5.It’s hard to kill a piece of yourself.

“Ona nie jest uduszona

Ona nie jest zastrzelona

Niewidoczną śmierć poniosła.”

~W.Szymborska

- Przepracowujesz się.

Wzdrygnęłam się, gdy panująca wokół mnie od kilku godzin cisza została przerwana. Podniosłam wzrok znad mikroskopu, mrugając kilkakrotnie dla przyzwyczajenia się do światła lampy. Zobaczywszy opartego o framugę drzwi Akihito, wyprostowałam się na krześle, a wtedy poczułam ból w centralnych partiach kręgosłupa. Zdecydowanie za długo tkwiłam nieustannie w tej samej pozycji, za co zapłaciłam nieprzyjemną walutą.

- Przesadzasz - odparłam, rozmasowując skronie. - Pracuję tak jak zwykle. Tsunade nawet by powiedziała, że tradycyjnie się obijam.  

Zaśmiałam się, chcąc rozładować nieco napięty wyraz twarzy mojego ukochanego. Na próżno.

- No właśnie - odparł hardo. Wszedł wgłąb mojego gabinetu, przystając tuż przed biurkiem i opierając się o nie silnymi ramionami. - A powinnaś pracować dwa razy mniej, bo i dbać o swoje zdrowie musisz teraz podwójnie. To takie typowe - medyk, a o siebie nie potrafi zadbać.

Musnął palcem wskazującym prawej ręki mój nos, uśmiechając do mnie uroczo. Takimi zagrywkami zawsze burzył wszelkie pozory, jakoby potrafił się na mnie wściekać, przyprawiając mnie przy okazji o nieuzasadnione napady gorąca w okolicach serca.

- Dlatego właśnie powinieneś się cieszyć, że tylko cały czas pracuję nad tą trucizną, analizuję ją i czytam pełno durnych książek! Zamiast tego mogłabym dniami biegać w szpitalu po pacjentach, czego nie robię - zauważyłam, chcąc postawić na swoim. Uśmiechnęłam się filuternie, jednak jego podniesione wysoko brwi natychmiast mnie zdeprymowały do dalszego działania. Westchnęłam, wywieszając nad sobą mentalną białą flagę. - Obiecałam Kankuro, że z końcem tygodnia prześlę mu sokołem sprawozdanie z moich badań, a nie chciałam wysyłać mu pustej kartki.

- I chciałaś wszystko nagle odkryć i zrobić w jeden wieczór, co?

Przez chwilę otwierałam i zamykałam usta niczym ryba i podobnie jak ona nie potrafiłam nic powiedzieć. W końcu zwiesiłam bezradnie głowę, nieco zawstydzona swoim zachowaniem, bo Aki trafił w dziesiątkę. W odróżnieniu ode mnie i mojej sensei, ten człowiek mógłby uprawiać hazard i wygrywać miliony, bo jego szczęście było aż namacalne, a ślepy traf - jak na złość - bezbłędny.

- Tak jakby… - mruknęłam, uważnie badając każdy milimetr swoich paznokci. Obgryzionych, krótkich i już lekko pożółkłych od papierosów.

Nagle zdałam sobie sprawę, że nie tylko swoje zdrowie nagminnie zaniedbywałam, ale wygląd również. Już nie pamiętałam, kiedy ostatnio byłam w gorących źródłach, albo jaką maseczkę w przeciągu kilku miesięcy nałożyłam na twarz, o ile w ogóle to uczyniłam. Nie mówiąc już o tym, że moje włosy od dawien dawna nie zostały rozwichrzone przez wiatr, niemal codziennie związywane w kitkę. Obecnie byłam wrakiem dawnej, zadbanej siebie. Słyszałam, że niektóre kobiety w ciąży - szczególnie, kiedy spodziewały się dziewczynki - mizerniały i brzydły. Ja jednak zamiast na płód, zganiałam swoje zapadnięcie w sobie na towarzyszące mi stresy. Tak, ukrywanie przed swoim chłopakiem zdrady i faktu, że możliwe, że dziecko, które w sobie noszę niekoniecznie jest jego, na pewno nie wpływały na mnie korzystnie.

Akihito obszedł biurko i chwycił mnie za dłonie, zmuszając tym samym do spojrzenia w jego czekoladowe oczy. Pociągnął mnie za ręce, a siła tego gestu nakazała mi wstać z krzesła. Stanęliśmy blisko siebie, niemal stykając się nosami.

- Jestem pewien, że Temari uspokoi swojego brata, jeśli będzie narzekał na twoją pracę - powiedział, uśmiechem rozładowując atmosferę. Nie mogłam tego nie odwzajemnić, a wizja Nary rozprawiającej się z Kankuro jedynie poszerzyła banana na mojej twarzy. Współczułam mojemu współpracownikowi bolącej głowy i zwiędniętych uszu, doskonale wiedząc, jaka Temari potrafi być upierdliwa i zawzięta.

- Oby nie, bo żywy przyda mi sie bardziej - odparłam.

- W takim razie bądź dobrą dziewczynką, a nie naskarżę na ciebie Temari.

Przyciągnął mnie bliżej siebie, łącząc nasze usta w pocałunku. Natychmiast na to zareagowałam, wyswobadzając ręce z jego uścisku i składając je na jego karku, szczelniej przylgnęłam do jego ciała, pogłębiając pocałunek. Nie czekałam długo, aż ramiona Akiego oplotły moją talię. Poczułam przyjemny ucisk w podbrzuszu, a każda komórka mojego ciała domagała się więcej bliskości. Ostatnio wszystko odczuwałam instensywniej, co z jednej strony było cudowne, zaś z drugiej mnie przerażało. Podobno kobiety w ciąży mają większą ochotę na seks i zważając na ostatni tydzień, w tej chwili mogłam się całkowicie z tym stwierdzeniem zgodzić. Odkąd Akihito wrócił z misji, nie było dnia, żebyśmy nie współżyli z czym po fakcie zawsze czułam się okropnie. Myśl, że Sasuke jest w wiosce skutecznie psuła moje poczucie swobody i przeświadczenie, że to Aki jest mężczyzną, z którym chcę się kochać.

