6.It’s hard to admit to a crime.

“A ja jestem urojona,

urojona nie do wiary,

urojona aż do krwi.”

~W.Szymborska

Kiedy tylko rozwarłam powieki, moje skronie przeszył ogromny ból. Głowa była ciężka, tak cholernie ciężka, że podniesienie jej równało się niemal z cudem. Trzęsłam się na całym ciele z zimna, zesztywniała od twardej podłogi, która paradoksalnie jeszcze nigdy wcześniej nie była mi tak miła. Była niczym mój prywatny azyl - cudowne miejsce, gdzie skulona w mały kłębek czułam się bezpiecznie. Prawdziwa ironia losu; by uważać płaskie drewno za swoje schronienie, kiedy w rzeczywistości leżenie na nim równało się wyłożeniu problemom na tacy.

Tylko dlaczego właściwie leżałam na podłodze?

Podniosłam się do siadu na drżących rękach, a wtedy nowa dawka bólu została mi niepostrzeżenie podana - prosto w brzuch. Odruchowo się za niego złapałam, a czując zeschniętą na skórze krew, wzdrygnęłam się lekko. Obrzuciłam ciało spokojnym, niewzruszonym spojrzeniem i chociaż nie do końca rozumiałam, dlaczego siedzę w samym staniku i gdzie podziała się moja koszulka, to czułam, że właśnie tak powinno być. Kałuża krwi pode mną również wydała mi się oczywistością, której nie sposób było zanegować. Po prostu była, bo być tu powinna. Nic prostszego.

Oprócz wszechogarniającej czerwieni, wzdłuż mojego brzucha dostrzegłam coś jeszcze - bliznę, jakby jeszcze w miarę świeżą szramę po głębszej ranie. W szpitalu widziałam ich miliony, tak samo jak na wojnie, kiedy nie starczało chakry by do końca uleczyć wszystkie rany. Wtedy zasklepialiśmy je jedynie pobieżnie, skupiając się na ważniejszych organach i innych rzeczach niezbędnych do przeżycia pacjenta. Tak więc tę szramę również uznałam za oczywistość. Bo skoro tu jest, to powinna tu być. Tylko że wolałabym, żeby jej tu nie było, żeby Akihito nie zadawał niepotrzebnych pytań, dlatego obtoczyłam prawą dłoń zieloną chakrą i sprawiłam, że skóra pozostała jedynie zbroczona szkarłatną czerwienią.

Wtedy mój wzrok przykuła kolejna anomalia, która znajdowała się dokładnie w tym miejscu, w którym znajdować się powinna. Tuż przy mnie w zgęstniałej już nieco krwi leżał pewien kształt. W pierwszej chwili nie potrafiłam go zidentyfikować; to coś było zupełnie niepodobne do czegokolwiek, co wcześniej widziałam. Jednak już w następnych chwilach dostrzegałam w nim coraz to więcej znajomych szczegółów. Owalny kształt jakby główki. Zalążki rączek i nóżek. I ten wygląd, przynoszący na myśl plastikową, albo woskową materię. Jasny, choć skąpany w czerwieni. Błyszczący, ale zabrudzony przez grzech.

To płód, przeszło mi przez myśl. Wiedziałam, że to stwierdzenie powinno mnie zaszokować, w jakikolwiek sposób zranić, jednak gdy prawda do mnie dotarła, nie poczułam nic. Tak, to był płód. Tak, był mój. Jednak nie obchodziło mnie to. Jedyne, co mnie obchodziło to istotna sprawa zatarcia za sobą śladów, których było w pokoju pełno. Od ogromnej kałuży krwi zaczynając, poprzez oblany szkarłatem nóż i kończąc na nieszczęsnym płodzie. Musiałam się tego wszystkiego pozbyć i to jak najszybciej. Musiałam!

Na zdrętwiałych, trzęsących się nogach, podniosłam się z podłogi. Nie obyło się bez niebezpiecznego zachwiania, kiedy stałam już niemal pionowo, co zaburzyło nieco mój błędnik. Zawirowało mi przed oczami na moment unieruchamiając. Świat jednak szybko wrócił do normalności, a ja w spokoju mogłam przejść do sąsiadującej z sypialnią łazienki. Tam z kolei mechanicznie sięgnęłam do szafki pod zlewem po małą miskę, do której niezwłocznie nalałam wody z kranu. Dolałam do niej nieco płynu do kąpieli i zamieszałam całą mieszaninę dłonią. Woda była gorąca, niemal tak jak wrzątek, jednak to nie powstrzymało mnie przed trzymaniem w niej nadal ręki. To ciepło w pewien sposób koiło chłód, który wyzierał z mojego wnętrza.

Spod zlewu wyciągnęłam jeszcze szczotkę do szorowania podłóg, po czym wróciłam do sypialni. Dopiero wtedy zauważyłam, że idąc do łazienki zostawiałam za sobą krwawe odciski stóp, jednak postanowiłam zająć się nimi na końcu. Ruszyłam do największej plamy, klękając przy niej i zaczynając szorować.

Praca była mozolna i ciężka, jednak koniec końców krew została zmyta z podłogi. Sama nie wiedziałam ile czasu mi to zajęło, jednak nie wątpiłam, że dużo. Po całym wysiłku czułam się niesamowicie wyczerpana, chociaż wiedziałam, że jeszcze muszę załatwić kilka spraw, ukryć kilka dowodów. Na środku pokoju wciąż leżał płód, moje zamordowane dziecko, tym razem jednak już zawinięte w stary ręcznik. To nim zamierzałam się zająć w pierwszej kolejności.

Wypłukałam miskę po wodzie z juchą i schowałam na jej miejsce. Spokojnym krokiem podeszłam do zawiniątka, podnosząc z podłogi i układając je w zagłębieniu łokcia niczym prawdziwego noworodka.

