8.It’s hard to be with you.

“Uśmiechnięci, wpółobjęci

spróbujemy szukać zgody

choć różnimy się od siebie

jak dwie krople czystej wody.”

~W.Szymborska

Fetor spalonego ciała nie chciał odejść; uparcie śledził moje poczynania, czekając jedynie na odpowiednią chwilę, by zaatakować. Najczęściej robił to po nocy, znienacka, kiedy mózg jeszcze nie pracował na właściwych obrotach i był podatny na urojenia. Nie wiedział jednak, że nabyłam w ostatnim czasie bardzo przydatną broń - Sasuke Uchiha. Wystarczyło zaledwie zerknięcie w jego kierunku, żeby w głowie zamigotały kojące słowa: To tylko urojenia, Sakura. Nie musiał ich nawet wypowiadać. Sama obecność wystarczała.

Ha ha ha. To smutne, że musiałam okłamywać nawet siebie. Jaka była prawda? Parszywa, okrutna i trudna do przyjęcia przez umysł i serce.

Sasuke z początku grał rolę mojej tarczy, jednak tak szybko jak przywdział te wdzianko, tak samo szybko je z siebie zrzucił. Najwidoczniej stwierdził, iż rola niańki mu nie odpowiadała, albo najzwyczajniej w świecie go zanudziła, bo z Troskliwego Misia przerodził się we wroga Gumisiów - ogra Toadie. Z dnia na dzień starał się mniej; czułość malała wprost proporcjonalnie do wzrostu szorstkości. Natomiast po tygodniu, jego irytacja moimi urojeniami niemal sięgnęła zenitu.

Zatem od początku…

Fetor spalonego ciała nie chciał odejść; uparcie śledził moje poczynania, czekając jedynie na odpowiednią chwilę, by zaatakować. Najczęściej robił to po nocy, znienacka, kiedy mózg jeszcze nie pracował na właściwych obrotach i był podatny na urojenia. W głowie wciąż powtarzałam kojące słowa: To tylko urojenia, Sakura, jednak to już nie pomagało. Wyprowadzona przez Sasuke teza upadła, jak upadał zmęczony życiem staruszek, któremu Śmierć podstawiła haka pod drewnianą laskę. Obecność mojego ukochanego już nie wystarczała i nagminnie, stopniowo chyliła się ku całkowitemu zawaleniu - gwarantowało ono oddalenie się Sasuke ode mnie. Wraz z tym runęła również moja psychika.

To jednak nie obligowało mnie do zapadnięcia w sobie, wręcz przeciwnie - musiałam stawić czoła rzeczywistości i wrócić do pracy. Z początku było to trudne; nie potrafiłam się skupić nawet na najbanalniejszym raporcie dotyczącym stanu pacjenta, a każdy obchód lub wezwanie do obserwacji, kończył się bezmyślnym wsłuchiwaniem w słowa asystenta i przytakiwaniem na jego pomysły. Równie dobrze mogłabym zostać w domu, a sytuacja w szpitalu nie uległaby nawet najmniejszej zmianie.

Siedząc wygodnie za biurkiem i popijając drugie śniadanie kawą, nie myślałam o ciężkim przypadku, który ANBU przynieśli nam godzinę temu, co na pewno zaprzątałoby mi głowę w pierwszej kolejności jeszcze miesiąc temu. Tę sprawę powierzyłam w ręce Shizune i Ino, nie miałam wątpliwości, że świetnie sobie poradzą nawet bez mojej pomocy. Dumałam natomiast nad zachowaniem Sasuke: Dlaczego, jak wszystkich byłych Hokage kochałam i szanowałam, ten drań po raz kolejny rozdzierał mi serce swoją obojętnością?!

Przez wczorajszy wieczór, pomyślałam. Fakt, Uchiha już od kilku dni zachowywał się mniej czule, a jego zainteresowanie “popieprzoną wariatką, którą musiał niańczyć” diametralnie spadło, lecz nie miałam wątpliwości, że to właśnie wydarzenie z łazienki przelało brzegi czarki cierpliwości Sasuke. Po prostu pękł, a złość i frustracja wylały się z niego, kiedy zobaczył jak krzyczę bez powodu w wannie. To też klarownie potwierdziło, iż moja kondycja psychiczna pogarszała się z dnia na dzień, chociaż powinno być zupełnie inaczej. Terapia zazwyczaj leczyła, a nie pogarszała stan pacjenta. Prawda?

Do swądu spalonej ludzkiej tkanki można było przywyknąć, o ile czuło się go nagminnie. Jasne, w pierwszej chwili zawsze towarzyszył człowiekowi strach, że wszystko działo się ponownie i wraz z fetorem powróci fantomowy ból oraz całkowita fiksacja myśli. Przestrach przed zdemaskowaniem również nie odstępował o krok, podobnie jak przejmujący skurcz w żołądku i wrażenie, jakbym zaraz miała wyrzygać z siebie wszystkie wątpia, łącznie z rozdartym i zatrutym trucizną (zwaną w mojej chorej głowie zbrodnią) sercem. To było normalne. (Jeśli normalnymi można nazwać urojenia.) Anomalią był dopiero incydent poprzedniego wieczora.

Sasuke trudził się wtedy treningiem w lesie na tyłach posiadłości, a ja - podkuszona przez nudę i chęć odprężenia po pracy - zażyłam kąpieli. Do kremowej, osadzonej na metalowych pozłacanych nóżkach i wyraźnie zniszczonej przez czas wanny, nalałam gorącej wody. Klękając przy niej, zaczęłam mącić ręką gładkość przezroczystej tafli, rozprowadzając przy tym waniliowy olejek po całej powierzchni, aż unoszący się wraz z parą wodną zapach otoczył całą łazienkę. Zrzucając z siebie ubrania, zanurzyłam umęczone ciało, a gorąc natychmiast rozluźnił mięśnie. Z rozkoszą przymknęłam powieki i odpłynęłam w stan półświadomości, co jednak nie skończyło się miłym relaksem. W dzień byłam w stanie kontrolować wszystkie nieproszone myśli, tłumić je i zamykać w szufladce na mosiężny kluczyk, ale w nocy i w pierwszych minutach po niej, kiedy mózg nadal owiewała mgiełką snu, było to cholernie trudne, a nawet niewykonalne. Wtedy pojawiały się urojenia, wielkie i silne, a takie materie nie mieściły się w mojej małej szufladce, i jak na prawdziwy pech przystało, nie posiadałam większej. Jakie było tego następstwo? Szalona Sakura.

Dlatego też mogłam się spodziewać, że po otworzeniu oczu, gdy woda już zupełnie oziębła, nie zobaczę zwykłego związku wodorotlenowego, a coś, co moja psychika uzna za odpowiednie na “dzień dobry” po krótkiej drzemce. A jednak widok krwawej wanny sprawił, iż niekontrolowany krzyk uciekł z więzienia gardła, a ja wpadłam w istną panikę. Z oczami szeroko rozwartymi chwyciłam za jej brzegi i podniosłam się do kucek podpartych, niedowierzając w widok, jaki prezentował mi zmysł wzroku. To nie dzieje się naprawdę, Sakura. To tylko urojenia! - krzyczałam w myślach, lecz to nijak pomagało. Jucha wciąż była równie czerwona, jak na początku i nie znikała, gdy gorączkowo mrugałam powiekami z nadzieją, że przy którymś razie w końcu majaki miną. Nie minęły, a pognębiły się, kiedy w toni krwi dojrzałam przebłysk czegoś jasnego. Wosk - z tą myślą już wiedziałam, że woskiem tajemnicze coś nie było, a płodem, które przecież sama wycięłam sobie z macicy. Wahałam się pomiędzy kolejnym wrzaskiem, a wzięciem maleństwa w ręce. Hamletyzowałam tak dobre dwie minuty, zanim ostatecznie walkę wygrała chęć ponownego dotknięcia płodu. Ostrożnie, z dłonią niemiłosiernie drżącą i bladą na tle otaczającego mnie rubinu, wyciągnęłam z krwi (tu wstrząsnął mną odruch wymiotny, który stłumiłam odrobiną leczniczej chakry) niedorozwinięty kształt dziecka. Lśnił od spływającej po nim posoki, co już nie tyle napawało mnie wstrętem, a strachem przemieszanym z uczuciem ściskającym za serce. Zaczęłam łkać, tuląc maleństwo do twarzy i między szlochami wołając imię Sasuke.