Gdyby ktoś mnie teraz spytał:  jaki jest najlepszy sposób na spieprzenie sobie życia? Bez wahania odpowiedziałabym, że miłość. Bo to ona miesza nam w głowach i wpaja w nas uczucia, których wcale nie chcemy mieć. Każe robić coś, na co nie mamy ochoty i zabrania racjonalnie myśleć. Nakazuje podążać ufnie za sobą i prowadzi nas do ślepego zaułka. Zamyka w klatce z emocji i oddaje w ręce swojej przyjaciółki Głupoty. Robi z nas wariatów, którzy nie myślą o konsekwencjach swoich czynów.

- Zdołałem cię przekonać do powrotu do domu? - spytał, krążąc nosem po mojej szyi. Znajome dreszcze przebiegły moje ciało.

- Yhym - byłam w stanie jedynie wymruczeć potakująco.

Zawsze uwielbiałam spotkania w domu Naruto, jednak ostatnimi czasy robiłam wszystko, by tylko móc się od nich wymigać. Szanowny Młotek od pamiętnego poinformowania go w biurze Hokage o decyzji Sasuke, dzień w dzień namawiał mnie na wspólne spędzenie czasu i już powoli zaczynało mi brakować argumentów i powodów na odmowę. W końcu Uzumaki sięgnął po najcięższą artylerię - dał mi pisemny rozkaz wzięcia jednodniowego urlopu z zaznaczeniem, że spędzę go w towarzystwie samego Szóstego. A temu nie mogłam już się sprzeciwić.

W oto ten sposób znalazłam się  w salonie Uzumakich. Siedziałam w granatowym fotelu z nogami podciągniętymi pod siebie i gorącą herbatą na podołku. Prowadząc niezobowiązującą rozmowę z Hinatą, czekałam niczym więzień na skazanie, na przybycie gospodarza wraz z drugim gościem. Oczywiście -  z Sasuke Uchihą.

- Przepraszam cię za Naruto - mówiła Hinata, stawiając na stoliku talerz z ciastem własnej roboty. - Prosiłam go, żeby nie wysyłał Akihito na misję akurat dzisiaj, ale wiesz jak to on, kiedy już coś sobie ubzdura.

Kiwnęłam głową, sięgając po kawałek jabłecznika i nakładając go na talerzyk. Oj, doskonale wiedziałam, jaki to Naruto potrafił być uparty i nawet mój mocny cios w jego pusty łeb ostatnio nie działał!

- To przez Sasuke - odparłam niby obojętnie, jednak na każdą wzmiankę o nim serce stawało na baczność. - Wszyscy wiedzą, że jest wrogo nastawiony do nowych osób, a Naruto nie chciał ryzykować zepsucia atmosfery.

Wgryzajac się w smakołyk Hinaty, dziwiłam się samej sobie, że ostatnio tak gładko przychodziło mi kłamanie. Prawdą było, że gdyby Sasuke i Akihito znaleźli się ponownie w jednym pomieszczeniu, to byłam pewna, że musiałabym później któregoś zbierać, a intuicja mi podpowiadała, że poszkodowanym byłby Yunkai. Dlatego byłam bardziej niż wdzięczna Naruto, że mimo koszmarnego pomysłu spędzenia razem czasu “jak za dawnych lat”, wpadł również na jeden genialny - pozbycia się Akiego z wioski.

Nagle dobiegły nas głosy z przedpokoju, a ja miałam ochotę wyskoczyć przez okno. Od mojej wizyty w Dzielnicy Uchiha nie widziałam się z Sasuke i początkowy plan był taki, by trzymać się od niego z daleka aż do rozwiązania ciąży. A wolałam go unikać nie tylko z powodu moich rozchwianych uczuć co do jego osoby. Nie chciałam go widzieć, bo każde nasze spotkanie napełniało mnie większymi wątpliwościami i większym obrzydzeniem do samej siebie. Sasuke powodował, że myślałam o rzeczach, o których wcale nie chciałam myśleć i których nawet się bałam. Sprawiał, że lękałam się samej siebie, bo wiedziałam, że przez niego mogłabym dokonać rzeczy okrutnych, byle tylko pozbyć się jego śladów we mnie.

Plan jednak został spalony już na panewce przez upierdliwość naszego wspólnego przyjaciela, który nie miał zielonego pojęcia, jak diametralnie zmieniły się stosunki między mną a Sasuke od czasów Drużyny Siódmej. Ten sam przyjaciel wszedł właśnie do salonu z gromkim śmiechem i okrzykiem “Sakura-chan!”. Bez zbędnych ceregieli i tak po prostu zwyczajnie, jak to tylko on miał w zwyczaju, podszedł do fotela, w którym siedziałam i bez zastanowienia przytulił.

- Idioto! - warknęłam, kiedy zorientowałam się, że kubek w moim podołku chwieje się niebezpiecznie. Odtrąciłam go delikatnie lewą ręka, prawą chwytając za ceramiczny uchwyt. - Herbatę byś mi wylał! - Uzumaki zaśmiał się, ocierając z czoła pot i mierzwiąc mokre włosy. - W dodatku śmierdzisz i jesteś cały spocony - wyrzuciłam mu, ocierając z obrzydzeniem wilgotny od jego wydzielin policzek.

- Przesadzasz! - krzyknął rozbawiony, machając bagatelizująco ręką. - Przecież już nie raz czułaś na sobie mój cudowny pot.

- Mam być zazdrosna? - włączyła się Hinata, upijając łyk swojej kawy.

Prychnęłam rozeźlona.

- Naruto po prostu zawsze po wspólnych treningach miał fazę na przytulanie się i wkurzanie mnie.

- O tak - przyznał się Naruto wciąż śmiejąc. Skrawkiem bluzki otarł mokre czoło. - Skończyło się to wieloma dodatkowymi guzami. Hej, Sasuke! - ożywił się, odwracając w stronę Uchihy. Czarnuszek spojrzał na na niego co najmniej dziwnie, kiedy zobaczył, jak zbliża się do niego z szeroko otwartymi ramionami. - Trzeba nadrobić stracone przytulanki!

