zmianę. Ból jednak niewiele ustępował, dlatego tracąc już zupełnie cierpliwość, użyłam medycznej chackry do szybkiego uleczenia pobieżnych ran i zaaplikowania dawki ulgi.

Przez to całe medykowanie nie tylko dupa mi zastygła, ale silna wola też, pomyślałam z przekąsem.

Już od dłuższego czasu zajmowałam się jedynie szpitalem lub misjami typowo naukowymi i – nie wątpiłam – moja siła i sprawność fizyczna na tym ucierpiały. Znacznie zaniedbałam również treningi, co obiecałam sobie zmienić, by Tsunade przypadkiem nie przewróciła się w grobie.

Przetarłam właśnie dłonią pot z czoła, rozkoszując się widokiem pomarańczowo-różowego nieba pokolorowanego zachodzącym słońcem, kiedy czyjeś silne ramiona zawiły się wokół mojej talii. Akurat, kiedy na błogą godzinę ćwiczeń udało mi się zapomnieć o moich durnych problemach, jak na złość one same do mnie przybyły. Nim odwróciłam się w stronę Akihito w mojej głowie znów zabrzmiały słowa Temari „naucz się lepiej grać”, a na twarzy jak na zawołanie pojawiła się radość.

- Aki – mruknęłam mu w usta, już po chwili czując ich smak na swoich. Nie zagrały żadne fanfary, ani dzwony. Motyle nie poderwały się do lotu, a serce nie przyśpieszyło bicia. Jednak to ciepło, to anielskie poczucie bezpieczeństwa rozlało się swawolnie po moim ciele, a usta żarliwie oddawały pocałunki.

Tak, na swój (cielesny) sposób go też kochałam. Tak, jak tylko potrafiłam najlepiej.

- Przepraszam, że tak długo. Naruto czasami jest naprawdę upierdliwy – zakomunikował, przyciskając mnie mocniej do swojego ciała.

Jakiś ty głupi, jeśli uważasz, że Naruto mnie w tej chwili obchodzi choćby w małym stopniu…

- Dam mu jutro burę, że tak długo mi ciebie przytrzymał. – Zaśmiałam się, pocierając o siebie nasze nosy.

- Byle nie tak mocno, jak temu słupkowi – rzucił, spoglądając przelotnie na obiekt moich ćwiczeń – bo jako Hokage, Uzumaki jeszcze się przyda wiosce. No i Hinata…

Uch, Akihito czasami doprawdy za dużo gadał, więc przerwanie jego wypowiedzi pocałunkiem wydało mi się koniecznością. Zaczęłam pogłębiać z początku stosunkowo delikatny pocałunek, przygryzając mojemu mężczyźnie wargę i wprawiając nasze języki w tan. Lubiłam raz na jakiś czas zdominować Akihito, choć udawało mi się to rzadko – był godnym przeciwnikiem i na domiar złego miał w swoim asortymencie broni dodatkowe trzynaście centymetrów wzrostu więcej, niż ja.

Ślady Uchihy zostały już zmyte wodą. Teraz wystarczyło je jeszcze zatrzeć przez nowe, by zupełnie zapomnieć o zatajonym grzechu.

- Chyba rzeczywiście bardzo tęskniłaś – wydyszał, gdy udało mu się ode mnie uwolnić.

Wierz w to. Może i ja w końcu dostanę szóstkę?

Nie odpowiedziałam. Jedynie uśmiechnęłam się – w moim mniemaniu – kokieteryjnie i pogładziłam dłońmi jego odsłoniętą szyję. Musnęłam ją następnie kilkakrotnie ustami, aż Aki jęknął, drżąc pod moim dotykiem. O tak, szyja była jego erotycznym słabym punktem i już nieraz perfidnie to wykorzystywałam, by wzbudzić w nim pożądanie. Chociaż nie wątpiłam, że dziś, po trzech tygodniach rozłąki, nie potrzebował mojej zachęty.