Mój ukochany wbiegł do łazienki spocony i zziajany, ubrany w swój tradycyjny, czarny strój treningowy. Przez łzy widziałam konsternację wyrzeźbioną na jego twarzy licznymi zmarszczkami na czole i pomiędzy brwiami. Wyglądał, jakby zupełnie nie wiedział, dlaczego krzyczę i go nawołuję. A przecież to było tak cholernie oczywiste! Czego on nie rozumiał? W końcu stałam w wannie wypełnionej krwią, a w ramionach trzymałam ten diabelny płód. Czy mógłby zobaczyć coś jeszcze bardzie popieprzonego!? Na co czekał!? Powinien mnie złapać w swoje ramiona, wyrzucić martwe (właściwie nawet nie) dziecko do kosza, albo spalić je, jak ja ówcześnie to zrobiłam. Oczekiwałam, iż będzie mi szeptał do ucha kojące słowa, zapewniał, że wszystko już w porządku. Że wcale mnie nie nienawidził za pozbawienie go potomka. Liczyłam, że będzie to Sasuke, którego sobie wyśniłam. Troszczącego się, rozumiejącego moją psychozę i smarującego te cholerne kanapki masłem, w tej kurewskiej kuchni!

Co dostałam zamiast tego? Wkurwionego (bo innych słów już znaleźć nie mogłam na określenie jego stanu) Uchihę spozierającego mnie wzrokiem godnym najprawdziwszego Diabła.

- Co ty wyprawiasz? - warknął, mrożąc zarówno krew w ludzkich żyłach, jak i tę, w której stałam.

- Sasuke - wyjąkałam struchlała. Rzuciłam szybkie spojrzenie na juchę pode mną, następnie na płód, aż w końcu wyciągnęłam ręce w stronę ukochanego, podając mu woskowy kształt, jak podawałam dziecko po udanym porodzie szczęśliwym rodzicom. Wymusiłam na ustach marną imitację uśmiechu, jaki przekreślał grymas rozpaczy. - To ono. Zabierz je, proszę.

Sasuke obdarzył mnie wzrokiem, jaki towarzyszy normalnemu człowiekowi, kiedy zwiedza psychiatryk.

- Co mam niby od ciebie wziąć?

- Płód - odparłam z oczywistością i poruszyłam zachęcająco ramionami. - Proszę.

Wtedy przez Uchiha przeleciała cała gama emocji. W pierwszej chwili miałam wrażenie, że chciał się roześmiać, ot tak wyśmiać moje słowa i zachowanie. Lecz to szybko przemieniło się w coś zgoła innego - furię. Wpadł w szał i, nie panując już chyba zupełnie nad swoimi czynami, doskoczył do mnie, ściskając mocno za nadgarstki. Jęknęłam, nie tylko z bólu, ale też przejęcia o los małego płodu, który wypadł mi z rąk prosto na zimną posadzkę pod naporem brutalnego aktu Sasuke. Mimo wszystko to wciąż nie był koniec szaleństwa ukochanego. Siłą wyciągnął mnie z wanny, a ja, lawirując na ostatkach kontroli własnego ciała, cudem ominęłam zdeptania jasnego kształtu. Pozostawiałam jednak koszmarne ślady z krwi za sobą i absorbowało to moją uwagę bardziej niż nagość, w którą byłam odziana.

- Przestań!- zaprotestowałam, zaciągana na korytarz. - Daj mi się wytrzeć z tej krwi, do cholery, bo nie zamierzam tego sprzątać!

Sasuke raptownie się zatrzymał, ponownie spozierając mnie wzrokiem zarezerwowanym dla wariatów, a jego złość prawdopodobnie osiągnęła wtedy apogeum.

- Jaką znowu krew!? - ryknął, wyrzucając ramiona w powietrze i dając tym wolność moim nadgrastkom.

- Z wanny… chyba… - próbowałam wytłumaczyć, zestrachana jego agresją. Przerwano mi jednak kolejnym brutalnym gestem: mocarnym pchnięciem w tył. Przylgnęłam plecami do chłodnej, chropowatej ściany, przyciskana do niej za ramiona przez Sasuke. Siła, której do tego użył była ogromna, przez co jęknęłam z bólu, kiedy poczułam jak mój kręgosłup wciskał się w tynk.

- Przestań, pobrudzimy przez ciebie ścianę! - warknęłam, zirytowana jego absurdalnym zachowaniem i brakiem zrozumienia, na co ten jedynie mocniej wepchnął mnie w ścianę, a nie sądziłam, że było to jeszcze możliwe. - To boli, Sasuke!

Wtedy poczułam na swoim policzku dotkliwe pieczenie i dowiedziałam się, jak ciężką rękę posiadali Uchiha - oto mężczyzna, jakiego obrałam sobie za osobistą ostoję, bez krępacji wymierzył cios w moją twarz. Zszokowana nie zareagowałam na czas i nie zdołałam uciec przed kolejną agresją. Sasuke złapał mnie za przegub ramienia i rzucił o przeciwległą ścianę, przy której upadłam, zdezorientowana i opuszczona przez błędnik odpowiadający za utrzymywanie równowagi.  

Zlękniona, obserwowałam jak klatka piersiowa Sasuke unosiła się chaotycznie w głębokich oddechach wściekłości, a w głowie huczała mi jedna myśl: Dlaczego? Zupełnie nie pojmowałam jego zachowania, nie potrafiłam dostrzec w nim krzty logiczności. Czy naprawdę bawiło go rzucanie bezbronną kobietą po ścianach i brudzenie ich posoką? To świetnie. Szkoda, że we mnie nie gorzała nawet iskra skłonna do śmiechu.

Znienacka wskazał ręką ścianę, na której zaledwie chwile temu dał mi w twarz.

- Co tu widzisz? - spytał względnie opanowany, choć głos mimo wszystko przesączony miał oziębłością i furią. Niemal wysyczał te trzy słowa przez zęby.

Dokładniej otaksowałam wskazane miejsce.

- Krew - odparłam zgodnie z prawdą. Rubinowe plamki wyraźnie odznaczały się na białej farbie, koląc w oczy i niemalże błagając mnie o starcie. A ja chciałam je zmyć, usunąć wszelkie ślady zbrodni, tak samo jak wtedy. Bo w końcu one były jak wyznanie prawdy! Tak jak wyrzeźbione w skale głowy byłych Hokage głosiły ich sławę, tak te krople ogłaszały moje bestialstwo.  

- Krew? - powtórzył po mnie, lecz dźwięczała w tym drwina. - Tu nie ma żadnej krwi, Sakura. Ja widzę tu tylko marne ślady po wodzie - zaakcentował ostatnie słowo.

- Przecież to krew! - obruszyłam się, wstając, zachęcona do konfrontacji przez zgrzyt osądów. Ale wtedy Sasuke postanowił po raz kolejny mnie zaskoczyć i nim zdążyłam nawet to zarejestrować, już zaciskał dłoń na mojej szyi od strony karku i przysuwał twarz do ściany, finalnie pozostawiając mi od niej odstęp zaledwie kilku centymetrów.

- Nadal widzisz tu krew? - warknął.

- Tak.

- To spójrz jeszcze raz! - Potrząsnął mną na boki i ponownie nakazał otaksować ścianę czujnym wzrokiem. Nie pojmowałam, dlaczego tak przystawał przy swoim i bałam się jego zdecydowanie przesadzonej brutalności. Nigdy wcześniej nie traktował mnie gorzej, niż wtedy, a ja ledwo trzymałam emocje w kupie, pilnując by nie rozryczeć się przy jego kolejnym wrzasku. - Co widzisz!?

- Krew - szepnęłam, gdyż wiedziałam, że nie takiej odpowiedzi oczekiwał. Ale co miałam począć? Kłamać? Nie było w tym sensu! Chciałam go przekonać do swoich racji, pragnęłam by pomógł mi zatrzeć ślady i żebyśmy wspólnie spalili płód po raz wtóry. Bo wtedy i waga przestępstwa by zmalała, prawda?

Sasuke odrzucił moje nagie ciało w tył, a ja potknęłam się o splątane nogi, upadając. Z przestrachem, to spoglądałam na wściekłego mężczyznę, w którym nie potrafiłam dostrzec cudownego kochanka sprzed tygodnia, to na zabrudzoną ścianę, kiedy zmysł wzroku zaczął jakby zawodzić. Czerwień migała na białym tle - pojawiała się i znikała - tak jak kształty w pokoju pokazywały się i nikły w ciemności przy każdym zapalaniu i gaszeniu światła. Musiałam parokrotnie w tempie ekspresowym zamrugać powiekami, żeby przekonać samą siebie, że nie był to jednorazowy wybryk, a regularny ciąg. Czułam się jak w słabym horrorze, grając w nim główną rolę, gdzie obraz skakał na ekranie od udręczonej bohaterki, do nieuchronnie nadciągającego do niej mordercy. Takie zmiany zawsze zapowiadały gwałtowny zwrot akcji, a w moim wypadku - nieprzyjemne otrzeźwienie.