- Musiałam, kochanie - mruknęłam, przyciskając ręcznik mocniej do piersi. Coś ścisnęło mnie na chwilę w gardle, kiedy uświadomiłam sobie, że moje słowa nie pochodziły z głębi serca, że były nic nieznaczące, puste. Moja nieczułość mnie w pierwszej chwili przeraziła, jednak to poczucie szybko przeminęło. Zarodek miał dopiero kilka miesięcy, więc nie zdążyła się w nim jeszcze rozbudzić świadomość. Z genetycznego punktu widzenia ten płód nie był jeszcze świadomym życiem, nie był moim dzieckiem.

A może jedynie próbowałam się w ten sposób wytłumaczyć przed samą sobą? Może dziecko miało świadomość już od pierwszych sekund od poczęcia, już wtedy uznawane było za postać żyjącą? Może wmawiając sobie te bzdury łatwiej mi było oswoić się ze świadomością, że w mojej macicy nie ma już żadnego małego ziarenka? Może... A może po prostu oszalałam, bo nie ważne jaka była prawda, mnie to i tak nie ruszało. Nie teraz. Nie, gdy musiałam bez skrupułów pozbyć się w jakiś sposób zawiniątka i kiedy musiałam o nim jak najszybciej zapomnieć. Możliwe, że byłam wariatką bez uczuć, jednak w tamtej chwili się tak nie czułam. Czułam jedynie, że płód w moich ramionach mi ciążył i że chcę go się pozbyć. Bardzo szybko pozbyć. Jak najszybciej!

Drogę od sypialni do salonu niemal przebiegłam. Nie wiem jakim cudem nie potknęłam się schodząc ze stopnia prowadzącego do kuchni i kiedy właściwie sięgnęłam po zapałki nad okap. Jednak stojąc przed kominkiem wiedziałam, że to co robię, to najlepsza opcja. Cały czas to sobie powtarzałam jak mantrę, aż w końcu mój obłąkańczy szept przerodził się w uspokajającą melodię, która normowała mój przyspieszony oddech i skołatane serce.

- To najlepsza opcja - zakończyłam tyradę, wypowiadając te słowa po raz pierwszy głośniej. W kominku jarzył się już piękny ogień, najpiękniejszy i największy jaki udało mi się kiedykolwiek rozpalić. Płonął czerwono-czarnymi płomieniami, które niemal lizały mi twarz swoimi delikatnymi, nienamacalnymi mackami. Z fascynacją zapatrzyłam się w ten porywający widok; zupełnie jakby Diabeł w ten sposób zapraszał mnie do swojego królestwa - do Piekła. Ja jednak odrzuciłam zaproszenie, wrzucając w jego łapy jedynie tę małą cząstkę siebie, którą nie tak dawno zamordowałam. Wrzuciłam płód prosto do ognia.

Płomienie powiększyły się nagle, jednak równie szybko opadły, pochłaniając woskowy kształt. Do moich nozdrzy natychmiast dotarł swąd palonej ludzkiej tkanki. Smród był trudny do wytrzymania, jednak ja nie ruszyłam się nawet o krok. Jak zahipnotyzowana stałam, wpatrując się tępo w płonący kształt, który topniał zupełnie jak wcześniej wspomniany wosk. Tak pięknie, tak wolno, dając mi się rozkoszować tą chwilą - chwilą pożegnania. Jednak mimo, że było to pożegnanie, po moim licu nie spłynęła ani jedna łza. W końcu to nie był żaden pogrzeb, a zwykłe zacieranie śladów przed mordercę. Nic spektakularnego.

Kiedy w płonieniach nie byłam zdolna już nic zobaczyć, odeszłam od paleniska, otwierając okna w całym domu. Nagle zrobiło mi się niesamowicie gorąco i duszno, zapragnęłam świeżego powietrza. No i oczywiście należało wywietrzyć wszystkie pokoje; w końcu okropny odór spalonego płodu wypełniał wszystkie pomieszczenia. Nie mogłam dopuścić do tego, żeby ktoś poza mną go tu wyczuł.

Po otworzeniu okien niezwłocznie skierowałam się do łazienki. Zapragnęłam się umyć, zmyć z siebie ostatnie dowody zbrodni. Po drodze zgarnęłam z podłogi zakrwawiony nóż i umyłam go w umywalce, kiedy napuszczałam wody do wanny. Po skończeniu, rozebrałam się zupełnie do naga i po raz pierwszy spojrzałam na wiszące na ścianie lustro. Było zaparowane, jednak mimo wszystko dostrzegłam w nich swoją twarz. Z trudem jednak siebie rozpoznałam, widząc te wyprane ze wszelkich emocji spojrzenie zielonych tęczówek. Ach, nawet ta zieleń wydała mi się jakaś wyblakła, bez żadnego blasku, wesołych iskierek. Ponadto pod oczami miałam okropne sińce, a na policzku lekkie smugi krwi. Potarłam je szybko wierzchem dłoni, jednak jucha była już zbyt zaschnięta by to podziałało.

Weszłam do wanny z gorącą wodą. Ponownie ogarnęło mnie to zdradzieckie ciepło, które instynktownie wysyłało do podświadomości informację o bezpieczeństwie. Och, nic bardziej mylnego. Bo jak niby miałam czuć się bezpieczna w takiej sytuacji? Beznadziejnej sytuacji, do której sama siebie doprowadziłam. Dziwne, bo w tym całym bagnie właśnie odnajdywałam cząstkę siebie, którą jakbym kiedyś zagubiła. Siedziałam w wannie i myślałam, że dobrze, że w niej siedzę. Dobrze, że odczuwałam to ciepło, bo to świadczyło, że wciąż potrafiłam coś odczuwać. Mimo chwilowego wyprania z emocji, wciąż mogłam mieć nadzieję, że te typowo ludzkie objawy - odczuwanie zimna i ciepła - były sygnałem, że nie byłam do końca potworem. Że była jeszcze szansa dla mojego człowieczeństwa.