Schwycił mnie mocno za nadgarstek, odwracając się na pięcie i ciągnąc za sobą ku tylnemu wejściu, które prowadziło prosto do salonu. Twardym krokiem kierował nas poprzez salon, korytarz i kuchnię do sypialni, a ja, wpatrując się uporczywie w jego szerokie plecy, próbowałam nie przewrócić się na miękkich nogach i dotrzymać tempa. Akihito nie był Uchihą, nie zniewalał mnie jednym spojrzeniem i nie wprawiał mnie w stan całkowitego ogłupienia i ubezwłasnowolnienia, jednak wciąż był mężczyzną, który skutecznie podnosił mi libido.

W taki oto sposób gra aktorska nie była już do końca grą, a moje nadzieje na pierwszą w życiu szóstkę przepadły nieodwracalnie.

Sprawnym ruchem zdjęłam z siebie biały t-shirt, w którym trenowałam, a Akihito postanowił nie być mi dłużnym. Już po śniadaniu przebrał się w swoją ulubioną szarą koszulkę, którą okryłam się po hańbiącym stosunku z Sasuke i teraz cieszyłam się, że to jej postanowił pozbyć się jako pierwszej. Resztą jego garderoby jednak zajęłam się sama i całując go namiętnie, rozpięłam guzik spodni wraz z rozporkiem, przy okazji również ściągając mu bokserki. Niedługo później i ja znalazłam się w nieodzianym stanie, i z jękami rozkoszy uderzyliśmy rozgrzanymi, nagimi ciałami o łóżko. W erotycznym tańcu daliśmy ujście naszej chuci, pieczętując seks pomrukiwaniami i pobudzającymi pocałunkami.

Ślady zostały bezsprzecznie zatarte.

Jednak w jakiś czas później, gdy Akihito zasnął u mego boku, oplatając mnie ramieniem i wtulając twarz w moje włosy, bez ostrzeżenia nawiedziła mnie niepokojąca myśl: kogo właściwie zdradziłam? Akiego wczoraj, czy może Uchihę dzisiaj? Wszak pierwszemu oddałam ciało, a drugiemu serce i już nie wiedziałam, która Sakura powinna czuć się winna.

Ta ciemność była wręcz przytłaczająca. Dusiła mnie. Pragnęłam zobaczyć chociażby nikłe światełko, które pozwoliłoby mi odnaleźć jakiś punkt zaczepienia, jakieś wyjście… W przerażeniu kręciłam się wokół własnej osi, próbując rękoma wymacać jakikolwiek przedmiot, jednak cały czas napotykałam tylko pustkę. I wtedy to ujrzałam – mój punkt zaczepienia, kropkę światła, która stawała się coraz większa i większa, aż w końcu jasność rozprzestrzeniła się wszędzie. W pierwszej chwili zmrużyłam gwałtownie oczy, nieprzyzwyczajona do blasku białych ścian i jaśniejącego nade mną słońca. A gdy przywykłam, mój wzrok padł na podłogę, na której rozlewała się ciemna jucha. Krzyk wydarł się z mojego gardła, gdy na środku kałuży ujrzałam jakiś niezidentyfikowany kształt. Był mały, bardzo, bardzo mały i wyglądem nie przypominał mi żadnej rzeczy, jaką dane mi było w ciągu życia ujrzeć.

Nagle na ścianie zaczęły pojawiać się wypisane krwią wyrazy. „Lepiej stłumić”, „rozdarłaś moją duszę”, „palić przez wieczność”. Nie rozumiałam ich. Brzmiały trochę jak urywki pełnych wypowiedzi, jednak nie potrafiłam sklecić ich w logiczną całość. Mimo to, czułam, że są skierowane do mnie…

Obudziłam się z okropnym przeświadczeniem poczucia winy i mocno bijącym sercem. W mojej głowie krążyły pojedyncze słowa „stłumić”, „duszę”, „wieczność”, przyprawiając mnie o ból głowy. Coś mi się śniło. Wiedziałam to, jednak za nic nie mogłam sobie przypomnieć, co takiego. Czułam się niemożliwie słabo i pragnęłam zaczerpnąć świeżego powietrza. Dusiłam się.

Niczym w transie wyślizgnęłam się z objęć Akihito i chwiejnym krokiem podeszłam do szafy. W pośpiechu wyciągnęłam z niej bieliznę, jakieś leginsy, wyciągniętą koszulkę oraz stary, rozciągnięty piaskowy sweter i czym prędzej ubrałam się w ciuchy. Buty schwyciłam w rękę tuż przy drzwiach, niemal wybiegając na zewnątrz.