- To miga - wymamrotałam. Zachowywałam się jak obłąkane, zdezorientowane dziecko, wiedziałam to. Dlatego też kolejne warknięcie Uchihy nawet mnie nie wzruszyło; zaczynałam bowiem rozumieć jego irytację i złość. Sama goniłam siebie w myślach, kiedy zdrowy rozsądek począł dobijać się do zabarykadowanych drzwi urojeń, które pozstanowiły zawalczyć jeszcze o swoje. Obraz krwi nabrał barw, a ja, nie potrafiąc już go znieść, zacisnęłam jak najmocniej powieki, wybuchając zarazem płaczem. Tego było już za wiele, chore fantazje pokonały mój kolejny zmysł, bo najwidoczniej samo powonienie im nie wystarczało - musiały podbić i fortecę wzroku.

Łkając histerycznie, zastanawiałam się, co upadnie we mnie kolejne? Smak? Nie, to byłoby nielogiczne. Bo jak niby miałoby się to objawić? Nagle jedząc zwykłe kanapki zaczęłabym czuć w ustach metaliczny posmak krwi? Bezsens…

Głowa - podpowiedziała mi podświadomość, a ja mimowolnie przyznałam jej rację. Bez dwóch zdań kolejnym stadium miał być konoszański oddział psychiatryczny. Wyobrażałam sobie, jak szykują już tam wspaniałą izolatkę dla osławionej sławą medic-ninja, uczennicy samej Tsunade-sama - Sakury Haruno.

Tak lekarz zostałby zdegradowany do roli pacjenta.

- Wariatka.  - Dosłyszałam zgorzkniały głos Sasuke, kiedy w końcu udało mi się zapanować nad oddechem i konwulsjami płaczu. Uniósłszy przysłonięty łzami wzrok na jego postać, zobaczyłam jak szybkim krokiem oddalał się w sień domu, ku wyjściu. Paradoksalnie, dopiero wtedy uznałam nagość za problem i objęłam oziębłe ciało ramionami. Jeszcze kilka razy rzuciłam szybkie spojrzenie na ścianę, lecz nie dostrzegłam na niej nic, oprócz lekkich smug po wodzie. Po niemal całkowitym uspokojeniu się postanowiłam sprawdzić również łazienkę i, co mogłam przewidzieć, na kafelkach wcale nie leżał płód, a wanna wypełniona była jedynie ostygłą wodą. Nic już nie rozumiałam, a zdezorienowanie i strach przed myślą, jakobym zatracała się w szaleństwie, wyduszały ze szmaragdowych tęczówek kolejne łzy. Objęta całkowitą drętwicą myśli i ruchów, ledwo zdołałam dojść do sypialni i ułożyć się w łóżku. Nie trudziłam się nawet ubraniem w chociaż majtki i jakąś wymiętą koszulkę.

Tej nocy Sasuke już nie wrócił, a ja w pościeli dla dwojga poczułam się samotniej, niż kiedykolwiek wcześniej.

Przygryzłam wargę, rozstrzepując ręką włosy. Przestrzenność gabinetu niespodziewanie nabrała klaustrofobicznego wymiaru i zapragnęłam z niego jak najszybciej uciec. Zrzuciłam z siebie lekarski kitel, odkładając go na krzesło, które jeszcze moment wcześniej zajmowałam, i wyciągając z szafy czarną, skradzioną bluzę Sasuke opuściłam pokój. Idąc korytarzem zaczepiło mnie kilku mniej doświadczonych lekarzy i dwie pielęgniarki, ale nawet nie starałam się nadążyć za ich słowami, które nie miały dla mnie najmniejszego znaczenia. Dosłownie - nawet nie rozumiałam poszczególnych fraz, w mojej głowie panował tak nieprzyjemny harmider.

Uciekłam ze szpitala, czując się jak zbiegły z więzienia. Po prawdzie nawet nim byłam - w końcu próbowałam zwiać z łap szaleństwa.

Sądziłam, że pustka, która otulała mnie do snu przez całą noc zdąży się ulotnić z domu Sasuke w ciągu tych kilku, spędzonych w pracy godzin. Bujda… Cisza się pogłębiła a resztki obecności mojego ukochanego, skryte pod postacią zapachu jego skóry, perfum i potu, całkowicie wywietrzały.

Z początku obwiniałam siebie i płakałam do kubka z herbatą na swą beznadziejność, nieczułość Uchihy i generalnie otulałam wszelkie nieprzychylne i żałosne myśli wątłymi ramionami, przyciskając mocno do zdruzgotanego serca. Bowiem nie chciałam być sama i przez to - paradoksalnie, tak jak robił każdy człowiek osamotniony oraz załamany - zakryta po uszy pościelą oglądałam na kanapie w salonie łzawe romansidło. Towarzystwa dotrzymywały mi jedynie butelka czerwonego, wytrawnego (by goryczą zapić gorycz) wina, z której ciągnęłam z gwinta kolejne łyki w bardzo szybkim tempie, oraz przepocona koszulka Sasuke, jaką ten wrzucił do prania dwa dni temu.

Potem przyszedł strach na tyle paraliżujący, że zamiast płakać na momencie gdy Raito rzucił Melise i wykrzyczał jej w twarz swoją nienawiść, a następnie został zamordowany przez zamaskowanego ninja (nie zdążył nawet przeprosić!), ja tępo wpatrywałam się w ekran, rozmyślając o kolejnym napadzie szaleństwa. Nie miałam wątpliwości, że przyszłe zwidy-niewidy dopadną mnie w najmniej spodziewanym momencie, a wtedy nie będzie przy mnie nikogo do pomocy w wybudzeniu z transu. Co wtedy zrobię? - myślałam, zgryzając dolną wargę. Oszalejesz zupełnie - odpowiadała Urojona Ja, dumnie wypinając pierś do przodu.

Wtedy zawrzałam ze złości.

Cholerny drań! Wiedział, jak bardzo potrzebowałam jego obecności, a mimo wszystko zwiał, uciekł jak ostatni tchórz! A jaki miał powód? Do diaska, JAKI!? Czyżby uznał, iż niańczenie wariatki, którą SAM stworzył było uciążliwe? Tak, stworzył - od samych podstaw, już w dzieciństwie umieścił w mojej głowie podwaliny do tego kim byłam obecnie. Zawsze, świadomie bądź nie, manipulował moim życiem, nawet znajdując się kilometry od wioski. Stopniowo, trybik za trybikiem, mieszał mi w głowie swoim zachowaniem, by na koniec doprowadzić do stanu teraźniejszego - pociągnął za rękę do właściwego miejsca, wręczył tasak do mięsa i z uśmiechem satysfakcji patrzył jak dokonuję zbrodni.

I uciekł! UCIEKŁ, UCIEKŁ, UCIEKŁ!

Wściekła do granic możliwości chciałam ostudzić emocje w ostatnich łykach wina, ale wtenczas ktoś zaczął pukać do drzwi, chociaż huk temu towarzyszący bardziej świadczył o tym, że ów osoba bezceremonialnie po prostu waliła w nie z całych sił, jakby w obawie, że nie usłyszę natarczywego dźwięku. Poziom irytacji jeszcze mi skoczył, pobudzając ciało do ruchu. Jak oparzona, mściwym krokiem poleciałam do wejścia, a widok tożsamości nieproszonego gościa natychmiast utemperował moje nerwy.

- Temari? - wyrwało mi się. - Co ty tu robisz?

Przyjaciółka owiała mnie zimnym, skrzącym od gniewu wzrokiem, który mógłby zabijać.

- Co ja tu robię? Co ty tu robisz, do cholery ciężkiej! - rozpoczęła swoją tyradę, machając mi przed twarzą rękoma. Kilka razy o mały włos a trafiłaby mnie w nos! - Przybywam do Konoha w dobrej wierze, bo Naruto sokołem poinformował mnie o twojej tragedii, przychodzę do twojego domu i co zastaję? Zalanego w trupa Akihito i pustkę w twojej szafie!

Westchnęła przesadnie, przykładając dwa palce do nasady nosa. Jak mniemałam, faza “diaboliczna złość” właśnie przeminęła i postanowiłam to wykorzystać.

- Wejdziesz i mnie wysłuchasz, czy wolisz dalej krzyczeć w progu?

Temari skapitulowała i wmaszerowała do środka, przy okazji mrucząc pod nosem przekleństwa na moją osobę i głupotę, którą uważała za porównywalną z tą Naruto.