- Tylko spróbuj… - syknął. Oj, nie denerwuje się Uchihy, Naruto!

- Pewnie, że spróbuję!

I jak zapowiedział, tak zrobił. Rzucił się Sasuke na plecy, jedną ręką trzymając go w żelaznym uścisku przy szyi, a drugą targając swoją mokrą głowę, żeby następnie przyłożyć śmierdzącą dłoń do nosa mściciela.

Z Hinatą przyglądałyśmy się tej scenie rozbawione do rozpuku. Musiałam aż odstawić kubek z herbatą, bo niemal ją wylałam ze śmiechu. Jednak kiedy Sasuke w końcu został doprowadzony do epicentrum swojej złości i przerzucił sobie Uzumakiego przez plecy, tak, że biedny Naruto uderzył z wielką mocą i jękiem o podłogę, całą zabawę przerwała Hinata.

- Już, koniec - zarządziła, podnosząc męża z dywanu. Nasz Szanowny Młotek wymownie masował sobie plecy, rzucając sprawcy bólu zranione spojrzenie. - Pewnie jesteście głodni po treningu, prawda?

Naruto natychmiast ozdrowiał, natomiast Sasuke jedynie wzruszył ramionami zupełnie obojętny. Czy Uchiha nie odczuwają już nic oprócz nienawiści? Głód, nic?, zastanawiałam się.

- Co na obiad?

- Ramen i naleśniki.

- Naleśniki!? - krzyknął rozradowany Uzumaki. Natychmiast dodał zaintrygowany: - Z dżemem wiśniowym?

- Oczywiście.

Naruto nie mogąc się doczekać, zaciągnął swoją żonę czym prędzej do kuchni za rękę, bez przerwy mrucząc pod nosem, że ją kocha. A ja się zastanawiałam, czy te słowa rzeczywiście odnosiły się do Hinaty, czy tylko do jej kuchni. Jak to się mówi: przez żołądek do serca!  W tym wypadku powiedzenie sprawdziło sie jak nigdzie wcześniej. Jedno było pewne - Pani Uzumaki dokonała czegoś wielkiego. Sprawiła, że Szósty Hokage pokochał jakieś danie bardziej niż ramen, co niegdyś wydawało się niemożliwe.

- Nie lubię naleśników - odezwał się Sasuke, a ja uświadomiłam sobie, że zostaliśmy sami. Aż mnie zmroziło na tę myśl. - Ale za to wiśnie lubię.

Zerknął na mnie tym samym wzrokiem, co pamiętnego dnia w obskurnym barze. Zachłannie.

Czyżby aluzja do mojego imienia?, nie dałam się zwieść jego czarnym tęczówkom. Jakże oryginalnie. Przekręciłam lakonicznie oczami, wymijając obojętnie Sasuke. Nie oszczędziłam sobie ponętnego kroku, nad którym chyba nie potrafiłam już przy nim zapanować - przeklęte hormony!

Dzień u Uzumakich mogłabym zaliczyć do udanych. Sasuke ani razu nie wspomniał o mojej ciąży, właściwie zachowywał się wyjątkowo neutralnie i ozięble, jak na Uchihę przystało. Wraz z Naruto dogryzali sobie nawzajem co nie miara, wspominając pojedyncze zdarzenia z przeszłości, jeszcze gdy nasza drużyna była w komplecie. A wspominkowy nastrój udzielił się również mnie. Celowo wyśmiewałam swoją własną głupotę przy Sasuke, przytaczając, jak niegdyś zapuszczałam dla niego z Ino włosy z powodu krążącej plotki, że ponoć takie lubi. Wysłał mi wtedy ostrzegawcze spojrzenie, które bez skrupułów zbagatelizowałam. Skończyło się jednak na tym, że chłopacy odkorkowali butelkę sake i ich wspomnienia nagle zaczęły sięgać dalej i być dokładniejsze - wyciągali coraz to ciekawsze brudy na mój temat, aż w pewnym momencie myślałam, że zapadnę się ze wstydu pod ziemię. Wypominanie mi skradzenia Kakashiemu książeczki “Icha Icha” i to, jak rumieniłam się przy czytaniu jej było zupełnie nie na miejscu! Cholera, przecież byłam w ciąży, miałam narzeczonego! Ale ci dranie bezwstydnie wykorzystali nieobecność Akiego i skrzyknęli się przeciw mnie, przyprawiając mi takich rumieńców, jak duża ilość alkoholu.

Tak, mogłabym zaliczyć ten dzień do udanych, gdyby nie jeden malutki szkopuł - Sasuke szlachetnie postanowił odprowadzić mnie do domu.

Wieczór był wyjątkowo ponury. Niebo szczelnie zakrywały ciemne chmury, ledwo co przepuszczając nikłe smugi łuny sierpu księżyca, co oświetlało nam drogę w wyjątkowo żałosny sposób. Zupełnie jakby nawet pogoda podpisała z Uchihą - diabłem wcielonym - umowę, w której ten drań zakazywał jej być przychylną mojej woli. Jak na złość, jego lubieżny wzrok i ironiczny uśmieszek utwierdzał mnie w przekonaniu, że moja wyobraźnia wcale nie jest taka wybujała.

- Coś ostatnio jesteś za pogodny, Uchiha - wymamrotałam z przekąsem, spoglądając na kroczącego obok mnie mężczyznę kątem oka.

Odwzajemnił moje spojrzenie swoim przymglonym od alkoholu. A w jego oczach niespodziewanie dostrzegłam coś, czego nie widziałam w nich nigdy wcześniej, a co niemal odebrało mi oddech -  s z c z ę ś c i e.

- Mam ku temu powód. - Och, już wiedziałam co tu się święci. - W końcu nie na co dzień zostaje się ojcem.

Raptownie się zatrzymałam, a palce mimowolnie zacisnęły się w pięść. Miałam już tego dość…

- Nie dasz za wygraną, prawda? - syknęłam wściekła.

...tego udawania przez Sasuke szczęśliwego ojczulka. Tej jego pieprzonej pewności siebie. Kto w ogóle dał mu prawo wyrokowania o nazwisku mojego dziecka? O jego krwi!? Nikt! Ten drań od tak po prostu ubzdurał sobie, że będzie ojcem!