Nocne powietrze było wyjątkowo chłodne, co przyjęłam z błogością. Już pierwszy, głęboki haust dał mi ukojenie. Oddychałam powoli, uspokajając rozkołatane serce, a wiatr owiewał chłodem moje stopy i uniesioną do nieba twarz. Było pełno gwiazd.

Jak dobrze…

Założyłam buty, ruszając w drogę. Nie mogłam teraz wrócić do domu, do łóżka, do Akihito… Zdumiałam się, kiedy na myśl o moim chłopaku, przed oczami stanął mi obraz Uchihy. Potrząsnęłam w rozdrażnieniu głową.

Drań nie będzie mi zaśmiecał głowy!

Jednak w rzeczywistości, nie tak łatwo było wyrzucić go z myśli. Z bólem musiałam przyznać, że swoim pojawieniem na pogrzebie ponownie zakwaterował się w skromnych progach mojego serca i nic nie wskazywało na to, że rychło się wyprowadzi. Do tego potrzeba było czasu. Na chwilę obecną byłam na etapie wypowiedzenia mu umowy, ale niestety drań nic sobie nie robił z durnego pisemka, które wydrukowała moja silna wola. Podarł go na strzępy i dumnie oświadczył, że pomieszka tu jeszcze jakiś czas. Akihito jako współlokator również mu nie przeszkadzał…

Pchnęłam stalową bramę cmentarza, wkraczając na jego teren. Nigdy nie byłam tu o tak później porze, dlatego stąpałam niepewnie w ciemności, rozglądając się czujnie na boki. Jasne nagrobki odznaczały się wśród mroku, wskazując mi sobą drogę a pojedyncze znicze dodawały miejscu pewnego uroku i mroku. Nie wszystkie bowiem się paliły; większość była już wygasła i straszyła swoją biernością, a i te iskrzące się nikle kojarzyły się z nadzieją i wiarą, że dzięki temu płomykowi jakaś dusza uśmiecha się, bo ktoś o niej pamięta.

Jakiś czas kluczyłam między nagrobkami w końcu stając przy docelowym. Grób Kakashiego był ulokowany niemal na samych tyłach cmentarza, w nieco zapuszczonej jego części, jednak podobno taka była jego wola. To tam zostali pochowani jego bliscy: Sakumo Hatake, Obito Uchiha, Rin Nohara. A sensei został pochowany między dwójką swoich przyjaciół. Doskonale rozumiałam jego wybór. Również wolałabym zostać złożona nawet w najobskurniejszej części cmentarza wśród osób, które kocham i szanuję, niż wokół trupów, które były mi obce. Głupie? Może. Może rzeczywiście po śmierci nic nie ma, może rzeczywiście moje „marzenia” są głupie. Jednak spokojna śmierć też jest ważna, prawda?

Przyklękłam, jednak nie do modlitwy. Chwyciłam w dłoń zimny piasek z pochówka senseia, miętoląc go palcami i tempo wpatrując się w swoje czyny.

- Sensei – szepnęłam, a mój głos odbił się o cmentarną ciszę skromnym echem. – Ty zawsze wiedziałeś, jak radzić sobie z Sasuke. Tylko ciebie i Naruto tak naprawdę słuchał. Tylko was chciał słuchać. Ja byłam dla niego jedynie cieniem, ozdobą do drużyny; nic nie wartą, a nawet zawadzającą w działaniu zabaweczką. Chciałabym go zrozumieć – jęknęłam, bujając się na stopach.

Wiatr zawiał mocniej, tarmosząc moimi włosami i rozpiętym swetrem. Zadrżałam z zimna. Objęłam ramionami swoje kolana, przymykając oczy i chcąc wierzyć, że to miejsce nie przyprawia mnie o dreszcze i same złe wspomnienia.