- Nie wierzę, że zostawiłaś Akiego dla Uchihy - skrytykowała mnie, już siedząc na kanapie. - Jak ostatnio byłaś w Sunie ustaliłyśmy przecież, co masz robić. Trzymanie się planu “Wara od Sasuke!” jest dla ciebie doprawdy tak ciężkie?

- To nie tak…

- Miałaś utrzymywać za wszelką cenę, że to dziecko Akihito! A ty co robisz? Jak ostatnia idiotka tuż po poronieniu uciekłaś do tego dziwkarza!

- Sasuke nie jest dziwkarzem! - poczułam nagle wielką potrzebę wybronienia mojego ukochanego.

- Tego nie wiesz - zastrzegła No Sabaku, grożąc mi dodatkowo palcem przed nosem. - Nie wiesz, co robił przez tyle lat, tak samo jak nie wiesz, czemu, na wszystkich Kage, został nagle w wiosce. Nie ufaj mu, Sakura, przeklinam cię, nie ufaj mu, do diabła! Mam ci przypomnieć, ile razy ten drań cię zawiódł?

Nie, nie musisz, pomyślałam, spuszczając bezradnie głowę. Doskonale wiedziałam, kim był Sasuke. Tak samo jak pamiętałam, dlaczego za wszelką cenę po wojnie chciałam go znienawidzić.

Tyle że teraz wszystkie kiedyś przestały być dla mnie ważne. Jedynie nie miałam pojęcia, jak wytłumaczyć to wszystko Temari. Powiedzieć jej całą prawdę, czy zbyć półsłówkiem? Oszukać, zaufać? Ale najważniejsze: czy ona zrozumie?

Jeśli nie ona, to nikt.

Nabrałam więcej powietrza w płuca i, by jeszcze dodać sobie odwagi, za jednym razem dopiłam butelkę wina do końca. Raz się żyje, eja!

- Obawiam się, że obecnie to Sasuke jest osobą, której potrzebuję - powiedziałam na wydechu. Wtedy poczułam się też bardzo… nieprzyjemnie. Taki stan towarzyszył mi do tej pory jedynie przy kłamstwie, w dodatku jakimś cięższym, a nie wymyślonym na poczekaniu.

Temari prychnęła, opadając bezradnie na obicie kanapy. Nerwowym gestem rozstrzepała sobie dłonią grzywkę, następnie odsłaniając czoło i łypiąc na mnie mocno nieprzychylnym spojrzeniem. Wręcz słyszałam te uciekające z jej głowy, oczerniające moją głupotę myśli - wiedziałam, że właśnie selekcjonowała naprędce słowa, jakimi mogła mnie postawić na nogi i doprowadzić do porządku, przy okazji nie wywołując urazu na moim mózgu.

(Oczywiście, gdyż wtedy jeszcze nie znała prawdy.)

- Posłuchaj - podjęła przyjaciółka, znów rezygnując z wygód oparcia sofy - rozumiem, że jesteś roztrzęsiona, to normalne…

- Nie Tem, to nie o to…

- …w końcu poroniłaś, każdy by się podłamał, ale to nie powód, by pchać się w ramiona…

- Ale daj mi coś powiedzieć!

- Nie przerywaj!

Ugh! Już łatwiej byłoby się kłócić z Ino!

- A właśnie, że będę, bo to moje życie, a ty nie wiesz wszystkiego, do jasnej anielki! - wybuchłam, wstając zarazem z kanapy. Mój atak był najwyraźniej dość przekonujący, bo Temari natychmiast ucichła; mogłabym się nawet pokusić o stwierdzenie, że siedząc przede mną wyglądała jak mała, spłoszona myszka. W odniesieniu do niej to określenie można było uznać niemal za absurdalne, lecz mimo wszystko napuszyłam się lekko z dumy. W końcu nie na co dzień udawało mi się zamknąć jadaczkę Piaskowej Księżniczce, tym bardziej podczas sprzeczki.

Przyjaciółka splotła ramiona na piersi w akcie buntu i z wyzywającym wzrokiem powiedziała:

- W takim razie mów, co masz mówić. Oświeć mnie w sprawie Uchihy.

Haruno jeden - No Sabaku zero. Ale czy na pewno? Chodząc w tę i z powrotem wzdłuż wąskiej przerwy między kanapą a kawowym stolikiem, dobre dwie minuty wydeptywałam w dywanie dziurę. Oczywiście nie zdołałam przebić się przez gruby materiał, przedwcześnie wyrwana z zadumy przez warknięcie Temari. Jak zwykle z opóźnieniem uświadomiłam sobie, że jednak nie byłam absolutnie gotowa do ciężkich zwierzeń, lecz droga odwrotu została zastąpiona przez kunoichi z Suny - nieustępliwą i uczuloną na wymigi.

- On mnie rozumie, bo wie przez co przechodzę. Sam tego doświadczył. - Uznałam, że ogólnikowe informacje będą dobre na początek. Jak naiwnie z mojej strony…

- No nie mów, Uchiha to kobieta? - zadrwiła Tem, uśmiechając przy tym sardonicznie. Zawtórowałam jej, tyle że z niezręcznym wydźwiękiem.

- Chciałabym, wtedy cała ta sytuacja byłaby mniej popieprzona. - To stwierdzenie już wyraźnie zaintrygowało kobietę, która zmieniła symbolikę wachlarza z esencji kobiecości, na posmak cierpiętniczej śmierci.

Opowiedziałam Temari wszystko - począwszy od gróźb Sasuke, poprzez moje sny, wreszcie o zbrodni i kończąc na omamach. Nieraz widziałam w jej oczach szok, odrazę a nawet nienawiść, którą jednak skrzętnie starała się tłumić. Nie miałam do niej o to pretensji, zdawałam sobie sprawę jak całe to wariactwo wyglądało z boku.

Lecz nadal w tym wszystkim najgorszy był głos przyjaciółki, gdy jeszcze oszołomiona wypowiedziała moje imię. Zawiedziony, osądzający… Głos kobiety, która pragnęła tego, czego ja pozbyłam się będąc w amoku bez żadnych skrupułów.

- Sakura - podjęła, kiedy na jej oblicze ponownie wypłynął spokój i bezkresne opanowanie - to co… zrobiłaś… to jedno, ale te urojenia… - Obdarzyła mnie modrym spojrzeniem turkusowych oczu. - To nie żarty i ten drań Uchiha cię z nich nie wyleczy. Tu potrzebny jest specjalista, inny niż ty, i doskonale o tym wiesz.

- Przestań - rzuciłam ostro. Jeśli zamierzała mnie wysłać do psychiatryka, to w takim razie ja serdecznie podziękuję za taką przyjacielską troskę. Poziom złości diametralnie podskoczył w górę, mimo że jeszcze przed kilkoma sekundami byłam wdzięczna Temari, iż postanowiła nie tyrać mnie wykładem na temat niehumanitarnej aborcji i bezduszności.

- Co przestań!? - Zerwała się z kanapy, wyrzucając tym samym ramiona w powietrze. Po chwili opuściła je bezradnie z głośnym “Ugh!” i po raz kolejny roztrzepała dłonią grzywkę. Nie potrafiłam już stwierdzić, która z nas była bardziej wytrącona z równowagi - w końcu obie miałyśmy przednie ku temu powody; ja: o wpisanie na gorącą listę psychiatryka “Przypadki ciężkie i krytyczne”, Temari: o zamordowanie jej marzenia i moje dziecinne zachowanie.

- Przestań traktować mnie jak chorą psychicznie. Nie jestem wariatką!

Po zastanowieniu nagrodę za największy wkurw roku przyznałam sobie.

- Doprawdy, Sakura!? NIE JESTEŚ WARIATKĄ!? - krzyknęła, zaciskając pięści jakby zapobiegawczo, by tylko powstrzymać się przed uderzeniem mnie. - W takim razie kim jesteś? - dodała spokojniej.

Kim jesteś? Kim jestem? KIM…

Cholera!

- Sakurą - wydukałam, a zawtórował mi złośliwy rechot Temari.

- Imię się zgadza, ale osobowość już nie - dogryzła, zrywając się do chodu. Najwidoczniej miała już dość mojego widoku. Gdy była w przejściu na korytarz, postanowiłam ostatkami chęci zawalczyć o siebie i przyjaźń, która wyraźnie wisiała na cienkim włosku.

- I po co ja to wszystko mówiłam? Myślałam, że akurat ty zrozumiesz. A nawet jak nie zrozumiesz, to spróbujesz mi pomóc. Że nie odwrócisz się, myślałam… Że jesteś wystarczająco silna, by to znieść. Silniejsza ode mnie.

Spojrzała przez ramię, a z wyrazu jej twarzy i wzroku nie potrafiłam wyczytać nic więcej prócz rozczarowania.

