7.It’s hard to hating you.

“Czy warto kochać, nie będąc kochanym?

Czy warto nosić w swym sercu nadzieję.

By potem być zapomnianym?”

~W.Szymborska

Mocny, nieprzyjemny zapach wybudził mnie ze snu. Wdarł się do moich nozdrzy zupełnie nieproszony, sprawiając, że miałam ochotę zwymiotować. A najgorsze w tym wszystkim było to, że ja znałam tę woń i to doskonale - ten odurzający zmysły swąd palonego, ludzkiego ciała, którego tak bardzo pragnęłam już nigdy nie poczuć. Identycznie śmierdziało przy paleniu płodu, ale... To niedorzeczne, prawda? Przecież to minęło, tak więc skąd ten zapach?

Zlękłam się, w jednej chwili siadając i otwierając oczy najszerzej jak tylko mogłam. Wtedy uświadomiłam sobie, że nawet nie spałam w swoim pokoju, a w posiadłości Uchiha, gdzie wczorajszego wieczoru odpłynęłam w ramionach Sasuke.

Sasuke. On wszystko wiedział. Wszystkiego się sam domyślił. Przejrzał mnie jako jedyny, jakby znał mnie najlepiej na świecie, a przecież nie znał wcale. Byłam dla niego niczym więcej niż starą koleżanką z drużyny. Jedynie pierwszą z brzegu kobietą, z którą zdarzyło mu się dwa razy przespać. Która miała być matką (możliwe, że) jego dziecka. A mimo to wszystko, to właśnie on czytał ze mnie jak z otwartej księgi. Dlaczego?

- Co jest? - Usłyszałam jego zaspany głos po mojej prawej stronie.

Zmierzyłam go swoim przerażonym spojrzeniem, nie rozumiejąc, dlaczego był taki spokojny? W końcu w pokoju unosił się ten duszący odór! Nie dziwiło go, skąd się, do licha, wziął?

- Nie czujesz tego? - wyszeptałam zduszonym głosem, struchlała. W normalnych okolicznościach zapewne zachwyciłabym się wyglądem tak uroczo rozleniwionej twarzy Sasuke, jednak ta sytuacja zdecydowanie przekraczała znaczenie słowa “normalny”.

- Co niby miałbym czuć? - Ziewnął, przecierając oczy dłońmi, a następnie zerkając na mnie spod  zlepionych sennym pyłem powiek.

- Tego... Odoru spalonego ciała. - Przecież to było oczywiste, więc po co pytał?! Skrzywiłam się, marszcząc nos, dla potwierdzenia swoich słów. Spojrzałam na Sasuke z przestrachem i niedowierzaniem, widząc na jego twarzy zupełne niezrozumienie. - Naprawdę tego... Nie czujesz? - szepnęłam niepewnie.

Nastała kłująca mnie w uszy cisza, w której dało się dosłyszeć jedynie mój płytki, szybki oddech. Uchiha jakby zamarł, bo nie poruszał się zupełnie; nie miałam pewności, czy to przez ten wszechogarniający smród, czy też może przez to, że nie wiedział w jaki sposób mi odpowiedzieć. Bo on naprawdę wyglądał na zdezorientowanego, jakby rzeczywiście nieprzyjemna woń była dostępna tylko dla mojego powonienia.

Ale to przecież czyste szaleństwo!

- Sakura - zaczął łagodnie, co mnie zaalarmowało, bo Uchiha nigdy nie byli łagodni; godność im na to nie pozwalała. - Jedyne, co można wyczuć w tym pokoju, to zaduch po nocy.

Parsknęłam niekontrolowanym, sztywnym śmiechem.

- Nie żartuj sobie ze mnie, Sasuke, to nie jest śmieszne - zagroziłam z drżącym głosem i sercem tłukącym w piersi. Przecież ja to czułam dosadnie, do cholery! Żołądek podchodził mi do gardła nie bez przyczyny! - Czuję smród palonego ciała... Poznaję go... - Nagle w mojej głowie zajaśniała urojona myśl, którą natychmiast przelałam w słowa: - Kogoś tu palą, Sasuke, musimy mu pomóc, szybko!

Zerwałam się do ucieczki z łóżka, jednak mój nikczemny plan został natychmiast zniweczony przez silne ramię mężczyzny obok. Wpadając już w zupełną panikę, zaczęłam się wyrywać z uścisku Uchihy, jednak na marne. Wszelkie moje próby wyswobodzenia się z ciasnego uścisku, zakończyły się fiaskiem. W dodatku cały czas, wciąż w kółko i w kółko, powtarzałam słowa niczym modlitwę “Czuję ten smród, ktoś tam jest, ktoś się pali!”. Właściwie zdziwiło mnie, że Sasuke zareagował na moje majaki dopiero, kiedy niemal zupełnie się uspokoiłam. Uchiha jednak mieli anielską cierpliwość... Albo piekielną, jeden diabeł.

- Masz urojenia - mówił uspokajająco, gładząc dłonią mój policzek. To było niesamowicie dziwne - cieszyć się z jego dotyku w tak beznadziejnej sytuacji. Czułam, jakbym grzeszyła, a mimo to pragnęłam, by nie przestawał koić mojego lęku i frustracji poprzez swoją bliskość. - To chyba normalne po tak traumatycznych przeżyciach.

Rzeczywistość - fatalny błąd ludzkiego systemu obronnego. Nawet jak pragniemy ją odtrącić, odciąć się od niej, to nasze wysiłki i tak idą na marne. Bo w końcu ona i tak nas dosięgnie, nie ważne kiedy. Gdy nas usidli w swojej pajęczynie zdarzeń, wtedy już nie ma odwrotu; już przegraliśmy. A proces przyswajania zdarzeń był wyjątkowo nieprzyjemny i bolesny.

Co za ironia, prawda? Wraz ze słowami Sasuke o moim urojeniu, wyimaginowany odór spalonego ciała zniknął. Tak po prostu... Jakby to on był lekarstwem na moje (nie)wątpliwe szaleństwo.

- M-masz rację... - szepnęłam zrezygnowana i otępiała, spuszczając głowę i opierając się czołem o tors Uchihy. Ten spiął się, jednak nie odtrącił mnie, ani sam nie odsunął. Po prostu tkwił sztywno w jednej pozycji, pozwalając mi uspokoić skołatane myśli i emocje przy jego boku. Przyłapałam go nawet na tym, że kilka razy z wahaniem podniósł rękę, jakby chciał popieścić nią moje plecy, jednak zawsze rezygnował w ostatniej chwili. Cóż za szkoda.

W pewnym momencie się rozpłakałam, sama nie wiedząc czemu. Może to ta cała rzeczywistość wycisnęła ze mnie te łzy? Po prostu poczułam pewien ucisk na sercu, coś mnie przytłoczyło - poczucie winy? Może. W końcu miałam powód do żałowania; zamordowałam własne dziecko, a to nie był czyn, który można było nazwać mianem “lekkiego”. Gorzej, bo był właśnie cholernie ciężki. Tak ciężki, że uginały się pod jego ciężarem moje ramiona i plecy, które nie miały siły utrzymywać sylwetki w pionie, co skutkowało jeszcze większym naciskiem na ciało Sasuke. Niespodziewanie to on stał się jedynym filarem podtrzymującym moje wątłe zwłoki. Czułam się bowiem jak trup, któremu Stworzyciel “w nagrodę” za złe sprawowanie, podarował zdolność odczuwania bólu, jednak pozbawił możliwości działania.