- Chciałabym go zrozumieć – wznowiłam swój szeptany monolog. – Dowiedzieć się, dlatego wciąż od nas ucieka, dlaczego ucieka ode mnie… Chciałabym go też znienawidzić – głos mi zadrgał – ale też nie chcę wyzbywać się miłości do niego. Chcę być z Akihito, bo przy nim czuję się bezpiecznie, ale nie chcę też, bo on nie jest  n i m. W jednej chwili kocham jednego, w drugiej drugiego, a… - Zachłysnęłam się powietrzem. – A w trzeciej czuję tylko pogardę do siebie. Nie rozumiem Sasuke. Nie rozumiem siebie. Nie rozumiem… to wszystko jest takie frustrujące… - jęknęłam jakby błagalnie, cudem powstrzymując się od płaczu.

Nie mogłam siebie rozgryźć. Zupełnie jakby w moim wnętrzu siedziały dwie dziewczyny, zupełnie sobie obce. Jedna kochała, a druga nienawidziła Uchihę. Druga żałowała, a pierwsza zaś była dumna ze swoich czynów godnych ostatniej wywłoki. Cały czas walczyły ze sobą, kłóciły się o właściwość swoich sądów i nie mogły dojść do porozumienia, a ja nie potrafiłam ich pogodzić. Albo chociażby wyrzucić jednej z nich na zbity pysk, najlepiej tej pierwszej, która pyszniła się ostatnimi zdarzeniami.

 „Trudno jest sobie wybaczyć, Sakura. Najtrudniej.” – zagrzmiały w mojej głowie słowa Temari.

- Najtrudniej… - przyznałam szeptem rację mojej przyjaciółce.

Uciekłam z cmentarza. Tak samo, jak chciałam uciec od wszystkiego; od mojej głowy, od Sasuke, od Akiego, od Konohy. Tak po prostu uciec…

…do Suny.

Będąc już w domu, do małego plecaczka spakowałam wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy, a na stole w kuchni pozostawiłam kawałek pergaminu, zapisany moim koślawym pismem.

Aki, kochanie. Decyzję podjęłam nagle, przepraszam, że Cię nie uprzedziłam. Wyjechałam do Suny, by kontynuować badania nad trucizną. Nie gniewaj się; po prostu nie chcę teraz siedzieć w Konoha i tęsknic za bliskimi, którzy odeszli. Wolę zatracić się w pracy. Wiem, że to rozumiesz. Przeproś też ode mnie Naruto. Całuję.

Sakura

~*~

2 miesiące później

Siedziałam na bordowej kanapie w domu samego Kazekage. Był doprawdy piękny, szykowny i spełniający wszystkie kryteria wspaniałości, jakie tylko mógłby spełniać. Ktoś by nawet mógł pomyśleć, że siedzenie na tej przeklętej, wytartej w niektórych miejscach kanapie jest niemal zaszczytem! Nagrodą! Czymś, co powinno napawać mnie nieodpartą dumą i czym mogłabym się chwalić! Och, nic bardziej mylnego… Dlaczego? Ponieważ siedzenie na tej kanapie i popijanie na niej zielone, czarnej, czerwonej czy jakiejkolwiek innej herbatki  i owszem – może być powodem do dumy. Jednakże siedzenie na niej i trzymanie na kolanach miski, do której rzygało się jak kot – nie, to był powód tylko i wyłącznie do hańby!

- Ile ty wczoraj do cholery wypiłaś, że wymiotujesz jak dziecko po pierwszej sake? – zaintrygowała się Temari, siedząc obok mnie i z niesmakiem przyglądając się moim obfitym wymiocinom.

- Eeeeeeeeeeeech! – ryknęłam w miskę, po chwili podnosząc głowę i z rozdziawioną buzią spoglądając na przyjaciółkę.

Nie miałam wątpliwości, że wyglądałam jak trup, który dopiero co wykaraskał się spod tony ziemi i tak też się czułam. Czoło miałam rozpalone i cała się trzęsłam, a w brzuchu miałam istny sajgon, który tylko prosił się o ujście.

- Właśnie o to chodzi, że nic! – jęknęłam, opierając się czołem o ramię Nary. Szybko jednak zostałam z niego zrzucona, przez co prawie nie wywinęłam fikołka w przód. Uratowało mnie czyste szczęście.

