4.It's hard to accept the truth.

„Może on widzi więcej od nas

bystrością owadziego wzroku?

Ja nie przeczułam, tyś nie odgadł,

że nasze serca świecą w mroku.”

~W.Szymborska

Dwa tygodnie później

Cmentarz był jak zazwyczaj niemal pusty. Kilka osób kręciło się między nagrobkami w nowszej jego części, jednak w miejscu spoczynku Kakashiego gdzie nie spojrzeć, nie było żywej duszy. No, poza tą jedną we mnie.

Pogłaskałam się czule po brzuchu z cichym westchnieniem. Nie tak sobie wyobrażałam swoją pierwszą ciążę. Zawsze myślałam, że kiedy już do tego dojdzie, będę miała kochającego męża, ogródek i psa, który będzie mi ten pieprzony ogródek nagminnie przekopywał. Nigdy nie pomyślałabym nawet, że nie będę miała pewności, kogo ja właściwie dziecko noszę!

- Sakura, jesteś beznadziejna – powiedziała mi Temari w dwa dni po odkryciu mojego stanu. Siedziałyśmy wtedy obie na parapecie okna w jej pokoju, a księżycowe światło okalało nasze postacie. Moja przyjaciółka sączyła czerwone, pół-słodkie wino, mnie natomiast racząc jedynie sokiem z dzikich pustynnych jagód. – Jak mogłaś się przespać z Akim zaraz po Sasuke?

- Sama chciałabym to wiedzieć! – jęknęłam, opierając brodę na podciągniętych do siebie kolanach. – I co ja mam teraz zrobić?

Upiła łyk wina.

- A co zamierzasz zrobić? – Wzruszyłam ramionami. – Powiesz Akiemu, czy wyślesz radosny list Sasuke? Tę drugą opcję bym odrzuciła, bo jeszcze świr wyśle na ciebie Amaterasu, to wtedy będziesz miała.

- Temari! Mówisz o ojcu-lub-nie-ojcu mojego dziecka! – zrugałam ją z uśmiechem.

Nara zaśmiała się ironicznie, następnie zerkając na mnie zamglonym wzrokiem. Przyłożyła sobie kieliszek do policzka w zamyśleniu.

- A kogo byś wolała?

Skrzywiłam się, wiedząc, że nie znam odpowiedzi na to pytanie.

- Wolałabym w ogóle nie być w ciąży – wyznałam cicho. Szybko jednak tego pożałowałam, widząc jak oczy Temari pociemniały. Odrzucałam coś, o czym ona marzyła. – Temari… - dodałam czule.

- Akihito jest pewniejszy, no i cię kocha. Z Uchihą nie możesz mieć pewności, że się po prostu tobą nie zabawił. Nie rób afery, póki co możesz udawać, że to dziecko twojego chłopaka – zarządziła rozsądnie. Znowu była twarda i dzielna.

Kiedyś słyszałam, że prawdziwy przyjaciel jest jak drogowskaz. Zawsze wie, którą drogę ci wskazać i nigdy nie zwiedzie cię na manowce. Temari była moim drogowskazem.

Stojąc nad grobem Kakashiego, wiedziałam, że plan Nary był najlepszym wyjściem. Co nie zmieniało jednak faktu, że plan ten nie zakładał ryzyka, które przecież było ogromne. Bo co jeśli jednak to Sasuke jest ojcem? Co jeśli po siedmiu latach życia moje dziecko nagle uaktywni sharingana? Co wtedy zrobię? Jak zareaguje na to Aki? Jak ja sama na to zareaguję? Czy znienawidzę własne dziecko?

Potrząsnęłam głową, chcąc wyrzucić z niej te absurdalne myśli. Zamartwianie się na zapas nic mi nie da, a może jedynie doprowadzić do bezsensownej depresji. Przecież to ja zawsze powtarzałam swoim pacjentkom, żeby unikały stresów w czasie ciąży, więc teraz przyszła pora, żebym dostosowała się do własnych rad. Temari ma rację. Muszę przekonać siebie i innych, że jest tylko jeden potencjalny ojciec mojego dziecka – Akihito.

Na wspomnienie mojego chłopaka mimowolnie się uśmiechnęłam. W głowie natychmiast pojawił się obraz jego uradowanej twarzy, gdy powiedziałam mu, że spodziewam się dziecka.

- To niesamowite! – krzyknął wtedy, łapiąc mnie w objęcia. Ja sama natomiast byłam spięta i modliłam się w duchu, żeby mój wymuszony uśmiech nie był widoczny.  – Niesamowite! To chłopiec, dziewczynka? Nie, na to jeszcze za wcześnie, prawda? Niesamowite, ja… Ślub! Musimy wziąć ślub!