Czy się tym przejmowałam? W tamtej chwili właściwie nie. W końcu byłam wariatką, która wyciągnęła sobie dziecko z brzucha. Jak ktoś taki mógłby się czymkolwiek przejmować? Nie mógł, bo nie myślał racjonalnie. W ogóle nie myślał. Wariat to nie nie osoba zniszczona psychicznie. Wariat, to osoba, którą ludzie uważają za zniszczonego psychicznie. W rzeczywistości nazywaliśmy tak każdego, kto nie wpisywał się pod określony kanon. A mój wyczyn zdecydowanie poza niego wykraczał.

Paradoksalnie, świadomość, że byłam wariatką podnosiła mnie na duchu. W końcu byłam lekarzem, a lekarze leczyli takich ludzi. Tak więc ja zamierzałam wyleczyć siebie.

Ta ciemność była wręcz przytłaczająca. Dusiła mnie. Pragnęłam zobaczyć chociażby nikłe światełko, które pozwoliłoby mi odnaleźć jakiś punkt zaczepienia, jakieś wyjście... W przerażeniu kręciłam się wokół własnej osi, próbując rękoma wymacać jakikolwiek przedmiot, jednak cały czas napotykałam tylko pustkę. I wtedy to ujrzałam - mój punkt zaczepienia, kropkę światła, która stawała się coraz większa i większa, aż w końcu jasność rozprzestrzeniła się wszędzie.

W pierwszej chwili zmrużyłam gwałtownie oczy, nieprzyzwyczajona do blasku białych ścian i jaśniejącego nade mną słońca. A gdy przywykłam, mój wzrok padł na podłogę, na której rozlewała się ciemna jucha. Krzyk wydarł się z mojego gardła, gdy na środku kałuży ujrzałam jakiś niezidentyfikowany kształt. Był mały, bardzo mały i wyglądem nie przypominał żadnej rzeczy, jaką dane mi było w ciągu życia ujrzeć.

Wtedy nagle na ścianie zaczęły pojawiać się zapisane krwią wyrazy. Wyglądało to, jakby czyjaś niewidzialna ręka kreśliła na białej powierzchni litery magicznym długopisem, czy pędzlem. A przekaz był prosty: Lepiej stłumić zło w zarodku.

Kręcąc głową, zaczęłam się cofać. Nie rozumiałam swojego zachowania, jednak te kilka słów przerażało mnie bardziej, niż cały batalion wroga nacierający na mnie samą. Miałam ochotę krzyknąć, uciec gdzieś daleko... Wszystko, żeby tylko te palące oczy słowa zniknęły z mojego widoku.

Odwróciłam się, mając w zamiarze jak najszybciej wypełnić swój plan i dać się ponieść emocjom - po prostu zwiać, gdzie mnie tylko nogi poniosą. Jednak już po pierwszym kroku przystanęłam, kiedy drogę zagrodziło mi... Dziecko, dokładniej chłopiec. Z wyglądu nie dałabym mu więcej niż trzy lata, jednak jego rozumne spojrzenie przeczyło temu wiekowi. Te oczy mówiły “Jestem starszy niż możesz to sobie wyobrazić”. Gdy tylko w nie spojrzałam, niespodziewanie w mojej głowie pojawiło się pytanie: ile lat może mieć ludzka dusza? Moje myśli z niewyjaśnionych powodów zaczęły krążyć za tym pytaniem, jakby szukając odpowiedzi. Zakończyły swoją wędrówkę dopiero, kiedy chłopczyk w końcu postanowił się odezwać.

Jednak jego słowa jedynie wzmogły mętlik w mojej głowie.

- Mamo - zaczął miękko.

Wtedy byłam skora uwierzyć, że w jego głosie usłyszałam miłość i czułość. Och, jakże mocno się pomyliłam! Już w następnej chwili to małe wcielenie Szatana zmroziło mi krew w żyłach tonem, którym dalej pociągnął konwersację. A właściwie, ten monolog.

- Zabiłaś mnie. Wyciągając mnie, rozdarłaś moją duszę na najdrobniejsze możliwe cząstki, zhańbiłaś, pozostawiłaś w rozsypce, z której nie da się już ułożyć zgodnej całości. Jeszcze moje serce nie zaczęło bić, a ty już wyciągnęłaś z moich płuc ostatni oddech. Jesteś z siebie dumna!? Zabiłaś mnie, swojego jedynego syna. Zamordowałaś z zimną krwią i z uśmiechem na ustach, w dodatku w tak niehumanitarny sposób. Co sobie wtedy myślałaś? Że mnie w ten sposób uratujesz!? Nie zrobiłaś tego! Ty mnie zniszczyłaś! Spaliłaś! Te płomienie nigdy nie znikną, będą mnie palić przez całą wieczność, aż w końcu zwrócą się ku tobie! Będziesz płonąć tak jak ja. Będziesz cierpieć tak jak ja. Już nigdy nie będziesz szczęśliwa, bo tylko dziecko potrafi dać kobiecie prawdziwe szczęście. A ty się mnie pozbyłaś, spaliłaś, jakbym był zwykła lalką, jakbym nawet nie istniał. I po co to wszystko? Żebyś mogła spać spokojnie. - Przerwał swoją tyradę tylko na chwilę, która jednak ciągnęła mi się jak setki lat. Uśmiechnął się złowrogo, a na twarzy dziecka ten uśmiech wydawał się być jeszcze bardziej upiorny. - Będziesz spać spokojnie w piekle. Obiecuję ci to, mamusiu.

Wtedy chłopiec zniknął, a ja uświadomiłam sobie, że płaczę. Strumienie łez spływały po moich policzkach, a ciało drżało w konwulsjach. Z mojej krtani zaczął się wydobywać niekontrolowany krzyk bólu. To wszystko to było za wiele. Wszystko nagle do mnie dotarło, niedocierając. Płakałam przez to dziecko, chociaż nie czułam się jakbym je znała. Ale przecież nazwało mnie swoją matką! I powiedziało, że je zabiłam... Czy naprawdę to zrobiłam? Ale przecież nie byłabym do tego zdolna, nie ja - lekarz. Przecież dla mnie to życie ludzkie jest najważniejsze. Nie mogłabym komuś go odebrać, a już na pewno nie niewinnemu maluchowi!