- Sakura - odezwał się w końcu Sasuke już swoim tradycyjnym, chłodnym tonem. I tak oto ulotna bańka tworząca łagodnego Uchihę, prysła. - Weź się w garść.

Nie zamierzałam brać się w garść. Jeszcze nie. Nie teraz. Potrzebowałam jeszcze chwili zatracenia w swoim bólu, jeszcze minuty wsłuchiwania się w jego miarowy oddech, jeszcze sekundy w jego ramionach…

- Dlaczego? - spytałam nagle, wciąż nie podnosząc głowy z torsu Sasuke.

- Ludzie domyślą się prawdy, jeśli będziesz mieć urojenia wśród nich.

- Nie - zaprzeczyłam. Przecież nie o to pytałam. Czy nie było to oczywiste? Och, wzrok Sasuke, z którym w końcu odważyłam się zmierzyć, odpowiedział mi, że w odniesieniu do mnie już nic nie było oczywiste. - Pytałam, dlaczego mi pomagasz. Przecież to mogło być twoje dziecko, powinieneś mnie nienawidzić... Powinieneś mnie wydać, albo zabić.

Czarne tęczówki przenikały mnie. Czułam się zupełnie odkryta ze swoich tajemnic, naga emocjonalnie. Z resztą to akurat nie było żadną nowością... Sasuke od zawsze tak na mnie działał.

- Trudno cię nienawidzić, Sakura - odparł bez zawahania, czym całkowicie zbił mnie z pantałyku. W jego wykonaniu brzmiało to niemal jak wyznanie miłości!

Wyśmiałam się sama w myślach. Uchiha i miłość? Przecież takie słowo nawet nie występowało w jego słowniku, nie mówiąc już o tym, że człowiek tak oschły jak on nie był zdolny do odczuwania tak silnego uczucia. A potem wyśmiałam się ponownie. Bo kim ja byłam, żeby go w ogóle oceniać? Dzieciobójczyni osądzająca mordercę i mściciela - dobre sobie! Z nas dwojga, doprawdy nie wiedziałam, które było gorsze.

- I vice versa - powiedziałam lekko wykpiewczym tonem.

Było w tamtej chwili coś magicznego, niemal intymnego. Bo gdy spoglądaliśmy sobie w oczy, nie potrzebowaliśmy słów. Wiedziałam, że Sasuke mnie rozumie, ponieważ ja rozumiałam jego. Jego odpowiedź się nie liczyła. Wtedy wiedziałam, że chęć zemszczenia się na Itachim czy wiosce górowała nad nim samym, tak jak moje pragnienie uchronienia świata przed kolejnym potworem górowało nade mną. Oboje bowiem dźwigaliśmy to brzemię splamienia sobie rąk czyjąś krwią, której nie dało się zmyć, mimo upartych prób. Tak samo jak ja pragnęłam przywrócić to dzieciątko do życia, tak on chciał mieć znów swojego brata przy boku. Nigdy wcześniej nie byliśmy sobie tak podobni.

Nie wiedzieć czemu, pomyślałam wtedy o Kakashim-sensei. Od zawsze narzekałam, że nie rozumiem Sasuke i zazdrościłam Naruto i Hatake tego przywileju. Aż tu nagle i na mnie przyszła pora - zrozumiałam go w najmniej spodziewanym momencie. Nigdy nie sądziłam, że spłynie to na mnie w takich okolicznościach, i zapewne gdybym miała wybór, nigdy nie przystałabym na taką opcję.

Jednak go nie miałam.

Jedynym, co mogłam uczynić, to zaakceptować rzeczywistość i w jakiś sposób się do niej dostosować. A usta, dłonie i gorąc ciała Sasuke w mig mi to ułatwiły.

Opadliśmy zmęczeni na poduszki. Oboje dyszeliśmy niemiłosiernie, a nasze ciała chyba jeszcze nigdy wcześniej nie były tak przyjemnie rozgrzane i spocone. Z rozbawieniem musiałam przyznać, że w tym całym bagnie, w które sama się wpakowałam, nie żałowałam nigdy jednej rzeczy: seksu z Uchihą. Albo inaczej; samą zdradę wyrzucałam sobie kilka razy, jednak nie potrafiłam odtrącić tej części mnie, która mimo wszystko pragnęła przyjemności, którą mógł mi dać tylko on. Bo nikt nie rozpalał mojego serca i pożądania jak on.

Sasuke przekręcił się na bok, chwytając swoją lewą ręką moją prawą i splatając ze sobą nasze dłonie. Zwróciłam uwagę, że trzymał mnie w ten niewinny sposób po raz pierwszy, a to sprawiło, że nagle zalała mnie fala czułości. W tamtym momencie naprawdę czułam się przez niego kochana - cóż za złudna nadzieja. Ale wzrok, którym na mnie spoglądał zdawał się jeszcze to potwierdzać - był zmęczony, ale ciepły. Speszyłam się nieco, zupełnie do tego nieprzyzwyczajona.

- Udało ci się - zaczęłam chłodnym szeptem, delikatnie wyswobadzając się z uścisku jego dłoni - znowu zaciągnąłeś mnie do łóżka.

Uciekłam od niego wzrokiem, dlatego mogłam tylko spekulować nad jego reakcją i miną. Strzelając, obstawiłabym ten jego specyficzny, wykpiewczy uśmieszek i dumne spojrzenie, którym obdarzał mnie już tak wiele razy.

- Ty naprawdę sądzisz, że tylko o to mi zawsze chodziło? - spytał gładko, a do moich uszu dotarł - a jakże! - wykpiewczy śmiech. Mój pech w hazardzie musiał się odmienić…

- A nie było tak? - wyrzuciłam mu, spoglądając nań butnie i siadając; moja nagość nie była ważna. Wtedy jednak zamiast dumy, w jego spojrzeniu dostrzegłam smutek. Tak więc chyba nadal fatum Tsunade-sama nade mną ciążyło. Udało mi się jednak stłumić minimalne współczucie względem Uchihy i dalej urażona, ciągnęłam swoją wypowiedź: - Przychodzisz, kiedy jest ci wygodnie. Upijasz mnie, albo doprowadzasz na skraj mojej wytrzymałości psychicznej, i tak po prostu wykorzystujesz i odchodzisz. Teraz też odejdziesz? - tu głos mi się lekko załamał, jednak przełknęłam gulę w gardle. - Na twoje nieszczęście, tym razem jesteśmy w twoim mieszkaniu, więc jedyne gdzie mógłbyś uciec, to poza granice wioski.

- Przypominam, że ostatnim razem to ty kazałaś mi wynosić się ze swojego domu - zauważył poważnie.

Zamierzałam walczyć w swojej obronie!

- Co nie zmienia faktu, że pewnie sam wymknąłbyś się w nocy.

- Tego nie wiesz - natychmiast sparował. Również usiadł, a jego czarne tęczówki znalazły się zdecydowanie za blisko moich, co mnie dekoncentrowało i zmiękczało. Natomiast kiedy na jego obliczu zajaśniał delikatny uśmiech, moja zapora zupełnie pękła. - Wtedy akurat miałem ochotę zostać na śniadaniu.

Pieprzysz!

Dlaczego on był tak przystojny? Dlaczego miano jego dziwki, uznawałam za nagrodę? Dlaczego musiałam pokochać akurat jego? Nienawidziłam się za to...

A miłość poprzez nienawiść zdawała się ciążyć najbardziej.

- Dlaczego? - spytałam na głos, jednak już w odniesieniu do jego zachowania, a nie moich rozterek.