- I chcę ci pomóc, ale cholera, Sakura… Chyba nie oczekiwałaś, że cię pochwalę i przybiję piątkę? Nie przeceniaj mojej siły. - Zacisnęła usta w wąską linię. Już miała odejść, lecz powstrzymała się przed krokiem. - Konoha nie musi się dowiedzieć. Możesz wybrać Szpital Psychiatryczny w Kiri, podobno mają świetnych psychologów, a Kankuro da ci alibi, będziemy utrzymywać, że pracujecie nad tą trucizną, Sakura… Zastanów się, proszę. - Ostatnie słowa wypowiedziała już krocząc korytarzem, by czym prędzej uciec z posiadłości Uchiha.

A mi do oczu ponownie napłynęły łzy. Coraz częściej zaczynałam się przekonywać, iż zupełnie straciłam kontrolę nad swoimi rozchwianymi emocjami. W złości, rozżaleniu i… czymś jeszcze, co rozsierdzało mnie od środka, zaczęłam walić w furii w kanapę. Kopałam drewniane części i okładałam pięśćmi miękkie poduszki dopóty, dopóki zabrakło mi oddechu pośród zziajanych haustów. Wtedy opadłam na podłogę, mocno uderzając o nią kolanami i płacząc w obicie sofy. A w głowie na zmianę, krążyły mi dwie myśli…

Kim jestem? Nie płacz, nie płacz, nie płacz…. Kim…?

Wari… Sakurą.

Niedługo po wyjściu Temari wzięłam się częściowo w garść. “Częściowo”, bo jedynym sukcesem, jakim mogłam się pochwalić było podniesienie tyłka z podłogi i znalezienie w szafce w kuchni butelki sake. Załzawiona, cudem doczłapałam do sypialni Sasuke, gdzie z pulsującym w gardle osamotnieniem osądzałam wzrokiem puste kąty. Na dłużej zapatrzyłam się w swoje odbicie w szklanych drzwiach wychodzących na las. W świetle lampy wyglądałam jak upiór z podkrążonymi, czerwonymi od płaczu oczami i zapadniętymi policzkami. Zdecydowanie schudłam, w końcu po “wybryku” mało jadłam. Byłam zaledwie cieniem dziewczyny sprzed pół roku.

Na swoje własne, pieprzone, życzenie.

Uciekłam wzrokiem od upiornego oblicza teraźniejszości, odchodząc do szafy. Przed wzięciem pełnego łyka sake, pociągnęłam nosem i po raz kolejny przetarłam powieki dłonią - piekły mnie od przełzawienia i podrażnienia od ich ścierania. Nawet nie skrzywiłam się na mocny smak alkoholu, objęła mnie znieczulica na wszystkie zewnętrzne bodźce. Jak w transie otworzyłam drewniane drzwiczki i zatopiłam rękę w wiszących ubraniach. Jeździłam dłonią po miękkich materiałach, na dłużej zatrzymując się na białym stroju z fioletowym, grubym sznurem, który Sasuke dumnie nosił jako zdrajca. Zaczęłam rechotać pod nosem, a łzy jeszcze raz uciekły z więzienia powiek. Ukucnęłam, pociągając za sobą z wieszaka ubranie, i przyciskając je do mokrych policzków, dalej śmiałam się przez płacz.

- W dupie cię mam, Uchiha - warknęłam, wciskając strój na dno szafy. Tyle że zamiast płaskiej powierzchni wyczułam metaliczne wybrzuszenie i bez zastanowienia za nie chwyciłam; było ciężkie. Kiedy wyciągnęłam je na podłogę, zobaczyłam… wielkie pudło, z okrągłym wyżłobieniem i cienki, długi patyk zakończony grubszą igłą. - Gramofon? No, no, Uchiha mają jednak gest…

Szybko zaczęłam grzebać w szafie w poszukiwaniu winylowych płyt, których znalazłam kilka sztuk. Nazwy na nich zapisane nic mi nie mówiły, więc włożyłam do urządzenia pierwszą lepszą, przecierając ją wcześniej od kurzu. Przesunęłam jeszcze gramofon nieco w lewo, w stronę gniazdka i podłączyłam do prądu. Rozpracowanie sprzętu nie było trudne, jak byłam mała tata nieraz puszczał mi muzykę z winyli na dobranoc, a ja bardziej niż wydobywającym się dźwiękiem, fascynowałam się jeżdżącą po płycie igłą i wirowaniem krążka.

Pianino i skrzypce rozpoczęły koncert, porywając mnie na nogi. Z początku bujałam się na boki, przytulając butelkę trunku do piersi, ale z czasem zaczęłam kręcić się wokół własnej osi.

I wtedy to usłyszałam - płacz dziecka. Wyraźne kwilenie, które ze śmiałością przebijało się przez wolną melodię. A ja nie przestawałam się kręcić. Wirowałam, wirowałam i wirowałam… a szloch się nasilał, a ja wirowałam coraz szybciej i szybciej, dorównując szybkości winylowej płyty, nucąc pod nosem ciche “La, la, la, la…”. Próbowałam to zagłuszyć, ale się nie dało… Nie dało, cholera!

Upadłam.

- Nie - szepnęłam, przytykając ręce do uszu. Butelka sake poczęła żyć własnym życiem i z pustym odgłosem przeturlała się po podłodze, pozostawiając po sobie śmierdzące alkoholem, mokre ślady. - Nie, nie, nie, nie, nie! - krzyczałam, kręcąc głową.

To za dużo jak na jeden dzień, proszę…

Potem zaczęłam śpiewać głośniej, znowu podnosząc się na nogi. Kolana bolały mnie od upadku, ale płacz rozdzierający moje uszy był gorszy, więc mimo wszystko wznowiłam kręcenie wokół własnej osi. I kręciłam się, kręciłam, i kręciłam i kręciłam… Aż do momentu, gdy melodia ustała. Co niesamowite, szloch dziecięcy też zaginął, a w uszach dźwięczała mi już tylko cisza.

Gdyby ktoś mnie wtedy zapytał: Jak brzmi samotność? Odpowiedziałabym: Właśnie tak.

“Kim jesteś, Sakura?”

Nagle wiedziałam, że Temari miała rację, a jej propozycja o Szpitalu Pschiatrycznym w Kiri stała się niezwykle kusząca.

“Konoha nie musi się dowiedzieć.”

Nie, nie musiała. Mogłam powiedzieć Naruto, iż potrzebuję zmiany otoczenia, bo nie chcę widywać codziennie zmartwionych oczu obcych ludzi i przyjaciół. On by zrozumiał. Łyknąłby każdy haczyk, jaki bym my podsunęła, najżałośniejsze kłamstwo. Nie musiałam męczyć się z tym wszystkim sama, specjaliści mogliby mi pomóc. Szybko przeszłabym terapię i wróciła do wioski, rozpoczęłabym nowe życie, z Sasuke czy nie, samotna ale silna. I zdrowa.

Nie! Nie byłam przecież wariatką, nie! Nie potrzebowałam innych lekarzy, niż siebie, innych lekarstw niż Sasuke. Potrzebowałam jedynie czasu. Czas leczył przecież wszystko, prawda?

Sasuke… Czas nie leczył mojej chorej miłości do niego. Nigdy.

Tylko czemu uciekł i tak długo nie wracał w chwili, kiedy najbardziej potrzebowałam swojej odtrutki na delirium?

Wrócił. Wcześniej niż przewidziałam i później niż powinien. Ale wrócił i tylko to się liczyło.

Nie spojrzałam na zegarek, jednak byłam pewna, że było już grubo po drugiej w nocy. W końcu sama położyłam się po północy, po wypłakaniu spotkania z Temari w poduszkę i przemyśleniu wszystkich “za i przeciw” jakie mi postawiła propozycją rzuconą na do widzenia.

Wszedł do sypialni prawdopodobnie najciszej jak potrafił, lecz niewystarczająco by nie naruszyć mojego płytkiego snu. Doskonale słyszałam głuche odgłosy tupania jego bosych stóp o drewnianą podłogę. Ostrożnie przewróciłam się z prawego boku na plecy, by dyskretnie podejrzeć jak Sasuke, odwrócony do mnie tyłem, ściągał w ciemnościach koszulkę. Jego blada cera mimo wszystko odznaczała się nawet w całkowitym zaczernieniu pokoju.

- Gdzie byłeś? - spytałam zaspana.

- Śpij - odparł ze spokojem. Nawet na mnie nie zerknął, jedynie zsunął z bioder spodnie i przysiadł na skraju łóżka.

- Nie powiesz mi? - Cisza sprawiła, że poczułam się winna, chociaż nie byłam pewna, czemu. -  Przepraszam, wiem, że jest ci ciężko. Że ja jestem ciężka i…

- Po prostu śpij - zarządził zmęczonym głosem.

