9.It’s hard to say goodbye.

“Tak bardzo pozostali sami,

tak bardzo bez jednego słowa

i w takiej niemiłości, że cudu są godni

(...)ale nie ma już ratunku dla niego i dla niej.”

~W. Szymborska

Z fascynacją obserwowałam przez szybę Sasuke, który sprawnie przecinał powietrze kataną. Bez koszulki podarował mi cudowne przedstawienie ruchów swoich mięśni, co dodatkowo uwydatniało poranne, jeszcze dość nieśmiałe słońce, jakie dopiero wychylało zza ściany drzew. Kto by pomyślał, że rozpoczęcie dnia o wczesnych godzinach porannych może mieć jakieś plusy? Dla takich plusów mogłabym chodzić niewyspana nawet codziennie.

Rozsunęłam oszklone drzwi balkonu najciszej jak potrafiłam, nie chcąc aby moja obecność została przedwcześnie odkryta. Pragnęłam jeszcze chwilę pozostać niezauważoną, jeszcze chwilę móc bezkarnie wpatrywać się w sylwetkę Sasuke, jeszcze tylko chwilę…

Niefortunnie plan spalił na panewce, gdyż w ciągu sekundy czarne tęczówki namierzyły moją na w pół nagą postać niczym najlepszy elektroniczny radar chakry. Nieco struchlałam, oczekując porywczej reakcji, która nie nadeszła. Wzrok ukochanego jedynie leniwie prześliznął się wzdłuż sylwetki, by potem szybko powrócić do pierwotnego obiektu westchnień - katany. Ja natomiast, popieszczona ówcześnie o przyjemne dreszcze, ruszyłam do Sasuke przez trawnik, ubrana tylko w krótkie materiałowe spodenki od piżamy, przewiewną aksamitną bluzeczkę i - o chwała! - w mięciutki i ciepły, ale też bardzo rozciągnięty i rozpięty sweter. Niemniej, lekki, porannie chłodny wietrzyk wciąż smagał moje gołe nogi, a rosa i zimne źdźbła trawy łaskotały w stopy. To jednak nie było ważne - w głowie jaśniał mi tylko buziak na dzień dobry, jaki zamierzałam skraść z ust Uchihy, udając wyrafinowanego złodzieja.

Stając naprzeciw Sasuke, w figlarnym uśmieszkiem wyciągnęłam dłoń, chcąc popieścić nią policzek mojego mężczyzny, tak po prostu poczuć ten mleczny aksamit pod wrażliwą skórą paliczków. Tyle, że on postanowił pokrzyżować mi plany i odchylić głowę w idealnym momencie, by moja ręka mogła jedynie zawisnąć w powietrzu. Tak właściwie mogłam to przewidzieć...

- Nie za wcześnie na trening? - spytałam nieco rozdrażniona.

- Urojenia cię obudziły? - dogryzł, zamiast odpowiedzieć.

- Nie - odparłam miękkim głosem. I, o dziwo, nawet nie skłamałam. - A ciebie Itachi?

Auć, nacisnęłam komuś na odcisk! Ostrzegające spojrzenie natychmiast zasznurowało mi usta.

Oczywiście tylko na moment.

- Chcę buziaka - burknęłam buńczucznie, jak tylko potrafiło dziecko lub urażona kobieta, dodatkowo robiąc przy tym smutną minkę. Skoro stanowczość i wredota nie podziałały, to może milutki uparciuch da radę?

I dał! Najlepszym tego dowodem było parsknięcie śmiechu Sasuke, które dodatkowo zwieńczył psotny uśmiech. Ojej, ale motylki w moim brzuchu się z tego względu ucieszyły!

- Nie zasłużyłaś sobie.

- Za to ty tak - wciąż walczyłam.

Patrzył na mnie prawie obojętnie. Prawie, bo doskonale widziałam, że przez te fałszywe soczewki  przebijało się rozbawienie.

Victoria! - wykrzyknęłam w myślach, gdy usta Sasuke nareszcie zetknęły się z moimi. Niestety zawsze wszystko co dobre, szybko się kończyło, a w tym wypadku… zadziwiająco szybko. Bowiem za delikatnym muśnięciem nic już nie przyszło. Doprawdy, co ten Uchiha wyprawiał! Chciałam buziaka, a nie jego marną imitację! Czułam taką irytację, że to aż fizycznie bolało; usta świerzbiły i domagały się o więcej czułości, owiane jedynie chłodnym powietrzem. Ugh!

- O więcej musisz zawalczyć - mruknął, cofając o krok.

- Co?

- Będziemy walczyć. Dostaniesz prawdziwego buziaka, jeśli wygrasz - wyjaśniał, jeszcze zwiększając dystans nas dzielący.

Nie, nie, nie, nie! Chciałam go blisko, bliziutko, jak najbliżej, skóra w skórę, oddech w oddech! A nie cholera walczyć!

- A jak przegram?

- To ja dostanę buziaka.

Okej, ten układ mi bardziej odpowiadał, chociaż nie widziałam w nim żadnej logiki, co też postanowiłam uświadomić Sasuke, który wciąż i wciąż się oddalał.

- A może uznamy, że przegrałam i od razu przejdziemy do konkretów?

- Nie.

Ach, no tak. Słynne “nie” z wczoraj.

- Dlaczego? - wywarczałam. Czy Sasuke naprawdę nie wiedział, że dziecko ogarniała fanatyczna złość, jeśli zabierało mu się cukierka? Z odtrąconą kobietą było identycznie.

- A kiedy ostatnio trenowałaś? - krzyknął już ze znacznej odległości, niespodziewanie rzucając w moją stronę wyciągnięty zza pazuchy sztylet. Schwyciłam go zwinnie w locie, w myślach odpowiadając sobie na pytanie Sasuke: Stanowczo zbyt dawno.

- Zgoda, ale masz zakaz używania sharingana!

Niechętnie ustawiłam się w pozycji bojowej, podwijając wcześniej rękawy swetra po łokcie. Początkowo nastawienie do walki miałam obojętne, ale kiedy Uchiha zaczął biec przed siebie na pełnych obrotach, ruszyła mną nagła ekscytacja. Bez problemu umknęłam katanie Sasuke i przekoziołkowałam w przewrotach w tył kilka metrów. Wyprostowawszy się wzmocniłam uścisk na sztylecie, który wydał się idealną bronią w połączeniu z techniką siły odziedziczoną po Tsunade. Przebiegły uśmiech sam wypłynął mi na usta, gdy tylko ułożyłam w głowie plan ataku i z impetem naparłam na przeciwnika. Przesłałam chakrę zarówno do stóp - by zwiększyć szybkość biegu; jak i do dłoni oraz mięśni rąk, tak jak zawsze instruowała mnie Piąta, aby uścisk stał się stalowy, a uderzenie mocne niczym zderzenie ze skałą.

Głośny brzdęk starcia dwóch ostrzy przebiegł po całym podwórzu, obijając się głuchym echem od konarów drzew. Patrząc Sasuke prosto w oczy z szaloną determinacją, dawałam mu do zrozumienia, że rozbudził we mnie ducha walki. Skoro już śmiał zadrzeć z Sakurą Haruno, to musiał ponieść tego konsekwencje. Zamierzałam poczęstować go swoją siłą, którą nie mógł pochwalić się niejeden mężczyzna i pokazać, jaki błąd popełnił, wyzywając na pojedynek najsilniejszą kobietę w wiosce.

Odskoczyliśmy od siebie, jednak tylko na chwilę. Już po sekundzie zgodnie ruszyliśmy do starcia i na tym polu to ja okazałam się sprytniejsza; tuż przed kolejnym zderzeniem broni, zamiast odeprzeć atak, najnormalniej w świecie go uniknęłam, kucając i następnie wyprowadzając kopnięcie z przysiadu. I nawet nie minęłam się z celem! Naprężając wszystkie mięśnie w nodze i dodatkowo wzmacniając ich moc chakrą, walnęłam w ciało Sasuke, wysyłając je wprost na rosnące dwadzieścia metrów dalej drzewo.

- Shannaro! - krzyknęłam, podskakując w miejscu i unosząc rękę w akcie małego zwycięstwa. Z nieodpartą dumą zerkałam na Uchihę, który podnosił się właśnie z ziemi, ocierając przy okazji czoło z potu. Oczywiście wiedziałam, że zapewne była to moja jedyna wygrana w tym starciu; tylko idiota spodziewałby się górowania nad Sasuke. Ewentualnie jeszcze Naruto, ale on akurat, w przeciwieństwie do mnie, wpisywał się do wspomnianej kategorii.

- Nie ciesz się za wcześnie - przemówił Sasuke i… zniknął.

Już w skupieniu zaczęłam przeszukiwać wzrokiem okolicę. Pierwsze spojrzenie rzuciłam w stronę wejścia do domu, ale od razu odgoniłam z głowy myśl, jakoby mógł się tam schować -  bo po co? To nie w stylu Uchihy tak ukrywać się po kątach, czy bawić w chowanego. Las za posiadłością również zmierzyłam jedynie powierzchownie, zresztą nawet gdyby Sasuke tam był, zapewne nie udałoby się mi go dostrzec. Od zawsze znikał jak prawdziwy mistrz; ilekroć uciekał z mojego - a właściwie naszego - życia, odnalezienie jego kryjówki kwalifikowało się do misji z rangi S, albo nawet N - niemożliwej do wykonania.

Zadarłam głowę, sprawdzając ostatnią pozostałą możliwość - powietrze - ale i stamtąd nikt nie spadł. Z irytacją wykonałam obrót wokół własnej osi, w czasie którego jeszcze raz wściekłym wzrokiem zmierzyłam całą przestrzeń. Nienawidziłam, kiedy ktoś unikał walki wręcz w taki sposób, tłumacząc się “odpowiednią taktyką”. Tak, taktyka była odpowiednia, jeśli dana osoba w zamiarze miała wyprowadzenie przeciwnika z równowagi. W tym wypadku plan Sasuke sprawdził się świetnie!