Zamiast odpowiedzi, obdarzył mnie kolejnym odurzającym pocałunkiem. Wplatając dłoń w moje włosy, pieścił moje usta, zapewniając również rozrywkę językowi. Skubaniec nieziemsko całował.

- Dziękuję - powiedział po tym, spoglądając mi w oczy. Nie wiedziałam, w jaki sposób miałabym interpretować ten czyn i słowo. Zadałam mu proste pytanie, a on ponownie w rewanżu podarował mi tylko kolejną zagadkę, której miałam nie rozwiązać. Uch, Uchiha był jedną, wielką, pieprzoną enigmą! Znienawidzonym, ale wciąż przeze mnie kochanym draniem nad draniami! Czy to w ogóle trzymało się kupy?

Nie. Jednak dla mojej umęczonej psychiki to nie miało znaczenia. Już dawno zwątpiłam w sensowność tego “czegoś”, co istniało pomiędzy mną a Sasuke. Dramat w końcu od zawsze kończył się tragicznie.

Mój ukochany podarował mi tego wieczoru jeszcze więcej pocałunków, ale zapomniał dodać chociaż kilku słów. Za bardzo styrana zarówno fizycznie jak i psychicznie, najnormalniej w świecie nie potrafiłam przeciwstawić się działaniom Uchihy. A może to była tylko moja wymówka na kolejne zatapianie się w rozkoszy z nim? Ach, nie ważne. Jego pocałunki i tak ukołysały mnie do snu.

Czasami zastanawiałam się, jak potoczyłoby się życie moje i Naruto, gdyby Sasuke nie odszedł z wioski. Kiedy byłam jeszcze smarkatą kunoichi, sądziłam, że wtedy udałoby mi się go uwieść, podbić i ogrzać jego skostniałe serce. Nie raz i nie dwa wyobrażałam sobie siebie u jego boku, z dwójką dzieci cholernie podobnych do ojca. Obrazek ten był piękny i beztroski, a widok herbu klanu Uchiha na moich plecach napawał mnie dumą.

Teraz natomiast nie wiedziałam, jak mogłam być tak naiwną.

Paradoks życia polegał na jednym: nie wiemy, czy coś było dla nas dobre bądź złe, dopóki tego nie przeżyjemy.

A marzenia? Kolejna iluzja, której kurczowo pragniemy się trzymać, tylko po to, aby nie dostrzec, jak bardzo nie mamy wpływu na to co się wydarzy. Chcemy wierzyć, że wszystko będzie tak, jak sobie to zaplanowaliśmy. Jednak wtedy do akcji wkracza rzeczywistość i niszczy tę całą mgiełkę. Każe nam stanąć na baczność i słuchać swoich rozkazów. A za nieposłuszeństwo groziła śmierć, tak więc każdy potulnie robił co było mu narzucone, nawet jeśli owocowało to w życie w bólu.

Siedząc przy stole w kuchni Uchiha, herb na tyle koszulki Sasuke palił mnie w plecy. Moja duma kuliła się zdruzgotana w kącie zamkniętego na kilka spustów pokoju, gdzieś w czeluściach mojej podświadomości. Sakura Haruno -  idealny przykład na to, że spełnienie swoich marzeń nie gwarantowało szczęścia. Bo w końcu zrobiłam to, osiągnęłam swój cel - uwiodłam Sasuke. Ba! O mało co nie zostałabym matką jego dziecka. Przecież do tego właśnie dążyłam przez całe swoje życie, prawda? I tu właśnie ukazywał się ten przeklęty paradoks. Sądząc, że to Sasuke był moją przyszłością, nigdy nie brałam po uwagę opcji, że ta przyszłość nie będzie tak kolorowa jak to sobie wyobrażałam.

Brawo, Sakura, doczekałaś się. Ale czy było warto?

Nie.

- Nie sądziłem, że masz zapędy masochistyczne. - Uniosłam, wbijany do tej pory w kubek z herbatą, wzrok na Sasuke. Widząc moją konsternację, dodał: - Jak nie będziesz jeść, to umrzesz.

Spojrzałam niechętnie na talerz znajdujący się przede mną. Zapach jajecznicy na boczku z pomidorami i serem nie rozbudził jednak moich kubków smakowych. Mimo że po seksie powinnam być jak zwykle wygłodniała, to czułam się pełna. Zupełnie straciłam apetyt.

- Cudna rada - mruknęłam, upijając łyk zielonej herbaty. Wtedy jednak dowiedziałam się, że nie była ona ani zielona, ani gorzka, a czarna i całkowicie przesłodzona. Ledwie przełknęłam, krzywiąc się przy tym i łypiąc na Sasuke wściekłym wzrokiem. - A to co?

- Próba przechytrzenia cię. - Uśmiechnął się zadziornie, zjadając ostatnią widelcową porcję swojej jajecznicy. - Póki nie zjesz, nie dostaniesz nic innego do picia.

Prychnęłam. Nie zamierzałam działać pod jego dyktando. Chciałam mu się w końcu przeciwstawić, żeby przekonał się, że nadal potrafię powiedzieć “nie”. Przy okazji i sobie chciałam to udowodnić.

Koniec z poddawaniem się.

- Więc będę piła kranówę - odparłam butnie.

Sasuke splótł dłonie, opierając się łokciami o stół. Również przygotowywał się do zaciętej walki o swoje.

- Wyglądasz jak duch, musisz nabrać sił. Straciłaś dużo krwi.

Jako medyk przyznałam mu rację. Jako kobieta żądna szacunku - nie.

- Nie powinno cię to obchodzić.

- Ale obchodzi.

Jasne! Bo tak nagle zmienił się z dupowatego cwela w troskliwego mężczyznę, tak? Metamorfozy nie pasowały mi do tego osobnika.

- Jesteś dupkiem.

- A myślałem, że draniem…

Draniem też!

- Pieprz się.

- Wolę ciebie.

Zamarłam, a złość we mnie wzbierała. Jak on mógł! Tak dosadnie, bez żadnych słówek łagodzących, tak po prostu! A jeszcze niedawno próbował mnie przekonać, że to nie o seks mu chodziło, a ja naiwna wierząc, znowu mu się oddałam. Idiotka!

- Pieprz się! - powtórzyłam jeszcze głośniej, w dzikim impulsie wstając i szybkim ruchem ręki wywracając talerz z jajecznicą do góry spodem. Jego zawartość rozbryzgała się po całym stole. Zanim się obróciłam, zdołałam jedynie zobaczyć rozogniony złością wzrok Sasuke. Nie miałam wątpliwości, że właśnie klął na mnie w myślach, zapewne dodatkowo rozmyślając, jak bardzo irytująca byłam…

- Jesteś irytująca.

No oczywiście, że tak! Jedynie uśmiechnęłam się do siebie w perfidny sposób, wychodząc z kuchni Uchihy. Skierowałam się od razu na prawo, w stronę sypialni. Tam natychmiast ściągnęłam z siebie bluzkę z przeklętym herbem klanu, wzrokiem szukając swoich ciuchów. Nigdzie ich jednak nie dostrzegłam, co rozwścieczyło mnie jak czerwona płachta byka. Kiedy już byłam gotowa rozwalić ścianę przy pomocy jutsu, za moimi plecami ponownie odezwał się Sasuke:

- I co teraz? Uciekniesz? - Zaciskając mocno pięści, odwróciłam się gotowa do dalszej walki słownej. Dupek opierał się o framugę zupełnie odprężony, a zerkał na mnie z idealnie dopracowaną obojętnością. Tak, cholera, zamierzałam uciec! Byle dalej od niego, byle dalej od tych przeklętych czarnych tęczówek, byle dalej od kuszących ust i tego jego całego teatrzyku, w którym rozdawał mi kwestie do wypowiedzenia.