Jednak ten kształt w kałuży krwi, który zobaczyłam na początku... Dlaczego skojarzyłam go z tym chłopcem? Przecież to niemożliwe, żeby to był...

Płód. Stłumić zło w zarodku. Wszystko jasne.

Poczułam szarpnięcie za rękę…

- Sakura. - Usłyszałam przytłumiony głos. Wydawało mi się jakby dochodził zza grubej ściany, która stopniowo była rozbijana. Dodatkowo czułam szarpanie za ramię, mocne i stanowcze. - Sakura!

Otworzyłam oczy i wszystkie bodźce nagle zaczęły dochodzić do mnie pełną parą. Rozpoznałam głos Akihito, który pochylał się nade mną z zatroskaniem w oczach. To on trzymał mnie za ramię, prawdopodobnie w ten sposób próbując mnie obudzić.

A więc to był sen. Zdezorientowana rzucałam wzrokiem z twarzy Akiego na otoczenie. Znajdowałam się w swojej sypialni, w dodatku w łóżku. Nie pamiętałam, żebym przechodziła do niego z wanny, ale najwidoczniej to zrobiłam. Akihito był w swoim pełnym ubiorze ANBU, dlatego wątpiłam, żeby to on mnie tu przyniósł. Musiał dopiero co wrócić z misji. Tylko dlaczego tak desperacko próbował mnie obudzić? Zazwyczaj po prostu kładł się obok mnie, a chwila, w której niespodziewanie budziłam się w jego ramionach była piękna.

- Płakałaś i jęczałaś przez sen. Niepokoiłem się - powiedział przysiadając na skraju łóżka i ściskając moją dłoń.

Płakałam? Wolną ręką dotknęłam swojego policzka, który rzeczywiście był mokry. A więc to wszystko naprawdę mi się śniło... Ten czarnowłosy chłopiec. Na Hokage, to było takie okropne. Wszystkie słowa upiornego malucha ze snu powróciły do mnie. Jego wyrzuty, jego żale... Ta cała prawda, od której tak bardzo chciałam uciec. Prawda, która sprawiała, że moje ciało płonęło z bólu, a ból ten miał swoje epicentrum w moim rozdartym sercu, które straciło cząstkę siebie. Straciło? Kurwa, przecież ja sama sobie tę cząstkę wyrwałam! Zabiłam, z zimną krwią zamordowałam swoje własne dziecko... Kim ja byłam, żeby popełnić taką zbrodnię? Bo na pewno nie człowiekiem. Jesteś potworem, Sakura.

Zaniosłam się płaczem. Ryczałam jak chyba nigdy wcześniej. Nie potrafiłam opanować oddechu, dusząc się i dosłownie dławiąc łzami. To wszystko było za wiele. Moje ciało w końcu zareagowało prawidłowo na popełniony przeze mnie uczynek. Cholera! Jak ja w ogóle mogłam być taka spokojna? Jakim cudem udało mi się być taką zimną suką? Szorowałam podłogę, jakbym wykonywała zwykłą domową czynność. Spaliłam swój własny płód, jakby był on zwykłym kawałkiem drewna! Jak mogłam... Jak, jak, jak!?

- Spokojnie, przecież to tylko sen. Ciii, nie płacz - szeptał uspokajające słowa Akihito, tuląc mnie do swojej piersi.

Tyle że to nie był tylko sen! Z resztą już nie wiedziałam, czy płaczę przez ten durny koszmar, czy przez swoją żałość? Żałość, tak. Było mi naprawdę żal siebie, bo na własne życzenie wkopałam się w istne piekło na ziemi. Zabijając własne dziecko, skazałam się na życie w wiecznej agonii i poczuciu winy. Poczuciu winy... Go się nawet nie dało opisać słowami. W mojej głowie nie było niczego poza widokiem tego woskowego ciałka, tego kształtu, zaledwie przypominającego człowieczka. Mojego człowieczka. Mojego...

Zaczęłam się wyrywać z uścisku Akihito, nie potrafiąc znieść jego dotyku, po tym wszystkim co zrobiłam. Zdradziłam go dwukrotnie. Pierwszy raz z Sasuke, drugi raz z samą sobą, zabijając możliwe, że jego potomka. Jego ramiona, które tak desperacko próbowały mnie utrzymać w swoim uścisku były dla mnie największą karą. Darłam się, wrzeszczałam na całe gardło, żeby mnie puścił, że nie zasługuję na jego troskę. Byłam zalana łzami i poczuciem, że muszę uciec, wyrwać się, a najlepiej po prostu zniknąć. Bo to wszystko tak bolało! Ból duszy sprawiał, że czułam się obco z samą sobą. Chciałam zatłuc samą siebie, chciałam wbić paznokcie w swoją skórę, żeby w pewien masochistyczny sposób sobie ulżyć. Pragnęłam zranić siebie tak mocno, być czuć już tylko ten fizyczny ból, a najlepiej się zabić, żeby nie musieć już nic czuć. Albo żeby palić się przez wieczność, jak przepowiedziało mi dziecko ze snu. W tamtej chwili nigdy nie gasnący ogień wydawał mi się cudowną perspektywą. Kara wyglądała dla mnie jak zbawienie.

- Uspokój się! - krzyk Akihito mnie sparaliżował, tak samo jak jego silne dłonie, które unieruchomiły moje ręce, ściskając za nadgarstki. Ból, który mi wyrządzał był tak bardzo kojący...

Zwiesiłam głowę teraz już tylko cicho łkając. Łzy spływały obficie po policzkach, skapując na kremową pościel. Poczułam tak wielkie zrezygnowanie, jak chyba nigdy wcześniej w ciągu mojego całego życia. I tak jak nigdy pragnęłam wyznać Akihito całą prawdę. Calusieńką.

- Zabiłam je... - wyjęczałam płaczliwie, głos mając ściśnięty płaczem. - Przepraszam... Kurwa, zabiłam swoje dziecko, przepraszam!

Uścisk na nadgarstkach nieco zelżał.