Wtedy poczułam mocne kopnięcie w plecy, pod wpływem którego wygięłam ciało niczym łuk i jęknęłam z zaskoczenia i bólu. I zapewne upadłabym na kolana, gdyby kolejny cios Sasuke nie nadszedł od frontu; ledwo zdołałam dostrzec zmierzające ku mnie kolano, a już czułam je na brzuchu. Na szczęście zdążyłam napiąć wszystkie mięśnie skośne i poprzeczne, co nieco złagodziło boleść, ale nie zmniejszyło zasięgu lotu i upadku.

- To wyszliśmy na remis - usłyszałam dumny głos Uchihy nad sobą. Powoli, jeszcze nieco odurzona po ataku, powędrowałam wzrokiem w górę jego sylwetki, finalnie zawieszając go na beznamiętnej minie. O zadowoleniu z walki świadczyły jedynie niewielkie ogniki radości w czarnych tęczówkach.

- Zaraz się odpłacę.

- Jeszcze zobaczymy.

Podszedł do mnie, wystawiając rękę do pomocy we wstaniu. Z delikatnym uśmiechem i chętką na dalszą walkę, uniosłam dłoń, by skorzystać z zaoferowanej pomocy… I wtedy wszystko się zaczęło.

Z n o w u .

Czerwień sharingana błysnęła w oczach Sasuke, a sama jego ręka nie chwyciła mojej, tylko obrała sobie za cel zupełnie inną część ciała - szyję. W jednej chwili zostałam odcięta od tlenu. Palce ukochanego wbiły mi się boleśnie w skórę; przydługie paznokcie rozcinały ją do krwi, która stróżkami spływała w dół. Napinając mięśnie bicepsu, uniósł mnie, co spowodowało jeszcze większy nacisk siły na moim podgardle. Cierpiałam istne katusze, walcząc o jakikolwiek, chociażby najpłytszy oddech, jednak bezskutecznie. Dławiłam się strachem i niezrozumieniem, przerażona nagłą zmianą Sasuke. Jego zachowanie było przecież tak cholernie nielogiczne! Do diaska, nie mogłam oddychać i z zażartością godną lwa goniącego za antylopą, wierzgałam nogami. To jednak sprawiało jeszcze większy ból, tak też szybko zaprzestałam upartych prób. Nie wiedziałam, co się dzieje, co robić, jak błagać ukochanego o litość… W oczach już mi pociemniało, a po policzkach spłynęły łzy. Ostatkami sił zamierzałam podrapać ręce Sasuke, sprawić mu ból, choć w najmniejszym stopniu porównywalny do tego, który sama odczuwałam.

Ale wtedy upadłam na kolana i złapałam w płuca życiodajny oddech. Z trudem, bo miałam wrażenie, jakby ktoś dosłownie zmiażdżył mi tchawicę, a na szyi wciąż czułam resztki gniotącego dotyku. Z przestrachem w oczach, rozmasowując obolałe miejsce, spojrzałam na Sasuke. Stał dumny i wyprostowany, w ręce dzierżąc katanę. Wystawiał ją na sztryc i w momencie, gdy to dostrzegłam, wiedziałam już, co nastąpi dalej. Nie zdążyłam jednak odskoczyć, ani nawet mrugnąć, a błyszczące ostrze przeszyło mnie w brzuchu na wskroś. Krzyknęłam żałośnie, czemu zawtórował złowieszczy śmiech Uchihy, niegdyś tak bliski memu sercu, teraz tak odległy jak brzeg nowego lądu na horyzoncie podczas morskiej podróży. Splunęłam krwią na rękojeść, wybałuszając oczy i trzęsąc się z bólu. Znowu nic nie rozumiałam i co chwila zapytywałam siebie w myślach, jak mogło do tego dojść.

- Zadźgałaś je? - spytał nagle czule Sasuke, szepcąc mi te słowa do ucha niczym najmilszy komplement. Jego głos był jedwabisty, tak spokojny i kojący dla duszy, a zarazem brutalny w odniesieniu do sytuacji. - A może użyłaś medycznego jutsu, co?

Nie odpowiedziałam, uderzona przez przedziwne uczucie deja vu. Mogłam przysiąc, że już słyszałam te słowa…

I słyszałam! Wtedy, w dzień po popełnieniu zbrodni, gdy przyszłam do posiadłości Uchiha.

- Przestań - wysyczałam, ubarwiając głos w jad pogardy. - Drugi raz nie nabierzesz mnie na to samo. Tego bólu nie ma, tej krwi też nie, nic nie jest prawdziwe!

I rzeczywiście, jak na zawołanie wszystko minęło. Ja wciąż siedziałam na ziemi z obolałym tyłkiem, a Sasuke stał nade mną z wyciągniętą ręką, którą bez zastanowienia gniewnie odtrąciłam. Z równą zażartością wstałam z miejsca i zaczęłam atakować klatkę piersiową przeciwnika pięściami wzmocnionymi chakrą.

- Miałeś! Nie! Używać! Sharingana! Draniu! - krzyczałam z każdym kolejnym uderzeniem. Ogarnęła mnie prawdziwa furia i zamierzałam dać jej upust i to bardzo szybko. Do ataku dołączyłam kopniaki, nie pozwalając Sasuke na jakikolwiek kontratak. Uderzenie następywało po uderzeniu, a chakra uciekała z mojego ciała niczym opary gorąca od wysiłku.

- Nie użyłem go!

- Nie kłam! - ryknęłam wraz z kolejnym kopniakiem. Niefortunnie został on zatrzymany przez ramiona Sasuke, przez co utknęłam w głupiej i niewygodnej pozycji, stojąc w rozkroku z uniesioną nogą.  

- Nie kłamię, uspokój się - odparł łagodnie ze szczerością, której nie mógłby sfałszować.

Puścił moją nogę. Ulżyło mi, chociaż wciąż pozostawałam w szoku i rozdrażnieniu. Nie chciałam uwierzyć. Co się stało, skoro nie aktywował sharingana? Nic już nie rozumiałam.

- Znowu zrobiłeś to samo, dlaczego? - kontynuowałam tyradę, nie dając sobie nic wytłumaczyć. Nic tu nie trzymało się kupy! - Znowu mnie dusiłeś i przebiłeś kataną, nie wymiguj się. Ale po co, wytłumacz mi! Po cholerę roztrząsasz wszystko od podstaw, sprawę dziecka? Czemu mnie dręczysz? Sprawia ci to taką przyjemność? Jesteś sadystą, a może to twoje wariackie zboczenie, co? Rajcuje cię cudza krzywda, tak?

Złapał mnie za ramiona, potrząsając.

- Co ty w ogóle pleciesz?

- Bo zrobiłeś…

- Nic nie zrobiłem! - wrzasnął mi prosto w twarz, by po chwili uwolnić z uścisku silnych rąk. Następnie zawtórował niemal szeptem: - Nic nie zrobiłem, Sakura.

Zdębiałam, a w głowie zakręciło mi się z nadmiaru informacji.

- Ale ja widzia… widziałam przecież, Sasuke! - walczyłam desperacko. - A ty…

- Ja nic, Sakura! Ja tylko stałem i czekałem aż chwycisz moją rękę. To ty się zawiesiłaś!

- Nie… nie, to nie tak… - szeptałam płaczliwie, a z oczu popłynęły mi łzy. Zaczęłam się powoli cofać. - Widziałam…

- Może i widziałaś, ale to, co widziałaś, nie było moją sprawką.

- Więc czyją? - spytałam głucho.

Jak mogłam być taka głupia? Oczywiście, że chodziło o te pieprzone urojenia!

Cofałam się jeszcze przez chwilę, zanim ukucnęłam w miejscu, chowając twarz w kolanach. Ciągnęłam się za włosy, żeby sprawić sobie ból; głupio sądziłam, że on pomoże mi uporządkować ten cały bajzel we łbie. Ha ha! O nie, taka opcja na pewno nie istniała. Nic nie było w stanie opanować myśli wariata.

Sasuke nie podszedł i nie przytulił mnie, nie uwięził w niedźwiedzim uścisku. Nie podarował swojej siły, niezbędnej do podniesienia się z psychicznego dołka, nie wypowiedział kojących słów “Wszystko będzie w porządku, pomogę ci i poradzisz sobie.”, bo to nie było w jego stylu.

Ale zrobił coś lepszego, coś magicznego. Kucnął naprzeciw i odczepiwszy moje dłonie od włosów - dając tym ukojenie udręczonym cebulkom - pogładził mnie delikatnie po policzku. A następnie pocałował - długo, namiętnie i w dokładnie taki sposób, jakiego potrzebowałam.

- Chodź na śniadanie - powiedział tuż po pieszczocie i pociągnął za ręce do pozycji stojące, w której on już sam się znajdował.

Nic nie odpowiedziałam, ani też nie oponowałam. Pozwoliłam poprowadzić się Sasuke do domu.

Tak po prostu. Tak  n o r m a l n i e.

Ale normalność to pojęcie względne, prawda?

Od poranka nic nie było normalne. Sasuke chodził cicho na palcach, jakby bojąc się, że chociaż najmniejszy nieproszony dźwięk, najbłahszy niewłaściwy krok i krzywe zerknięcie mogłyby mnie rozdrażnić i znów wpadłabym w histerię. To dekoncentrowało mnie i stresowało. Przez jego zachowanie sama podporządkowałam się pod niepisane reguły i również hamowałam wszystkie gesty, zachowując niczym myszka pod miotłą.

W akcie desperacji - nie mając zielonego pojęcia, co mogłabym innego począć - zasiadłam na łóżku, podkurczając pod siebie nogi i ściśle oplatając je ramionami. Podbrudek oparłam o kolano, a do buzi przyłożyłam prawą dłoń. Nawet się nie spostrzegłam, a już obgryzałam pożółkłe od papierosów paznokcie, choć nigdy wcześniej mi się to nie zdarzało. Z przerażeniem też zauważyłam, że lekko huśtałam się w przód i w tył i ilekroć próbowałam to zastopować, bezwiednie odruch powracał. Wciąż i wciąż, dokładnie tak samo jak te przeklęte urojenia.