Podparłam się pod boki, by sprawić wrażenie bardziej dominującej.

- Masz z tym jakiś problem, Uchiha? - syknęłam. - Niestety na tę noc musisz sobie znaleźć inną naiwną idiotkę.

- A ty znowu to samo… - zaczął zniechęcony. Ucięłam jednak ten temat jednym, ostrym spojrzeniem. Odepchnął się barkiem od framugi, postępując kilka kroków i finalnie stając metr ode mnie. - I co powiesz temu swojemu chłoptasiowi? Że noc i cały dzień spędziłaś w szpitalu psychiatrycznym, odbywając przyśpieszone leczenie, bo zabiłaś swoje dziecko? A może będziesz próbowała wmówić mu, że nocowałaś u Ino, Temari, Naruto czy kogokolwiek innego? Obstawiam, że sprawdził każdą opcję. Albo nie… - Udał zamyślenie. - Pewnie po prostu przyznasz się, że byłaś ze mną. Że pieprzyłaś się ze mną dwa razy, i że zdradzałaś go już wcześniej. Trafiłem?

Twarz Sasuke od mojej dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Miałam ochotę od razu mu w nią przyłożyć, jednak jego słowa skutecznie mnie sparaliżowały. Czemu? Bo były piekielnie prawdziwe. Gryzłam się ze sobą w myślach, główkując jednocześnie nad idealną odpowiedzią, jak i nad tym, co właściwie powinnam teraz uczynić. Wiedziałam, że moje impulsywne zachowanie było idiotyzmem, bo rzeczywiście tak na dobrą sprawę nie miałam gdzie się podziać. Nie miałam jak wytłumaczyć sensownie swojej nieobecności Akihito. W końcu powinien mnie zastać w domu po powrocie z misji, a co zobaczył? Pusty dom, brudne kubki po kawie i herbacie, i nietknięte potrawy, które mi przygotował przed wyruszeniem. Mogłam sobie jedynie wyobrażać, jaki strach musiał odczuć, kiedy dotarło do niego, że zniknęłam. Nie miałam wątpliwości, że szukał mnie w każdym kącie Konoha - oczywiście, poza domem Uchiha. Zgaduję, że nawet nie przeszło mu przez myśl, że mogłabym zabunkrować się właśnie tutaj. W końcu milion razy klęłam przy nim na Sasuke jeszcze zanim ten pojawił się w wiosce. Był przekonany, że nienawidzę go całą sobą, w czym upewniałam go przecież tak często. Nie miał zielonego pojęcia, że owa nienawiść podszyta była  miłością.

Co więc miałam odpowiedzieć Sasuke, skoro sama nie wiedziałam co dalej robić? Język związał mi się w mocny supeł i za nic nie chciał się rozplątać. Jedynie patrzyłam w jego kare tęczówki jak zahipnotyzowana. Nagle zadrżałam z zimna, przypominając sobie, że przecież stałam na środku pokoju w samym staniku i gaciach. Skuliłam ramiona zawstydzona, cierpiąc na chwilową amnezję - zupełnie jakby ten drań nie widział mnie nago już kilka razy.

- Wychodzi na to, że jesteś na mnie skazana - powiedział w końcu, zakładając mi kosmyk włosów za ucho. Musnął przy okazji mój policzek opuszkiem palca. Przymknęłam na moment powieki, znowu czując jak jego obecność zaczynała mnie obezwładniać. To było strasznie deprymujące; ta świadomość, że nie ważne co powiem i sobie postanowię, on i tak zniweluje moje plany i przyrzeczenia zaledwie muśnięciem. Nie potrafiłam rozgryźć tajemnicy jego magii. - Oboje jesteśmy na siebie skazani.

- Co masz na myśli? - Mój język cudownie się rozplątał.

Sasuke uśmiechnął się enigmatycznie, wędrując przy tym dłonią wzdłuż konturów mojej szczęki i zjeżdżając na szyję. Ledwie dotykał mojej skóry, a to dekoncentrowało mnie jeszcze bardziej.

- Ja jestem jedynym, z którym nie powinnaś być, a którego kochasz, a ty jesteś jedyną, z którą mogę być - wyjaśnił. Zanim jednak to zrobił, zamknął oczy i oparł swoje czoło o moje, tak więc nie mogłam stwierdzić jakie emocje towarzyszyły mu przy wypowiadaniu tych słów, bo intonacja głosu jak zwykle była niejasna.

Swoje uczucia natomiast wyselekcjonowałam bez problemu: szczęście i niepewność.

“...a ty jesteś jedyną, z którą mogę być.” Co miały znaczyć te słowa?

- Dlaczego jesteś jedynym, z którym nie powinnam być? - spytałam głosem zaciekawionego dziecka. Ach, mój mózg chyba powinien był wziąć sobie dłuższy urlop, bo w zły sposób odbierał moje myśli i dawał impuls językowi, żeby plótł zupełnie coś innego niż chciałam.

Sasuke zaśmiał się ponuro, uśmiechając z przekąsem. Wyglądał tak, jakbym palnęła jakąś głupotę, kiedy oczywistość machała mi przed nosem transparentem z wypisaną na nim właściwą odpowiedzią.

- Zabiłaś przeze mnie swoje dziecko i jeszcze pytasz, dlaczego nie jestem dla ciebie odpowiedni? - zakpił, odchylając na moment głowę w tył. Kiedy ponownie na mnie spojrzał, w jego obliczu zaszła diametralna zmiana. Obojętność zastąpiło prawdziwe rozdracie. Teraz i jego emocje potrafiłam bez problemowo wyróżnić: poczucie winy i ból.

Bam! Stało się. Magia Sasuke Uchiha znowu mnie zaczarowała. Czarnoksiężnik rzucił na mnie kolejne zaklęcie, a ja nie znałam formułki wstecznej. I pył opadł, i zamienił się w iskierki, które rozpaliły we mnie współczucie.

I to właśnie się dzieje, kiedy człowiek pozwala zwyciężyć swojemu sercu. Gdy nie oponuje, nie stara się odtrącić fali uczuć. W moim przypadku chodziło nawet o prawdziwe tsunami. Kilka razy udawało mi się je odeprzeć, jednak ta siła już przeminęła. Wmawiałam sobie, że nienawidzę Sasuke, obwiniałam go o wszystko co się wydarzyło. Nawet przez chwilę nie pomyślałam o nim, a w końcu też został skrzywdzony. Samolubnie skupiłam się na swoim bólu, swojej depresji, swojej nienawiści przez miłość, zapominając, że nie siedziałam w tym bagnie sama. On był ze mną mimo wszystko. Zaakceptował moją zbrodnie, przymknął oko na mój trudny charakter i chorą psychikę. Starał się załagodzić mój ból swoją obecnością i dotykiem, bo wiedział, że tylko dzięki temu mogłam zapomnieć chociaż na chwilę.

Cóż za ironia. Nieustannie powtarzałam sobie, że mnie wykorzystał, a przecież sama robiłam dokładnie to samo.

Zapomniałam odpowiedzieć na jego wypowiedź, a on zapomniał się zdziwić, kiedy bez ostrzeżenia wtuliłam się w jego tors. Nie zapomniał jednak odwzajemnić uścisku.