Ułożył się obok, jednak dzieliła nas przepaść pustej przestrzeni w uniesionej pościeli. Nie ośmieliłam się jej zmącić, a płytki oddech Sasuke szybko podesłał mi informację, iż zasnął.

To cud - myślałam, gdy przy pobudce po raz pierwszy nie wyczułam odrażającego odoru. - Znak, że zdrowieję. Że naprawdę JESTEM Sakurą, a nie wariatką.

Raz, dwa, trzy… - odliczałam, a wtedy mrzonka została rozwiana. Wraz z otworzeniem oczu, rozwarłam wrota do kolejnych urojeń; sufit splamiony był rubinową mazią, która skapywała, kropla po kropli, wprost w moje rozwarte z szoku i przerażenia usta. Metaliczny posmak zrobił mi rewolucję w żołądku - czułam, jak wątpia przewracały się z boku na bok, wiążąc w coraz to ciaśniejsze supły.

To złudzenia, zamknij oczy, Sakura! Miną! I tu nastąpił przełom - a przynajmniej tak sądziłam - bo po raz pierwszy rozpoznałam omamy z marszu i bez przeszkód oddzieliłam je od rzeczywistości. Tyle że jak się okazało, nawet to nie pomogło. Zawzięcie mrugałam oczyma, zakrywałam je dłońmi i poduszką, ale za każdym razem gdy zerkałam na sufit by upewnić się, czy urojenia minęły, krew wciąż tam była. Co więcej, miałam wrażenie jakby podniebna kałuża rozprzestrzeniała się po całej powierzchni betonowego sklepienia, co dodatkowo wprowadzało mnie w kompletne rozstrojenie. Jakby na poddaszu leżał trup, a jucha przesączała się do sypialni przez jakąś dziurę, wyżłobioną przez czas lub zaciętego sprzymierzeńca prawa - szarańczę pewnego gatunku robactwa klanu Aburame, która za wszelką cenę chciała wywlec popełnioną zbrodnię na światło dzienne.

Posoka obficiej poczęła spływać z sufitu na łóżko. Niemal zahipnotyzowana obserwowałam jak czarna pościel wchłaniała kolejne milimetry sześcienne, jak materiały hydrofobowe wchłaniały wodę - wydawało się, że mogłaby pomieścić w sobie i kilka litrów krwi. Z transu wybudziły mnie dopiero mokre ślady na twarzy; starłam je wierzchem dłoni i nawet nie musiałam zerkać na skórę, by wiedzieć, że to czerwień zbroczyła jasny odcień. Od razu rozkopałam kołdrę, wyskakując z łóżka by uciec od odrażającej, lepkiej substancji, co okazało się kolejnym niefartem - wstąpiłam bowiem w jej istne morze.

Nie wiedziałam już co było gorsze: świadome czy nieświadome przechodzenie urojeń. W obu przypadkach nie miałam nad nimi kontroli, nie mogłam ich w żaden sposób zastopować, póki same nie odchodziły. Wciąż wszystko czułam, nawet jeśli wiedziałam, że to nieprawda. Fetor palonego ciała, smak i dotyk krwi, zwidy… Oddałabym wszystko, aby się ich pozbyć, wywalić na zbity pysk ze świadomości, głowy! Wrócić do czasów gdy w moim wnętrzu walczyły tylko dwie, a nie trzy Sakury - ta Prawdziwa i jej Alter Ego, bez wtryniania się koleżanki Urojonej. Lecz to wydawało się niemożliwe. Co więc mi pozostawało? Być jak statyczna ale wzburzona rzeka, która płynęła z prądem - poddać się pod władania Szaleństwa. Ktoś kiedyś podzielił się ze mną pewną życiową prawdą: “Skoro nie możesz pokonać swojego wroga, dołącz do niego.”. Nigdy wcześniej nie byłam gotowa zgodzić się z nim bardziej, niż w chwili obecnej.

Poddać się - dlaczego zawsze to najprostrze rozwiązanie było zarazem tym najbardziej haniebnym i trudnym do zaakceptowania?

“Wtedy ludzie naprawdę uznają mnie za wariatkę.”

“Ale wtedy przynajmniej nie zostaniesz wariatką.”

Nie mogłam się poddać! Wywieszenie białej flagi równało się z wpisaniem na listę Szpitala Psychiatrycznego, a na to nie mogłam przystać. Miałam wiedzę medyczną, miałam samozaparcie i cel -  osiągnięcie go wydawało się niemal drobnostką. Ale czy na pewno?

Przymknęłam oczy i uspokoiłam oddech. Już ze względnym spokojem owiałam sypialnię uważnym spojrzeniem, żeby wreszcie zauważyć jeden mankament, który powinien był już wcześniej mnie zaciekawić:  Sasuke znowu zniknął.

Morze krwi w jakim broczyłam nagle przestało się liczyć. Ważniejszy był on, jego ponowna nieobecność. Do cholery! Jak mogłam pozwolić mu się wyślizgnąć? W nocy wymigał się od jakichkolwiek odpowiedzi, więc zamierzałam pociągnąć go za język tuż po przebudzeniu, ewentualnie przy śniadaniu. Miałam dowiedzieć się, gdzie był tak długo i co ważniejsze, czy zamierzał mnie zostawić? O tak, nie wątpiłam, że właśnie po to uciekł… Po spokój, aby przemyśleć sprawę życia z Popieprzoną Kobietą.

Biegałam po domu przeszukując każdy kąt. Z początku odwracałam się co chwilę za siebie i żałowałam pozostawionych po sobie śladów krwi, lecz tylko do momentu. W końcu dosadnie wszczepiłam w głowę myśl “Te obrazy są tylko w twojej głowie” i uśmiechałam się zwycięsko do nawet tych najmniejszych plamek ze świadomością triumfu.

Tyle że Sasuke i tak nigdzie nie było.

Zawiedziona i wkurzona postanowiłam zapalić. Gratulowałam sobie w duchu wczorajszego pomysłu zakupienia jednej paczki mocnych grubych w drodze powrotnej ze Szpitala - tak, Sakura, wciąż stać cię na błyskotliwość! Z impetem otworzyłam szklane drzwi wychodzące na tył posiadłości Uchiha i… I natychmiast wywaliłam pudełko śmierdzących paluchów pod swoje nogi, widząc jak mój ukochany - cały spocony i bez koszulki - wymachuje w tę i we w te kataną.

Sasukeeeeeee!!! - miałam ochotę krzyknąć, ale głos ugrzązł mi w gardle, kiedy dostrzegłam chęć mordu w czarnych ślepiach. Nie zauważył mnie, przez co nie krył żadnych emocji w swojej mimice twarzy i całkowicie oddał się treningowi. Jednakże z perspektywy bocznego obserwatora to wcale nie wyglądało jak zwykły trening. Raczej jak walka, zacięty pojedynek… Tylko z kim? Z muchą? Przed Sasuke nikt nie stał, nawet ćwiczebny pachołek, lecz on wymachiwał ostrzem z energią godną prawdziwego fanatyka, którym nie wątpiłam, iż był.

- Sasuke? - zaryzykowałam.

Reakcja? Brak. Tylko zamach, zamach, zamach i zamach! I wtedy to zauważyłam, ten delikatny ruch warg… On szeptał! Tylko po co, do ko…

“Po zabiciu Itachiego miałem różne przywidzenia. Mój brat był zjawą. Dręczył mnie, najczęściej przy treningach, ale wystarczyło przeciąć go kataną, by zniknął na dłużej. To wszystko minęło tuż przed wojną.”

- Minęło, co? - mruknęłam do siebie, wychodząc boso na trawę. Poranek był wyjątkowo ponury i dość chłodny, przez co ździebełka drażniły mi stopy zimnym dotykiem, a wiatr chlastał po gołych nogach i odkrytych ramionach. Normalnie natychmiast zawróciłabym do domu, ale kiedy chodziło o Sasuke, nigdy nie postępowałam w normalny sposób. Przekleństwo czy błogosławieństwo?

Pierwsze!

- Przecięcie go kataną już nic nie daje, co? - Udało mi się skupić na sobie uwagę ukochanego. Jego zagubiony wzrok był fascynujący. - Powtarzanie, że to tylko urojenia też nie. Chyba razem siedzimy w  tym bagnie.

- Ty w tym siedzisz - warknął, ponownie przecinając powietrze kataną. - Ja trenuję.

Wywróciłam oczyma. Wyśmiałam swój durny pomysł, iż Sasuke mógłby od tak przyznać się do jakichkolwiek symptomów znaczących o jego urazach psychicznych.