Ojcem!?

Ojciec to ktoś, kto świeci dziecku przykładem. Kto potrafi się nim zaopiekować, ochronić, pocieszyć i okryć ciepłym kocem miłości, którego nie da się rozedrzeć żadną mocą. Ale przecież Uchiha nie wie co to miłość! Ba! Nie wyobrażam sobie nawet, żeby Pan Wielki Dupek Sasuke potrafił się zatroszczyć o cokolwiek więcej, niż o swój szlachetnie obleczony krwią tyłek! By był zdolny do obtarcia czyichkolwiek łez, chyba że jedynie tych zatopionych w szkarłacie…

Nie, Uchiha Sasuke nie potrafi być ojcem. I jest to jedna z niewielu rzeczy, których jestem w życiu absolutnie pewna.

- Prawda. - Zadarłam głowę, by móc twardo patrzeć mu w oczy. W te piekielnie czarne, pewne siebie tęczówki, w których nie potrafiłam już dostrzec nic pociągającego. Oczy mściciela, których nie chciałam zobaczyć u mojego dziecka. - Jeszcze kilka miesięcy…

- Nie, Sasuke - przerwałam mu ostro. Nieuzasadniona złość rosła we mnie z sekundy na sekundę, pchając do nieprzewidywalnych czynów; impuls rozkazał mi odepchnąć Uchihę jak najdalej od siebie. - Za kilka miesięcy nic się nie zmieni, rozumiesz? Nic. Ja nadal będę z Akim. Ty nadal będziesz sam. Nadal nie będziesz ojcem mojego dziecka - celowo mocniej zaakcentowałam ostatnie słowa.

Zaśmiał się krótko.

- Zrozum, Sakura… - Spojrzał na mnie z wyższością typową dla niego. I znowu… znowu poczułam się nic nie warta. Słaba. Przezroczysta.

Właśnie, oto kolejny powód, dlaczego Sasuke nie może być ojcem mojego dziecka: nie chciałam, by patrzył na nie tak, jak na mnie. Jak na śmiecia, słabeusza bez przyszłości. O tak, ten drań od zawsze spoglądał na mnie w ten specyficzny sposób. Jakbym była zaledwie pyłkiem, który nie może go nawet zadrapać, który można strzepnąć  niemal bez użycia siły. Zdmuchnąć. Zgnieść. Nie przejąć się nim zupełnie.

Sasuke ignorował mnie nagminnie przez całe życie. Jaką mogłam mieć gwarancję, że nie będzie traktował w ten sam sposób mojego dziecka? Przecież nie musiało odziedziczyć po nim wielkiej siły. Podobno nie każdy Uchiha potrafi uaktywnić sharningana, niektórych silna linia krwi pomija. I co byłoby wtedy?

Żadne dziecko nie chce zawieść swojego rodzica. Tak samo jak żaden rodzic nie chce się zawieść na swoim dziecku. Błędne koło, z którego jednak Sasuke bez problemu znalazłby wyjście - odtrącenie. Uchiha nie zaakceptowałby słabego potomka.

-...jest pięćdziesiąt procent szans, że dziecko jest moje. Musisz to zaakceptować.

Uchronię cię przed odtrąceniem ojca. Przed ranami, które sama otrzymałam, pomyślałam, zaciskając palce na materiale okrywającym mój brzuch.

- To ty w końcu zrozum, Uchiha - zaczęłam pewnie. - Moje dziecko nigdy nie otrzyma tego nazwiska. Nawet, jeśli w jego żyłach będzie płynąć twoja krew, to ty nie zostaniesz ojcem.

W ciszy, która nagle zapadła potrafiłam wyodrębnić wszystkie, nawet najcichsze otaczające nas dźwięki. Samotnie cykającego świerszcza po lewej. Szczęk zamykanej przez sąsiada bramki i jego kroki. Ledwie słyszalne, dobiegające z lasu po prawej wycie bezdomnego psa. Trzepot skrzydeł zbłąkanego nietoperza. I w końcu bicie naszych niespokojnych serc i oddechy, które różniły się diametralnie - mój przyspieszony, jego nienaturalnie spokojny.

- Sugerujesz, że nie dopuścisz mnie do własnego dziecka?

Czy naprawdę wyczułam w tym pytaniu groźbę?

- Dokładnie - odparłam drżącym głosem.

Nagle krew odpłynęła mi z twarzy, a w głowie się zakręciło. Strach - przeszył mnie na wskroś, nie pozwalając nawet kiwnąć palcem. Mogłam tylko stać sparaliżowana i modlić się, żeby Sasuke nie zamarzyło się zobaczyć, jakiego odcieniu czerwieni jest moja krew.

Byłam osaczona. Od tyłu przez postać zawodowego zabójcy i czołowego mściciela wioski, od przodu przez jego rękę, która dzierżyła niesamowicie ostrą katanę. Mimo wszystko, nie chciałam wypróbować jej na własnej skórze…

- Nadal sądzisz, że masz ku temu prawo? - Usłyszałam jego szept przy uchu.

W mojej głowie rozpętała się prawdziwa burza myśli. Pytania uderzyły we mnie gradobiciem nie do zatrzymania: Czy Sasuke naprawdę mnie zrani, jeśli udzielę złej odpowiedzi? Czy byłby w stanie mnie zabić? Czy byłby gotów zamordować własne dziecko, o które tak bardzo walczył? Porzucić wszystko, co dopiero odzyskał i ponownie stać się nukeninem?

Odpowiedź była oczywista: tak.

- Nie - wydusiłam z siebie strwożona.

- Tak też myślałem - zadrwił.

On drwił ze mnie nawet w takim momencie!

- Jesteś skończonym draniem, Uchiha - wyrzuciłam z siebie wściekła.

W oczach stanęły mi łzy, kiedy stal ostrza silniej przylgnęła do mojej szyi. Zimno, które mnie owiało nie biło jednak tylko od niej, ale w szczególności od postaci stojącej za mną.

- Późno do tego doszłaś, Haruno.