- Powinniśmy być sobie zakazani - mruknęłam w materiał bluzki Sasuke. - Ja jestem jedyną, od której powinieneś trzymać się z daleka, a ty jesteś jedynym, z którym powinnam być.

Uchiha nie skomentował moich słów. Jedynie zaprowadził mnie z powrotem do kuchni, gdzie wcisnął we mnie cały talerz świeżo usmażonej jajecznicy - mojego pierwszego pełnego posiłku po popełnieniu zbrodni.

Kolejny poranek w posiadłości Uchiha nie różnił się znacząco od jego poprzednika. Swąd spalonego ciała ponownie unosił się w pokoju Sasuke, a on ponownie go nie czuł. Ja ponownie wpadłam w panikę, a on ponownie mnie uspokajał. Jedyną istniejącą różnicą była zmiana w mojej psychice - jakiś trybik musiał się przestawić, bo nagle byłam zdolna przed samą sobą przyznać, że miałam problem.

- Ja naprawdę mam urojenia, Sasuke - powiedziałam po napadzie, zwieszając głowę i wbijając dłonie we włosy. Bujałam się lekko w przód i w tył, pustym wzrokiem wpatrując się w czarną pościel.

- To normalne po tym, co przeszłaś - mruknął w odpowiedzi mój ukochany. Złapał mnie za nadgarstki i mocnym gestem nakazał ułożyć ręce na kolanach, co też bez sprzeciwów uczyniłam. Zagubiona w swojej psychice, powierzyłam mu siebie.

- Ulecz mnie - jęknęłam błagalnie, na co Sasuke jedynie się roześmiał. Od razu rzuciłam mu spojrzenie pod tytułem “I czego rżysz?”, które skwitował jeszcze kpiącym uśmieszkiem.

Opadł na poduszki, zakładając ręce za głowę. Poranne słońce wpadało do pokoju przez okna balkonowe, rozświetlając promieniami jego nagą klatkę piersiową, jednak nie rażąc go w twarz.

- Myślałem, że to ty jesteś tutaj medykiem - odparł w końcu, a ja zrozumiałam, co go tak w tej sytuacji rozbawiło. Ha ha, boki zrywać. Bo skoro byłam medykiem, to musiałam znać się na wszystkim, tak? Myślenie typowe dla faceta, który w dodatku był tylko shinobim.

- Medic-ninja nie zajmują się psychozami, geniuszu - sparowałam niechętnie. - Chakra nie naprawi ci psychiki.

A szkoda...

Sasuke nie zamierzał odnieść się do mojej wypowiedzi. Oczywiście. Zapatrzył się natomiast w sufit, myśląc o nie wiadomo czym. Przez te zaledwie półtorej dnia spędzonych z nim, zdążyłam zauważyć, że często tak robił. Rozmyślał, znajdując sobie jakiś punkt zaczepienia na ścianie; w tych chwilach czułam się zupełnie dla niego niewidzialna. Nie potrafiłam rozgryźć, co zaprzątało mu głowę.

Podparłam się z tyłu rękoma, prostując nogi na łóżku; pozwoliłam sobie na nieco odprężenia. Oderwawszy wzrok od Sasuke skierowałam go na drzwi balkonowe. Przez jakiś czas obserwowałam bezmyślnie unoszące się w powietrzu drobinki kurzu, kiedy w końcu cisza została przerwana.

- W końcu samo ci minie - powiedział pewnie Sasuke. Ja jednak nie byłam co do tego przekonana, i mój ukochany chyba zauważył to w mimice mojej twarzy, bo dodał: - Te urojenia ci przejdą. Wiem co mówię.

Czujna, usiadłam po turecku, obracając się bardziej w stronę Sasuke.

- Czyżby? - mruknęłam podejrzliwie. - Nie wiedziałam, że znasz się na psychozach - zakpiłam, jak on wcześniej ze mnie.

- Bo się nie znam - odparł obojętnie, jednak wzrok wciąż miał zamyślony. Dopiero po dobrej minucie podjął temat, a wtedy jakby oczy mu jeszcze pociemniały. - Ale mam praktykę.

Okej, tu mnie zaskoczył.

- Chyba nie rozumiem - burknęłam, wprowadzona w stan zupełnej konsternacji. Sasuke uśmiechnął się na to krzywo. Wciąż wpatrywał się w sufit.

- Wbrew pozorom nie jestem maszyną do zabijania, za którą mnie macie. - Chciałam zaprzeczyć, jednak nie dał mi na to nawet szansy, dalej kontynuując swoją wypowiedź:

- Po zabiciu Itachiego miałem różne przywidzenia. Mój brat był zjawą. Dręczył mnie, najczęściej przy treningach, ale wystarczyło przeciąć go kataną, by zniknął na dłużej. To wszystko minęło tuż przed wojną.

Kiedy zakończył, podarował mi spojrzenie, które paraliżowało swoją wrogością. Mówiło “Nie próbuj mi nawet współczuć, nie potrzebuję tego.” i kazało trzymać się z daleka od tematu Itachiego. Korciło mnie, żeby odnieść się do tego wszystkiego. Język sam wyrywał się do odpowiedzi!

Nie, Sakura!, upomniałam siebie. Uszanuj to, że ci się zwierzył i siedź cicho!

Z w i e r z y ł.  Dopiero wtedy uderzyła mnie ta prawda. Sasuke Uchiha zwierzył się Sakurze Haruno! Ten, który skrywał swoje uczucia przed wszystkimi wokół, zdradził się przed dziewczyną, którą uważał za irytującą. Chyba powinnam być z tego dumna, czyż nie? A jednak nie byłam. Zaszczytem mogłam nazwać dopiero możliwość pocieszenia Sasuke, na które nie otrzymałam pozwolenia.

Co wcale nie oznaczało, że nie zamierzałam o nie zawalczyć…

- Nikt nie uważa cię za maszynę do zabijania - mówiłam pewnie, sięgając ręką dłoni Sasuke. Ten jednak uciekł przed nieproszonym dotykiem, niespodziewanie siadając na skraju łóżka.

Pełne arogancji prychnięcie doszło moich uszu.

- Daruj sobie takie teksty, Sakura - odparł chłodnym tonem. Och, gromienie ludzi przeszywającym spojrzeniem znad ramienia chyba było jego specjalnością. -  Wiem, za kogo mnie macie.

- Mamy cię za swojego przyjaciela - natychmiast sparowałam, nie dając się spławić. Oczywiście, że chciał jak najszybciej uciąć temat, ale nie ze mną takie tricki! - Z resztą nigdy nie podejrzewałabym, że akurat ty będziesz się przejmował zdaniem innych. W końcu jesteś Uchiha.

Miałam nadzieję, że podłapie wątek mojej drugiej wypowiedzi, jednak się rozczarowałam. Jego duma w tym momencie była dla niego mniej ważna, niż obrona przed pocieszeniem.

- Przyjaciela? - zakpił, stając naprzeciw mnie. Idąc za jego przykładem również poderwałam się z łóżka. - Każdy mieszkaniec wioski posyła mi pełne nienawiści spojrzenie, ilekroć tylko mijam go na ulicy, a ty mi tu pieprzysz o przyjaźni? Sakura, zastanów się zanim…

- Przyjaciel to ja i Naruto. Inni to wrogowie nawet dla mnie - zaatakowałam.

Zamyśliłam się nad tym, co powiedziałam. Czy naprawę tak sądziłam? Tak. Bo nie miałam wątpliwości, że konohanin zmierzyłby szanowaną panią doktor równie nienawistnym spojrzeniem jak Sasuke, gdyby dowiedział się, co najlepszego zrobiłam.