Sasuke w tym czasie udawał chyba ślusarza. Ściągając z podpórek nad łóżkiem obie katany, czyścił je, a podłużne ruchy jakie wykonywał ramionami podsuwały mi na myśl ręce pieszczące kobiece ciało. Pragnęłam, żeby to moje nogi były celem ich wędrówki, a nie zimna stal - najlepsza kochanka samurajów i widocznie Uchihy też. Wiele oddałabym za chociaż jedno jego spojrzenie, ale nie takie chłodne i niepewne, które mimo wszystko co jakiś czas mi rzucał. Nie, marzyło mi się, aby pochłonął mnie rządnym wzrokiem przepełnionym uczuciem, w końcu kilka razy już mi je podarował, więc dlaczego szczędził czułości akurat teraz?

Ale proszenie Sasuke o miłość było tylko czczym błaganiem; otrzymanie tak cudownego prezentu należało do rzeczy niemożliwych, wiedziałam to.

Jak głupie było serce, żeby wierzyć skłamanym pocałunkom, cichym pomrukom podniecenia oraz gorącu ciał, które przecież tak szybko stygło? Bardzo, bardzo głupie.

Sasuke mnie nie kochał i nigdy nie łudziłam się, że istniał na to chociażby cień szansy. Z tego względu powinnam była bez wahania podjąć decyzję o terapii w Kiri. Właśnie, powinnam to bardzo dobre słowo - do niczego nie obligowało, nic nie stwierdzało i w gruncie rzeczy, więcej w nim wątpliwości i kłamstwa niż pewności i prawdy. Zawsze, gdy człowiek mówił “Powinienem zrobić to i to, ale…”, to to ale mordowało plany, bo oznaczało wahanie. A niezdecydowanie to przekleństwo.

Przymknęłam oczy, zmęczona ciągłym myśleniem, tym katowaniem siebie trudnymi sprawami. Potrzebowałam odpoczynku, ale nie fizycznego. Nie, chciałam tak po prostu wyłączyć się na moment ze świata, odpłynąć w miejsce, gdzie w ludzkiej głowie panowała tylko pustka. Poddać się nieistnieniu, jakież to piękne, czyż nie? Może oddział psychiatryczny w Kiri wcale nie był takim złym pomysłem? W końcu musieli tam mieć jakieś proszki, cudowne medykamenty, dzięki którym mogłabym dostąpić umysłowego odprężenia. O tak, z pewnością mieli coś takiego.

Rozwarłam powieki i mglistym wzrokiem wpatrywałam się w podłużny snop światła słonecznego, jaki wpadał do pokoju przez wąską szparę w zasłonach. Było już po piętnastej, dlatego promienie nie raziły tak mocno w oczy. W gruncie rzeczy trochę hipnotyzowały; z miejsca zapatrzyłam się w tę jasną plamę na ponurym tle. To odprężało i w pewien magiczny sposób sprawiało, że mój sen się ziścił i odpłynęłam myślami w niebyt.

Mrugałam tak przez jakiś czas, aż w końcu wpadłam w stan półsnu. Dryfowałam gdzieś na granicy ludzkiej świadomości, co chwila spoglądając zamglonym wzrokiem na osłonecznioną podłogę. Patrzyłam, tak naprawdę nie widząc, gdyż obrazy z wyobraźni zlewały się z tymi rzeczywistymi. To samo tyczyło się słuchu - słyszałam struganie Sasuke ostrza o ostrze, które w głowie przemieniały się w ciche pomrukiwanie przeplatane przez nikłe kwilenie dziecka. Ten marazm był okropny i gdy tylko zorientowałam się, że niego wpadam, próbowałam się wybudzić. Po krótkiej walce udało mi się nawet wywalczyć z ciężkimi powiekami szerokie rozwarcie oka, chociaż to na niewiele się zdało, bo umysł wciąż znajdował się w tym błogim odprężeniu - całkiem bezbronny.

Nagle dziecięcy płacz stał się głośniejszy, tak samo jak wszystko wokół nabrało większej wyrazistości. Ciche struganie przerodziło się w głośne brzdęki raniące uszy, wpadający snop światła raził w oczy, kontury mebli odznaczały się niczym zarysowane twardym ołówkiem na rysunku. Jednak najgorszy był i tak ten jasny kształt w kałuży krwi na środku pokoju - ten widok przyprawiał mnie o chęć zwrócenia śniadania tu i teraz, a najlepiej wyrzucenia rzygowin wprost na umarły płód. Och, ta opcja niesamowicie mnie kusiła.

Oblał mnie pot. Właściwie nie potrafiłam stwierdzić, czy ogarnął mną gorąc, czy wręcz przeciwnie - drżałam z zimna. Podejrzewam, że te dwa stany przychodziły na zmianę, by jeszcze bardziej zmącić mi w głowie. Czułam się okropnie słaba i bezbronna, chciałam się podnieść z łóżka, ale nie miałam pewności swojej siły. Co zabawne, Sasuke nie zauważył mojego złego stanu. Wciąż niewzruszenie to obijał ostrza o siebie dla poprawienia ich ostrości, to głaskał je miękką szmatką i pieścił delikatnymi ruchami. Nic poza tym się nie liczyło. Przecież dlaczego w ogóle miałby spoglądać na swoją obłąkaną kochankę aby skontrolować jej stan? Raz już miała napad tego dnia, więcej nie powinna, prawda? Dokładnie, dlatego po co okazywać jej chociażby minimalne zainteresowanie? - z pewnością ta domena mu przyświecała.

“Sakura, to co zrobiłaś to jedno, ale te urojenia… To nie żarty i ten drań Uchiha cię z nich nie uleczy.” - słowa Temari upierdliwie poczęły krążyć mi po głowie. Cholera, wiedziałam, że miała rację. Sasuke stanowił lekarstwo zaledwie na moment, na jedną chwilę w ciągu całego dnia, kiedy raczył się mną zainteresować. A to zdecydowanie za mało. Potrzebowałam znieczulenia na całe dwadzieścia cztery godziny i ani minuty mniej. Całodobowa opieka była wskazana, całodobowe poczucie bezpieczeństwa też, a najbardziej niezbędna była całodobowa miłość, czego nigdy nie miałam otrzymać od mężczyzny jego pokroju.

Całodobowa siła też by się przydała, a ja przecież potrafię być silna, kiedy tylko tego chcę.

Nie łudziłam się, że to w czymś pomoże, ale postanowiłam chociaż spróbować. Po raz kolejny przymknęłam powieki i uspokajając nierówny oddech, uwolniłam do wszystkich mięśni trochę chakry. Efekt był nikły, ale zadowalający: temperatura ciała powróciła do normy, ostrość obrazu też i nie słyszałam już dźwięku stąpającej po parapecie muchy. Częściowo wróciłam do siebie, chociaż nieszczęsny płód nadal broczył w czerwieni i krzyczał o uwagę, tyle że ja nie zamierzałam mu jej podarować.

Zgramoliłam się z łóżka i niepewnie stanęłam na nogach. Co miłe, nawet się nie zachwiałam krocząc do szafy. Wyciągnęłam z niej swój ulubiony sweter i zarzuciłam go na ramiona, czym nawet zwróciłam na siebie uwagę Sasuke. Właśnie skończył zabawę z katanami i z zainteresowaniem z wolna się do mnie zbliżał. Och, jak zwykle po niewczasie doceniał moją obecność. Jaka szkoda, że dopiero co podjęłam decyzję o ucieczce.

- Musze się przejść - zakomunikowałam, mijając postać na mnie napierającą oraz płód.

- Naruto chciał cię zobaczyć. - Usłyszałam i stanęłam w drzwiach.

No tak, zupełnie zapomniałam o naszym uroczym przyjacielu, który - nie miałam wątpliwości - zamartwiał się o mnie na śmierć. Wstydziłam się własnego zachowania: po poronieniu uciekłam od spotkania z nim z czystko egoistycznych pobudek. Najnormalniej w świecie przerażały mnie te niebieskie, niesamowicie ufne i szczere tęczówki. Miałam wrażenie, że gdy tylko zmierzyłabym się z nimi, Naruto odgadłby całą haniebną prawdę, a tego bym nie zniosła. Jasne, że by mi to wybaczył, w końcu przyjaciele wybaczali wszystko, a już w szczególności on, ale… Już nigdy nie spoglądałby na mnie w ten radosny, szczery sposób, wiedziałam to. Zawsze dostrzegałabym w jego oczach tuszowany zawód i smutek z powodu posiadania kolejnego przyjaciela-mordercy.

- Zajdę do jego gabinetu. I tak miałam do niego sprawę - odparłam sztywno, chcąc jak najszybciej uciec z pomieszczenia. Duchota powróciła, znów walczyłam o oddech z paniką w oczach, których (chwała Przodkom) Uchiha nie mógł zobaczyć.

Myślałam, że Sasuke spyta o tę tajemniczą sprawę, ale niczego podobnego się nie doczekałam. Lekko zawiedziona - gdyż łudziłam się nadzieją, że chociaż coś takiego zainteresuje mojego ukochanego - opuściłam pokój i następnie dom. Świeżość powietrza i delikatny podmuch wiatru pomógł mi ustatkować oddech, ale nic nie zdziałał z umysłem.

Muszę stąd uciec, pomyślałam i pognałam przed siebie.

Już kiedy Shikamaru otworzył mi drzwi w samych bokserkach, wiedziałam, że moja wizyta nie była mile widziana i w czymś przeszkodziłam. Z początku widok innego torsu niż Akihito lub Sasuke mnie onieśmielił, ale szybko pokonałam wewnętrzną blokadę, bardziej roztrzęsiona dopiero co podjętą decyzją.

- Musze porozmawiać… - zaczęłam drżącym głosem, gdy Nara wpadł mi w słowo:

- Wejdź i idź do kuchni, zaraz do ciebie przyjdzie - zarządził jak na głównego stratega wioski przystało i przepuścił mnie w drzwiach, ręką wskazując właściwy kierunek. Postąpiłam niepewnie kilka kroków w głąb mieszkania, dziwnie czując się w obecności pół nagiego męża przyjaciółki i zarazem mojego dobrego kumpla. W dodatku po raz pierwszy widziałam Shikamaru w rozpuszczonych włosach, a nie w standardowym kitku na czubku głowy. Z grymasem zauważyłam, że kosmyki sięgały mu dalej za ramiona, niż mi…

Zostawił mnie w kuchni, odchodząc charakterystycznym dla siebie krokiem. Usiadłszy na ławce z ciemnego drewna obitej w czarny aksamit i położywszy splecione ręce na stole, zlustrowałam pomieszczenie nieuważnym spojrzeniem. Umeblowanie było proste, tradycyjne i ciemne; wyraźnie czuło się tu rękę faceta, chociaż stojące w trzech wazonach kwiaty wskazywały na obecność Temari w domu.