Zamarłam, jednak próbowałam to zatuszować śmiechem.

- Nie śpieszy nam się aż tak bardzo, kochanie – odparłam łagodnie. Teraz dziwię się, że było mnie wtedy stać na takie opanowanie, gdy w rzeczywistości miałam ochotę rozpłakać się z poczucia winy.

- Racja, racja – przyznał mi. Po chwili roześmiał się najszczerszym śmiechem, jaki kiedykolwiek słyszałam. – Niesamowite!

Tak, niesamowite, pomyślałam strzepując z nagrobka Kakashiego piasek. Powoli wstałam z kucek słysząc czyjeś nadchodzące kroki. Aki zostawił mnie tu obiecując, że za pół godziny wróci, dlatego spodziewając się jego przybycia, powiedziałam:

- Dobrze, że już jesteś. Zaczyna się robić zimno.

I jak na potwierdzenie moich słów, chłodny wiatr zawiał mocniej.

- Miło, że cieszysz się z mojego powrotu – zakpił Sasuke.

SASUKE!? Natychmiast odwróciłam się na pięcie, mając nadzieję, że to uszy płatają mi figle. Jednak postać stojąca przede mną definitywnie była Uchihą, chyba że to moje zmysły skrzyknęły się przeciw mnie.

Musiałam wyglądać niesamowicie beznadziejnie i na mocno skołowaną, bo Sasuke mierząc mnie badawczym wzrokiem, uśmiechnął się z kpiną typową dla niego.

- Co ty tu robisz? – wydukałam przerażona.

- Wróciłem.

Podszedł do nagrobka, a ja wpatrywałam się w jego profil jak w najpiękniejszy obrazek. Był opanowany i chłodny jak zawsze, jednak pod jego oczami zauważyłam nie pasujące do niego sińce. Dopiero po dłuższej chwili zdałam sobie sprawę, że mam otwartą buzię i czym prędzej ją zamknęłam. Przymknęłam również powieki, kręcąc głową w niedowierzeniu. Dlaczego musiał wrócić akurat teraz?

- Dlaczego?

Wpatrywał się uparcie w nagrobek, jednak nie wydawał się zaskoczony moim pytaniem. Mogłam chyba nawet zaryzykować stwierdzenie, że na nie czekał.

- Za długo już podróżuję samotnie – odparł beznamiętnie.

Spojrzał na mnie przelotnie, a ja natychmiast odwróciłam wzrok, będąc przekonana, że jeśli tylko spojrzałby mi w oczy, wyczytałby z nich najświeższego newsa. Z resztą byłam tak rozstrojona jego nagłą decyzją, że miałam wrażenie, że całe moje ciało wręcz krzyczy „Jestem w ciąży!”, a na czole mam wypisane „Nie wykluczone, że z tobą, Uchiha”. Jedynie milczenie między nami dawało mi nadzieję, że mój sekret nadal jest bezpieczny. Milczenie, które zaczęło się przeciągać i które nie zostało przerwane przez żadne z nas…

- Sakura?

…a przez niepewny głos Akihito.

- Aki! – zawołałam w miarę radośnie przez ściśnięte strachem gardło.

Nawet w najgorszych koszmarach nie chciałam przedstawiać sobie moich dwóch kochanków, a teraz ten koszmar stał się jawą. Aki pewnym siebie krokiem podszedł do nas, obejmując mnie czule w talii i racząc moje czoło delikatnym pocałunkiem. Spięłam się na to jak struna i zarumieniłam, wiedząc, że Sasuke uważnie się nam przygląda. Nie miałam też wątpliwości, że oboje zauważyli moją reakcję i byłam pewna, że żadnemu się ona nie spodobała. W tej chwili marzyłam o technice niewidzialności bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

- Akihito Yunkai, dowódca oddziału piątego ANBU Konoha – przedstawił się, wyciągając przed siebie rękę. Nie musiał długo czekać na jej uściśnięcie.

- Sasuke Uchiha, zdrajca i morderca.

Z zafascynowaniem przyglądałam się ich walce na spojrzenia. Wydawało się jakby żaden z nich nie miał zamiaru opuścić go jako pierwszy i wtedy dreszcz niepokoju przebiegł mi wzdłuż kręgosłupa.

- Ten wielki Uchiha? – zakpił mój partner. Sasuke odpowiedział mu jedynie cierpkim uśmiechem, co uznałam za pobłażanie jego głupocie. – Chodź, kochanie. Powinnaś odpocząć, a mieliśmy jeszcze wpaść do biura Naruto.