I kolejne prychnięcie. Powoli zaczynałam mieć ich już dość.

- Teraz to zaprzeczasz samej sobie, Sakura.

- Bo próbuję cię pocieszyć, do cholery! - wykrzyczałam jak ostatnia idiotka, albo zirytowane dziecko, które nie dostało upragnionego cukierka. Ostatnio ta impulsywność działała zdecydowanie na moją niekorzyść.

- I po co?! - zawtórował mi Sasuke. - To przeszłość.  Sam sobie z nią poradziłem i nie potrzebuję twojego pocieszenia. - Zamilkł, jakby wahając się, czy powinien coś jeszcze dodać. I chyba przegrał walkę z samym sobą, bo wypowiadając kolejne słowa, skrzywił się nieznacznie i uciekł wzrokiem w bok:

- Pocieszasz mnie w inny sposób, niż słowami.

Serio?

- Jak?

- Swoją obecnością - wyznał, obracając się ode mnie. W szoku obserwowałam jego plecy, kiedy udawał, że szuka swojego podkoszulka.

- Obecnością? - wydukałam, uśmiechając się ukradkiem. Zaciekawiona zbliżyłam się do niego, jednak Sasuke jakby wyczuwając atak, czym prędzej znalazł koszulkę i nałożył ją na siebie. Nawet nie zerknął w tył, kiedy wychodząc z pokoju rzucił w moją stronę:

- Koniec tematu. Chodź na śniadanie.

To nie była prośba, tylko rozkaz, który Sasuke oczekiwał, że bezzwłocznie wykonam. Cóż, nie minął się z prawdą - posłusznie się ubrałam i podreptałam do kuchni. Bo co innego mogłam zrobić? To jego mieszkanie, fochy były nie na miejscu… No i brzuch odezwał się śmiałym burknięciem.

Kiedy weszłam do kuchni, Sasuke właśnie smarował kanapki masłem. Złapałam się na tym, że uznałam ten widok za… normalny. Zwykłe kanapki jakoś niespecjalnie pasowały mi do Uchihy.

Bez słowa stanęłam obok niego, biorąc do ręki pomidora, którego Sasuke wcześniej umył. Znalazłam sobie wolne miejsce na blacie i sięgnęłam po nóż, z zamiarem pokrojenia warzywa w plastry.. Problem pojawił się, kiedy przyłożyłam go do skórki pomidora i delikatnie ją nim rozcięłam. Widok czerwieni przy ostrzu nieomylnie skojarzył mi się z moją własną krwią na tasaku. Zamarłam w bezruchu, oddychając bardzo szybko.

- Ja to zrobię - powiedział Sasuke, próbując wyciągnąć mi z dłoni narzędzie i warzywo. Moje palce jednak za bardzo się na nich zakleszczyły, a mięśnie nie chciały drgnąć. - Puść, Sakura. To już przeszłość.

Te słowa mnie ocuciły. Rozluźniłam uścisk, cofając się następnie od kuchennego blatu. Oddech przyjemnie wrócił do normalnego rytmu.

- Myślałam, że pomidor to krew. Dopiero kiedy powiedziałeś, że to nie prawda, to wizja się rozmyła - wyznałam, śmiejąc się ze swojej głupoty. Przecież to było takie nielogiczne!

- To urojenia. Znikają, kiedy uświadamiasz sobie, że nie są prawdziwe. To dlatego powiedziałem ci o Itachim, a nie po to, żebyś mi współczuła. Żebyś wiedziała, jak sobie z nimi radzić.

Ach, tak. To by nawet miało sens.

- Czyli że co? Mam szeptać sobie pod nosem, że to wszystko to nie prawda? - spytałam pełna kpiny. Nie sądziłam, że z Uchihy taki żartowniś, doprawdy.

- Tak - odparł jak najbardziej poważnie.

Zgłupiałam. Czyli on naprawdę właśnie to miał na myśli?

- Żartujesz. - Zaśmiałam się sztywno. - Wtedy ludzie naprawdę uznają mnie za wariatkę.

Sasuke wzruszył ramionami i, jak gdyby nigdy nic, powrócił do przygotowywania kanapek.

- Ale wtedy przynajmniej nie zostaniesz wariatką - rzucił złośliwie przez ramię, kończąc tym samym temat. Usiadłam bez słowa na krześle, wiedząc, że i tę potyczkę słowną przegrałam.

Zjedliśmy w ciszy. Apetyt wciąż mi nie powrócił, ale mimo wszystko wcisnęłam w siebie jedną kanapkę z serem i pomidorem, tylko po to, żeby Sasuke przestał mierzyć mnie krytycznym wzrokiem. Nie miałam wątpliwości, że najchętniej zmusiłby mnie do zjedzenia jeszcze pięciu takich, jednak tak dobrze jak ja wiedziałam, że był draniem, tak on wiedział, że byłam irytującą, upartą oślicą. Herbaty z cukrem mi nie podarował; czułam się jak dziecko-niejadek, nad którym ojciec musiał stać niczym stróż, aby tylko nie schowało mięsa pod ziemniaki i nie uciekło się bawić. Poniżające.

Odstawiłam pusty kubek na stół.

- Zadowolony? - spytałam zadziornie.

- Nie - naigrywał się ze mnie. Jego nikły, wykpiewczy uśmiech, który chował za kotarą z dłoni to potwierdził. - Co teraz zamierzasz?

No tak, pomyślałam gorzko. Musiał przyjść i czas na ten nieprzyjemny temat.

- Nie wiem - odparłam szczerze. - Chwilowo jestem bezdomna. Dom należy do Akihito.

Skupiłam swój wzrok na stole, skubiąc jego rogi palcami i próbując tym samym ukryć wstyd. Chyba temperatura w pomieszczeniu skoczyła, bo nagle zapragnęłam poczuć na twarzy powiew zimnego wiatru - tam znajdowało się epicentrum ciepła. Tak na dobrą sprawę, to nie zastanawiałam się jeszcze nad swoją przyszłością, a sprawę dachu nad głową zrzuciłam na drugi plan wśród plątaniny myśli.

Wiedziałam natomiast jedno:

- Chcę pójść dziś do Akihito i wszystko mu powiedzieć. Wyjaśnić… On zasługuje na prawdę.

Sasuke chyba spodziewał się takiego obrotu spraw, bo na jego twarzy nie dostrzegłam nawet cienia zaskoczenia. Prawdopodobnie tylko po to zadał mi swoje pytanie, żeby usłyszeć te słowa ode mnie.

- Kiedy? - drążył.

- Wieczorem. - Musiałam obmyślić jakiś plan działania.

Mój ukochany pokiwał ze zrozumieniem głową, akceptując moje postanowienie. Zupełnie jakbym potrzebowała jego zgody.

- Weź przy okazji jakieś swoje rzeczy - zaczął, biorąc puste kubki w ręce i odstawiając je do zlewu. - W moich ciuchach nie powinnaś paradować po wiosce - słusznie zauważył, wskazując brodą swoją bluzkę, w którą nosiłam i czym prędzej dodał:  - Idę trenować.

Nie zdążyłam nawet wstać, a Sasuke już wyszedł z kuchni. Przeklęty, uciekł, zostawiając mnie z jeszcze większym mętlikiem w głowie niż przedtem. Oprócz urojeń, poczucia winy i zdezorientowania, teraz dostałam jeszcze w prezencie pytania typu “Czy Sasuke naprawdę zaproponował mi wspólne mieszkanie, a jeśli już, to dlaczego?” oraz “W jaki sposób mam poinformować o wszystkim Akihito?”. Z dwojga złego, to nad pierwszym wolałam się zastanawiać.