- Nie jestem głupia - syknęłam przez zaciśnięte zęby. Skoro już odkryłam jego mały sekret, za nic nie zamierzałam odpuścić, a wycisnąć wyczerpujące odpowiedzi.

- A ja taki jak ty. - Przyłożył katanę na stryczek do mojej szyi. - Nie porównuj nas, bo nie ma czego.

Podniosłam podbrudek, pozwalając ostrzu na delikatne wciśnięcie w skórę.

- Dalej, zrób to, pozbądź się problemu - mówiłam, wyzywając spojrzeniem. W jednej chwili poczułam ogromną odrazę do Sasuke. Tę nienawiść, jaka przepełniała mnie już tak wiele razy, jednak która ostatnimi czasy gdzieś się ulotniła. Teraz wróciła, w dodatku z doładowanymi akumulatorami i dodatkowym dopalaczem.

Uchiha zaśmiał się zimno, z wyższością - myślałam, że szlag mnie trafi!

- Jesteś walnięta.

Cudnie!

- Odezwał się! - Nie wytrzymałam, do diaska! Co tej drań sobie wyobrażał! - Facet, który zamordował swojego brata i walczy z jego zjawą! Niezrównoważony psychicznie zdrajca, który staje po tej stronie bitwy, jaka aktualnie mu pasuje. Uważasz się za lepszego? Rozczaruję cię, bo nie jesteś! Ile razy przystawiałeś mi ostrze do gardła, co?! Myślisz, że to jest normalnie? Że ty jesteś normalny!?

Dyszałam, ciężko oddychając, a każdemu głębszemu oddechowi towarzyszył ból powodowany wciśnięciem katany w skórę. A Sasuke? Nawet nie mrugnął! Zawiesił się, zapatrzył w jakiś punkt na mojej twarzy, nawet nie potrafiłam określić, jaki. Po prostu lustrował pustym wzrokiem moje oblicze, jakby znajdował się w zupełnie innym świecie. Co za ironia, przypomniało mi to jednego pacjenta, którego odesłaliśmy na oddział psychiatryczny…

Zaśmiałam się chytrze.

- I nawet zamyślasz się jak wariat - zadrwiłam. Ostrożnie, w przypływie odwagi i prawdopodobnie głupoty spowodowanej silnymi emocjami, złapałam za ostrze i odsunęłam je od siebie. - Serio wciąż uważasz się za normalnego?

- Zamilcz! - zagroził, znów stawiając katanę na sztorc; nie umknęłam zimnej stali.

- Powiedziałam, zrób to - dalej prowokowałam. - Czy nie tego zawsze chciałeś - pozbyć się mnie? Nigdy nie szanowałeś mnie jako członka drużyny siódmej, nie mówiąc już o uznawaniu za swoją towarzyszkę broni. No dalej, do cholery! - krzyknęłam, lecz gardło ścisnęły mi niespodziewanie łzy. Myślałam, że się nie boję, jednak były to złudne nadzieje. Niemal sikałam w majty ze strachu!

Wtedy naszła mnie okropna myśl: Co ja najlepszego zrobiłam? Przecież to Sasuke Uchiha, zabije mnie bez mrugnięcia okiem! Tyle że mój ukochany nawet nie ruszył najmniejszym palcem, wpatrywał się uparcie w moje oczy i męczył tą koszmarną niewiedzą, niepewnością… Cierpliwością, jaką mi ofiarował. Bo przecież wystarczył jeden krótki ruch nadgarstkiem, a moja szyja zostałaby rozcięta z kuriozalną łatwością.

Kiedy Sasuke się poruszył, ekspresowo zacisnęłam powieki, spinając przy tym wszystkie mięśnie ciała. Byłam pewna, że już za moment poczuję rozdzierający ból, a życie uleci ze mnie wraz z tryskającą fontanną z tętnicy krwią… Lecz zamiast tego rozluźniłam się pod subtelnym dotykiem dłoni cudownego mężczyzny na policzku. Otarł z niego łzy.

- Dlaczego po prostu znowu nie odejdziesz? - spytałam płaczliwie. Te kolosalne huśtawki nastrojów zaczynały mnie dobijać… - Albo czemu nie obiecasz, że zostaniesz już na zawsze? Po cholerę dręczysz mnie tą niepewnością? Kiedy znikasz tak jak przedwczoraj, na tak długo… To mnie dobija, Sasuke, wtedy mi się pogarsza i… I myślę o rzeczach złych. Tracę wiarę w to, że jestem normalna i zaczynam wierzyć, że… Że…

“Że wariuję” utknęło mi w ustach, jak wymiociny, które w ostatnim momencie udawało się połknąć. Duma i paniczny strach, iż mogłoby okazać się prawdą, blokowało mi również zdolność logicznego myślenia. Dostąpiłam istnego umysłowego paraliżu.

- Nie jesteś wariatką.

Powiedział wariatowi wariat! - dodałam zgryźliwie w myślach.

- Więc kim? - spytałam tępo, niemal odruchowo.

- Sakurą - odparł bez zastanowienia. Moje myśli ożyły! “Sakurą” - czyż nie to odpowiedziałam Temari? Przypadek?

- A jednak wtedy wyzwałeś mnie od wariatek - sparowałam, nie wierząc w zgodność naszych osądów.

Uśmiechnął się… nad wyraz smutno.

- Bo przesadziłaś. - Ciepło dłoni Sasuke znikło, a sam jej właściciel schował katanę w pochwę i z wolna ruszył do domu. Z lekkim opóźnieniem podreptałam za nim. To nie był koniec naszej rozmowy!

- Przesadziłam? - drążyłam z kpiną, podążając za swoim samcem alfa. - Przykro mi, że nie mam władzy nad skalą popieprzoności moich urojeń. Niektórzy mają mniej szczęścia i nie widzą jedynie zjawy swojego brata.

Przeszliśmy przez salon. Uchiha prawie zupełnie nie zwracał uwagi na moje paplanie. Równie dobrze mogłam gadać do ściany, a nie odczułabym różnicy. W korytarzu zapadła między nami zupełna cisza, a ja poczułam się cholernie zignorowana. Dopiero w sypialni zostałam obdarzona uwagą.

- Nic mi na to nie odpowiesz?

- Nie - mówił, odsznurowując pochwę z kataną od pasa. Oparł ją o szafę.

Prychnęłam, spuszczając zirytowana wzrok na podłogę. Dopiero wtedy przypomniałam sobie o nieprzyjemnej pobudce i odetchnęłam z ulgą, nie widząc na panelach nawet śladu po morzu krwi. Jeszcze tego brakowało, bym znowu zdenerwowała Sasuke tymi durnymi zwidami.

Podniosłam wzrok.

- A wytłumaczysz mi chociaż, gdzie zniknąłeś na ponad dzień?

- Nie - z tym słowem zbliżył się do mnie. Musiałam zadrzeć głowę, żeby nadal hardo mierzyć się z jego niewzruszonym spojrzeniem.

- A cokolwiek mi powiesz? - spytałam nieco struchlała i rozmiękczona tą niesamowitą bliskością. To było okropne - wystarczyło, że Sasuke zmniejszył dystans nas dzielący niemal do minimum, abym całkowicie straciła opanowanie i wcześniejszą brawurę. Przeklęty!

Bezczelnie pokiwał na tak, ponownie otulając mój policzek swoją tak cudownie chłodną i szorstką dłonią.

- Że trudno jest z tobą być.

W pierwszej chwili tylko wybałuszyłam oczy, ale szybko się zreflektowałam i z zadziornym uśmieszkiem, odparłam:

- Z tobą wcale nie prościej.

Kąciki ust Sasuke też uniosły się w ten tajemniczy, psotny sposób, który mnie przyprawiał o dreszcze podniecenia. Oliwy do ognia dolewały te małe kółeczka, jakie wyznaczał kciukiem na skórze policzka.

- Więc co nas razem trzyma? - spytał zaczepnie, ponętnym głosem. Drugą ręką niespodziewanie oplótł mi na talii, zagarniając bliżej siebie. Czułam już co się święci i bynajmniej nie zamierzałam oponować...

- Chyba właśnie to.