Złapał mnie za rękę, a ja w ostatniej chwili powstrzymałam odruch wyciągnięcia jej z uścisku. Spojrzałam niepewnie na Sasuke, domyślając się jak szmaciane myśli przewijają się teraz w jego głowie na mój temat, mimo że jego twarz nic nie zdradzała. Delikatnie mówiąc, czułam się trochę jak kurwa, która nie wie jak się zachować w towarzystwie swoich dwóch stałych klientów.

- Pójdę z wami. I tak muszę odwiedzić młotka w związku z moim powrotem.

Poczułam, jak zapadam się w sobie. Gorzej już być nie mogło.

Jeśli spotkanie Sasuke z Akihito było niezręczne, to naprawdę nie wiem jak powinnam nazwać ciszę, która między nami zapadła w drodze do gabinetu Czcigodnego Młotka. Może grobową ciszą? Bo miałam wrażenie, jakby zaraz ktoś miał zostać zagrzebany pod ziemią i obawiałam się, że tym kimś będę właśnie ja.

Gdy szliśmy ulicami miasta, słychać było podszepty zdumienia na widok Uchihy. Ludzie z pozoru nie zwracając na nas uwagi, bez przerwy śledzili nas wścibskimi spojrzeniami i komentowali obecność Wielkiego Zdrajcy Wioski, który po wojnie zniknął bez śladu. Strumień plotek poszedł w ruch.

Sasuke jednak zdawał się nie zauważać śledzących go tęczówek, choć bardziej prawdopodobna wydawała się wersja zwykłego ignorowania ich. Sunął swoim pewnym siebie krokiem tuż obok mnie, z dumą wpatrując się przed siebie i udając, że uśmieszki, które Aki do mnie wysyła wcale go nie irytują. W rzeczywistości udało mi się zauważyć, jak kilka razy przewrócił zdegustowany oczami. Ten jawny przejaw jako takich uczuć był dla mnie ogromnym zdziwieniem.

Wchodząc do Budynku Hokage znaleźliśmy się pod gradobiciem kolejnych zdumionych spojrzeń. Większość osób z taktem milczała, bojąc się potęgi nazwiska naszego towarzysza, jednak gdy na korytarzu spotkaliśmy Shikamaru, ten nie zawahał się okazać swojego zdziwienia.

- A myślałem, że spotkam cię dopiero po śmierci, Uchiha. – Wymienili uprzejme skinienia. – Co teraz? Zamierzasz obalić władzę Naruto, czy wpadłeś tylko z wizytą?

- Fobia władzy mnie nie dotyczy. Szybciej ciebie bym widział na stołku młotka.

Shikamaru machnął lekceważąco ręką, ziewając.

- Zbyt upierdliwe. Już teraz i tak nie mam na nic czasu.

 Spojrzał na mnie wymownie, dając mi do zrozumienia dla kogo ów czas chciałby mieć. Posłałam mu pocieszający uśmiech, którego jednak już nie dostrzegł, odchodząc od nas tak szybko, jak się pojawił.

- Naruto u siebie! – zawołał jeszcze nim znikł za zakrętem.

Naruto nie przyjmie powrotu Sasuke tak spokojnie, przeszło mi przez myśl, gdy wznowiliśmy chód w głąb korytarza. Zapatrzyłam się w szerokie plecy Uchihy, chcąc wrócić do czasów, gdy jego widok przyprawiał mnie jedynie o palpitacje serca, a nie dodatkowo w poczucie winy i obrzydzenia do samej siebie. Niech ta wyprawa się już skończy.

- Hej, luz – zaczął szeptem Aki, widocznie zaalarmowany moją błagalną miną – przecież się nie pozabijają.

Zerknęłam na niego skonsternowana, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, kogo miał na myśli.

- Wiem – odparłam, uśmiechając blado.

Ku mojemu zdumieniu, Sasuke zamiast wejść do gabinetu, zaczekał na nas przed drzwiami, jakby obawiał się spotkania z Naruto. Albo raczej jego nadmiernej reakcji na wesołe wieści. Sama miałam w głowie wizję jego zapłakanej ze szczęścia twarzy.

Akihito zapukał krótko i otworzył drzwi, wpuszczając mnie do środka jako pierwszą. Instynktownie uśmiechnęłam się, widząc powstającego zza biurka przyjaciela.

- W końcu! Aki, mam dla ciebie misjeeee… - zatkało go na widok Uchihy. - Sasukeeee!

- Za szybko się dekoncentrujesz, młotku - rzucił zgryźliwie Sasuke, rozsiadając się na czerwonej kanapie. - Dokończ, co mówiłeś. Zaczekam.

Uchiha i cierpliwość? Co się stało przez te ponad dwa miesiące, że nagle moje oczy widzą innego człowieka?