Byłam rozdarta i przytłoczona bezradnością, jednak do tych uczuć zdążyłam już przywyknąć jakiś czas temu. To strach był dla mnie nowością.

Cholernie bałam się spotkania z Akihito.

Otworzyłam drzwi domu z ciężkim sercem. Nacisnęłam klamkę na bezdechu. Przekroczyłam próg, modląc się o rychłe opuszczenie go.

W korytarzu panowała ciemność, a ja nie śmiałam nawet zapalać światła. Nie słyszałam żadnych odgłosów krzątania się po pokojach, jednak i tak miałam pewność, że Akihito znajdował się w domu. Pozostawało pytanie, gdzie? Dla własnej wygody wolałam tego nie wiedzieć, co jednak mijało się z moim celem. Wygodę musiałam odłożyć na bok.

W pierwszej kolejności zajrzałam do salonu, właściwie tylko po to, by podarować sobie jeszcze kilka sekund więcej. Doskonale wiedziałam, że nie znajdę tam Yunkai, bo to pomieszczenie było wyłącznie moim azylem, do którego on tylko od czasu do czasu zaglądał. Jego królestwem była kuchnia i to do niej skierowałam się na nogach z waty.

- Tak myślałam, że to tu cię znajdę - zaczęłam szeptem, który rozniósł się w ciszy pomieszczenia jak krzyk. - Istnieje coś takiego jak światło, wiesz?

Chciałam, żeby mój głos zabrzmiał beztrosko, ale ta sztuczka zupełnie nie wyszła. Stałam w przejściu ze skulonymi ramionami, gotowa w każdej chwili uciec jak spłoszona mysz.

- I tylko to masz mi do powiedzenia? - spytał w sposób, w jaki nigdy się do mnie nie odzywał. Ta intonacja rezerwował tylko dla jego wrogów, a nie ukochanej.

Spojrzenie Akihito również przerażało. Pogrążony w ciemności, siedział przy kuchennym stole, wyglądając jak wrak siebie. Miał podkrążone oczy, co uwydatniało nikłe światło latarni ulicznej, które wpadało przez okno za nim. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak zapuszczonego, a to utwierdziło mnie w przekonaniu, że ostatnia noc była dla niego bezsenna, a dzień spędzony na zadręczaniu się, gdzie też mogłam się podziać. Nie byłam pewna, ale chyba w pokoju wyczuwałam alkohol.

- Nie, nie tylko to - odparłam, po czym odetchnęłam głęboko, zbierając siły do nieuniknionej rozmowy. Zrobiłam dwa kroki, stając przy skraju stołu, tuż obok drugiego krzesła. Wskazując je ręką, spytałam: - Mogę?

Mój narzeczony nie odpowiedział, a ja już wtedy zdałam sobie sprawę, że go straciłam. Że wiedział, gdzie byłam w nocy i przez cały dzień. Miałam tylko nadzieję, że nie domyślił się wszystkiego. Mimo wszystko chciałam zachować resztki godności i sama poinformować go o brutalnej “aborcji”.

- Byłaś u niego, prawda? - niemal wypluł te słowa, kiedy ja usiadłam bez jego przyzwolenia.  Więc jednak się domyśliłeś. - U Uchihy.

- Tak - odparłam, zerkając w jego zimne oczy. W tych ciemnościach czekolada zmieniła się w istną czerń; Akihito stał się bardziej podobny Sasuke, niż kiedykolwiek wcześniej. Siedząc na przeciw niego mogłam już bez wahania stwierdzić, że zionął sake.

- Spałaś z nim?

Spodziewałam się tego pytania...

- Tak.

...tak samo jak on spodziewał się odpowiedzi twierdzącej - na moje słowa jedynie przytaknął ze zrozumieniem.

- Ile razy mnie zdradziłaś?

Tu dłużej się zastanowiłam. Nie wiedziałam, czy mam liczyć mój pierwszy raz z Sasuke, kiedy jeszcze z Akihito żyłam w stosunkach czystko przyjacielskich, czy też powinnam go pominąć. W końcu postawiłam na drugą opcję.

- Kochaliśmy się trzy razy - wyznałam głosem profesjonalistki, z którego korzystałam, kiedy stwierdzałam diagnozę.

- Kochaliście… - zakpił i zaśmiał się, jakby to słowo było najlepszym żartem świata. W roztargnieniu roztrzepał swoje włosy dłonią, a ja poczułam się zmieszana z błotem. - A więc mówisz, że go kochasz?

Nie było sensu okłamywać ani siebie, ani jego.

- Tak.

Ponownie się zaśmiał, tym razem nieco histerycznie. Przez chwilę też zdawało mi się, że widzę, jak oczy mu się szklą, jednak kiedy przetarł twarz dłonią, nie było po tym nawet śladu. Musiałam się przewidzieć, bo jego spojrzenie stało się nawet zimniejsze od tego, którym tak często częstował mnie Sasuke.

- A mnie kochasz? - spytał z nadzieją. Tak, wyraźnie ją dosłyszałam.

- Nie wiem.

I tak właśnie roztrzaskałam jego serce na miliony kawałków. Nie mogłam tego dostrzec w wyrazie jego twarzy czy po oczach, jednak wiedziałam, że to zrobiłam. Usłyszałam to - ten huk, jaki towarzyszył zbitej o podłogę w kuchni szklance - w mojej urojonej głowie.

Czułam się podle.

- To w ogóle było moje dziecko?

- Nie wiem.

Tu już Akihito nie zdołał opanować swoich uczuć. Na początku przeżył szok; usta rozwarł mimowolnie, cały nieruchomiejąc. Potem nagle ożył i pełen złości, walnął z całej siły pięściami w stół, który aż zatrząsł się pod wpływem uderzenia. Przez myśl mi przeszło, że mógłby go nawet bez problemu połamać, jednak z jakiegoś powodu się powstrzymał. W końcu wstał i chowając twarz w dłoniach, krążył w kółko na kilku metrach kwadratowych niemal na oślep. Jego ramiona drżały, jednak nie potrafiłam stwierdzić, czy przez to, że się śmiał, czy też płakał.

Po jakimś czasie stanął przy oknie, wpatrując się w swoje odbicie. Nie dostrzegłam na jego obliczu łez. Ten widok przypomniał mi mnie samą z tej feralnej nocy, kiedy  moje ręce splamiła czerwień. Wtedy porównałam swoją refleksję do Czarnego Anioła. Co zobaczyłabym dzisiaj? Córkę Diabła? Zapewne, w końcu przynosiłam Akihito iście piekielne wieści.

- Nie poroniłam - zaczęłam, uznając ten moment za odpowiedni na dobicie Yunkai. Należało zrobić to szybko. - Sama zabiłam dziecko.

W szybie widziałam, jak oczy Akihito wypełniają się stopniowo łzami.

- Nie mówisz poważnie, Sakura - wydusił przez ściśnięte gardło. To było urocze, że wciąż wierzył w moje dobro. Urocze, jednak bardzo głupiutkie z niego strony.

Uśmiechnęłam się przepraszająco, a kąciki ust drżały mi niemiłosiernie. Emocje i nade mną zaczęły panować; łzy nieubłagalnie prosiły się o pozwolenie na spłynięcie po policzkach. Po krótkiej walce, wydałam im rozkaz: Spłyńcie.