Aż się skrzywiłam i zlękłam, kiedy usłyszałam przytłumiony przez drzwi i ściany uniesiony głos przyjaciółki. Wywnioskowałam z niego, że moja wizyta wcale jej nie ucieszyła.

- W takim razie sam idź z nią porozmawiać! - Doszły mnie urywki rozmowy małżeństwa. - Ja się wystarczająco wczoraj nagadałam.

- Może coś przemyślała, idź do niej - niecierpliwy jęk Shikamaru.

- Nie mam zamiaru!

- Bądź dorosła.

- To ty jesteś w tym związku gówniarzem. - Moment ciszy. - Zostaw mnie, nigdzie - trzask zamykanych drzwi - nie idę.

Zaśmiałam się na samą myśl, że Temari została wyrzucona z sypialni. Usłyszałam jeszcze kilka hardych przekleństw przyjaciółki, które jakby specjalnie niemal wykrzykiwała, żebyśmy tylko oboje je dosłyszeli, zanim z furią wparowała do kuchni. Blond włosy miała całe w nieładzie, usta zaciśnięte w wąską linię, a brwi marszczyła gniewnie. Jedwabisty, kremowy szlafrok spływał z jej prawego ramienia, ledwie przewiązany w pasie - byłam w stanie dostrzec w cienkiej szparze fragment jej czarnych, koronkowych majtek i skórę w okolicach nagich piersi, które materiał okrywał na styk.

Ze skrzyżowanymi ramionami stanęła przede mną w lekkim rozkroku, zabijając wzrokiem.

- Lepiej, żeby to było coś ważnego, bo naprawdę mam ochotę cię zabić - zaczęła srogo. - Nie dość, że wczoraj mnie wkurzyłaś, to jeszcze dziś przerwałaś mi seks!

Nie musiała tego dopowiadać, bo sama się tego domyśliłam, ale widać już nie wytrzymała, wykrzykując to z mocno gestykulującymi ramionami. Nie wiedziałam, czy śmiać się czy płakać.

- Wiem, przepraszam, nie chciałam, ale musiałam… - zaczęłam sie plątać w stresie.

- Do rzeczy - rozkazała swym mocnym tonem, zaciągając materiał szlafroka na odkryte ramię i ponownie krzyżując ramiona. Skuliłam się w sobie, a po głębokim oddechu podjęłam:

- Pójdę na leczenie.

W ciszy jaka zapadła, mogłam dosłyszeć pstryk towarzyszący zaognianiu zapalniczki w sypialni państwa Nara i wyobrazić sobie zapalającego właśnie papierosa, Shikamaru. Też chciałam zapalić.

Temari milczała, ale było to milczenie dobroczynne. Zmarszczki na jej twarzy złagodniały, tak samo spojrzenie; tym jednym zdaniem udało mi się ją udobruchać. Chwilowo chyba nawet zapomniała o utraconym orgazmie.

- Jesteś pewna? - spytała, odchrząkując zdziwienie. Przestąpiła z nogi na nogę, obserwując mnie z należytą uwagą.

Ja natomiast uciekałam przed jej wzrokiem jak przed ogniem. Póki zerkałam na swoje splecione, spocone ze zdenerwowania dłonie, mogłam udawać pełne zdecydowanie i pewność poczynań. Wystarczyło jednak, że skrzyżowałyśmy spojrzenia, a pękłam.

- Nie, nie jestem pewna - wyznałam z łamiącym się głosem.

Wszystkie tłumione emocje nagle się uzewnętrzniły pod postacią łez, zupełnie nieproszone i wręcz znienawidzone. Przytkałam usta dłonią, nie chcąc, żeby z gardła wydobył się chociażby jęk rozpaczy, a co dopiero szczery szloch. Dość już łez wylałam, nie potrzebowałam kolejnych hektolitrów ubytku. Dlatego wziąwszy  głęboki oddech dalej jojczyłam:

- Obecnie niczego nie jestem pewna, Temari. - Rozplotłam i znów splotłam dłonie. - Ale najbardziej siebie. Czasami wszystko jest takie normalne, ja jestem normalna, a zaraz się to zmienia i znów przychodzą te urojenia. Nieważne nawet co robię… Dzisiaj rano walczyłam z Sasuke i wydawało mi się… A potem jeszcze ten płód na podłodze i wszystko. To przychodzi zbyt nagle i już ma dość. Jestem wykończona, rozumiesz?

Ledwie widziałam przez zamglone oczy, a słone krople skapywały mi na dłonie i blat stołu wokół nich. Wszystko było takie żałosne, ja byłam żałosna. Potrafiłam tylko użalać się nad sobą i tyle, zazdrościłam Temari jej siły. Nigdy nie widziałam, żeby uroniła chociażby łzę, a w końcu też miała ku temu powody! Dlaczego ja nie mogłam taka być, dlaczego nadawałam się tylko do porażek?

Ach tak, zapomniałam - nadawałam się również do rzezi niewiniątek.

- Myślisz, że dasz sobie radę na terapii? Z dala od Sasuke i przyjaciół? - spytała rzeczowo, gdy uspokoiłam nieco oddech.

- Nie wiem - wypłakałam - ale chcę spróbować.

- I miejmy nadzieję, że samo to wystarczy - szepnęła. Podniosłam wzrok, akurat w momencie, gdy standardowym nawykiem przeczesywała dłonią grzywkę. - Do Suny wyruszam o świcie, spotkamy się przy bramie. Mam iść do Naruto, czy sama to zrobisz?

Pociągnęłam nosem, wycierając twarz dłońmi i z uwagą skupiając się na postaci przyjaciółki i jej słowach. Próbowałam nawet się wyprostować, ale wyczyn okazał się zbyt trudny - smutek wciąż chylił ramiona ku podłodze.

- Sama pójdę, on ze wszystkich w wiosce najbardziej zasługuje na moje pożegnanie.

Potakiwałam głową, jakbym chciała przekonać samą siebie, że dam radę. Albo o swojej sile.

- Mogę iść z tobą.

- Nie! - zaprzeczyłam, próbując sfałszować uśmiech. - Nie trzeba. Muszę wziąć się w garść chociaż na tym ostatnim półmetku.

Nie zaprotestowała, ale kiedy stanęłam jej naprzeciw, widziałam jak waha się nad zadaniem jeszcze kilku pytań. Badała też mój stan psychiczny i racjonalność wypowiedzi.

- A co z Akim? - I oto padły słowa, których najbardziej się obawiałam. Kilka razy otwierałam usta do odpowiedzi, aż w końcu westchnęłam z bezradnością.

- Nic, dowie się o moim wyjeździe z plotek.

- A nie sądzisz, że jesteś mu winna chociaż to ostatnie spotkanie? - zrugała mnie.

Przymknęłam powieki, szepcząc:

- Już dość cierpienia mu przysporzyłam.

I to była prawda, której Temari nie zanegowała.

- A Sasuke? - dalej drążyła przesłuchanie. Czułam się jak uczniak Akademii Ninja, któremu przyszło wyspowiadać swoje winy przed Iruką.

- Mu też nic nie powiem - odparłam, zwieszając głowę i wyłamując palce. O to też nie chciałam być pytana, cholera...

- Boisz się jego reakcji? - zgadła.

- Nie. Nie wiem. Może. - Wzniosłam głowę, ponownie nie wiedząc, co odpowiedzieć. -  Na pewno boję się, że przy informowaniu go o tym pęknę i zostanę w wiosce, a tego nie chcę.

- Rozsądnie.

Tak, rozsądnie. Szkoda tylko, że ten cały Rozsądek nie wkroczył do gry wcześniej, dużo wcześniej, bo może wtedy w moim brzuszku wciąż rosłoby dziecko.

Wzrok przyjaciółki w końcu złagodniał całkowicie, a nawet odbijało się w nim zatroskanie. Nie spostrzegłam się, a już ramiona Temari otulały mnie w uścisku, który dodał mi nowej otuchy i wiary w siebie. Poczułam, że postępowałam właściwie, a to napędzało wiarę w lepszą przyszłość. Jasne, czekało mnie jeszcze wiele złych dni, nocnych krzyków i koszmarów, gryzienia z bólu nadgarstków, otumanionych lekami wieczorów i poranków, dotkliwych terapii. Ale tam, na końcu tunelu zła - tam czekała druga ja, szczęśliwa i nareszcie normalna, bez usterki w głowie przykrytej szmatką podpisaną Do wyleczenia. Kiedyś napis będzie głosił: Zdrowa.

Temari odsunęła mnie od siebie i pozwoliła odejść. Przy wyjściu przeprosiłam za najście i ukradzenie im tak cennych i nielicznych chwil, jakie mogli spędzić razem z Shikamaru.

- Sakura - zatrzymała mnie, gdy nacisnęłam klamkę - kim jesteś?

Już znałam właściwą odpowiedź.

- Popieprzoną wariatką - odparłam z automatu i zamknęłam za sobą drzwi.

To był moment, w którym po raz pierwszy w pełni zaakceptowałam swoją winę i osobę, jaką się stałam.

Nigdy wcześniej przed rozmową z Naruto nie zbierało mnie tak na wymioty ze stresu, jak teraz. Musiałam odegrać swoją rolę bez zająknięcia czy zawahania, z beztroskim uśmiechem przyprawionym odrobiną smutku - w końcu trzeba było zgrywać pozory załamania po utracie dziecka, zarazem maskując szaleństwo w oczach. To łatwe, niemożliwe, trudne, warte próby.*

Zapukałam w drzwi gabinetu i bez czekania na odpowiedź nacisnęłam klamkę, wmaszerowując do środka. Natychmiast dostrzegłam przyjaciela siedzącego za biurkiem, który dopiero co tłumaczył coś członkowi ANBU. I jak za obopólną zgodą nasze spojrzenia się skrzyżowały - moje zielone tęczówki naprzeciw jego błękitnych.