Zdecydowanie za późno, wypomniałam sobie w myślach. Wtedy też Sasuke łaskawie wypuścił mnie ze swoich sideł i niespodziewanie wykonał kolejny ruch; obrócił mnie w swoją stronę i przejechał końcem katany po moim brzuchu. Serce podeszło mi do gardła.

Nie, nie zrobi…

- Bądź moje - szepnął czule, zamiast przebić mnie ostrzem na wylot.

Schował broń do pochwy i minął mnie, jak się mija obcego przechodnia na chodniku.

Kurwa! “Bądź moje” w moich uszach zabrzmiało jak modlitwa do Diabła, który Śmierć miał na skinienie palca.

Bądź moje, albo nie będziesz niczyje, uzupełniłam wypowiedź Sasuke.

Od dobrej godziny siedziałam po turecku na kanapie, przygryzając paznokieć kciuka lewej dłoni. Z niepokojem spoglądałam w stronice książki medycznej, w której zdesperowana próbowałam znaleźć ukojenie. Jednak choć w teorii plan wydawał się dobry, to w rzeczywistości okazał się beznadziejny.  Literki albo mi się zlewały, albo złowrogo układały w słowa, które opuściły usta Sasuke, sprawiając, że tylko coraz bardziej zatapiałam swój statek świadomości pod ostrzałem pirackiej floty szaleństwa.

- Nie wariuj, idiotko - upomniałam siebie szeptem, sięgając po stojący na niskiej ławie kieliszek z winem. - Przecież Sasuke może okazać się dobrym ojcem.

Ręka mi drżała, kiedy przystawiałam szkło do ust. A kwaskawo-słodki smak trunku w żaden sposób nie ujarzmił moich rozbitych uczuć, aż po wysuszeniu lampki do cna stwierdziłam, że nie potrzebnie zaczynałam tę przeklętą butelkę. Fakt, tak skromna ilość wina nie powinna zaszkodzić płodowi, jednak moje zachowanie w dalszym ciągu było bynajmniej nieodpowiedzialne.

- Cholera, cholera, cholera… - mruczałam jak mantrę.

Broda drżała mi coraz bardziej, a oczy piekły, jakby ktoś mi je przypalał ogniem. Łapczywie próbowałam złapać powietrze, ale gardło było ściśnięte niczym sznurem, bądź potężnymi, silnymi dłońmi. Próbowałam stłumić w sobie wszelkie wątpliwości, złe przeczucia, jakiekolwiek uczucia…. jednak nie potrafiłam. I wkrótce tama beznamiętności, którą pielęgnowałam od tak dawna zaczęła pękać. Początkowo przebijały się przez nią pojedyncze łzy, jednak zapora szybko całkowicie upadła, zalana ich morzem.

Ryczałam, leżąc skulona w kłębek na kanapie i wtulając twarz w kolana przez długi czas. Kieliszek dawno upadł gdzieś na dywan, brudząc go zapewne ostatnimi znajdującymi się w szkle kroplami wina. Twarda książka również znalazła sobie miejsce na podłodze.

Ja natomiast znalazłam swoje miejsce w objęciach poduszek kanapy, które otulały mnie materiałowymi ramionami i zawzięcie, wciąż i wciąż, wchłaniały słone łzy. A po troskliwym zaopiekowaniu się moim otępiałym ciałem, popchnęły mnie dalej… w objęcia wspaniałego, sennego świata…

...który okazał się  koszmarem.

Usłyszałam szczęk uderzających o siebie stali. Był wyraźny i niemal ranił moje uszy swoją zawziętością. Wokół mnie była cisza i tylko te upiorne “szczęk, szczęk”, odbijające się echem od nie wiadomo czego.

Skupiłam wzrok na jednym ognisku - drewnianych, zniszczonych przez czas drzwiach. To zza nich dobiegały te dźwięki. Postąpiłam ku nim, już po chwili odchylając je i zaglądając ostrożnie przez szparę.

- Wstawaj! - Dobiegły mnie ostre słowa.

Znałam ten głos. Głos Sasuke.

- Już nie mogę, tato. Nie mam siły - wyjęczał piskliwy głosik.

Rozwarłam szerzej drzwi, nie potrafiąc stłumić tej palącej mnie od środka ciekawości. I niepokoju. O tak, bałam się, że moje podejrzenia, co do odgrywanej sceny się spełnią, choć nie do końca byłam pewna, jakie one były. Nie potrafiłam nawet określić, czy jestem w centrum jakiejś akcji, czy może oglądam wszystko przez przysłowioną szklaną szybę?

Na mój pech, szybko się o tym przekonałam.

Przede mną rozciągał się zielony trawnik w Dzielnicy Uchiha, który bez problemu rozpoznałam. Mogłam bez ogródek podziwiać podwórko posiadłości samego Sasuke Uchiha, stojąc jednocześnie na werandzie jego rodzimego domu. Drewnianej, odnowionej, mającej deski wypolerowane niemal na błysk. Zatopionej w letnim słońcu.

Słońcu, które mocno przygrzewało mi w twarz, sprawiając, że musiało minąć kilkanaście sekund, zanim uporałam się z chwilowym oślepieniem. A gdy już mogłam się rozkoszować pełną widocznością, zapragnęłam, by znów stracić wzrok. Bowiem widok, który zastałam, był najgorszym, jaki może zobaczyć matka i żona. Obraz ojca i syna, w którym rodziciel przystawiał potomkowi ostrze katany do gardła.

- Rozkazałem ci wstać! - warknął Uchiha, mocniej przyciskając kraniec klingi do skóry dziecka.

Z zielonych oczu malucha wyłoniły się perliste łzy, które szybko czmychnęły wzdłuż nienaturalnie bladego policzka. A moje serce zaczęło na ten widok krwawić krwią gęstą i czystą. Krwią zranionej duszy.

- Na miłość wszystkich przodków, Sasuke! - Usłyszałam swój głos po prawej.