- Na długo zostajesz!? - krzyknął podekscytowany Uzumaki, nie przejmując się sugestią starego rywala. Wyminął biurko i nas, jakbyśmy również byli zaledwie meblami.

- Na długo - odparł zdawkowo Sasuke, zerkając na mnie przez ramię Naruto. Wtedy straciłam cierpliwość.

- Wrócił do wioski, nacieszysz się tym później, Naruto - zaczęłam ostro, może nawet za ostro. - Teraz powiedz, po co nas tu wezwałeś. Śpieszy nam się z Akim.

- Wiem, wiem. To misja dla Akihito, ale… - Wykonał nieodgadniony ruch ręką, śmiejąc w głos. - Przecież to wspaniała wiadomość! Trzeba to uczcić, no i dzieciątko będzie miało kolejnego wujka na miejscu!

Tyle było z koncentracji Uzumakiego na pracy i z mojego świętego spokoju.

- Mam ci gratulować, młotku? - zdziwił się Sasuke, unosząc wysoko brwi. Wtedy dopiero odgadłam znaczenie słów Czcigodnego, a moja brew zawędrowała w dół.

- Naruto - ostrzegłam, lecz było już za późno.

- Nie mi - zarzucił mi rękę na kark - Sakurze-chan!

Cholera! Już przygotowywałam ciężką rękę do ciosu, jednak Uchiha zareagował szybciej niż moje mięśnie.

- Jesteś w ciąży?

To wydawało się zdumiewające, ale Sasuke był zaskoczony. Nigdy nie sądziłam, że dane mi będzie zobaczyć tę emocję na jego twarzy, jednak widok był godny upodlenia. Jego cera przybrała jeszcze jaśniejszego odcienia, oczy pociemniały do koloru brudnej smoły, a usta rozwarły w niedowierzaniu. Pozostawało mi tylko uśmiechnąć się zwycięsko, jednak strach skutecznie mroził mi mięśnie i struny głosowe.

Rozzłoszczona, zagubiona i pod ostrzałem spojrzeń trzech najważniejszych w moim życiu mężczyzn, uciekłam z gabinetu Szóstego.

Miałam cholerną ochotę zapalić. Od piętnastu minut chodziłam po kuchni, nosząc się z decyzją sięgnięcia po papierosa. Jako lekarz jednak doskonale wiedziałam, jakie są skutki palenia w ciąży i jedynie ta myśl mnie powstrzymywała. W efekcie nagannie obgryzłam paznokcie.

Było już późno; ciemność próbowała się wedrzeć do pomieszczenia przez szczelne okna, które były jej jedyną zaporą. Kuchnię rozświetlało blade światło okapu, a przez ciszę domu przebijało się jedynie moje człapanie. Akihito, zaraz po powrocie z gabinetu Naruto, gdy tylko upewnił się, że wszystko ze mną w porządku, wyruszył ze swoją drużyną na misję. Pogrążona we własnych zmartwieniach nie zapytałam nawet o jej cel, a zniknięcie ukochanego przyjęłam z ulgą. Musiałam ochłonąć po przygodach dzisiejszego dnia i zastanowić się, co mam dalej robić. 

Opadłam ciężko na krzesło, upijając łyk świeżo zaparzonej zielonej herbaty. Jej mocny, gorzki smak pozwalał mi zapanować nad myślami, które nieustannie wędrowały w kółko i wynagradzał brak nikotyny. W końcu teina potrafi być równie uzależniająca. 

Puk, puk - rozległo się nagle po domu. Nie spodziewałam się niczyjej wizyty, tym bardziej nie o tej porze, dlatego niepewnie wstałam, idąc do wyjścia. Nieufna, sprawdziłam, czy w mojej kaburze znajdują się kunaie i odnalazłszy kilka sztuk, otworzyłam drzwi. Gdy w lekkim blasku ulicznej lampy i nocy ujrzałam Sasuke, miałam ochotę od razu chwycić za broń. Ograniczyłam się jednak tylko do próby zamknięcia drewnianej zapory, co mimo wszystko zakończyło się fiaskiem.

- To nie twój interes! - wypaliłam szybko bez namysłu.

- A ja myślę, że jednak mój.

Wstrzymałam jego chłodne spojrzenie, jednak jego silnej ręki już nie zdołałam powstrzymać; Sasuke, odtrącając drzwi, bez pytania wszedł w moje progi. 

- Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć, że będę ojcem? - spytał bez ogródek. Był wściekły, naprawdę wściekły.

- Nigdy. - Nieznana mi dotąd odwaga uderzyła we mnie pełną parą. - To nie twoje dziecko. 

Jednak jedno prychnięcie Uchihy wystarczyło, by odwaga w zaledwie chwili rozprysła się, niczym marna bańka mydlana. Postanowiłam jednak wykrzesać z jej ochłapów jeszcze chociaż trochę.