- Co? - wydusił z siebie Aki skołowany. Nie odważyłam się na niego spojrzeć, jednak mogłam sobie wyobrazić, w jak wielkim szoku był. - Jak to, co ty bredzisz?

Ja nie bredzę, ja przepraszam... Przepraszam, przepraszam, przepraszam.

- Przepraszam - ledwie udało mi się wypowiedzieć, krztusząc się po raz kolejny łzami. Po raz kolejny pogrążając się w płaczu. Chociaż tak bardzo chciałam powiedzieć więcej, nie potrafiłam. Słowa upierdliwie ugrzęzły mi w gardle, powstrzymywane przez wielką gulę i strach.

Nie płacz, powiedz mu wszystko! Powiedz! Nie płacz, do cholery, nie płacz!

- Poroniłaś? - bardziej stwierdził niż spytał Akihito.

Spojrzałam na niego przez łzy, kiedy puścił moje nadgarstki. Zobaczyłam, jak jego ramiona drżą, a już w następnej chwili usłyszałam i jego płacz, który rozdarł mi serce jeszcze bardziej. To było już naprawdę za wiele. Nie byłam w stanie patrzeć na łzy Akiego, nie potrafiłam obserwować jego cierpienia. Wszystkich, tylko nie jego! Myśl, że zraniłam go tak dotkliwie, zabijała mnie, a świadomość, że podczas popełniania zbrodni nawet o nim nie pomyślałam była jeszcze gorsza. Cholera! W tym cały gównie nawet nie pomyślałam o tym, co on będzie czuł, jak on zareaguje! Nie byłam gotowa na jego nienawiść...

Zaprzecz! Powiedz mu prawdę!

Stare porzekadło mówi: Docenisz, kiedy stracisz. Nawet w dniu, kiedy Sasuke odchodził z wioski nie było ono dla mnie tak prawdziwe, jak teraz. Zabijając własne dziecko nie straciłam jedynie jego, czy mojego wątpliwego człowieczeństwa. Straciłam coś o wiele ważniejszego - Akihito, jedynego człowieka, który oddałby za mnie życie. Straciłam przyjaciela, kochanka, jego bezwarunkową miłość. Zyskałam natomiast samotność, upiorny ból w sercu i pustkę po dziecku, której już nigdy nie miałam wypełnić.

Nie odpowiedziałam na pytanie Akihito. Za bardzo bałam się jego złości. Bałam się również ujrzeć tę ogromną nienawiść, którą z miejsca mnie obdarzy, gdy kiedyś wyznam mu prawdę. A wyznam na pewno, obiecałam to sobie. Jednak pragnęłam, aby jeszcze chociaż przez jeden dzień mnie kochał. Byłam egoistką, bo desperacko chciałam zatrzymać go przy sobie jeszcze przez moment. Nie byłam również w stanie wyznać mu teraz więcej, w końcu sama nie radziłam sobie jeszcze z myślą, że zamordowałam swoje dziecko. Z resztą może to było lepiej, że sądził, że poroniłam? W końcu stracenie dziecka w taki sposób było prostsze do zaakceptowania.

Nie płacz, Akihito, proszę... Nie płacz.

Przez dwa dni nie czułam, jakbym żyła. Dryfowałam po niematerialnej powierzchni, jakby będąc w jakiejś innej czasoprzestrzeni. Niewiele do mnie docierało, jedynie drobne, bardziej ważne impulsy takie jak potrzeba zrobienia siusiu, czy pragnienie. Głodu nie czułam, a wręcz nabawiłam się wstrętu do wszystkiego, co mogłabym włożyć do ust. Akihito bezskutecznie starał się cokolwiek we mnie wmusić, czy wydostać jakikolwiek oznaki świadczące o moim życiu. Jednak ja nie reagowałam, niezdolna do zebrania się w garść.

Trzeciego dnia natomiast w mojej psychice zaszła niewielka zmiana. Z determinacją starałam się poradzić sobie z tą całą chorą sytuacją, postanowiłam zawalczyć o siebie. W końcu musiałam w końcu ocucić się z tego marazmu, w który wpadłam i zacząć na nowo żyć, prawda?

Jednak to okazało się trudniejsze, niż się wydawało. Egzystencja w otaczającej człowieka atmosferze pustki i smutku była ciężka. Obserwowanie Akihito, który snuł się po mieszkaniu jak duch było ciężkie. Tak, to było nawet najcięższe. Z całego serca próbowałam zmusić siebie do pocieszenia go, jednak nie byłam na tyle silna. Nie potrafiłam wymówić zwykłego słowa pocieszenia, a tym bardziej wykonać gestu znaczącego, że go wspieram. Bo tak naprawdę on nie miał we mnie oparcia, w przeciwieństwie do mnie. Yunkai stawał na głowie, żeby wymusić na mnie chociaż lichy uśmiech. Tłumaczył, powtarzał, że to nie moja wina, podczas gdy ja nie potrafiłam spojrzeć mu nawet w oczy. W te szczere, pogrążone w smutku oczy, który okazały się dla mnie największą karą.

Piątego dnia Akihito wyszedł na cały dzień z domu, a kiedy powrócił, oznajmił:

- Poinformowałem o wszystkim Naruto i kilkoro innych naszych przyjaciół.

I wtedy moja skorupa rozsypała się w drobny mak, a smutek zastąpił strach. Bałam się reakcji wszystkich, ich odwiedzin, pytań, słów pocieszenia. Wiedziałam, że nie zniosłabym tego i w końcu wykrzyczałabym prawdę, a oni wszyscy uznaliby mnie za wariatkę, którą ponoć już byłam.

A Akihito zdawał się jakby doskonale rozumieć moje uczucia, bo gładząc mnie po policzku, dodał:

- Ale prosiłem, żeby tu nie zaglądali jeszcze przez najbliższe kilka dni. Wiem, jak jest ci ciężko, dla mnie... - jego głos się załamał.