- Bałam się, że jest Sasuke - wyjaśniłam łkając, wiedząc jednocześnie, że te słowa odbijały się od Akihito jak piłka od ściany. Nikt nie chciałby słuchać, jak morderczyni się usprawiedliwia. - Nie chciałam urodzić kolejnego mściciela… Nie chciałam, żebyś dowiedział się o mojej zdradzie… Wiem, że to nie ma sensu, ale to z tobą chciałam być… Chciałam wierzyć, że to ciebie kocham najmocniej… Przepraszam…

- Wyjdź - zawyrokował, siadając pod oknem. Podparł głowę o rękę, pozwalając, żeby łzy swobodnie spływały w dół jego twarzy.

Z jednej strony cieszyłam się, że nakazał mi opuścić jego mieszkanie - przynajmniej nie musiałam już patrzeć na jego udręczone oblicze. To za bardzo bolało. Jednak z drugiej strony, bałam się zostawić go tutaj samego z tymi wszystkimi informacjami. Już przed moim przyjściem upił się, więc łatwo było wydedukować, że ponownie zatopi swój smutek w alkoholu. Albo co gorsza: pójdzie się komuś wyżalić, zdradzając przy okazji tej przypadkowej osobie moją winę. A tego chciałam za wszelką cenę uniknąć; wolałam, żeby ludzie z wioski i moi przyjaciele sądzili, że najnormalniej w świecie poroniłam. Tak było łatwiej.

- Akihito - zaczęłam, wstydząc się tego, o co zamierzałam go poprosić - mam prośbę…

- Nikomu nie powiem - zapewnił zachrypłym, ale opanowanym głosem. Wciąż bezbłędnie czytał mi w myślach.

- Dziękuję.

Jeszcze kilka minut zwlekałam z wyjściem, uspokajając swój oddech. Potem poprosiłam Akihito o pozwolenie, na zabranie kilku rzeczy z sypialni. Zgodził się, dając mi jedynie krótki znak głową. Przechodząc obok niego serce mnie ukuło, bo usłyszałam jak krztusił się wstrzymywanym szlochem. Pakując w plecak swoje ciuchy, starałam się robić to jak najszybciej, żeby po prostu nie męczyć go dłużej swoją obecnością.

Wychodząc z kuchni, przystanęłam jeszcze w przejściu. Musiałam zadać Akihito ostatnie pytanie, które miałam nadzieję, że pozwoli mi spać spokojniej.

- Nienawidzisz mnie?

Yunkai spojrzał na mnie, jakbym właśnie walnęła największą głupotę pod słońcem. Albo co najmniej jak na wariatkę, za którą pewnie mnie miał.

- Nie - odparł bez zawahania.

- Dlaczego? - spytałam, zupełnie nie rozumiejąc jego stanowiska.

Bo to przecież było bez sensu! Powinien mnie znienawidzić i to całym sercem! Zdradziłam go, okłamywałam przez kilka miesięcy. Wmawiałam, że dziecko w moim brzuchu było jego. Na koniec jeszcze sama je zamordowałam!

- Ponieważ trudno cię nienawidzić, Sakura.

Te magiczne słowa krążyły po mojej głowie jeszcze długo po wyjściu z domu Yunkai.

Noc od zawsze kojarzyła mi się refleksjami. Uwielbiałam wymykać się wtedy z domu, tylko po to, żeby poszwędać się po ulicach Konohy bez żadnego celu. To mnie uspokajało, gdy potrzebowałam ukojenia. Podnosiło na duchu, kiedy wątpiłam w pocieszenie. Naprowadzało moje myśli na właściwy tor, jeśli zdarzyło mi się zbłądzić.

Dlatego wracając do Dzielnicy Uchiha wybrałam dłuższą trasę.

Księżyc siedział schowany za gęstymi chmurami, więc drogę oświetlały mi tylko nieliczne lampy. Konoha po zmroku potrafiła być naprawdę przerażająca; niektóre, te najmniej ważne budynki wciąż nie zostały odbudowane po wojnie przez słabą kondycję finansową wioski. Chociaż Naruto starał się jak tylko mógł, nie był w stanie przeskoczyć rzeczy, na które nie miał wpływu. Po jakimś czasie niemal wszyscy zapomnieli o odbudowaniu budynków, a Uzumaki stwierdził, że powinniśmy zachować jakąś pamiątkę po tym horrorze. Niemniej, te gruzy wzbudzały we mnie niepokój za każdym razem, gdy je mijałam.

Idąc, rozglądałam się na boki i wspominałam. Wiele miejsc kojarzyło mi się z Akihito, a napływające do głowy obrazy z przeszłości były ciężkie do zastopowania. Wciąż jednak maszerowałam wolno, torturując się wszystkimi przybijającymi myślami. Jego ostatnie słowa kręciły się po mojej głowie jak echo, wbijając tym szpile w moje serce. Nie potrafiłam uwierzyć, że uzyskałam przebaczenie w słowach “trudno cię nienawidzić”, zamiast potępienia poprzez “nienawidzę cię, wariatko”. Mężczyźni byli ciężcy do zrozumienia.

Szczególnie taki Sasuke Uchiha, którego niespodziewanie dostrzegłam przed wejściem do jego domu. Czekał na mnie, pomyślałam, niedowierzając. Musiałam aż przystanąć, żeby zapanować nad szokiem.

- Jak poszło? - spytał z troską. Troską!

Coś rozgrzało mnie od środka. Jak mniemam, była to miłość do tego faceta.

- Koszmarnie - odparłam ze ściśniętym gardłem. Próbowałam się uśmiechnąć, jednak usta zbyt mocno wyginał mi smutek i rozdarcie, żeby ten plan kiedykolwiek miał jakieś szanse na powodzenie.

Bez zastanowienia rzuciłam się ku Sasuke. Ramiączko plecaka zsunęło mi się nieco z prawego ramienia, jednak zbagatelizowałam to jak latającą pod sufitem muchę.

Liczyły się tylko jego ramiona wokół mnie i ten specyficzny, cudowny zapach, który z sobą przyniosły.

Od Autorki: No, kochani! Świątecznych życzeń Wam tu złożyć nie zdążyłam, ale przynajmniej na noworoczne się załapiecie. Tak więc, od chusteczki_aha dla Was: Oby rok 2014 był dla Was lepszy niż 2013, bo nie wiem jak u Was, ale mi ta 13-stka przyniosła trochę pecha w życiu niestety. Tym co prowadzą blogi, życzę wytrwałości oraz weny, a tym bez swoich (s)tworów, życzę miłego czytania i aby Wasze ulubione Autorki Was nie zawodziły. Poza tym tradycyjnie: zdrówka, szczęścia, miłości i (nie)zapomnianego Sylwestra!

A co do notki... Nie lubię jej, tak po prostu jej nie lubię. Ale może Wy będziecie mieć inne zdanie, he he...No i podziękujcie Ann aka Black_Cloud, bo dzięki niej udało mi się przebrnąć przez tę notkę. Ona kuma Sasuke, ja nie więc... A! No i ta dziewczyna została moją betą, czyli pilnuje, żebym nie stawiała tyle tych było czy mnie, których stawiam jak mrówków i poprawia też inne moje błędy :) Powitajcie ją ładnie!

To tyle... Następy rozdział na pewno nie tak szybko. Ach, już tylko trzy zostały....

P.S. A Mikulina jest najlepsza, bo znowu publlikuje rozdział za Chusteczkę haha! :D