Za płotem posiadłości ujrzałam swoje ciało. O kilka lat starsze; o kilka zmarszczek bogatsze. Jedynie różowe włosy wydawały się nie stracić zbyt wiele z blasku, choć urosły o dobre piętnaście centymetrów. Dostrzegłam to, mimo że były ściągnięte rzemykiem na karku w wyjątkowo niechlujny sposób. Na byłych Hokage, wyglądałam po prostu jak zapyziała wersja siebie - zaniedbana, zniszczona przez życie i nim wyczerpana kobieta bez marzeń i celu. W dodatku z papierosem w prawej ręce i siatką zakupów w lewej.

Więc jednak stałam za szklaną szybą.

- Czego? - warknął, rozgniewany faktem, że śmiałam mu przerwać tortury nad synem.

Starsza wersja mnie twardym krokiem podeszła do swojego męża, szarpiąc go dłonią z papierosem za ramię i prowokując w ten sposób do opuszczenia ostrza. Dopiero wtedy dostrzegłam na jej plecach wyszyty herb Uchiha. Nie poczułam jednak z tego powodu dumy, a obrzydzenie.

- Dość tego, jutro będziecie kontynuować trening. - Byłam dumna z siebie, że głos tutejszej Haruno nawet nie zadrżał pod wpływem chłodnego, tak precyzyjnie dobranego do sytuacji, wzroku Sasuke.

- Mamo - pisnął z wdzięcznością chłopczyk, kiedy ojciec łaskawie odjął katanę od jego szyi.

- Idź do domu - odparła czule moja bliźniaczka.

Mały natychmiast wykonał jej polecenie, dźwigając się ostatkiem sił na nogi i pchany przez adrenalinę, pobiegł do domu, ocierając się o niematerialną mnie. Dłonią, którą bez problemu przeniknął, próbowałam złapać czarne włosy chłopca, z niewiadomych pobudek pragnąc poczuć ich miękkość. Zawód zabolał bardziej niż się tego spodziewałam.

Jednak zainteresowanie maluchem prysło wraz z hukiem mocnego uderzenia.

- Ten gówniarz jest nawet słabszy od ciebie w tym wieku - zadrwił Sasuke, z wyższością spoglądając na swoją żonę, która skuliła się pod siłą jego uderzenia rękojeścią katany w twarz. - Nie jest godny mojego nazwiska, tak samo jak ty.

- Trzeba było o tym wcześniej pomyśleć. - Postawiłam się! Z krwawiącą wargą i roztrzepaną burzą włosów wyglądałam okropnie, jednak jedna rzecz dodawała mojej postaci mocy: pewne siebie spojrzenie szmaragdowych oczu.

Owo spojrzenie jednak nie spodobało się Sasuke jeszcze bardziej, niż wcześniejsza niesubordynacja partnerki. Katana ponownie poszła w ruch, tym razem już otrzymując to, czego tak łaknęła - szkarłatnej krwi. Uchiha bez mrugnięcia rozciął policzek mojej starszej wersji.

- Jeśli on nie uaktywni sharingana, wyrżnę was jak świnie - zagroził, a jego tęczówki zaświeciły głęboką czerwienią. - Historia zatoczy krąg.

Jego złowieszczy śmiech i diabelski uśmiech, były ostatnim, co przyswoiła moja percepcja, zanim obraz jak w kalejdoskopie zaczął wirować w zastraszającym tempie. Sceneria uległa całkowitej zmianie.

Znajdowałam się w przestronnym pomieszczeniu, zewsząd wyłożonym drewnem koloru kawy z mlekiem. Przywodziło mi ono na myśl wnętrze jakiejś surowo urządzonej kapliczki; w kącie dostrzegłam mały ołtarzyk, a na nim zdjęcie pewnej rodziny. Jak się szybko przekonałam, postaciami z fotografii byliśmy my - ja, Sasuke i nasz już dorosły syn, który jak za Diabła błogosławieństwem wyglądał niemal kropka w kropkę jak ojciec. Posiadał te same oczy mściciela.

Obróciłam się kilkukrotnie wokół własnej osi, zastanawiając się, co może się zaraz wydarzyć, aż przy trzecim obrocie ujrzałam, jak na środku pokoju z wolna materializują się trzy postacie. Ku mojej zgrozie, jedna z nich leżała nieruchomo na drewnianej podłodze. Była otoczona kręgiem krwi, który - wiedziałam - nigdy nie zostanie doczyszczony. Jednak prawdziwy szok przyszedł dopiero, gdy w martwej osobie rozpoznałam Sasuke Uchihę.

- Dlaczego? - załkała kobieta.

Ponownie uderzyła mnie zmiana w moim wyglądzie. Moje czoło zdobiła pieczęć Yin, która do tej pory była kojarzona jedynie z moją mentorką, Tsunade. Prawdopodobnie to jej zawdzięczałam brak zmarszczek, których z pewnością już kilka powinnam mieć, wnioskując po długości włosów. Różowe pasma sięgały mi już za pas, lekko opadając kaskadą na zgarbione plecy. Klęczałam, niemal leżąc na podłodze, zapłakanymi oczyma spoglądając na stojącego nade mną mężczyznę ze zdjęcia. Na mojego jedynego syna, który dzierżył w dłoni długi miecz, zakończony ostrym zaokrągleniem, niczym w sierpie. Którego klinga była zbroczona krwią ojca.

- Pytasz, zupełnie jakbyś nie znała odpowiedzi - odparł złowrogo, a jego głos przesączony był jadem i odrazą. - Przecież ten pieprzony klan od zawsze był skazany na porażkę i ty wiesz to najlepiej, matko. Prosiłaś mnie, błagałaś! - Zaśmiał się złowieszczo, obracając rękojeść miecza w dłoni. Głęboki szkarłat zalśnił w blasku nikłej strużki łuny księżyca. - Błagałaś mnie każdej nocy, gdy myślałaś, że śpię, abym nigdy nie był taki jak ojciec. Starałaś się - zaśmiał się dobrodusznie - ale ci nie wyszło. Ups. - Zamachnął się ostrzem, przecinając ze świstem powietrze, następnie przystawiając zimną stal do szyi mojej starszej wersji. - Historia zatoczyła koło.