Siedzieliśmy w kuchni, pijąc po południową herbatę. W ciszy obserwowałam jak płacze, bezmyślnie wpatrując się w te skapujące łzy. Zarazem przygryzałam wargę, by opanować jej drżenie i chęć do pójścia w ślady Akiego. Tym razem jednak to ja musiałam być tą silną osobą w związku.

- Nie płacz - szepnęłam czule, wstając od stołu i podchodząc do jego krzesła. Usiadłam mu na kolanach, pozwalając, żeby ułożył swoją głowę na moim ramieniu, żeby wtulił się w zagłębienie przy moich wychudzonych obojczykach. I objęłam jego drżące ciało, pilnując się, by nie wzdrygnąć się na jego dotyk, który palił moją skórę. Ciężko było go do siebie tulić i udawać cudowną ukochaną, którą w rzeczywistości nie byłam.

- Wziąłem misję - wyznał po dłuższym czasie, nie odrywając się ode mnie. Chyba bał się spojrzeć mi w oczy, w obawie przed wybuchem gniewu. Jednak ja wcale nie byłam zła, właściwie to chciałam, żeby zniknął chociaż na chwilę. By dał mi odetchnąć, abym mogła w końcu zmierzyć się z tym wszystkim zupełnie sama.

- Zrób to - powiedziałam, chwytając jego twarz w obie dłonie i nakazując jego wzrokowi spocząć na mnie. Nie oponował. - Na misji nie będziesz miał czasu myśleć.

Ucałowałam jego usta, jednak trwało to tylko chwilę. Na więcej nie mogłam sobie pozwolić... Nie, do niczego więcej nie mogłam siebie zmusić. To niesamowite, jak poczucie winy potrafiło zniszczyć uczucie do drugiego człowieka. Ale nie potrafiłam już być dla niego ukochaną narzeczoną, mając za uszami niewybaczalną zbrodnię.  

Akihito wyruszył na misję jeszcze tamtego wieczoru, a ja noc spędziłam na przemyśleniach i kolejnych litrach wylanych łez. Jednak podczas tej burzy myśli, na prowadzenie wyszła jedna istotna, którą do tej pory skrzętnie odpychałam: Muszę porozmawiać z Sasuke.

Gdy tylko zaczęło świtać, wyszukałam w szufladzie z bielizną uchowaną paczkę papierosów, którą schowałam tam na czarną godzinę jeszcze jak byłam w ciąży. Opatulona w ciepły sweter, na krótkich spodenkach i na boso wkroczyłam na balkon wychodzący na podwórko, przysiadając na drewnianej powierzchni. Poranek był wyjątkowo chłodny, a gęste, szare chmury zwiastowały deszcz. Pomimo drżenia z zimna nadal wyciągnęłam z wygniecionej paczki jednego z pięciu papierosów i odpaliłam go zapałkami. Drażniący dym natomiast ukoił nieco moje zszargane nerwy. Brakowało mi nikotyny.

Dzielnica Uchiha tym razem wydała mi się niemal upiorna. Deszcz siekał, sprawiając, że cała droga prowadząca do domu Sasuke stała się zwyczajnym błotem. Ja natomiast z premedytacją nie zabrałam ze sobą parasolki, nie spodziewając się, że drobny deszczyk przerodzi się w wielką ulewę, przez co teraz wyglądałam jak wielki mop - w najlepszym wypadku.

Jednak mimo to, stojąc i moknąc pod drzwiami, nawet mi się nie śniło pośpieszać samej siebie. Tkwiłam tak dobre dziesięć minut i zapewne trwałoby to o wiele dłużej, gdyby to sam gospodarz nie otworzył nagle drzwi, najwidoczniej wyczuwając moją obecność, tudzież zauważając mnie przez okno.

- Poroniłaś - zaczął chłodnym tonem jakby nigdy nic. Jakby stwierdzał coś, co było oczywistością, czego się spodziewałam. Oczywiście domyśliłam się, że to sprawka Naruto, jednak nadal w tym jednym słowie wyczułam coś więcej niż zwykłe przekonanie o jego prawdziwości. Wręcz przeciwnie - miałam wrażenie, jakby Sasuke podważał jego słuszność.

Przytaknęłam niemrawo głową, uciekając następnie wzrokiem gdzieś w bok.

- Teraz jest niczyje - wymruczałam cicho, jednak na tyle głośno by Sasuke mógł to usłyszeć poprzez szum padającego deszczu. A w chwili, gdy wypowiedziałam te słowa, coś ciężkiego upadło na moje serce i płuca. Zabrakło mi oddechu, a zamiast niego pojawiła się nieodparta potrzeba; zapragnęłam wykrzyczeć Sasuke wszystkie swoje żale. - Mogę wejść?

Racjonalne myślenie zapunktowało. Dobrze, że w tym wszystkim nie straciłam rozumu, bo krzyczenie na Uchihę na otwartej przestrzeni, gdzie każdy, kto potencjalnie by tędy w wyniku przypadku przechodził mógł nas usłyszeć, było szczytem głupoty. Głupoty, której na pewno nie miałam zamiaru popełniać - za dużo już ich było w moich życiu, by dać prawo się w nim panoszyć jeszcze jednemu.

Sasuke bez słowa wpuścił mnie do środka. Czułam na sobie jego czujny wzrok, kiedy niepewnym krokiem szłam przed siebie przez nieoświetlony korytarz w stronę światła. Ze zdumieniem zauważyłam, że doszłam do jego sypialni, gdzie pod prawą ścianą stało dwuosobowe łóżko z czarną narzutą. Nad nim wisiały skrzyżowane dwie katany, które lśniły lekko w blasku lampy. Po lewej stały meble z ciemnego drewna, a na wprost znajdowało się wyjście na niewielki balkon wychodzący na las. Cały pokój wydawał się dość ponory i właściwie jedynymi jaśniejszymi akcentami były piaskowe ściany. Mimo wszystko jednak nie potrafiłam się oprzeć wrażeniu, że było tu niezwykle przytulnie i wbrew pozorom - ciepło. Rozluźniłam się nieco, gdy w tym pomieszczeniu poczułam się jak niegdyś w domu moich rodziców.