- Złaź, bo mnie jeszcze obrzygasz! I nie kłam mi tu, bo wyglądasz jakbyś wypiła co najmniej dwie butelki shochu!

- Nie wypiłam! – warknęłam wściekła, jednak zaowocowało to nie tyle skruchą ze strony Temari, co kolejną falą wymiocin. Skończywszy wypluwać wnętrzności, osuszyłam buzię ręką i dodałam: - Kankuro potwierdzi, że całą noc siedziałam nad tą trucizną. Kiri przysłało nam swoje księgi medyczne i znalazłam tam trzy brakujące składniki. Całą noc destylowałam próbkę, żeby upewnić się, że to one, więc nie próbuj ze mnie robić alkoholiczki!

Jednak Temari nadal mierzyła mnie podejrzliwym wzrokiem. Okej, może ostatnimi czasy pofolgowałam sobie z procentami, ale to nie powód, żeby nie ufać mi, kiedy umieram z wycieńczenia!

- No Temariiii – ciągnęłam swoją tyradę, chcąc znowu oprzeć się o jej ramię, jednak skubana szybko czmychnęła mi z kanapy, a ja niemal nie wylałam swoich rzygowin. Wyprostowałam się, spoglądając na dumną panią butnie. – Nie jestem chlejuską!

- Powiedzmy, że wierzę – zakpiła, na co jedynie prychnęłam dumnie. – To co wczoraj jadłaś, może się zatrułaś? Medyk a starocie je…

- Nic nie jadłam – przerwałam jej ostro. Mój humor z potulnego niczym u baranka, nagle zmienił się w podminowany. – Jakieś dwa suchary, które smakowały jak pasza. Od kilku dni nie mam na nic apetytu i chce mi się coś dobrego, ale nie wiem co. Od dwóch dni żyje tylko na zielonej herbatce.

- Nie lubisz zielonej herbaty.

- Już lubię.

- A nie kawę?

Na samo wspomnienie zapachu tego gorącego napoju robiło mi się niedobrze.

- Już nie – burknęłam, a moim ciałek wstrząsnęły kolejne konwulsje. Pochyliłam się nad miską, jednak już nie miałam czym wymiotować. A rzyganie powietrzem było jeszcze gorsze niż rzyganie… czymkolwiek.

Jęknęłam, gotowa by się rozpłakać.

- Sakura – Podniosłam załamany wzrok na Temari. – kiedy ostatnio krwawiłaś?

Potrzebowałam chwili, żeby wykalkulować sobie, że mojej przyjaciółce chodziło o okres. I o ile w pierwszej chwili chciałam ją wyśmiać, to w drugiej już chciałam zabić samą siebie.

O cholera…

- Nie sądzisz chyba… - zaczęłam, jednak głos ugrzązł mi w wypalonym kwasem wymiocinowym gardle. Ciężko przełknęłam ślinę.

- O tak, Sakura. Ja tych syndromów ciąży wypatruję od dobrych kilku miesięcy, ale jak widać plemniki Shikamaru są równie leniwe jak on sam.

To mnie bynajmniej nie pocieszyło.

No chyba tych Czcigodnych Przodków porządnie pokręciło już w tym Niebie!

Od Autorki: Witam moich Milusińskich! Cóż, jednak parszywy los sprawił, że nie mam zapracowanych wakacji, a w wyniku kompletnego braku weny na moje drugie opowiadanie, postanowiłam napisać tę oto notkę. I chyba pobiłam swój własny rekord, bo napisałam ją w trzy dni! A uwierzcie mi, jak na moje żółwie tempo to jest naprawdę świetnie :D

Wyszło trochę krótko i niemal zupełnie inaczej niż planowałam, ale chyba ciekawiej niż w pierwotnej wersji. Osobiście jestem uradowana, bo mogłam wpleść w opowiadanie moją ukochaną Temari i chociażby wzmiankę o Shikamaru, więc <3! A ocenę rozdziału pozostawiam Wam - pamiętajcie, że krytykę też na klatę przyjmę!

To teraz coś z nowości: założyłam fanpage, profil, czy jak to tam się zwie na facebook'u. Link TUTAJ ZAPRASZAM!

I na koniec - POLECAM! ALTEREGO-SS :)

Pozdrawiam! <3