Jednym, sprawnym ruchem przeciął skórę na mojej szyi. Nie, przeciął to zbyt delikatne słowo. On ją rozszarpał zagiętym trzonem ostrza, typ przeklętym sierpem! A jucha trysnęła z rany, z przeciętej tętnicy silnym strumieniem, ochlapując sprawcę niemal w całości. Przez dłuższą chwilę po pomieszczeniu odbijał się chlupot krwi w moim gardle, która mnie dusiła. Bulgotanie, które sprawiło, że dreszcz przebiegł mi wzdłuż kręgosłupa, a żołądek wywinął porządnego fikołka. I wtedy bezwiedne ciało uderzyło głucho o podłogę, a długie włosy, rozsypując się wokół całej mojej postaci, zabarwiły się soczystą czerwienią.

- Dobranoc, matko - szepnął, pochylając się nad trupami - ojcze.

Nagle postacie ponownie się zdematerialozowały, a wszystko wokół mnie zawirowało w kolorach, przyprawiając mnie o mdłości. Potem nagle stanęło, ukazując mi kolejny obraz rodem z najgorszego horroru.

Na białej, szpitalnej posadzce leżały dwa ciała - jedno potężnego mężczyzny, drugie noworodka. Oba były zatopione w kałuży juchy, która z każdą kolejną sekundą stawała się większa i większa, rozszerzajac swoją średnicę. W postaci mężczyzny od razu rozpoznałam Akihito, natomiast dziecko o jasno-brązowych włoskach zidentyfikowałam jako moje własne.

Jako zamordowane.

- Nienawidzę cię! - Mój krzyk rozdarł grobową ciszę.

Otępiała, z sercem bijącym szybko jak nigdy wcześniej, odwróciłam się w lewo, w półcieniu szpitalnej sali dostrzegając swoją postać. Klęczałam na posadzce, która również była zbroczona krwią, jednak nie tą samą, co ta kilka metrów obok. Ten kawałek podłogi był splamiony jedynie moją szkarłatną mazią, która sączyła się wzdłuż białego fartucha, przeznaczonego specjalnie dla pacjentów. Wypływała z rany na brzuchu, spowodowanej przebiciem mojego ciała na wskroś ostrzem katany.

A nade mną stał mój oprawca - Sasuke Uchiha.

- Nie było moje… - szepnął, jakby pogrążony w transie. Wzrokiem niewidomego spoglądał na padającą przy jego stopach, umierającą mnie. Był otępiały, zupełnie jakby nie zdawał sobie sprawy, z tego, czego właśnie dokonał.

- Nien… widz… - zakrztusiłam się krwią, padając na twarz.

Obudziłam się zlana potem. Serce biło mi szybciej niż kiedykolwiek wcześniej - byłam kompletnie przerażona. Z szeroko rozwartych oczu wypływały perliste łzy, a na policzkach nie dało się znaleźć chociażby milimetra suchej skóry. Nie potrafiłam nad sobą zapanować, a gdy udało mi się w końcu podnieść do siadu, uświadomiłam sobie, że cała się trzęsę - począwszy od dłoni, kończąc na stopach, które podrygiwały jak w tańcu. Wszystkie mięśnie mojego ciała zostały zmobilizowane do odreagowania emocji, które rozrywały mnie od środka. Dosłownie.

Niepokój… Nie, to strach nie do opisania mnie ogarniał. Czułam się tak cholernie zagrożona, jak nigdy wcześniej na żadnej misji. Nawet podczas wojny, kiedy świat shinobi miał zakończyć swój żywot nie czułam takiego przerażenia! W porównaniu do teraz, tamte czasy wydały mi się tak przyjemnie bezpieczne i bezproblemowe. Miałam wrażenie, jakby otaczało mnie coś.. coś niematerialnego. W powietrzu unosił się dziwny swąd, który jak jakieś niewidzialne ręce chwytał mnie za gardło. Dusiłam się, ledwie zdolna do oddychania przerywanym rytmem.

Wstałam i niezdarnie postąpiłam krok, co skończyło się nadepnięciem na kieliszek. Szkło zachrupotało mi pod bosymi stopami, jednak zupełnie się tym nie przejęłam. Ból wbitych w stopę odłamków był niczym, w porównaniu do bólu, który rozsadzał moje płuca, serce i głowę. Dudniło mi w uszach od buzującej, przepływającej jak w gorączce przez kanaliki żylne, krwi. Świat wokół mnie dosłownie wirował, bujał na wszystkie strony jak w pijanym statku, który lada chwila rozbije się o ściany klifu, prowadzony przez wzburzone fale. Byłam jak ten statek - niestabilna umysłowo, rozchwiana emocjonalnie, prowadzona przez obłęd wciąż do przodu, do kuchni, do noża wsadzonego w drewniany stojak.

Chwyciłam tasak w drżące dłonie, wpatrując się w niego z zafascynowaniem widocznym w moich roziskrzonych z nadziei oczach. Obróciłam się ku oknu, a ujrzawszy w szybie swoje odbicie, moje zafascynowanie jedynie wzrosło. Słaba poświata gwiazd nadawała mojej refleksji wyrazistości, a cień chmur za mną wyglądał jak poszarpane, lekko oklapłe skrzydła. Duże oczy nadal świeciły się od łez, błyszcząc w ciemności niczym dwa diamenty, a roztrzepane włosy tworzyły jakąś złowrogą koronę wokół mojej głowy. Widok był zarazem zachwycający i przerażający. Co gorsza, zdałam sobie sprawę i z goryczą przyznałam się do tego przed samą sobą, że w odbiciu wyglądam niczym Czarny Anioł, który zszedł na ziemię, by sprowadzić na kogoś zagładę. A na samą myśl o zagładzie w brzuchu mi zapłonęło czystym ogniem… podekscytowania.

- Wyrżnę was jak świnie. - Ledwo poznałam swój własny głos. Był mi obcy, wyprany z wszelkich uczuć, chłodny, aż włos na karku się jeżył.

Chwiejnym krokiem przeszłam do pokoju, potykając się przy tym przeklętym stopniu, jednak nie przewracając. Sama nie wiem, jakim cudem udało mi się uchronić od upadku i wbicia sobie tasaka prosto w serce. Ale podobno złego diabli nie biorą…

- Historia zatoczy krąg.