- Zabiłaś je, prawda?

Nie sądziłam, że te słowa uspokoją mnie jeszcze bardziej. Ale tak było. Poczułam nagły spokój, spływający na mnie nie wiadomo skąd. Oblał mnie całą, sprawiając, że miałam ochotę rozpłakać się z tej ulgi. To było takie dziwne... Przecież powinnam się spiąć, wkurzyć, cokolwiek, prawda? A zamiast tego ucieszyłam się, że ktoś od tak domyślił się mojej zbrodni.

- Nie. - Mimo wszystko zaprzeczyłam, odwracając się powoli w stronę Sasuke. Dopiero siła jego wkurzonego spojrzenia sprawiła, że zaczęłam się go bać. Zaciskał mocno pięści, niemal sztyletując mnie wzrokiem, który jednak w pewien sposób mnie hipnotyzował.

- Nie wierzę - wysyczał, zbliżając się do mnie. W bezruchu i już z bijącym silnie sercem, czekałam aż do mnie dotrze, a gdy to uczynił, musiałam mocno zadzierać głowę, by móc na niego spojrzeć. - Nie wierzę, rozumiesz - powtórzył groźniej, chwytając mnie za ramiona i wstrząsając intensywnie moim ciałem.

Zacisnęłam powieki, kiedy ból w ramieniu i gorący oddech Sasuke mnie ocudziły.

- Kiedy to prawda! - krzyknęłam, nagle ogarnięta furią. Już sama siebie nie rozumiałam, w końcu jeszcze chwilę temu cieszyłam się, że ktoś domyślił się prawdy, a teraz tak bezwstydnie kłamałam Sasuke w żywe oczy! - Poroniłam!

Uchiha zaśmiał się wykpiewczo.

- Ty sama jesteś poroniona - wysyczał, ponownie wstrząsając moim wątłym ciałem. Jego oczy lśniły szkarłatem i złością, która miałam wrażenie, jakby z niego widocznie parowała. A ten wzrok nagle sparaliżował moje ciało, niczym najlepsza technika cienia Shikamaru. - Jesteś urojoną wariatką, która zabiła swoje dziecko. Chyba nie sądziłaś, że uwierzę w coś tak banalnego jak poronienie? - zakpił, a głos przesączony miał jadem. Mroził mnie; sprawiał, że w żyłach krew stanęła mi niczym lód. - Nie potrafisz kłamać, Sakura. Nigdy nie potrafiłaś.

Od tamtych słów wszystko zaczęło dziać się jakby w zdecydowanie szybszym tempie. Nie potrafiłam nadążyć za moimi rozchwianymi myślami, które uczepiły się stwierdzenia Sasuke o moim urojeniu, jak i za własnymi słowami, które wyleciały z moich ust jedną falą:

- Sam jesteś urojony! - wykrzyczałam mu w twarz, wyszarpując się z uścisku jego silnych dłoni. Wpadłam w furię, w szale zaczęłam pchać Sasukę w klatkę piersiową, w nieznacznym stopniu sprawiając, że cofał się w tył. - Groziłeś mi! Nie odpuszczałeś, a mówiłam ci, że to nie twoje pieprzone dziecko!

- I to był twój powód, by je zamordować!? - krzyknął, niespodziewanie łapiąc mnie za gardło.

Jego dłonie oplatały moją szyję, z każdą kolejną sekundą zacieśniając się wokół niej coraz bardziej. Wpatrując się w jego uaktywniony sharingan z tak małej odległości, przez myśl mi przeszło pytanie, dlaczego właściwie go używał? Byłam jednak zbyt zajęta duszeniem się, żeby w jakikolwiek sposób przejąć się tą ciekawostką. Do oczu naciekły mi łzy, kiedy zdałam sobie sprawę, że Sasuke wpadł w szał i nie było już dla niego ważne moje życie czy śmierć. Z resztą wątpiłam, żeby kiedykolwiek to znaczenie miało. W tamtej chwili chciał po prostu odreagować swoją złość, której wcale się nie dziwiłam. Sama miałam ochotę popełnić samobójstwo już kilkakrotnie, jednak za każdym razem powstrzymywała mnie ta głupia myśl, że to byłaby dla mnie jedynie nagroda, a ja pragnęłam się za wszelką cenę ukarać. A najokrutniejszą karą wtedy wydawało mi się życie. Może dlatego właśnie zamiast się poddać, to wierzgałam się, próbując wyrwać z uścisku Sasuke i odetchnąć jeszcze raz powietrzem?

I wtedy nagle odetchnęłam, jednak temu upragnionemu haustowi towarzyszyło coś jeszcze - ból wbijanej w mój brzuch katany Sasuke. Nawet nie wiedziałam, kiedy zdążył po nią sięgnąć! Jęknęłam, rozszerzając oczy w szoku i spoglądając w czerwone tęczówki Uchihy, które jaśniały tuż przede mną.

- Zadźgałaś je? - spytał, szepcąc mi te słowa do ucha niczym najmilszy komplement. Jego głos był jedwabisty, tak spokojny i kojący dla mojej duszy, a zarazem tak brutalny, w odniesieniu do sytuacji. - A może użyłaś medycznego jutsu, co?

Wysunął katanę jednym ruchem z mojego ciała, sprawiając mi tym niewyobrażalny ból. Splunęłam krwią, a wtedy Sasuke ponownie cofnął ostrze w moją stronę, pogłębiając ranę. Czułam, jak jej koniec wystawał z drugiej strony; przeszył mnie nią, a powieka mu nawet nie drgnęła. Jego twarz nie wyrażała nic, prócz złości i nienawiści. Z resztą czego właściwie się spodziewałam po mścicielu? W końcu dokładnie tego chciałam uniknąć - widoku mojego dziecka, które postępowałoby tak jak on. Które byłoby jego upiorną kopią.