- Po twoim odejściu, współżyłam z Akihito. To jego dziecko.

Zaskoczyłam go. Znowu. I znowu nie czułam się z tego powodu dumna.

Sasuke dłuższą chwilę krążył po przedpokoju, jakby analizując moje słowa i zastanawiając się, czy lepiej mnie wykpić, czy opierniczyć? Potem stanął metr ode mnie, intensywnie mi się przyglądając.

- Kochasz go? - spytał, a ja zdębiałam. Tym razem to on mnie zaskoczył, bardziej niż mogłabym się kiedykolwiek spodziewać. 

Jednak wraz ze zdumieniem przyszła złość - ogromna i czysta. 

- Kocham. A teraz wyjdź - zarządziłam ostro, zaciskając mocno pięści.

- Nie wierzę - odparował niemal natychmiast, a we mnie krew zawrzała jeszcze silniej. Jak on śmie, podważać moje słowa! Moje uczucia!

- A co ty w ogóle możesz wiedzieć o miłości! - wydarłam się przesadnie. - Wiesz, co to znaczy kochać? Nie! Ty wiesz tylko co to zemsta i nienawiść!

- Nie wierzę ci, bo wiem, że to mnie kochasz - wyszeptał mi w usta, przyciągając mnie do siebie za nadgarstki. Jego uścisk był cholernie bolesny i silny, dlatego moja szarpanina nic nie wskórała. - Sama mi to wyznałaś dwa lata temu.

Prychnęłam na wspomnienie tamtej nocy i mojej głupoty.

- Wyznałam ci również, że cię nienawidzę, ale o tym zdajesz się już nie pamiętać - przypomniałam mu. Myślałam, że dzięki temu zniechęci się i odejdzie, jednak ucisk na nadgarstkach jedynie się wzmógł, a na twarzy Sasuke pojawił się ten charakterystyczny dla niego uśmiech. Kpił ze mnie.

- Powiedziałaś to, gdy odchodziłem, a teraz wracam. Z resztą nie ważne. - Puścił mnie, patrząc na mnie poważnie, jakby z groźbą. - Dziecko jest moje.

Wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Podskoczyłam na głośny huk, następnie oddychając z ulgą. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo zestresowała mnie wizyta Sasuke i cała ta kłótnia. Moje serce zaczynało bić szybciej na jego widok nie tylko z powodu fascynacji nim, ale też ze strachu. Kto wie, czy ostatnimy czasy nie tylko z tego powodu. 

Zatoczyłam się na ścianę, opierając o nią plecami. Byłam zdezorientowana. Z jednej strony byłam wściekła na Sasuke, że wykorzystał sytuację, gdy nie było w domu Akiego i zaczął mi robić wyrzuty, natomiast z drugiej cieszyłam się, że to zrobił. Że walczył o moje dziecko, o swoje ojcostwo. 

Wtedy pomyślałam o tym, jak cała sytuacja się jeszcze bardziej skomplikowała, a nogi się pode mną załamały. Ponura rzeczywistość do mnie dotarła - Sasuke jest w Konoha i zamierza walczyć o to małe nasionko, które tkwi nieświadome wojny w moim wnętrzu. Ta wizja w mojej głowie wycisnęła mi z oczu łzy. Plan Temari upadł, z ja szlochałam z bezradności i przytłaczającego mnie zagubienia. Balansowałam między rozpaczą i determinacją, nie mając pojęcia, co przyniesie mi jutro. Pragnęłam, żeby ktoś mi powiedział, co robić, jednak z domu wyzierała jedynie pustka.

Trzy dni później

Nadzieja matką głupich - to powiedzenie podnosiło mnie na duchu w czasie przemierzania wioski. Choroba zwana głupotą, byłaby bowiem dla mnie całkiem niezłym wytłumaczeniem, dlaczego idąc do domu Sasuke, cały czas sobie powtarzałam, że może go jednak tam nie będzie. Mogłabym to nawet podciągnąć pod czysty idiotyzm, bo według ulicznych plotek, zasłyszanych od największej plotkary jaką znam - Yamanaki Ino - Uchiha od dwóch dni nie ruszył się ze swojej dzielnicy, dzielnie ją remontując. 

Naiwna idiotka.