Napięcie między nami sięgnęło zenitu - Sasuke pocałował mnie z zawziętością tak piękną, że aż brakło mi tchu. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo stęskniłam się za jego bliskością, za dotykiem jego skóry, za oddechem na policzku, karku…

Ukochany ułożył dłonie na moich pośladkach, z zażartością je ściskając i niespodziewanie podnosząc całe moje ciało. Zareagowałam odruchowo, prowadzona przez pożądanie i oplotłam nogami biodra Sasuke, miętoląc w dłoniach i jego włosy. Wtedy on, nie przerywając zachłannych pocałunków, naprał naszymi ciałami o ścianę za mną, przyciskając do niej z ogromną mocą, która wydusiła ze mnie cichy jęk. Nie miała dla siebie nawet wolnego milimetra, ciało Uchihy tak szczelnie przylegało do mojego, nasze zmęczone, podniecone oddechy złączyły się w jeden rytm, którym się napawałam. To było cudowne… Jego ręce wszędzie, gdzie ich potrzebowałam, pocałunki tam, gdzie skóra paliła najsilniej z tęsknoty…

Wtenczas Sasuke musiał uznać mnie za za ciężką, bo oderwał nas od ściany i wolnym krokiem przeszedł przez pokój. Natomiast kiedy rzucił mną o łóżko, nie było w tym nic łagodnego, ale kim byłam, żeby wybrzydzać? Jedynie słabą kobietą, która z uległością pielęgnowała każdy moment rozkoszy z ukochanym mężczyną.

Nieporadnie chwycił za krańce mojej koszulki, próbując ją ściągnąć, jednak za późno uniosłam ręce by mu to umożliwić - Sasuke wolał posłużyć się swoją siłą i rozdarł t-shirt. Nie przejęłam się tym, a jedynie zaśmiałam krótko na jego niecierpliwość - koszulka i tak była jego. Dreszcze przeszły mi wzdłuż kręgosłupa kiedy szorstkimi dłońmi przejechał po mojej talii i wyżej, w okolice piersi… Jęknęłam, kiedy zaczął pieścić skórę również pocałunkami.

Będąc w emocjonalnym amoku ledwo zarejestrowałam moment, w którym Sasuke pozbył się reszty naszych ubrań. A wtedy zalała mnie kolejna fala rozkoszy, kiedy poczułam jego ruchy we mnie. Zatapiałam się w poduszki, nikłam egzystencjalnie, by na koniec przeżyć chwilę świętego uniesienia.

Ukochany opadł na poduszkę tuż obok, w dalszym ciągu częściowo przylegając do mnie ciałem. Leżał na brzuchu, z lewą ręką przerzuconą na moją klatkę piersiową; między palcami przekładał pasma moich włosów, a gorącym oddechem owiewał równie rozgrzany policzek.

- Sasuke? - wyszeptałam, kiedy ustatkowałam już oddech. Ten jedynie odmruknął, na znak, że słucha. - Odejdziesz, prawda?

Spiął się. A potem podniósł lekko głowę, aby móc ponownie zahipnotyzować mnie magią czarnych tęczówek.

- Oczekujesz tego? - spytał zachrypłym po stosunku głosem.

- Nie.

- Więc przestań o tym bez przerwy pieprzyć.

Przestałam.

A tu macie poprzednią wersję końcówki. Wyszła mi tak komicznie (przynajmniej wg mnie), że postanowiłam ją zmienić. Ale co tam, pośmiejcie się! Takie kwiatki mi wychodzą, jak piszę po pierwszej w nocy… :

Uśmiechnął się… nad wyraz smutno.

- Przez zirytowanie. - Ciepło dłoni Sasuke znikło, a sam jej właściciel schował katanę w pochwę. - Gdybym tak sądził, siebie też musiałbym nazwać wariatem.

Więc jednak moje podejrzenia były prawdziwe - wciąż widział zjawę Itachiego. To dziwne, ale dzięki temu zrobiło mi się lżej na duszy. Ta świadomość, że nie byłam jedyną skażoną przez urojenia, budowała.

Postanowiłam jeszcze przycisnąć chwilowe szczęście w grze “Pytanie-odpowiedź”, w jakich zazwyczaj przegrywałam nie tylko z Uchihą.

- Gdzie… Gdzie zniknąłeś na całą noc i dzień? - spytałam, kiedy mój ukochany podnosił z ziemi swój T-shirt.

- Myślałem, że już skończyliśmy się kłócić na dziś?

Zmarszczyłam brwi, całkowicie zbita z pantałyku.

- Czemu do razu kłócić? Chciałam po prostu wiedzieć…

- Nie.

- Co nie?

- Nie powiem ci.

- Ale dlaczego!? - zaprostestowałam. - Przyznaj się, byłeś na dziwkach!

I tu Sasuke zrobił coś nad wyraz dziwnego i do niego niepodobnego: ujął delikatnie moją dłoń i splótł ze sobą nasze palce

- Nie.

- Nie, że nie byłeś, czy nie, że się nie przyznasz? - wydukałam, nagle skrępowana subtelnością gestu sprzed chwili. Uchiha natomiast zamiast odpowiedzieć, postanowił wepchnąć mnie w łapska kolejnych niepewności i pociągnął za sobą w stronę domu łagodnym szarpnięciem. - Ciężko cię rozgryźć, wiesz? - dodałam po kilku krokach.

- Wiem - odparł równie obojętnie jak wcześniej oraz, również jak wcześniej, zaskoczył swoim zachowaniem i, łapiąc mnie w zagłębieniu kolan, przerzucił sobie przez ramię.

- Co ty wyrabiasz!? - wrzasnęłam obruszona.

- Niosę cię - powiedział jak gdyby nigdy nic, podrzucając mnie przy tym lekko w górę, aby wzmocnić uścisk.

Worek do tragania sobie znalazł!

- Mam nogi - warknęłam, mając serdecznie dość wiszenia głową w dół, nie wspominając już o tym, że po krwawym przebudzeniu wciąż zbierało mnie na wymioty.

- Ładne, ale za wolne.

- A gdzie ci się śpieszy? Jest ranek.

- Do łóżka.

Do łóżka? Że spać? - pytałam siebie jak głupek. I wtedy mnie olśniło! “Do łóżka” w języku mężczyzn przecież oznaczało seks!

Libido jak na zawołanie wesoło wzrosło, a mi z ust wymsknęło się ciche “Och!”, które Sasuke skwitował śmiechem i pomrukiem na temat tego, iż przez dwie noce nie miał ze mnie żadnego pożytku. Bo w końcu byłam jedynie seksualną zabawką...

A tu macie wizję Mitshie na ostatnią scenę, na seksy SS (uwielbiam cię, haha!):

- Sakura, poczekaj - powiedział nagle, przerywając pieszczoty.

- Tak? - spytała.

- Skarpetki.

- Ach tak! Zapomniałam! Nie chciałabym porobić ci śladów na panelach!

- Jak ty wszystko rozumiesz, Sakura.

- Och, Sasuke!

- Och, Sakura!

*młamłamłamłamła*

Od Autorki: HAPPY VALENTINE’S DAY! Macie i seksy z tego powodu xdd Tyle że nie sprawdzone, bo Ann nie miała czasu, a mi się nie chciało, heeh…. (A tak wgl, to mam takie głupie wrażenie, że opowiadanie wymsknęło mi się spod kontroli, bo ten rozdział w pierwowzorze wyglądał zupełnie inaczej, ale kto by tam to patrzył…)

No cóż, ja wciąż walczę o przetrwanie na uczelni. I powiem wam, że w tej sesji przeszłam już chyba kilka małych załamań i módlcie się oraz trzymajcie kciuki, żebym zdała dwie poprawki, które mi zostały, bo inaczej chyba wpadnę w depresję jak odpadnę już na pierwszym roku :( Chyba przeceniłam swoje siły na zamiary. A takie moje małe porażki życiowe niestety oddziaływują negatywnie na moją wenę. Dobra, koniec tego smęcenia…

Wiecie, czego się ostatnio dowiedziałam, a co podniosło mnie na duchu!? Że te dwie maszkary, Miku i Akemii, którym zawsze zazdrościłam długości notek, piszą większą czcionką niż ja! (Tak, musiałam Nikiro!) Ja klepię drobnym Times 11, a one: Miku Times 12, Akemii Times 14 lub 15!!!! Więc na moje ten rozdział (bez fragmentów ekstra) ma prawie 15str, na Miku 16,5str a na Akemii 23str! O tak, teraz moje samoocena troszkę podskoczyła ^^

A, no i bym zapomniała o prawach autorkich! “Nie” Sasuke jest cytatem z GAT Akemii :)

A teraz idźcie, kochajcie się, twórzcie szczęście i spędzajcie ten dzień/wieczór/NOC z waszymi drugimi połówkami, albo tak jak ja - zapijając brak faceta z siostrą przy dobrej komedii romantycznej, smacznym jedzeniu i winku <3

Do następnego!

Już tylko dwa zostały…

Ps. od Miku - Też wam ludki życze wesołych i udanych Walentynek :) Ej, ej!!! Ja tylko zwykłą standardową 12'tką pisze :P To Akemii rozwala system z jej rozmiarem czcionki xDD Ja jestem grzeczna :X