- Sakura! - zawołał radośnie, wstając, po czym się zmieszał, spoglądając na stojącego przed nim ninja. - Możesz wpaść za jakiś czas? Akurat mamy ważną sprawę.

- Nie trzeba, zajmę ci tylko sekundę - odparłam, machając bagatelizująco ręką.  Chyba coraz lepiej wychodziło mi aktorzenie, tak sądziłam. -  Właściwie tylko musisz wyrazić zgodę.

- Na co? - spytał podejrzliwie.

- Chcę wyjechać do Suny - zakomunikowałam poważnie, siląc się na stonowany uśmiech adekwatny do sytuacji. - Chcę… nie, muszę odpocząć trochę od wioski, zmienić otoczenie. No i w Sunie wciąż czeka na mnie Kankuro z trucizną.

Członek ANBU poruszył się niecierpliwie, a Naruto wyglądał na zmartwionego moimi słowami. Oczy mu przyciemniały i zmizerniał, jakby przygnieciony smutkiem z powodu mojego wyjazdu.

- To jak, Wielki Hokage, puścisz mnie? - rzuciłam półżartem, a wątpia wywróciły mi się do góry spodem. Po prostu się zgódź!

Uzumaki opadł ciężko na fotel za biurkiem, przeczesując dłonią złote kosmyki. Wiedziałam, że walczył właśnie ze swoimi myślami o kontrolę, zapewne nie wiedząc, co ze mną zrobić. Spojrzał chyłkiem na shinobi w masce, jakby oczekując, że ten pomoże mu w podjęciu decyzji. Niedorzeczność.

- Co o tym myślisz? - Spytał go o zdanie! Do diaska, co było grane?

Osobnik musiał wyczuć na swoich plecach mój zirytowany, palący wzrok, bo z lekkim skrętem ciała spojrzał na mnie. Następnie sięgnął ręką maski i chyba już wtedy zorientowałam się, kto przede mną stał.

- Witaj, Sakura.

Akihito. Spięłam się, a krew odpłynęła mi z twarzy. Rozmowa miała inaczej się potoczyć, w ogóle nie uwzględniałam w niej Akiego. W pierwszej chwili po głowie krążyły mi te najgłupsze pytania: Co tu robił? Dlaczego Naruto pytał go o zdanie? Dlaczego mnie zdradził? Dopiero potem mózg zaczął pracować logiczniej i wszystko stało się jasne, a ja już tylko żałowałam, że wcześniej zbagatelizowałam obecność zamaskowanego shinobi. Akihito świetnie dowodził swoim zespołem i doskonale wiedziałam, jak często przebywał w gabinecie Hokage, gdy omawiali misje. Idiotka! Powinnam była się domyślić już po zmieszaniu Naruto!

Nagle ogarnęła mną złość, furia!

- Po co pytasz go o zdanie!? W czym ci to pomoże!? - krzyknęłam do Naruto, zaraz potem zwracając się do Akiego: - A ty!? Czego mu nagadałeś!?

- Nic mu nie powiedziałem - bronił się oskarżony, na co prychnęłam dosadnie.

- Nie wierzę!

Naruto wkroczył do akcji; wstał od biurka i obszedł je. Teraz staliśmy niemal w idealnym trójkącie.

- Sakura, uspokój się - zaczął dyplomatycznie. -  Nie wiem o czym mówisz, ale Akihito nic mi nie zdradził. Sprawy między wami są prywatne, nie chciałem się w nie mieszać. Chociaż nie popieram twojej decyzji dotyczącej Sasuke - Skrzywił się. -  To ją szanuję.

Rozjuszył mnie ostatnim stwierdzeniem.

- Wiec czemu pytasz go o pozwolenie?

- Bo zaraz po mnie był tobie najbliższy! - uniósł się, wyraźnie sfrustrowany moją osobą. - Nie rozumiem, dlaczego chcesz wyjechać, dlatego…

Ale ja nie chciałam tego słuchać.

- Nieważne. Z twoją zgodą, czy też nie - i tak wyjadę, Naruto - zapewniłam i szybko odwróciłam się na pięcie.

Nie zamierzałam dłużej przebywać w jednym pomieszczeniu z człowiekiem, którego zraniłam najmocniej na świecie. To mnie przerastało.

Zbiegłam schodami na parter siedziby, następnie wypadając na tłoczną ulicę Konohy. Wtedy usłyszałam za sobą nawoływanie Akiego, więc przyspieszyłam. Naprawdę nie potrafiłam z nim dłużej obcować, w głowie wciąż mając obraz jego siedzącego pod tym pieprzonym oknem, zalanego w trupa i wyprutego z nawet odrobinki szczęścia.

Dotarłam do parku, kiedy złapał mnie za ramię. Bez momentu zawahania uciekłam przed dotykiem, mówiąc:

- Nasza rozmowa naprawdę nie jest dobrym pomysłem.

- Ja tak nie uważam. - Dreptał tuż obok.

- Co chcesz wiedzieć?

Odejdź, o nic więcej nie proszę. Nie rań się dla mnie już więcej.

- Po co chcesz wyjechać do Suny?

Nie interesuj się, zapomnij, bądź zimny jak Sasuke...

- Mówiłam, wciąż nie znaleźliśmy odtrutki…

…tak jak on, po prostu traktuj mnie z dystansem.

- A pomijając wersję dla Naruto? - przerwał mi.

Nie czytaj mi w myślach...

- Czemu sądzisz, że wyjazd ma jakieś drugie dno? - warknęłam.

… i zapomnij, że mnie znałeś.

- Znam cię. I Naruto też cię zna. Dobrze wiemy, że gdy tylko w twoim życiu działo się coś złego, zawsze uciekałaś po pociechę w ramiona przyjaciół. A teraz nagle potrzebujesz odpoczynku od wioski? To nie trzyma się kupy, to nie jest Sakura, którą ja znam.

Zatrzymałam się przy ławce, odwracając w jego stronę. Jak zwykle całkowicie mnie przejrzał.

- Bo tamtej Sakury już nie ma - powiedziałam wypranym z uczuć głosem. - Zginęła wraz z dzieckiem, które nosiła.

- Nieprawda.

To mnie złamało, ta ciągła, uparta wiara Akihito w moje dobro. Czy on naprawdę nie rozumiał, że w szaleństwie człowiek zatracał siebie? Ach, no tak… Zapomniałam, że on nie wiedział, w jak paskudnym stanie znajdowała się psychika jego byłej narzeczonej.

Usiadłam na ławce, a Aki postąpił dokładnie tak samo. Jeszcze dłuższą chwilę zbierałam się do wyczerpującej opowieści, jaką zamierzałam mu przedstawić, chowając twarz w dłoniach. Skupiłam się na spokojnych oddechach i uporządkowaniu właściwych myśli do wypowiedzi. Wtedy słowa same wypłynęły z moich ust, podszyte tłumionym szlochem oraz duszonymi w sercu uczuciami.

- Przepraszam, nie miałem pojęcia, że tak to przechodzisz - zareagował, gdy skończyłam streszczać swój największy życiowy horror. - Teraz rozumiem też stan Sasuke.

- O czym ty mówisz? - zdziwiłam się. Kiedy miał sposobność go spotkać?

- Nie powiedział ci. - Zmieszany przygryzł dolną wargę. Musiał zdać sobie sprawę, że powiedział o kilka słów za dużo. - Dwa dni temu spotkaliśmy się przypadkiem u Naruto i trochę pogadaliśmy. - Wypowiedź zwieńczył kpiącym uśmieszkiem.

Spotkali się. W dzień mojego napadu w łazience. Poczułam ukucie złości na myśl, że Uchiha celowo to przede mną zataił. Z drugiej strony - wolałam kłamstwo, niż wizję ukochanego w otoczeniu dziwek.

- Nie widziałam u Sasuke śladów po walce - zauważyłam podejrzliwie.

- Bo nie walczyliśmy. - Jasne! Wzruszył ramionami. - Obu z nas oszukałaś i zraniłaś tym… incydentem. Jeden człowiek dogada się z drugim, gdy cierpią z tego samego powodu, nawet jeśli wcześniej się nienawidzili.

Te słowa zabolały jak policzek w twarz. Nie czułam się jednak sponiewierana, a otrzeźwiona. Zrozumiałam, że nie byłam tu jedyną pokrzywdzoną, chociaż przez cały ten czas tak uważałam.

- Przepraszam za mój egoizm - wyszeptałam, zawstydzona.

- Wszyscy ludzie są egoistami, nie przejmuj się.

- Ty nie jesteś - zaoponowałam, zerkając na Akiego pewnym, czułym spojrzeniem.

- Kłamstwo. - Pokręcił smutnie głową. - Doskonale wiedziałem, że wciąż kochasz Sasuke, a i tak egoistycznie, za wszelką cenę pragnąłem cię zatrzymać przy sobie. Uchiha z resztą też nie był święty - zaślepiło go pragnienie potomka, myślał tylko o tym.  

Chwycił mnie niespodziewanie za rękę, podnosząc ją do swoich ust i całując w knykcie. Spoglądając mi w oczy, ciągnął:

- Nie bierz całej winy na siebie, ten dramat dotyczy nas trojga. - Zabrałam dłoń. - W każdym razie, cieszy mnie, że zdecydowałaś się na leczenie.

W głowie mi się nie mieściło, ile ten człowiek posiadał w sobie dobra.

- Tak, mnie… Mnie też - odparłam niepewna, lustrując każdy centymetr jego twarzy z niesamowitą precyzją. Natomiast oczy Akihito wędrowały teraz po całej przestrzeni przed nami; jakby bał się, że gdy tylko spojrzy na mnie, nie zobaczy już dziewczyny, którą kochał, a wariatkę, jakiej nigdy nie znał.

- Tylko - zawahał się - nie załam się tam, okej? I nic sobie nie zrób - ostrzegł.

- Nie jestem na tyle głupia, żeby sądzić, że tylko mnie jedyną na świecie skrzywdzono - odparłam pewnie. - I mam nadzieję, że ty też nie.

- Nie - odparł po dłuższym zastanowieniu.