Zwolniłam kroku, gdy na horyzoncie ujrzałam bramę strzegącą wstępu do Dzielnicy Uchiha. Już mosiężny, kamienny łuk z malunkiem rodowego herbu robił wrażenie i skutecznie odstraszał zainteresowanych swoim zaniedbaniem, a zamknięte drewniane wrota jedynie pogarszały sytuację. Mur okalający całą posiadłość zdawał się natomiast pełnić funkcję separatora od reszty Konohy, co przyprawiło mnie o gęsią skórkę. Na myśl przyszło mi skojarzenie z jakimś obozem pracy, a wtedy ogarnęło mnie uczucie żalu. Współczułam ludziom, którzy niegdyś tu mieszkali, że tak szanowany klan, jak Uchiha, został odsunięty od wioski w tak brutalny sposób. 

Patrząc na to z tej strony, nie można się dziwić ich buntowi, pomyślałam. Szybko jednak skarciłam się w myślach, kiedy doszło do mnie, czemu pobłażałam. Przecież oni chcieli obalić Hokage. Kierowali się nienawiścią i manią wielkości, a nie chęcią wolności. To była ich skaza. 

I właściwie nadal nią jest - dodałam po kilkudziesięciu krokach, mając na myśli Sasuke.

Idąc naprzód, mijałam kolejne zniszczone przez czas pustostany. W czasach swojej świetności te domy musiały być piękne, jednak teraz, lata po masakrze ich stan prezentował się okropnie. Z każdego budynku obryzgała farba, nie mówiąc już o pęknięciach w ścianach i  przyblakłych już śladach krwi. Ogródki zarosły chwastami, a  drewniane płoty spróchniały, w dodatku zewsząd wyzierała pustka. Dziwiłam się, że Sasuke w ogóle chciał tu przebywać, podczas gdy ja pragnęłam to miejsce czym prędzej opuścić zaledwie po kilku minutach. A jak na mój pech przystało, dom mojego ukochanego musiał znajdować się dopiero na szarych końcach ulicy. 

Po dziesięciu minutach dotarłam do celu. Już z daleka ujrzałam Sasuke, który wspiąwszy się na drabinę, skrupulatnie coś naprawiał przy dachu swojego domu. I jak przez całą drogę byłam przekonana, że ucieknę z jego rezydencji w ostatniej chwili, tak po raz pierwszy moje ciało zaskoczyło mnie w pozytywny sposób - nie dało mi zawrócić. 

- To nie twoje dziecko! - wykrzyknęłam, stojąc przy nogach drabiny i zadzierając głowę w górę. Podparłam się pod boki by zgrywać twardą i odważną - co przecież zawsze było najtrafniejszym ostrzeżeniem dla Nartuo - jednak, gdy o Uchihę chodziło, sprawa nie była już taka prosta. Niemal nie skuliłam się pod naporem jego chłodnego spojrzenia, a nogi nagle mi zwiotczały.

Sasuke obrócił się nieznacznie na drabinie, spoglądając na mnie z góry. Promienie słoneczne nie pozwoliły mi tego jednoznacznie stwierdzić, ale wydawało mi się, że moja wizyta go rozbawiła.

- Skąd ta pewność? - rzucił, chcąc zapewne wyprowadzić mnie tym z równowagi. Ja jednak szybko sparowałam atak. 

- A u ciebie?

Tak to sobie zaplanowałam. Tylko po to tu przyszłam - po odpowiedź na to jedno pytanie. Od trzech dni zachodziłam w głowę, dlaczego tamtego wieczoru Sasuke był taki wkurzony? Dlaczego tak walczył o swoje ojcostwo? Jakim prawem się do tego poczuwał? Nie rozumiałam jego zachowania, a chciałam zrozumieć.

- Nie mam jej - odparł w końcu beznamiętnie, a ja nie potrafiłam stłumić prychnięcia irytacji. Miałam ochotę wykrzyczeć mu w twarz: To czemu, do cholery, ostatnio się tak przy tym upierałeś?!, jednak powstrzymały mnie jego kolejne słowa. - Przekonamy się dopiero po narodzinach. Uchiha mają czarne oczy i włosy, to dowiedzie ojcostwa.

I choć ta odpowiedź wydawała się rozsądna, ja nie mogłam jej tak po prostu przytaknąć.

- Równie dobrze dziecko może odziedziczyć wygląd po mnie - warknęłam. To jednak jakby jedynie rozbawiło Sasuke, bo patrząc na mnie dumnie z wyższością, uśmiechnął się sardonicznie.

- Linia krwi Uchiha jest silniejsza od twojej, Haruno, dzięki sharinganowi. Każda osoba z tej rodziny ma czarne włosy i oczy, to czyta genetyka. Myślałem, że medyk zna się na takich pierdołach.

Zmrużyłam gniewnie oczy. Ten jawny atak na moją pozycję w medycynie rozjuszył mnie, niczym czerwona płachta rozjusza byka. Niemal paliłam się do podcięcia nogą drabiny! A imaginacja obrazka spadającego na ziemię z hukiem Sasuke była doprawdy kusząca. Powstrzymał mnie jednak strach przed jego zemstą - w końcu z zawodowym mścicielem lepiej było nie zadzierać. 