- Jak je zamordowałaś, co Sakura? Gadaj! - wykrzykując mi to w twarz, przekręcił rękojeść katany, a ta boleśnie rozdarła kolejne tkanki mojego ciała, wymuszając tym na mnie następny krzyk agonii. Rozpłakałam się, drżącymi rękoma chwytając dłonie Sasuke osadzone na rękojeści, na którą spływała moja krew. Łkałam, czując jak to wszystko mnie przytłoczyło, a jednocześnie ciesząc się, że to właśnie mężczyzna stojący przede mną wymierzył mi sprawiedliwość. W końcu miał do tego największe prawo.

- Jesteś okrutny, Sasuke... - wypowiedziałam poprzez łzy. - Jesteś tak samo temu winny jak ja. Tak samo... Ty też je zamordowałeś.

I wtedy nagle wszystko minęło. Cały ból emanujący z mojego brzucha zniknął, zupełnie jakby ktoś mnie uleczył tajemniczym, magicznym medycznym jutsu, które do tej pory nie było mi znane. Upadłam na kolana, nie będąc w stanie utrzymać ciężkiego, drżącego ciała na wiotkich nogach. Spojrzałam wtedy na swój brzuch i nie widząc w nim wystającego ostrza, ani nawet śladu po krwi, zachłysnęłam się powietrzem, niemal nim krztusząc. Nic już nie rozumiałam. Jakim cudem nie pozostał nawet ślad po ataku Sasuke, jak...

...czyżbym już naprawdę zwariowała?

- To genjustu. - Usłyszałam.

Instynkt podpowiedział mi jedną jedyną rzecz, której nawet nie zamierzałam się sprzeciwiać i którą wykonałam z szaleńczym zapałem - rzuciłam się na Sasuke z pięściami!

- Jesteś popieprzony! - ryknęłam, do reszty już wyprowadzona z równowagi. - Jesteś popieprzonym mścicielem! Nienawidzę cię! Nienawidzę cię za to, że wróciłeś i za to, że odszedłeś. Nienawidzę, nienawidzę, nienawidzę, ty popaprańcu! - krzyczałam, nieustannie naparzając w Uchihę pięściami. Musiałam się wyżyć, wyrzucić z siebie całą swoją złość i frustrację na tego drania, które doprowadziły mnie do takiego stanu. Bo to wszystko była jego wina!  - Ty cały czas przychodzisz i odchodzisz! Ranisz wszystkich dookoła... Bałam się, rozumiesz!? Bałam się, że urodzę takiego samego popaprańca jak ty! Nie chciałam patrzeć na moje dziecko, które byłoby kopią ciebie, nie chciałam... - Na moment przestałam się rzucać i wbijając dłonie we włosy, spozierałam Sasuke zapłakanym wzrokiem. Jego zdumione, rozszerzone tęczówki sprawiły, że zapadłam się w sobie, spuszczając głowę, jednak nie przerywając swojej tyrady: - Chciałam cię zranić, żebyś poczuł to, co ja czułam niemal codziennie, nie ważne czy byłeś w wiosce czy nie.... Tą cholerną niemiłość, załamanie... Jakby nieustannie brakowało ci cząstki siebie, rozumiesz? Czujesz to, Sasuke? Czy ty w ogóle coś czujesz, do cholery!? - Z ostatnimi słowami ponownie się na niego rzuciłam, jednak nie dane mi było dosięgnąć jego klatki, bo powstrzymał mnie zupełnie tak jak wcześniej, unieruchamiając moje nadgarstki uściskiem. Patrząc mu głęboko w oczy, zakończyłam: - Nie chciałam, by moje dziecko nosiło brzemię nienawiści twojego klanu. Zabiłam je i jestem z tego dumna, bo ochroniłam świat przed kolejnym potworem.

Wtedy już zupełnie upadłam na dno swojej wytrzymałości psychicznej i pogrążyłam się w rozpaczy. Nic się dla mnie nie liczyło, oprócz spływających po policzkach łzach i bólu serca. Wiedziałam, że Sasuke coś do mnie mówił, jednak nie rozumiałam jego słów. Potrząsał mną i coś wykrzykiwał, próbował zwrócić na siebie moją uwagę, jednak bez skutku. Ryczałam, powtarzając w myślach mimo wszystko “nie płacz”, jednocześnie szepcąc niczym mantrę “nienawidzę cię”. To był nieustanny krąg, który przerwał dopiero gest Sasuke, zupełnie do niego niepasujący. Uchiha przycisnął mnie do siebie, a gdy wtulił swoją twarz w moje włosy usłyszałam, że on również płakał.

- Zabiłam je, zabiłam... - wyjęczałam niespełna rozumu, czując jak opadam z sił wycieńczona wrażeniami dnia. - Ja wcale nie chciałam go zabić, Sasuke, nie chciałam. Nienawidzę siebie... Nienawidzę ciebie... - ledwie szepnęłam.

Sasuke jednak musiał wszystko dosłyszeć, bo ścisnął moje drżące od płaczu ciało jeszcze mocniej, równie cicho odpowiadając:

- Kochasz mnie, głupia.

Po tych słowach zatopiłam się w cudownej nieświadomości i w śnie, w którym głównej roli nie grał czarnowłosy chłopczyk.

Od Autorki: Jak to mnie wymęczyło, matko! Napisałam dzisiaj połowę rozdziału i uwierzcie mi, że teraz jestem już zupełnie wypruta z wszelkich myśli i chyba sama sobie zniszczyłam psychikę, serio =.= Ale powiedzcie, że jesteście ze mnie dumni, cooo? Bo przyznać się - kto myślał, że napisze tę część tak szybko? Hah, nawet sama tak nie myślałam xd I tak w sumie to mam mieszane uczucia co do niego… Jakoś tak, nie jestem pewna, czy dobrze to wszystko ugryzłam. I strasznie pogmatwany mi się wydaje ten rozdział, ale tę kwestię już pozostawiam Wam do ocenienia :)

Na koniec zapraszam Wad serdecznie na nowo powstałego bloga - CAPTIVITAS! Którego prowadzę w bardzo zacnym gronie. Zajrzyjcie koniecznie!

Buziaki, trzymajcie się ciepło! <3