W ciszy siedzieliśmy na ławce w parku, oboje zapatrzeni w swoje rozedrgane, rozbiegane palce. Żadne nie wiedziało jak dalej pociągnąć rozmowę, tak samo jak nikt nie chciał odejść jako pierwszy. W gruncie rzeczy nawet cieszyły mnie kolejne umykające sekundy, w ciągu których jedyne o czym myślałam, to równomierny oddech Akihito i ciepło jego ramienia przy moim. Yunkai od zawsze roztaczał wokół siebie przyjemną aurę i właśnie dzięki niej mnie uwiódł - zmącił mi w głowie mgiełką szczęśliwego, rodzinnego życia. No i stanowił idealne przeciwieństwo Sasuke, co całkowicie przeważyło szalę.

- Gdyby Uchiha nie wrócił do wioski, nadal bylibyśmy razem, prawda? - spytał niespodziewanie. A gdy uniosłam na niego swój wzrok, zobaczyłam, że i on przewiercał mnie spojrzeniem. Spojrzeniem, w którym w tej chwili kryło się tysiąc razy więcej uczuć, niż w ciągu całego życia Sasuke w jego czarnych tęczówkach.

- Oczywiście, że tak - odparłam ze łzami w oczach. Co bym nie mówiła i czego bym nie zrobiła, prawda była taka, że kiedyś naprawdę kochałam tego człowieka. Prawdopodobnie nadal go kochałam, tyle że uczucie przytłumiło szaleństwo i eliksir marki Uchiha. - Ale czasu nie cofniemy, stało się.

- Żałujesz?

- Nieustannie, to jasne - odparłam ze ściśniętym gardłem. Poczucie winy mnie dławiło. - Ale muszę żyć dalej, muszę przejść terapię i ponownie stać się Sakura, którą znasz, racja?

Nie odpowiedział od razu, co nawet mnie nie zdziwiło. I on to wiedział i ja także, że zadane pytanie zawierało w sobie również prośbę o to, żeby gdy wszystko już wróci do normy - gdy ja wrócę do normy - Akihito zaufał mi jak dawniej.

- Racja - przytaknął, a mnie ogarnęła ulga.

- Jesteś cholernie odważny i silny, wiesz? - spytałam z delikatnym uśmiechem na ustach. Aki natomiast poruszył śmiesznie brwiami w dokładnie taki sposób, jak miał to w zwyczaju, kiedy czegoś nie rozumiał. Szybko pośpieszyłam z odpowiedzią:

- Łatwo jest kogoś nienawidzić, dlatego tchórze unikają pojednania z osobami, które kiedyś ich skrzywdziły. Ale wybaczyć coś, a szczególnie tak niewybaczalną rzecz jaką popełniłam ja - do tego potrzeba niesamowitej odwagi i siły.

Odwrócił wzrok, uparcie wpatrując się w zielone krzewy przed nami.

- Nie, ja wcale taki nie jestem - odparł w końcu dziwnie załamanym głosem. - Tak naprawdę to się boję tak mocno, jak jeszcze nigdy w życiu. Boję się, że zawiodę i w końcu cię znienawidzę, a tego nie chcę.

Smutek ścisnął mi klatkę piersiową, utrudniając normalny oddech. Jego dobro było wręcz przytłaczające i nieludzkie.

- Nie będę miała ci tego za złe - wydusiłam z siebie.

Bo jak bym mogła?

- Ty nie, ale ja tak. Dlatego odwiedzę cię w Kiri, obiecuję - zapewnił, wstając z ławki.

Nie, to więcej, niż mogłabym prosić!

- Nie musisz tego robić - oponowałam, widząc jak ręce trzęsą mu się ze strachu, lub stresu - nie byłam pewna - a oczy szklą od łez. W końcu i jedna kropla zaznaczyła trasę na jego policzku.

- Ale zrobię. - Głos mu się załamał i nawet nie zdążyłam mrugnąć, a już zniknął w głębie dymu.

Tylko dlaczego jego ostatnie słowa w mojej głowie brzmiały jak pożegnanie?

Opanuj się! - rozkazałam sobie. Wzięłam jeden oddech, drugi, trzeci i jeszcze kolejny, ale to nie zastopowało palpitacji serca, jakiej dostałam tuż przed wejściem do domu Sasuke. Znów obawiałam się, że złamię postanowienie o odejściu, gdy tylko go zobaczę. Cholera, jak bardzo chciałam być niewidomą, żeby uchronić się przed jego urokiem osobistym, albo najlepiej warzywkiem - wtedy nie czułabym absolutnie nic.

Cicho niczym złodziej weszłam do środka i zdjęłam u progu buty, następnie na palcach przeszłam korytarz i skręciłam do sypialni. Drzwi były rozwarte, więc musiałam im pomóc tylko lekkim pchnięciem. A Sasuke siedział na brzegu łóżka. Piękny, mroczny i wkurzony.

Stanęłam w miejscu jak wryta.

- Zeszło ci trochę na tym spacerze.

Fakt, nie wróciłam od razu po rozmowie z Akihito. Nie zdawałam sobie sprawy, ile dokładnie czasu przesiedziałam na ławce, ale niebo zaczął okrywać już mrok.

- Mówiłam, że wstąpię do Naruto - odparłam niby to obojętnie. W rzeczywistości dłonie pociły mi się ze stresu. Zupełnie nie miałam koncepcji na tę rozmowę! Sama nawet nie wiedziałam, czy chciałam zaznać ostatniej czułości z ukochanym, czy wolałam zachować celibat i uciec nienasycona. W ostateczności postanowiłam pójść na żywioł.

Siląc się na naturalność, przeszłam odcinek dzielący mnie od łóżka i przyklapnęłam na nim. Wątpiłam jednak, żeby udało mi się odegrać swoją rolę właściwie, bo z każdym kolejnym krokiem sztywniałam coraz bardziej. Im bliżej Sasuke, tym spięcie mięśni wzrastało.

- Nie łżyj, Naruto tu był, szukał cię - sparował ostro. Na skórze poczułam gęsią skórkę i jeżenie włosków.

Cholerny Naruto! Pewnie chciał wyjaśnić sprawę mojego wyjazdu do Suny. A co, jeśli powiedział coś Sasuke? Wiedział, czy nie wiedział? - myślałam gorączkowo, obserwując bok sylwetki drżącym wzrokiem.

- Przepraszam… Musiałam się dłużej przejść, to wszystko. - Dlaczego go przepraszałam? Zupełnie jakbym przyznawała się do winy!

- Kłamałem - zadrwił chłodno. - Naruto tu nie było, ale ty mnie oszukałaś.

Drań.

- I kto to mówi - warknęłam i prychnęłam, nagle zirytowana jego despotycznym zachowaniem. On mógł zatajać swoje spotkanie z Akihito, a ja nie miałam prawa do spaceru dla oczyszczenia myśli? Pieprzyłam taki układ!

- Co masz na myśli? - grał głupka.

- Nie powiedziałeś mi, gdzie zniknąłeś przedwczoraj. Z jakiej racji ja mam się spowiadać z każdej sekundy?

- Nie mówię o tym, co uważam za nieważne.

Zaśmiałam się gardłowo, w wyrafinowany sposób, prawie tak beznamiętnie jak Sasuke.

- Więc twoja rozmowa z Akim jest nieważna? - wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Pomyśleć, że jeszcze chwilę temu trzęsłam portkami, a teraz ze strachu nie pozostał nawet ślad.

Chyba jednak zachowam celibat…

Wtedy poleciałam plecami na pościel, pchnięta przez Sasuke i zaraz potem przygnieciona przez jego ciało. Kość promieniową ręki wciskał mi w gardło, uniemożliwiając ruch, ale nie przyduszając. Wściekłość w czarnych tęczówkach paraliżowała, przez chwilę nie byłam wstanie nawet odetchnąć powietrzem. Miałam wrażenie, że mógłby zabić, by tylko nie zdradzić się z powodem utajania odbytej pogawędki.

Wpadłam w moją wewnętrzną histerię. Nie krzyczałam, nie płakałam głośno, nie wykręcałam ciała do ucieczki i nie odwróciłam wzroku. Po prostu leżałam nieruchomo, z wielką nadzieją w oczach, czekając cierpliwie na upragnioną odpowiedź. Odwagi dodawała mi myśl, że prawdopodobnie czułam brutalność Sasuke po raz ostatni.

- Skąd o tym wiesz? - syknął. Na lewym policzku poczułam jego gorący oddech; palił.

- Spotkałam go w gabinecie Naruto, trochę rozmawialiśmy.

- O czym?

- A wy? - natychmiast sparowałam.

Nie odpowiedział, tylko mocno zacisnął zęby; widziałam naprężające się mięśnie żuchwy. Puścił mnie i wstał z łóżka, jakiś czas kręcił się po pokoju, nieustannie targając sobie włosy. Coś go niepokoiło, czegoś za wszelką cenę nie chciał mi powiedzieć.  

- Rozmawialiście o mnie, prawda? - spytałam cicho, unosząc się na łokciach. Fryzurę miałam ułożoną w doskonały nieład, a ze zmęczenia i przez wylane wcześniej łzy zapewne oczy mi napuchły. Krótko: wyglądałam jak straszydło, kiedy on prezentował się jak grecki bóg.

Pokiwał twierdząco głową, patrząc gdzieś w kąt. Nie wierzyłam - Sasuke się wstydził! Niewielki uśmiech wypłynął mi na usta.

Tyle że wcale nie musieli mówić o mnie dobrze - oprzytomniałam i natychmiast spochmurniałam. Mógł spuścić wzrok, żeby ukryć nienawiść iskrzącą w oczachi grymas pogardy.

Nagle nie chciałam poznawać prawdy. Nie chciałam myśleć, że mogli mnie oczerniać. Nie chciałam myśleć, że mnie nienawidzą, albo są na dobrej drodze do tego. Chciałam odejść jako kobieta kochana, a przynajmniej z takim złudzeniem w poronionej głowie.