- Od każdej reguły znajdzie się wyjątek - wyrecytowałam względnie spokojnie. Pokręciłam głową, zdając sobie sprawę, że przychodzenie tu było jedynie stratą czasu. - Z resztą nieważne. To i tak nie twoje dziecko.

Nie rzuciłam Sasuke nawet nienawistnego spojrzenia, kiedy odwróciłam się z zamiarem odejścia. 

- Zaprzeczasz samej sobie, Sakura - usłyszałam za sobą. - Czas zaakceptować prawdę. 

Drań. Przyspieszyłam kroku.

Trzasnęłam drzwiami, nadal podminowana spotkaniem z Sasuke. Kilkakrotnie przeczesałam włosy rękoma, chodząc w kółko i próbując się w ten sposób uspokoić. Jednak jak bardzo nie próbowałam, nadal nie mogłam przestać wyzywać go w myślach od najgorszych dupków i drani. Od narcystycznych, myślących tylko o sobie hultai, mścicieli i Czcigodni Przodkowie tylko wiedzą, od kogo jeszcze! A wszystko przez to, że go najnormalniej w świecie nie rozumiałam. Jego zachowanie wydało mi się jakieś obłąkane, jakbym miała do czynienia ze schizofrenikiem. Raz był chłodny, miał mnie za nic i bawił się moimi uczuciami. Raz mnie mamił słodką miękkością swoich ust i rozpalonym ciałem. Raz był tajemniczy i niedostępny, zaraz potem brutalny. W jednej chwili walczył o moją miłość i swoje dziecko, a w kolejnej znowu był zimnym draniem, który kpił z jakikolwiek uczuć i słowa “rodzina”. Nie rozumiałam go, nie rozumiałam za cholerę!

A tak bardzo chciałam zrozumieć.

Warknęłam z irytacji, a łzy złości cisnęły mi się do oczu. Zaczęłam mrugać powiekami w zastraszającym tempie, nie chcąc po raz kolejny się rozklejać z powodu Uchihy. Nie płacz - powtarzałam sobie w myślach, aż w końcu w rozżaleniu uderzyłam pięścią w ścianę. Podziałało niczym kubeł zimnej wody.

- Sakura? - usłyszałam nagle dobiegający z kuchni głos Akihito. To zupełnie ostudziło mnie z poprzednich emocji. - Chodź do mnie, robię kolację!

Uśmiechnęłam się, a fala czułości zalała moje ciało. Niestety, wraz z nią zaczęły ponownie mnie szczypać oczy, co nie było mi na rękę. Nie zamierzałam się rozpłakać, więc westchnąwszy ciężko, ruszyłam do kuchni. Przekraczając jej progi, towarzyszyła mi jedna myśl: Dlaczego Aki musi być taki kochany?

Zapach smażonej ryby rozbudził moje kubeczki smakowe, a do ust naleciała mi ślinka. Swobodnie podeszłam do stojącego przy kuchence Akihito i wtuliłam się w jego ramię, a piekące oczy stały się już historią. Z jakiegoś powodu przy tym mężczyźnie zawsze czułam się tak przyjemnie bezpiecznie. Jakbym nie miała żadnych zmartwień, jakby świat był piękny i dobry, a Diabeł grał sobie najlepsze w karty z Bogiem.

- Ładnie pachnie - mruknęłam, wciąż uczepiona jego ramienia, spoglądając na rybę na patelni. Kucharką jednak byłam kiepską - z tego względu to mój mężczyzna nosił fartuch - więc nawet nie potrafiłam rozpoznać gatunku tego biednego, choć okropnie smacznego, stworzenia.

- Głodna? - spytał Aki z rozbawieniem, całując mnie w usta na przywitanie. Nie musiałam nawet odpowiadać, kiedy mój brzuch bez pytania zrobił to za mnie głośnym burknięciem. - Siadaj, zaraz będzie gotowe.

Bez sprzeciwów wykonałam polecenie. Grzecznie zainstalowałam się przy już zastawionym stole, rozglądając po kuchni. Gdy Akihito był w domu, ona zawsze wyglądała inaczej, cieplej. Kiedy wyruszał na misje, jadałam na wiosce, a w tym gastronomicznym pomieszczeniu pijałam jedynie herbatę w bladym świetle okapu. Jednak gdy tu był, kuchnia tętniła życiem, zalana mocnym światłem lampy, a unoszące się wszędzie zapachy nadawały temu miejscu domowego charakteru. 

- Jak misja? - spytałam zamyślona. 