Przystanęłam na środku pokoju, między łóżkiem, a wejściem do przybocznej łazienki. Skopałam na bok mały dywanik, ułożony w tym miejscu i upadłam ciężko na kolana. Usiadłam na stopach i ze spokojem odłożyłam nóż na podłogę. Sięgnęłam za skraje szarego T-shirtu Akiego i jednym, pewnym ruchem ściągnęłam go przez głowę, pozostając jedynie w czarnym, koronkowym biustonoszu. Odrzuciłam skrawek materiału skropiony zapachem Yunkai w kąt pokoju, skupiając się już tylko na tasaku, który z nową energią chwyciłam powrotem w dłonie. Już mi nie drżały jak przedtem - teraz moje ruchy były pewne, chociaż nie do końca miałam nad nimi kontrolę. Jakby to ktoś inny pociągał nimi na sznurkach, kontrolując, jak Kankuro kontroluje swoje laleczki. Czułam się jak marionetka przeznaczenia.

- Starałaś się, ale ci nie wyszło. - Przyłożyłam ostrze frontowo do brzucha, samym czubkiem hacząc o napiętą na wybrzuszeniu skórę. - Ups.

Chwila - tyle zajęło mi zawahanie się, wraz z podjęciem ostatecznej decyzji. Wtedy klamka zapadła w zastraszająco szybkim tempie. Jeden ruch, jedno napięcie mięśni, jedno zgięcie ramion - tyle wystarczyło, żeby przebić warstwę nałożonych na siebie tkanek skórnych i naczyń krwionośnych. Wiedziałam, że się wydarłam, bo gardło zaczęło mnie strasznie piec, jednak nie słyszałam krzyku. Może byłam zbyt otumaniona, może nie chciałam nic słyszeć, a może po prostu w tamtym momencie ogłuchłam na wszystkie bodźce zewnętrzne, zdolna myśleć tylko o rozrywającym mnie bólu i o czynie, którego dokonałam.

Jednak odwrót był już niemożliwy, dlatego pozostało tylko wepchnąć nóż dalej, bardziej zatopić się w krwi i otępieniu.

- Nie jest twoje - załkałam. - W ogólnie… nie jest…

Rozryczałam się do końca. Wzrok mi się całkowicie zamazał i miałam wrażenie, jakby zupełnie straciła wszystkie zmysły. W głowie huczała mi tylko pustka i myśli; plan, który muszę dopełnić. Wszystko zaczęłam robić mechanicznie, bez użytku woli. Moje ręce same zadecydowały, by szarpnięciem wyciągnąć nóż z brzucha, natychmiast zatykając ranę dłońmi. Chackra bez mojego rozkazu zgromadziła się wokół dłoni, jednak nie do celów medycznych. A przynajmniej nie do dobrych celów medycznych - ręce posłużyły mi za nowe ostrza, którymi sięgnęłam głębiej swojego wnętrza, do samego łożyska. I choć ból rozdzierał mnie w takim stopniu, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam i już zapewne nie doświadczę, nie przerwałam czynności. Zacisnęłam zęby, darłam się na cały głos, ryczałam, jakby mnie zarzynali, ale nie cofnęłam się, nie przerwałam! Brnęłam w do gówno, w zbrodnię, której chciałam się strzec, a która mnie dopadła.

I w końcu nadszedł koniec, finalna scena - wyciągnęłam z brzucha płód.

Jego widok mnie sparaliżował. Przestałam płakać, przestałam się drzeć, ból fizyczny nagle znikł, jakby w ogóle go nie było. Przyszedł jednak nowy - ból serca, ból duszy, który był jeszcze gorszy od tego, które odczuwa ciało. Gdy zobaczyłam kształt trzymany w rękach… Wyglądał jak figurka woskowa, lub lalka, na której sama się uczyłam rozróżniać stadium ciąży. Ujrzałam główkę i zalążki rąk, dłoni, nóg i stup. Pępowinę, która była wygięta w dziwny sposób i która wystawała - nienaturalnie - z mojego brzucha.

Oprzytomniałam na sekundę - tylko na tyle, by odciąć pępowinę i byle jak zasklepić dziurę w brzuchu medycznym jutsu, żeby tylko zatamować krwawienie - po czym zatopiłam w całkowitym szaleństwie.

- Historia nie zatoczy koła - szepnęłam drżącym głosem, padając na bok. Byłam wyczerpana. Nagle ból został zastąpiony przez przyjemne otępienie i zmęczenie, które rozkazały mi zamknąć oczy i się odprężyć. Tak też zrobiłam, po czym jeszcze półprzytomna mruknęłam do mojego dziecka: -  Dobranoc, kochanie.

Bo przecież lepiej stłumić zło w zarodku, prawda?

Podziękowania dla Miku-chan, za pomoc w popełnieniu zbrodni!

Od Autorki: Alleluja! Matko, jak ten rozdział... mnie wymęczył. Naprawdę był niesamowicie wyczerpujący, ale dzięki Bogu miałam na niego multum weny! Tak, to czemu pojawia się tak późno? Dobre pytanie, prosta odpowiedź: bo wcześniej nie miałam głowy do tego bloga. Zajmowałam się wszystkim, tylko nie nim, bo nie miałam pojęcia, od której strony mam ugryźć ten rozdział! W końcu Miku-chan mnie zmotywowała i motywowała na bieżąco, trochę też wspierała w rozmyślaniu nad zbrodnią, dlatego te podziękowania XD Ach.... rozpisałabym się Wam tutaj, ale muszę się zbierać na siłownie, bo jak zaraz nie ruszę dupy, to siostra mnie zje.

W ogóle wiecie, że to już półmetek!? Nie wiem jak wam, ale mi strasznie szybko zleciała ta połowa opowiadania...

No i oczywiście gratuluję tym, którzy już pod poprzednim rozdziałem się domyślali wszystkiego XD Zdaję sobie sprawę, że nie do końca udało mi się Was zaskoczyć, ale może chociaż trochę? Może chociaż samym sposobem? ;> Generalnie: jestem zadowolona, jak zniszczyłam Sakurę, hue hue.

Żegnam, idę się pocić!

Buziaki <3