Odetchnęłam głęboko, odganiając łzy, rozżalenie, smutek i niepewność. Oczyściłam myśli z wszelkich negatywów, pozostawiając tylko jedną, zaadresowaną do Sasuke: Pragnę cię. Nieważne co oznaczało spuszczenie głowy - nie obchodziło mnie to. Miałam spędzić kilka miesięcy w psychiatryku ze świadomością, że gdy wrócę do wioski, jego już tu może nie być. Musiałam wykorzystać ostatnią okazję do poczucia się szczęśliwą. Każda komórka w moim ciele domagała się bliskości z Uchihą i już sama myśl, że mogłabym go nigdy nie dotknąć, nie poczuć pod skórą paliczków jego delikatnej skóry, rozdzierała mi serce. Potrzebowałam go jak narkotyku, a w tak brutalny sposób skierowałam samą siebie na odwyk. Zażycie ostatniej dawki było koniecznością.

Wstałam z łóżka, w oczach miałam szaloną determinację. Gorąco podniecenia poczęło ;/ ogrzewać mnie od środka, wypalać wnętrzności - ten ogień zdolny był ugasić tylko Sasuke. Chwilę temu odwrócił się ode mnie plecami, ale uznałam to za zupełnie nieistotne. Sama mogłam się rozebrać - tak właściwie nawet było szybciej. Najpierw zrzuciłam z ramion ciepły sweter, który od dłuższego czasu drażnił mi skórę - w końcu ona miała być odkryta dla niego. Potem zwinnie zdjęłam przez głowę obcisłą bluzkę i zsunęłam z nóg legginsy. W popłochu przyświecał mi tylko jeden cel: by dostać Sasuke jak najszybciej. Po raz pierwszy to ja zamierzałam wykorzystać go, a nie on mnie.

Daj mi czego pragnę - błagałam w myślach, stawiając pierwszy krok. Stając za jego plecami, bez pytania sięgnęłam za skraj koszulki i podwinęłam ją lekko. Ukochany w zdziwieniu zerknął przez ramię, z pewnością zaskoczył go widok mojego w połowie nagiego ciała. Nie sprzeciwił się, kiedy nakazałam mu unieść ręce i ściągnęłam bluzkę, a jedynie obrócił do mnie przodem. Nie patrzyłam mu w oczy, nie chciałam, żeby dostrzegł to przytłaczające pragnienie, jakie mnie ogarnęło. To wydawało się wręcz chore! Pierwszy raz czułam się aż tak pobudzona.

Poliki zapłonęły, kiedy Sasuke ich dotknął; podobnie jak każdy inny fragment skóry, który musnął. Wszystko odczuwałam tak diabelnie silnie! Dłonie mnie paliły, podczas wędrowałania po jego nagim torsie, dokładnie objeżdżałam kontury mięśni i ledwo wyczuwalne żebra. Był taki piękny! Starałam się zapamiętać wszelkie doskonałości ciała, aby w najbliższych tygodniach móc je odtworzyć w myślach, chociaż wiedziałam, że obrazy szybko wyblakną, zamyją się i w końcu znikną zupełnie. Wysyłałam modły do nieba, do Przodków, o jak najpóźniejsze tego nastanie.

- Nie płacz. - Usłyszałam, a kciuk Sasuke na moim policzku zatoczył kółko, ścierając łzy.

Zaszlochałam, głośno wydmuchując powietrze. Nawet nie wiedziałam, kiedy uczucia uciekły mi spod kontroli. Drżałam, kręcąc głową, żeby Sasuke nie brał słonej cieczy na poważnie. Nabrzmiałymi z podniecenia ustami zaczęłam całować obojczyki ukochanego, potem szyję i żuchwę. Musiałam stanąć na palcach, bo nie dosięgałam ust, a wtedy wpiłam się w nie niczym wygłodniały lew w ofiarę. Ciałem również prężnie przywarłam do Sasuke i on, na szczęście, nie pozostał bierny. Oplótł mnie w pasie, mocno do siebie przyciskając i oddając pocałunek. Matko, jaki to był piękny pocałunek…

Pogrążeni w pożądaniu jakimś cudem dotarliśmy na łóżko. Nogi wplątałam w jego nogi, tylko po to, aby nie rozdzielać naszych bioder. Cholera, chciałam mieć go blisko, najlepiej skóra w skórę. Czy to tak wiele?

- Nie oddalaj się - jęknęłam żałośnie, bo Sasuke odsunął się na drażniąco dużą odległość. Składając ręce na bokach mojej głowy, z prostymi łokciami spoglądał na mnie, dysząc. Brakło mi sił, by zaczepić się jego szyi dostatecznie mocno i podciągnąć. Powietrze między nami jakby zgniatało mi płuca; rozpacz i panika, że mógłby wstać i uciec, cholernie mnie przerażały. - Bliżej, bliżej…

Podniosłam się na łokciach, a mięśnie drżały niemiłosiernie. Dążyłam do jego ust, ale jak na złość ten znowu się odchylił. Naprawdę bałam się, że ucieknie i zostawi mnie szybciej, niż ja jego. To byłoby zbyt okrutne, musiałam mieć kontrolę nad pożegnaniem, bo wtedy pójdzie prościej, wierzyłam w to.

- Sakura - wymówił moje imię z niepasującym tu smutkiem. Co ciekawe, w oczach dojrzałam tę samą emocję. Brwi ściągnął nieco ze sobą, powieki ciutkę obniżył, oczy lśniły, jakby zamglone łzami. Niemożliwe, żeby Sasuke miał płakać…

A co jeśli się domyślił?

Nie zastanawiałam się nad tym długo, bo znów przygniótł mnie ciałem i aż mruknęłam wtedy z rozkoszy. Bez zastanowienia sięgnęłam do spodni Sasuke i roztrzęsionymi palcami odpięłam guzik oraz zamek, byle zdążyć zanim się nie daj losie rozmyśli. Nogami zsunęłam je z jego bioder wraz z bokserkami i wtedy w pełnej okazałości poczułam w kroczu męskie przyrodzenie. Uchiha zszedł w tym czasie pocałunkami z ust na szyję, rozerwał ramiączka stanika, zarazem opuszczając go na mój brzuch i całując piersi. Nigdy wcześniej nie był tak delikatny i dokładny, i przez myśl mi przeszło, że on też musiał uczyć się mojego ciała na pamięć. Czy to możliwe, żeby coś przeczuwał? Nie, nie, nie, nie mógł!

Ściągnął mi majtki i zaraz potem poczułam go w sobie. Krzyczałam i jęczałam przy każdym ruchu, przechodząc najlepszy stosunek w życiu. Płakałam ze szczęścia i rozpaczy zarazem, tak popieprzenie nie czułam się nawet podczas urojeń. W pewnym momencie złapałam Sasuke na kark i podciągnęłam się. Przycisnęłam wtedy usta do jego barku, a przy kolejnym dreszczu podniecenia wbiłam w jego skórę zęby, tłumiąc wszystkie dźwięki, które usiłowały wydostać się z mojego gardła. Następne pchnięcie spowodowało, że wygięłam plecy w łuk, dochodząc na tak wysokie piętro emocjonalnej wieży, jak nigdy wcześniej. I w chwili upadku poczułam się cudownie odprężona, szczęśliwa, bez zmartwień, bez choroby psychicznej, bez bolesnej przeszłości… Spadałam tak do momentu, w którym Sasuke opuścił moje wnętrze i opadł tuż obok.

Przewróciłam się na bok, czołem dotykając jego czoła. Oboje dyszeliśmy bardzo ciężko. Już nie płakałam, chociaż policzki wciąż pozostawały mokre. Stanik zaczął uwierać mnie w bok, dlatego jedną ręką z trudem odpięłam go i wyrzuciłam za siebie, na podłogę. Niepewnie sięgnęłam dłonią włosów Sasuke i pogładziłam je z czułością, wchłaniając ich miękkość w skórę, znowu zapamiętując.

- Kocham cię, Sasuke. Kocham najmocniej na świecie - wyszeptałam. Naprawdę go wtedy kochałam.

Spojrzał na mnie zmęczonym, nieobecnym wzrokiem. Jego ręka odnalazła moje plecy i subtelnie zaczęła je gładzić, żeby w następnej chwili przyciągnąć brutalnie ciało do właściciela.

- Dziękuję - odparł zachrypłym głosem i okrył nas kołdrą. Przycisnął mnie mocno do siebie, jakby chciał dać mi tym do zrozumienia, że nigdzie nie pójdę.

Tyle że ja i tak pójdę. Odejdę wraz ze wschodem słońca. Odwrót nie był już możliwy.

Zasnął.

Nie wiedziałam, jakim cudem udało mi się wyswobodzić z uścisku Sasuke, ale nawet nie drgnął. Spał jak zabity.

Wciągu kilku minionych godzin nie zmrużyłam oka. Lęk przed tym, że mogłabym przespać godzinę wyznaczoną przez Temari skutecznie spędzał mi sen z powiek. Potrafiłam tylko wpatrywać się w twarz Sasuke z niekrytą żałosnością i powstrzymywać szloch. Nie myślałam o nieubłagalnie nadchodzącym pożegnaniu.

Kilka razy, kiedy przymykałam powieki na zbyt długą chwilę, słyszałam wyraźny, dziecięcy płacz, jakby noworodek leżał między mną a Sasuke, co wzmacniało bicie serca oraz panikę, ale szybko ustawało. Fetor spalonego ciała czułam natomiast nieustannie, a to dosadnie przypominało mi o właściwości podjętej decyzji.

Około czwartej nad ranem cicho zaczęłam się ubierać i pakować. Szło mi mozolnie - byłam wyczerpana po stosunku i naprawdę nie miałam pojęcia, jak przetrwam długą drogę do Suny. Poza tym każda komórka ciała broniła się przed odejściem, sprzeciwiała i nakazywała pozostanie. Nie słuchałam tych błagań.

Ubrana w swój tradycyjny misyjny strój, podniosłam z podłogi wypełniony po brzegi, ciężki plecak. Trzymałam go oburącz, na koniuszkach palców za małą zawieszkę na haczyk. Twardy, nieprzyjemny materiał wbijał się w skórę, sprawiając mi ból, którego potrzebowałam do trzeźwego myślenia. Byłam gotowa do drogi, za oknem widziałam, jak niebo przechodzi z czerni w szarość i gdzieś na granicy horyzontu już czaiło się słońce. Musiałam się zbierać, Temari nie miała w zwyczaju wyczekiwać czyjegoś przyjścia, a odchodziła bez oporów, kiedy się nie zjawiał na czas. Tyle że tak ciężko było odwrócić się od łóżka i odmaszerować. Tak trudno było zrobić ten pierwszy krok.