- Jestem tu, żyję, więc jak widać dobrze - zażartował gorzko, chwytając patelnię i podchodząc z nią do mnie.

- To nie było śmieszne - zganiłam go, krzyżując ręce na piersi. Spojrzałam na niego z naganą, jednak na widok jego szczerego szczęścia, wymalowanego na twarzy, natychmiast złagodniałam. - Spróbowałbyś tylko mi teraz zginąć!

Zaśmiał się, odkładając patelnie na drewnianą podkładkę na stole. Nachylił się nade mną, całując łagodnie a zarazem niesamowicie namiętnie. 

- Spokojnie. Naruto mi obiecał, że ze względu na naszą nową sytuację, postara się dawać mojemu oddziałowi te mniej niebezpieczne misje - zapewnił mnie, przykucając przy krześle na którym siedziałam. Z czułością dotknął mojego brzucha, a w oczach zamigotały mu iskierki ekscytacji. - A jak się ma mój mały?

- Albo mała - upomniałam go łagodnie. Położyłam swoją dłoń na jego, splatając następnie nasze palce. - Względnie dobrze. Chwilowo dało mi spokój z wymiotami, więc wyraźnie progres. Przynajmniej dla mnie - dodałam z przekąsem, wspominając godziny spędzone nad muszlą klozetową.

- To dobrze. - Wstał, zasiadając następnie na swoim krześle. - Chociaż raz zatrzymasz moje danie w brzuchu na dłużej niż kilka minut. 

Prysznic był dla mnie niemal zbawienny. Gorące strumienie wody kojąco obejmowały moje strudzone stresami dnia ciało, przyjemnie rozluźniając umęczone mięśnie. A szum kąpieli pomagał uporządkować skołatane myśli.

Po kolacji z Akihito wszystko nagle stało się dla mnie jasne. To on był mężczyzną, któremu chciałam powierzyć swoje dziecko. To on się o mnie troszczył, nie tylko ze względu na ciążę. Pytając o stan zarodka, wiedziałam, że między wierszami bardziej interesuje się moim stanem, moim samopoczuciem. Każdy jego gest, każde spojrzenie i słowo - wszystko było napiętnowane jego miłością do mnie. A ja jak ostatnia idiotka, zobaczyłam to dopiero teraz. Gdy wszystko było nie na swoim miejscu, gdy wszystko się sypało i prosiło o zagrzebanie.

Porównywanie Akihito z Sasuke, było jak zestawienie ze sobą kawy z mlekiem i z cukrem, i gorzkiej czarnej. Pierwszy był słodki i mogłabym go kosztować godzinami, ale to ten drugi stawiał na nogi i bardziej uzależniał. To czarna kawa była niegdyś moją ulubioną. 

Niegdyś… Kiedy jeszcze nie nosiłam w sobie kolejnego mściciela.

Szczerość moich myśli mnie powaliła. W całym tym ciążowym zamieszaniu nawet nie zwróciłam uwagi, że gdy tylko pomyślałam o dziecku, od razu nazywałam go Uchiha, nie ważne co mówiły moje usta. Słowa tylko broniły mnie przed tym, o czym byłam nieświadomie przekonana i czemu chciałam z całego serca zaprzeczyć. 

Tyle że ja naprawę  n i e  c h c i a ł a m  urodzić jego dziecka. A uświadomiła mi to dopiero wizyta w Dzielnicy Uchiha. Ten klan był skażony nienawiścią, przed którą pragnęłam uchronić moje dziecko. A ja nie chciałam wydać na świat istoty, w której żyłach płynęłaby ta napiętnowana złem krew. 

Przecież lepiej stłumić zło w zarodku, prawda?

Od Autorki: No więc jest - umęczony, beznadziejnie krótki i nudny rozdział, w którym praktycznie nic się nie działo. Ten rozdział całkowicie mi nie podszedł i najzwyczajniej w świecie go nie lubię. Ale pocieszę Was! Następny już będzie zawierał bardzo ważną akcję, na którą już zacieram rączki, więc oby studia nie zawaliły mnie nadmiernie :) (Swoją drogą, nawet nie wiecie jak trzęsę przed nimi portkami. Pierwszy rok - o zgrozo! T_T)

A tak poza tym, to muszę wylać swój ogromny żal do Kishimoto, za to co robi Shikamaru! No co to ma być?  Jeśli Sakura nie uratuje mojego Nary, to będę miała żałobę jak nie wiem. I jak w takich warunkach pisać? Nijak, więc przygotujcie się na moje milczenie, jeśli Kishimoto zrobi niewłaściwy ruch >.<

No i dziękuję Wam, że jesteście i tak cierpliwie czekacie <3 To dla mnie dużo znaczy :)

Pozdrawiam! <3