Zagryzłam mocno wargę, gdy broda zaczęła mi niebezpiecznie drgać, a w gardle cisnął się szloch. Nie miałam już czym płakać - wyschłam w środku jak pomarszczona rodzynka - ale konwulsje i tak mną wstrząsały, ramiona drżały. Zgięłam się w pół, potem kucnęłam i wcisnęłam zęby w kolana; musiałam stłumić jęk i poskutkowało.

Złapałam równy oddech i stanęłam dumnie, prosto. Dolna warga opuchła mi od przygryzania jej, ale już nie drgała.

- Żeg… - dławiłam się smutkiem. - Żegnaj, Sasuke - dokończyłam czułym szeptem.

Ostatni raz spojrzałam na jego spokojną twarz i nie po raz pierwszy pomyślałam o idealności każdego jej szczegółu. Wtedy odwróciłam się szybko na pięcie i odeszłam na palcach, tak, by nie narobić hałasu.

Już przemierzając Dzielnicę Uchiha, wyciągnęłam z plecaka paczkę papierosów, a z niej jednego papierosa. Wrzuciłam pudełeczko z powrotem do torby i założyłam ją na ramiona. Z trudem zapaliłam peta, dopiero przy czwartym podejściu zapałka nie zgasła od razu po zaognieniu. Z przyjemnością się zaciągnęłam, rozluźniając wszystkie mięśnie. Nie myślałam, że byłam aż tak spięta.

Idąc ulicami Konohy widziałam kilku ninja. Skakali po dachach budynków, pędzili na misje. Ja szłam nieśpiesznie. Zazdrościłam im; też chciałam iść na normalną misję, a nie leczenie psychiatryczne.

Gdy dotarłam pod Bramę Główną, Nara już tam stała, na mój widok wzdychając z ulgą. W czarnej sukni do ziemi prezentowała się dostojnie, a wschód słońca za jej plecami wyglądał pięknie.

- Jednak przyszłaś. - Chyba ją zaskoczyłam.

- Nie martw się, nie jestem zjawą. Twoja głowa jest zdrowa. - Chciałam zażartować, ale grobowy ton mi w tym nie pomógł. Temari skrzywiła się.

- I humor ci widzę dopisuje - rzuciła z przekąsem. Wzrok miała tradycyjnie twardy, ale też zatroskany. Nieustannie się o mnie zamartwiała.

Wzruszyłam ramionami i wyminęłam przyjaciółkę. W momencie przestąpienia progu wioski zapragnęłam zawrócić, ale stłumiłam w sobie tę chęć.

- Ruszajmy, zanim zupełnie zwątpię - powiedziałam pustym głosem i Temari jak na zawołanie ruszyła z miejsca. W ciszy zdążyłyśmy przejść zaledwie kilka kroków.

- Dobrze robisz - zapewniła. Rozdrażniła mnie tym, chociaż wiedziałam, że chciała tylko dodać mi otuchy, okazać wsparcie.

- Wiem.

Szłyśmy przez las w dobroczynnej ciszy, a ja nie potrafiłam uformować nawet jednej składnej myśli. W otępieniu z każdym krokiem przyspieszałam, więc Temari kilka razy temperowała moje tempo ostrym upomnieniem. Słońce unosiło się coraz wyżej ponad horyzont, rażąc nikle w oczy, podczas gdy wiatr smagał nieustraszenie nasze twarze i próbował wkurzyć roztrzepywaniem włosów. I tak nic nie zdziałał - swoje kosmyki po seksie zaledwie wygładziłam dłońmi, dlatego już wcześniej wyglądały okropnie, zaś cztery kitki na głowie przyjaciółki mocno trzymały jej blond pukle w ryzach.

Ożywiłam się dopiero, gdy na skraju lasu dostrzegłam ciemną postać. W miarę przybliżania do niej rozpoznałam Sasuke. Z początku byłam święcie przekonana, że to tylko kolejne urojenie spowodowane tęsknotą, ale Nara spojrzała na mnie zdumionym, znaczącym spojrzeniem, więc musiałam mieć rację.

On naprawdę tam był.

- Dam wam chwilę - oznajmiła Temari, odchodząc gdzieś w bok. Niedługo po tym zniknęła nam z oczu.

Zostaliśmy sami.

- Zamierzasz uciec jak tchórz? - spytał chłodno nie poruszając się. - Jednak po tylu latach nadal jesteś słaba.

Te słowa bolały. Milionem nacięć raniły serce, jakby ktoś napadł na nie z tasakiem i obrał sobie za cel całkowite jego zniszczenie. Tym kimś był Sasuke.

Przełknęłam nabrzmiałą gulę w gardle.

- Myślałam, że akurat ty wiesz co nieco o ucieczkach bez pożegnania - odparłam sucho, spoglądając mu twardo w oczy. Wiedział, że mówiłam o jego odejściu z wioski.

- To było co innego. Ja zmierzałem po siłę.

- Ja też zmierzam po siłę, Sasuke. - Nie rozumiał. - Po siłę do dalszego życia. Idę na terapię.

Zaskoczyłam go, ale dał to po sobie poznać zaledwie przez moment. Gdy ponownie schował uczucia za maską obojętności, poczułam, że na zawsze go straciłam.

- Wiedziałeś - bardziej stwierdziłam, niż spytałam, chociaż w założeniu miało wyjść to drugie.

- Jedynie się domyślałem. - Zamyślił się, nie do końca wiedząc, czy powinien jeszcze coś dodać. Ku mojej uciesze, dodał: - Po tej akcji w wannie pękłem i chciałem odejść. Byłaś nieznośna, prawie nie roztrzaskałem ci głowy o tę niby zakrwawioną, pieprzoną ścianę. Nie wiem po co, ale poszedłem do Młotka i spotkałem tam tego… tego całego Akiego. Żądał rozmowy, to pogadaliśmy.

- O czym? - zachęciłam cierpliwie.

- O nienawiści, o tobie, o mnie, o nas. Kazał mi cię pilnować i się tobą opiekować. - Zrobił kilka kroków w przód. - Ale ja odmówiłem.

Poczułam zawód.

- Dlaczego? - Głos mi się załamał przy ostatnich trzech literach.

- Bo to ty zawsze mnie pilnowałaś i się mną opiekowałaś. Ja tak nie potrafię - odparł, według mnie, za cicho jak na niego, zbyt niepewnie. W porannym słońcu wyglądał oszałamiająco, nawet ze smutkiem w oczach. - Dziękuję, Sakura. Dziękuję za twoją miłość.

To nie było wyznanie miłosne, ale moje serce i tak zadudniło z radości, nagle pozbierane do kupy.

Sasuke podszedł bliżej i objął mnie. Po raz ostatni ukrył twarz w moich włosach. A ja po raz ostatni poczułam jego zapach, nie chcąc zapomnieć i wiedząc, że muszę.

- Sakura, musimy ruszać dalej - zarządziła Temari, nagle pojawiając się tuż obok. Przytulona do torsu Sasuke, pokiwałam twierdząco, a wtedy on odsunął mnie od siebie na odległość wyprostowanych ramion.

- Kiedy wrócę, ciebie już tu nie będzie, prawda? - spytałam pod impulsem.

- Prawdopodobnie.

Więc nie mam po co wracać, pomyślałam i zaraz po tym siebie zrugałam. Musiałam wrócić dla Naruto, Akihito i pacjentów.

Wystawiłam przed siebie rękę, a mój ukochany natychmiast załapał, o co chodziło i uścisnął ją mocnym, męskim chwytem, delikatnie potrząsając. Kiedy spał, łatwiej było mi wypowiedzieć palące słowa.

Puścił moją dłoń i wyminął zaledwie jednym krokiem. Przy ramieniu poczułam ostatni ślad po obecności Sasuke, który niezwykle szybko zanikł, pozostawiając po sobie dotkliwe zimno. Zmierzał do wioski, ale nie odwróciłam się, żeby odprowadzić go wzrokiem. Wolałam we wspomnieniach przywoływać jego twarz, a nie stale pomniejszające się i w końcu znikające w półmroku plecy.

- Żegnaj, Sasuke - powiedziałam po niewczasie.

Tak oto zakończył się nasz wspólny dramat. Popieprzona historia o nienawidzących się kochankach.  

*wers z wiersza W.Szymborskiej Portret kobiecy

Od Autorki: No, wyczekaliście! Wiem, że wieki nic tu się nie pojawiało, ale myślę, że długość rozdziału to wam nieco wynagrodzi - 19str! Oficjalnie najdłuższa notka tutaj :)

No i niestety można to już praktycznie za koniec traktować, bo 10-tka jest bardziej Epilogiem, niż normalnym rozdziałem. Ma tylko dwie strony, ale nie może mieć więcej - tak to sobie zaplanowałam od początku, więc tak musi być. Opublikowana zostanie za tydzień, albo za dwa, zależy od mojego kaprysu, o xd

Najbardziej jestem zadowolona ze sceny z Akihito i tu gratulacje należą się wam, bo szczerze powiedziawszy nie planowałam go już nigdzie wciskać, ale kilka osób wspomniało, że za nim tęskni, wiec jest. No i “ostatnie pojednania” SS też dobrze mi się pisało, chociaż akt zjednoczenia to i tak zawsze tortura, jeśli chodzi o ujęcie tego w słowa xd Ale nie narzekam, nie mogę narzekać przy zakończeniu!

A tak wyglądałam, jak napisałam ostatnie słowa:

No i wyprzedzając wasze pytanie, które na 100% pojawiłoby się w którymś komentarzu: Nie, nie planuję kolejnego bloga SS. To nie moja parka, wolę babrać się z ShikaTema, chociaż wiem, że z tą decyzją odpadnie mi część czytelników - trudno, takie życie :) W każdym razie zapraszam na DZIEWCZYNA KTÓRA ŻYJE - moje nowe dziecko.

WESOŁYCH ŚWIĄT I SMACZNEGO JAJKA!!! ♥

Buziaki :*

PS: A Zochan nie śpi i publikuje rozdział za Chusteczkę. Nie spać, zwiedzać, czytać! :* 

00:40...